Μια εικόνα 1000 λέξεις (the exercise)

Μπορώ να γράψω για αυτή τη φωτογραφία 1000 λέξεις?

και ένα μικρό close up...

«Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα σπίτι στα προάστια της Λευκωσίας. Το σπίτι ήταν ένα τίμιο, συνηθισμένο έως και αδιάφορο σπίτι μισού οικοπέδου (η μια πλευρά δηλαδή ήταν χωρίς παράθυρα). Ήταν όμως χτισμένο σε καντούνι σε περίοπτη θέση και έβλεπε δύο δρόμους. Οι ιδιοκτήτες του, σε κάποια φάση (τριήμερο ήταν, πολυήμερο ήταν, θα σας γελάσω) πήγαν διακοπές στην Ελλάδα. Με Ελλάδα βέβαια, εννοώ την Αθήνα. Έχει και άλλη Ελλάδα? Ανέπνευσαν αέρα ελληνικό, έφαγαν σε ελληνική ταβέρνα, πήγαν ένα περίπατο στην Πλάκα και ανέβηκαν πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το θέαμα που αντίκρισαν took their breath away. Είδαν τον αρχαίο πολιτισμό σε όλο του το μεγαλείο. Είδαν τις κολώνες ιωνικού ρυθμού και σηκώθηκε η τρίχα τους. Μα πιο μεγάλη εντύπωση τους έκανε το Ερεχθείο με τις Καρυάτιδες. Ήταν ομολογουμένως το λιγότερο διαλυμένο κτήριο από όλο το ensemble στην Ακρόπολη. Και είχε και λεπτομέρειες που το έκαναν να ξεχωρίζει από τα άλλα κτήρια. Τις Καρυάτιδες ας πούμε. Έξι αγάλματα γυναικών να κρατούν την οροφή…

«Βεράντα είναι αυτό Κούλλη μου?» ρώτησε η σύζυγος εκστασιασμένη.
«Ναι πούλλα μου, βεράντα.» απάντησε ο σύζυγος.
«Μα τι ωραίες κοπέλες Κούλλη μου, τι τέλεια ιδέα για κολώνες» συνέχισε η σύζυγος.
«Αρέσκουν σου αγάπη μου?» ρώτησε ο σύζυγος.
«Πολλά!»
«Θα σου πάρω 10 να έχουμε!» απάντησε ο ενθουσιώδης σύζυγος (του οποίου να αποκαλύψω, γουργούριζε από ευχαρίστηση η κοιλιά του μετά το λουκούλλειο γεύμα που απόλαυσαν σε ταβέρνα της Πλάκας.)

Επιστρέφοντας στην Κύπρο ο σύζυγος, πιστός στην υπόσχεση που έδωσε πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης εγκατέστησε 6 fake Καρυάτιδες μέσα στην αυλή τους. Λόγω έλλειψης χώρου, αντί η κάθε Καρυάτιδα να υποβαστάζει μέρος κάποιας οροφής, τους έβαλε από ένα ανθώνα, με σκοπό να φυτέψει μέσα καλλωπιστικά φυτά που θα έπεφταν με χάρη ως άλλες χαίτες από τις Καρυάτιδες.

Ο σύζυγος έκανε ένα βήμα πίσω και θαύμασε το έργο του.

Οι Καρυάτιδες (περίπου 1.70μ. ύψος η κάθε μια) ήταν κούκλες, και ο υποχθόνιος λόρδος Έλγιν (φτου του πουστοεγγλέζου) δεν θα έκλεβε καμία από αυτές για το Βρετανικό Μουσείο. Ο Κούλλης βεβαιώθηκε γι’ αυτό βάζοντας extra κουγκρί κάτω από τη βάση τους.

Κάτι όμως έλειπε.

Ο Κούλλης θυμήθηκε τις κολώνες που είδε στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ομολογουμένως, το σπίτι του είχε πολλές βεράντες να καλύψει. Οι κολώνες της Ακρόπολης θα ήταν ιδανικές. Έλα όμως που δεν του άρεσε ο Δωρικός ρυθμός. Πολύ σκέτος βρε παιδί μου, όχι όπως τις Καρυάτιδες του. Έχουν τις λεπτομέρειες τους, το κατιτίς τους. Ο Κούλλης όμως ήξερε ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν προνοήσει για τα πάντα και δεν θα τον άφηναν χωρίς λύση στο πρόβλημα του.

Εγκατέστησε λοιπόν καμιά εικοσαριά κολώνες fake Ιωνικού ρυθμού διαφόρων μεγεθών μέσα στην αυλή και το roof garden τους. Οι οποίες έδεναν τέλεια με τα πλαστικά έπιπλα κήπου από τον Πισσαρίδη. Οι κολώνες μάλιστα έγιναν και μέρος του κυρίως σπιτιού του, στην είσοδο και τα υπόλοιπα δύο πατώματα του, μέχρι την κεραμιδένια οροφή που έκανε και fake αέτωμα.

Και πάλι ο σύζυγος έκανε ένα βήμα πίσω και θαύμασε το έργο του.

Και πάλι όμως, κάτι έλειπε.

Ωραίες οι κολώνες Ιωνικού ρυθμού, αλλά πολύ ξεκάρφωτες βρε παιδί μου. Πως θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα? Ο πολυμήχανος σύζυγος, ως άλλος Οδυσσέας βρήκε και πάλι τη λύση. Σε μερικές κολώνες πρόσθεσε ανθώνες (για να πηγαίνουν ασορτί με τους ανθώνες πάνω από τα κεφάλια των Καρυάτιδων), σε μερικές άλλες πρόσθεσε μαύρα φωτιστικά φαναράκια (με εσωτερικό σύρμα που περνά μέσα από την κολώνα -ιωνικού ρυθμού μην ξεχνιόμαστε- και δεν φαίνεται), κάπου πήρε το μάτι του και ένα αετό, έβαλε και κάνα-δύο από αυτούς και έμεινε ήσυχος ότι κάθε κολώνα είχε και από κάτι πάνω της, άρα ήταν χρήσιμη και εργονομική.

Ήταν δε ιδιαίτερα περήφανος για την επαναστατική του ιδέα (θα ήταν η μεγάλη έκπληξη προς την γυναίκα του) να προσθέσει σε κάθε μικρή κολώνα του roof garden και από ένα μικρό μπρούντζινο άγαλμα της Αφροδίτης (εκείνο με τα κομμένα χέρια, το κυπριακό, όχι εκείνο της Μήλου). Ήθελε εμμέσως να περάσει το μήνυμα ότι μπορεί ο ιερός βράχος της Ακρόπολης να ήταν το πνευματικό κέντρο των προγόνων του, αλλά ο ίδιος και η οικογένεια του κατοικούσαν στην Κύπρο και όφειλαν να σεβαστούν την ιερή θεότητα της Αφροδίτης που φέρνει τόσους και τόσους τουρίστες στη χώρα του κάθε χρόνο.

«Είσαι της ζωής μου γούρι,
μες τον καύσωνα παγούρι»

ψιθύρισε τρυφερά καθώς γυάλιζε και το τελευταίο μπρούντζινο αγαλματάκι της Αφροδίτης.

Βασικά ήθελε να δημιουργήσει ρεπλίκα των λουτρών της Αφροδίτης (complete με μίνι καταρράκτη) αλλά δεν είχε χώρο. «Χαλάλι», σκέφτηκε. «Το κάνω στο εξοχικό μας που είναι τουλάχιστον 2 σκάλες γη και έχω πολλή άπλα.»

Και πάλι όμως κάτι έλειπε. Το έργο του ήθελε μια τελευταία πινελιά. Τι πάει ασορτί με Καρυάτιδες-ανθώνες και κολώνες ιωνικού ρυθμού πολλαπλών χρήσεων?

Μα φυσικά ένα πέτρινο τοιχάκι. Βεβαίως δεν θα μπορούσε να προστεθεί ένα οποιοδήποτε πέτρινο τοιχάκι, όχι. Έπρεπε να προστεθεί το κατάλληλο πέτρινο τοιχάκι, αυτό που θα πρόσθετε κύρος και θα έδενε με το υπόλοιπο ensemble. Ένα πέτρινο τοιχάκι με μπαρόκ-ροκοκό λεπτομέρειες που παραπέμπουν π.χ. σε παλάτι. Έστω παλατάκι. «Διότι,» ο σύζυγος πολύ σωστά σκέφτηκε, «αν το σπίτι σου δεν είναι το παλάτι σου, τότε τι είναι?»

Βάλε και μια-δυο ακόμα προτομές, που δεν φαίνονται στη φωτογραφία αλλά κάτι πήρε το μάτι μου από Αθηνά με περικεφαλαία και ένας μοναχικός Περικλής του χρυσού αιώνα που θέλει ξύρισμα, και τέλειωσε.

«Καλός ο κλασσικός πολιτισμός» σκέφτηκε ο σύζυγος, «αλλά το σπίτι μου είναι χτισμένο στον εικοστό πρώτο αιώνα. Πρέπει να έχει τις ανέσεις του.»

Επομένως, σε όοοολα τα πιο πάνω, προνόησε και έβαλε ΚΑΙ double glazing παράθυρα (ελπίζω να έπιασε επιχορήγηση για εξοικονόμηση ενέργειας), ένα υπόγειο γκαράζ με ειδική πόρτα που κλείνει με remote control, satellite dish στην κεραμιδένια σκεπή για να βλέπει History channel και να εμπνέεται (μπορεί και αγγλικό ποδόσφαιρο, ποιος ξέρει), και πλαστικό ερμαράκι στη βεραντούλα της κουζίνας (προσφορά από το Super Home) για να φυλάγει τις σκούπες, τους φλόκκους και άλλα καθαριστικά.

Ο σύζυγος ήταν ικανοποιημένος με το έργο του. Το σπίτι του είχε ακριβώς τα απαραίτητα touches που μαρτυρούσαν την ευαισθησία και το λεπτό του γούστο. Με τόσο πολιτισμό γύρω του, πώς να μην νιώθει ευτυχισμένος?»


(1000 λέξεις ακριβώς) …. Ναι, μπορώ….



Η φωτογραφία το αδικεί. Όσοι ενδιαφέρονται να το δουν από κοντά, στείλτε μου email να σας δώσω οδηγίες.