Το παιδί μίλησε

Έλειψα 2-3 μέρες για επαγγελματικό ταξίδι και έγινε Ο ΧΑΜΟΣ. Αδύνατον να λείψει το πλάσμα.

Επιστρέφω σπίτι μου στην κουκλάρα, παίζουμε, τραγουδάμε, κάνουμε τα ωραία μας.

Σήμερα το πρωί την ακούω που ξύπνησε και κάνει θόρυβο. Πάω να την καλημερίσω (όπως κάθε πρωί), σκύβω από πάνω της και αυτή με καθαρότατη προφορά μου λέει «Μάμμα μου».

(είμαι σίγουρη, όχι δεν το φαντάστηκα, αυτό είπε. Σίγουρα. 100%. Σίγουρα. Είπα ότι είμαι σίγουρη?)

Αυτό δεν κάνει την κουκλάρα φαινόμενο διότι είναι σε normal ηλικία να αρχίσει σιγά σιγά να συνεννοείται με ήχους διότι βαρεθήκαμε τη νοηματική. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι που το είπε ξεκάθαρα για πρώτη φορά.

Σοκ και δέος λοιπόν, συγκινούμαι και πανηγυρίζω έξαλλα που το τεκνό μου (ο τόνος μπήκε σωστά) με αναγνώρισε και χάρηκε που με είδε (και ελπίζω για τα επόμενα τουλάχιστον 15 χρόνια να χαίρεται που με βλέπει. Μετά θα μπει για τα καλά στην εφηβεία και θα χαίρεται όταν βλέπει νεκροκεφαλές και άλλους έφηβους με ακμή). Νιώθω καταξιωμένη, τόσα ξενύχτια απέδωσαν, she loves me, she really loves me και ναι, ευχαριστώ την Ακαδημία για το Όσκαρ, το αφιερώνω στους ιθαγενείς του Αμαζονίου και στους πιγκουίνους της Ανταρκτικής.

Φωνάζω τον Έτερο να του πω τα καλά νέα. Σηκώνω practically τη γειτονιά στο πόδι, κάνουμε τρενάκι φωνάζοντας ρυθμικά «η κουκλάρα μίλησε, η κουκλάρα μίλησε», κάνουμε κύμα, χορεύουμε, πετάμε την κουκλάρα στον αέρα, είναι και αγουροξυπνημένη, τσαντίζεται, θέλει το γάλα της και να την αφήσουμε ήσυχη. Την πιάνει ο Έτερος αγκαλιά, τον βλέπει, του χαμογελά και του λέει «Μάμμα μου.»

Μισή ώρα αργότερα, φεύγοντας από το σπίτι πέφτω πάνω στη μαμά Δρακούνα η οποία μας καλημερίζει, την βλέπει η κουκλάρα και της λέει «Μάμμα μου».

Την κατεβάζω στον σταθμό, την παραδίδω στην υπεύθυνη κυρία, η κουκλάρα της σκάει ένα χαμόγελο και της λέει «Μάμμα μου».



(Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αν η κουκλάρα συναντήσει τον Marilyn Manson, «Μάμμα μου» θα πει και σ’ αυτόν.)