Book Club

«... Εκείνη έκλεισε τα μάτια, έσκυψε και γύρεψε τα χείλη του. Τα χέρια του άγγιξαν τα αγνά της μέλη. Λίγα λεπτά μετά, η άβυσσος του σώματος της, μια ατέλειωτη, διψασμένη, μια γυμνή, παθιασμένη, μια ατέλειωτη και αχόρταγη έρημος, δέχτηκε λαίμαργα τις παρθένες ψιχάλες του έρωτα του. Οι πρώτες ρανίδες του έρωτα αυτού που, πορόλον ότι ήρθαν δειλά, ντροπαλά και ξέβγαλτα, θα έδιναν σταδιακά την θέση τους σε μια ακαταμάχητη καταιγίδα που θα διαρκούσε μέχρι οι δύο τους να μείνουν από δυνάμεις...»

Όχι, δεν διαβάζω από Άρλεκιν, ούτε από Viper Nora (αν και θα μπορούσε άνετα να ήταν.) Τύφλα νάχει η Barbara Cartland.

Αυτό αποτελεί μέρος του back cover βιβλίου που όχι, δεν ασχολείται καν με την ιστορία ενός έρωτα όπως θα υποπτευόταν εύλογα ένας ανυποψίαστος αναγνώστης αλλά κάτι άλλο. Το ούτω καλούμενο sex scene προφανώς μπήκε για να «τραβήξει» την προσοχή του αναγνώστη.

Και μέσα στο βιβλίο διαβάζω κάπου σε άλλο σημείο:

«... με το που έκλεισε την πόρτα πίσω τους, έπεσε πάνω του σαν ανήμερο άτι, σαν θύελλα που ήρθε απ’ το πουθενά. Τον αγκάλιασε σφικτά και του έδωσε ένα ζουμερό φιλί στα δυο του χείλη, που δέκτηκαν με περίσσια απορία και ακόμη περισσότερη ικανοποίηση το φλογερό άγγιγμα της....το λεπτοκαμωμένο τριχωτό στήθος του παλλόταν με ηδονή κάτω απ’την επίρρεια του αγγίγματος της....»

Δεν αντέχω, θα σχολιάσω.

Κατ’αρχήν φαίνεται (φωνάζει με neon sign) ότι αυτός που έγραψε τα πιο πάνω, προφανώς δεν έχει κάνει sex στη ζωή του. Η έχει κάνει πάρα πολύ λίγο sex. Η είναι 75χρονη γριούλλα που χήρεψε πριν 20 χρόνια και η μόνη ανάμνηση της πράξης που της έμεινε είναι αυτού του είδους οι εμετικές, ψευδορομαντικές περιγραφές. Το τρίτο δεν ισχύει στην περίπτωση μας άρα ποιο από τα πρώτα δύο ισχύει?

Διότι, εκτός αν είσαι η Χιονάτη (πριν γνωρίσει τους εφτά νάνους) ή η Παρθενόπη (πριν γίνει Πόπη), ξέρεις ότι το sex δεν συμβαίνει με αυτό τον τρόπο. Ουαί και αλίμονο αν κάθε φορά γύριζα στον Έτερο και έλεγα με λάγνο ύφος «είμαι έτοιμη να δεχτώ τις παρθένες ψιχάλες του έρωτα σου.» Θα καθόταν? Δεν θα καθόταν.

Ούτε καμιά normal γυναίκα θα σου κάτσει αν της πεις «θέλω να αγγίξω τα αγνά σου μέλη. Είσαι μια γυμνή, παθιασμένη, ατέλειωτη και αχόρταγη έρημος.» Η normal γυναίκα θα φύγει τρέχοντας. Αν ήθελε να ακούει για λάγνα χείλη, φλογερά αγγίγματα, τριχωτά στήθη που πάλλονται με ηδονή και αμαρτωλούς άγγελους θα αγόραζε Άρλεκιν από το περίπτερο που κοστίζει μόνο £1,85 και μπορεί να φαντασιωθεί τον τέλειο άντρα και όχι τον τύπο που σαλιαρίζει μπροστά της.

Ποιο λογικό είναι να διερωτάσαι αν ο κώλος σου φαίνεται τεράστιος και μήπως είναι καλή ιδέα να αλλάξεις στάση να μην φαίνεται. Η να αγχώνεσαι ότι το στήθος σου είναι πολύ μικρό και καλύτερα να βγεις από πάνω για να δημιουργήσεις μια ψευδαίσθηση cleavage. Κατά τα άλλα, αν παίζει και κανένας ξεχασμένος κοιλιακός είναι πάντοτε καλή φάση.

Περαιτέρω, για να περιγράψεις κάτι ως «ακαταμάχητη καταιγίδα», με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον κράτησε κάτω από 4 λεπτά. Κρίμα. Και άδικο.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, εκτιμάς το λακωνικό πλην όμως σιβυλλικό «Σκύψε Ευλογημένη» του Γκουσγκούνη.

Ο γαλλικός κινηματογράφος το έχει δείξει. Δεν χρειάζεται κανένας πρόλογος, καμία περιγραφή. Οι πρωταγωνιστές μπορούν άνετα να πίνουν καφέ και στην αμέσως επόμενη σκηνή να βγάζουν τα μάτια τους. Αν και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και το «βγάζω τα μάτια μου» έχει καταντήσει πλέον ένα κλισέ. Προσωπικά το προτιμώ, παρά την «ακαταμάχητη καταιγίδα που σε αφήνει αποκαμωμένο»... στα 4 λεπτά....

Να θυμάστε, είσαστε παθιασμένο ανήμερο άτι και αχόρταγη έρημος που δέχεται παρθένες ψιχάλες έρωτα. Λίγο σιγά όμως μη ξυπνήσετε τους γείτονες.



Μη βαράς: Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Συνάντηση με το Παρελθόν» του κ. Περικλή Σπύρου. Επιδή αυτό το μήνα η visa είναι λίγο φουσκωμένη λόγω διακοπών στην Αθήνα και λόγω του ότι παρρήγγειλα επιτέλους τραπεζαρία για το μικροαστικό σαλόνι μου, παρακαλώ δεν θα δεχτώ αγωγές λιβέλλου. Σε κάνα εξάμηνο που θα κάνω την απόσβεση τα ξαναλέμε.

Η Απάντηση

Συνοπτική απάντηση Δρακούνας στα σχόλια του προηγούμενου post:

Με το σκεπτικό ότι πρέπει να υποστηρίζεις ΜΟΝΟ την ομάδα της πόλης/περιοχής σου, είναι ένα μεγάλο μυστήριο γιατί υπάρχουν ας πούμε Κύπριοι που υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό/Ολυμπιακό/ ΑΕΚ κτλ που είναι ελληνικές ομάδες (άρα μακριά μας), όπως επίσης ακόμα πιο μυστήριο πως είναι δυνατόν Κύπριοι να υποστηρίζουν αγγλικές ομάδες όπως η Tottenham, η Liverpool, η Manchester United που βρίσκονται στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Μήπως οι ομάδες πρέπει να ζητούν ταυτότητες? Μήπως να αναθέσουμε τη διαλεύκανση του μυστηρίου στη δαιμόνια Miss Marple?

Με το σχόλιο του «νικόλας» καταλήγουμε στο εξής ενδιαφέρον συμπέρασμα:

Το blog της Δρακούνας έχει πράσινο template
Η Ομόνοια έχει ως χαρακτηριστικό χρώμα το πράσινο
ΆΡΑ η Δρακούνα είναι ύποπτη Ομονοιάτισσα

ΠΙΑΣΤΕ ΤΗΝ!!!

Στη θεωρία του Δικαίου, αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα δικανικού συλλογισμού. Το πρόβλημα του δικανικού συλλογισμού όμως είναι ότι μερικές φορές φτάνεις σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Να πω ένα:

Ο Σωκράτης ήταν φιλόσοφος
Ο Σωκράτης μισούσε τις γυναίκες
ΑΡΑ όλοι οι φιλόσοφοι μισούσαν τις γυναίκες.

Η psipsinel παίρνει το Α’ Κρατικό Βραβείο ακομπλεξάριστου σχολίου, διότι έχει σχολιάσει το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι του post. Την αναζήτηση του γύρου με πατάτες!

Το blog είναι πολύ σοβαρό, απόδειξη αυτού, είναι ότι φιλοξενεί πάντοτε στα σχόλια και token anonymous να διαμαρτύρεται για κάτι. Σε αυτή την περίπτωση, γιατί δεν έγραψα για τα «αίσχη του ματς». Μα δεν πήγα στο ματς, ουδέποτε πάω σε ματς, στο ΓΣΠ μπήκα μόνο μια φορά στη ζωή μου, όταν ήταν η συναυλία των Scorpions (πολύ ωραία πέρασα, ευχαριστώ). Το post είναι γραμμένο σε νέα ελληνικά (μονοτονικό) και δεν ασχολείται με to τι έγινε στο ματς. Υπάρχουν άλλα blogs που καλύπτουν το θέμα ανάλογα με τις ορέξεις σας, και εγώ από εκεί τα διάβασα.

Θα αναλάβω όμως τις ευθύνες μου.

Υπό το βάρος της καθολικής κατακραυγής, η Δρακούνα θα υποβάλει την παραίτηση της. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρχικά δεν θα την αποδεχτεί, μετά θα αρνηθεί ότι υποβλήθηκε τέτοια παραίτηση, μετά θα πλακωθεί με τους δημοσιογράφους και θα τους βγάλει ψεύτες, μετά θα την αποδεχτεί και θα κάνει 5 μήνες να αναπληρώσει το Υπουργείο, ένεκα της σύγχυσης που θα επικρατήσει με τα κόμματα της τριμερούς που θα πέσουν να φαγωθούν σε ποιον θα πάει η θέση. Πλησιάζουν και εκλογές άρα θα πρέπει να διοριστεί κάποιος που λέει αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος και να τα πάει καλά με όλους (δηλαδή αδύνατον). Και να θέλει λύση Ευρωπαϊκή.

Η παραίτηση όμως είναι λίγη. Η Δρακούνα νομίζω μόνο με ένα χαρακίρι μπορεί να εξιλεωθεί. Παρακαλείται ο κύριος Κουροσάβα ή έστω η Uma Thurman από το Kill Bill να φέρουν το σπαθί σαμουράι. Η Δρακούνα θα φορέσει τη ροπούδα της τη navy blue με λεπτομέρεια δράκου στο ένα πέτο και ένα στραυραετό του μαχαιρά στην πλάτη και αφού δειπνήσει μια τελευταία φορά με κουπέπια-sushi θα κάνει the right thing:

ΧΡΡΡΡΑΑΑΤΤΤΣΣΣΣΣ !!!!! (ουδεμία σχέση έχει με την έκθεση στο μουσείο Μπενάκη)

Καλή σας μέρα και μη χαλάτε τη μελένια σας. Όλα είναι του μυαλού και η παντρειά της τύχης.

Αρχίζει το ματς

Όταν παίζει ποδόσφαιρο ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια, η Λευκωσία νεκρώνει. Ο μισός ανδρικός πληθυσμός βάζει άδεια για το απόγευμα και είτε πάει να δει το ματς αυτοπροσώπως στο γήπεδο, είτε πάει να το δει όπου έχει τηλεόραση. Μια ανήσυχη ηρεμία επικρατεί και στο τέλος ξέρεις ποιος νίκησε ανάλογα με το από πού ακούγονται οι πουρούδες. Είναι η τέλεια ώρα για μετακινήσεις μέσα στην πόλη και για να κάνεις δουλειές που βαριέσαι να κάνεις υπό κανονικές συνθήκες.

Η ώρα 5:28 ξεκίνησε το ματς, η ώρα 5:45, σαν καθόμουν στο σπίτι με έπιασε μια ακαταμάχητη επιθυμία να φάω γύρο. Ένα γύρο περιποιημένο, με ταλατούρι (τζατζίκι), με πατατούλες, με σκορδαλιά και ντοματούλα. Έτρεχαν τα σάλια μου. Λέω, «όπου να’ ναι θα σχολάσει ο Έτερος, ας τον πάρω τηλέφωνο να μου φέρει σαν έρχεται στο σπίτι.»

Ο Έτερος έκανε 3 ώρες να απαντήσει το τηλέφωνο και όταν τελικά το απάντησε, μου είπε sorry αλλά κάπου είναι και βλέπει το ματς. «Πήγαινε αγάπη μου να πάρεις γύρο μόνη σου. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις». Στο ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκολλήσεις Λευκωσιάτη από το ματς. Δοκιμασμένο. Με όλες τις ηλικίες.

Παίρνω την ΦΣ, της οποίας ο γκόμενος την έχει επίσης παρατήσει για το ματς.

«Θα έρθεις ή να έρθω?» λέει η μια πονεμένη Λευκωσιάτισσα της άλλης. «Πρέπει να βρούμε γύρο. ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ». Η ΦΣ άλλο που δεν θέλει, είναι μόνη στο γραφείο, όλοι έχουν πάει … στο ματς (να μην το επαναλαμβάνω κάθε 2 γραμμές). Σε 10 λεπτά συναντιόμαστε έξω από το σπίτι της.

Η ΦΣ άκουσε για ένα ψητοπωλείο που κάνει καλό γύρο μέσα στο κέντρο της πόλης. Εκεί θα πάμε! Μια και δυό ξεκινούμε. Στο δρόμο βλέπαμε μόνο γυναίκες και συνταξιούχους. Άντε και κάνα ξέμπαρκο άντρα που μας κινούσε υποψίες. Οι τύποι στο ψητοπωλείο έβλεπαν το ματς από την τηλεόραση. Είδαν (με σειρά εμφανίσεως) μια έγκυο σε έξαλλη κατάσταση και μια άλλη με ταγιέρ δουλειάς να μπουκάρουν στο ψητοπωλείο και να τους ξεσηκώνουν από το ματς για να τους φτιάξουν γύρους.

Μισή ώρα αργότερα, έχοντας τσακίσει η κάθε μια από μια περιποιημένη μερίδα κυπριακό γύρο (η διαφορά είναι στο μέγεθος της πίτας) είχαμε αράξει με τη ΦΣ στους καναπέδες για να χωνέψουμε. Η κοιλιά μου γουργούριζε από ευτυχία. Η απλώς το τεκνό ανακάλυπτε έκπληκτο τι εστί γύρος.

«Και τι θέλουμε να γίνει? Να νικήσει η ομάδα η όχι?»

«Κοίτα, υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
Αν κερδίσει η ομάδα, οι λεγάμενοι θα έρθουν σπίτι μέσα στην τρελή χαρά, θα έχουν πάρα πολύ καλή διάθεση και θα λένε ναι σε όλα, αλλά πολύ πιθανών να μην ξεκολλούν από την τηλεόραση διότι θα θέλουν να δουν ξανά και ξανά όλα τα αθλητικά των καναλιών για να δουν τα γκολ και να τα εμπεδώσουν. Θα μας σπάσουν τα νεύρα, μέχρι τις 11 το βράδυ θα βλέπουμε αθλητικά.

Αν χάσει η ομάδα, οι λεγάμενοι θα έρθουν σπίτι με σκατά διάθεση και κατεβασμένα τα μούτρα, αλλά πολύ πιθανών να μην θέλουν να δουν μπροστά τους τηλεόραση ή ράδιο για να μην δουν ξανά τις φάσεις του αγώνα. Άρα θα μας δώσουν περισσότερη σημασία.»

«Άρα τι θέλουμε? Να κερδίσει ή να χάσει η ομάδα?»

«Δύσκολη απόφαση…»

Στις 7:20 χτύπησαν σχεδόν ταυτόχρονα τα κινητά και των δύο. Προφανώς τέλειωσε το ματς και ο ανδρικός πληθυσμός της Λευκωσίας θυμήθηκε τις γκόμενες του. Που είσαι, τι κάνεις, τι θα φάμε, καλά έρχομαι. Η ΦΣ ρώτησε και το σκορ.

«Έχασαν» μου λέει, «ετοιμάσου για plan B. Πάμε να αναπτερώσουμε το πεσμένο ηθικό.»

Ευτυχώς φέτος θυμήθηκα και δεν έβαψα τίποτα πράσινο μέσα στο σπίτι.

Another wedding season

Ένα ακόμα wedding season has kicked off με επιτυχία. Με το τέλος του πρωταθλήματος και του κυπέλου ο κόσμος είναι πλέον ελεύθερος να τραβολογιέται από cocktail party σε cocktail party. Τα καθαριστήρια δεν προλαβαίνουν να βγάζουν λεκέδες από καναπεδάκια πάνω σε «καλά» κουστούμια και γραβάτες. Είπαμε, κρατάμε χαρτομάντιλο ή πιατάκι όταν τρώμε, έχει αρκετό φαί για όλους.

Ένα τρομερά δύσκολο πράγμα, νομίζω, που μπορεί να σου συμβεί είναι να μείνεις έγκυος καθώς προετοιμάζεις το γάμο σου. Δεν αναφέρομαι σε ύποπτους γάμους αστραπή διότι η νύφη γκαστρώθηκε, αναφέρομαι σε απλά και ανθρώπινα λάθη που συμβαίνουν πολύ συχνά. Χάνεις το μέτρημα, ξεχνάς μια μέρα να πάρεις το χάπι σου (πόσα να θυμηθεί μια μέλλουσα απαστράπτουσα νύφη) και τσουπ! γίνεται το λάθος… δηλαδή τι λάθος, αφού παντρεύεσαι που παντρεύεσαι, δεν είναι και μεγάλη έκπληξη. Δεν πιστεύω να υπάρχει κόσμος που παντρεύεται παρθένος? Αλλιώς τι τα κάνουμε τα ριμαδο- bachelor και hen parties? Για να χάσουμε την παρθενιά μας? Λίγο αργά δεν το αφήσαμε?

Τέλος πάντων, το φαινόμενο είναι πλέον τόσο συχνό που είναι μια κατηγορία γάμου από μόνη της.

Η κατηγορία «η νύφη γκαστρώθηκε»

Η Barbara Streisand το είχε τραγουδήσει στο «Funny Girl»:

«I am the beautiful reflection
Of my love’s affection,
A walking illustration
Of his admiration…»

Συνήθως (όχι όμως πάντα) ο γάμος γίνεται στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης και δεν πολύ-φαίνεται. Στο έμπειρο και γυμνασμένο μάτι του καλεσμένου όμως όλα αποκαλύπτονται και όλα είναι φανερά. Η φούσκα στη μέση της νύφης δεν είναι η νέα μόδα στα νυφικά αλλά ένα εκκολαπτόμενο μωρό. Να και ένας καλός λόγος γιατί έχει επιστρέψει πίσω στη μόδα το empire line dress (τα ρούχα που φορούν οι ηρωίδες της Jane Austen είναι όλα empire line dresses. Μιλάμε για μόδα που έκανε το μεγάλο μπαμ περί τα 1780 – 1820 στην Ευρώπη).

Η νύφη έχει σκατώσει ανεπανόρθωτα το hen night της. Πως θα πάει έξω τις μεταμεσονύχτιες ώρες με τις φίλες της να γίνει λιώμα και να ξεσαλώσει όταν δικαιούται να πιει μόνο 2 ποτήρια κρασί την εβδομάδα? Να μην αναφέρω καν τις υπνηλίες που σε στέλλουν στο κρεβάτι από τις 8 κάθε βράδυ. Θα κάθεται στο club, τα ματόκλαδα της αντί να λάμπουν βρε, θα κλείνουν, και θα βλέπει πολύ sober τις φίλες της να οργιάζουν με χαρά.

Αισίως θα φτάσει η μέρα του γάμου. Να μην σχολιάσω το άσπρο νυφικό σε έγκυο γυναίκα διότι πλέον το άσπρο είναι κάτι εντελώς εθιμοτυπικό και δεν έχει κανένα βαθύτερο νόημα. Όπως και το περιστέρι της Ειρήνης για την Κύπρο. Έχει γίνει μεζές και έχει φαγωθεί προ πολλού, αλλά τι να πεις στα παιδάκια όταν ζωγραφίζουν? Πιάσε εκεί μια έπαυλη και μια αυτοκινητάρά? Και έτσι τα παιδάκια ζωγραφίζουν ακόμα περιστέρια ειρήνης, και οι νύφες συνεχίζουν να φοράνε άσπρα νυφικά που συμβολίζουν την «αγνότητα» τους.

Σκεφτείτε ένα average κυπριακό γάμο. Με ντύσιμο νύφης/γαμπρού, εκκλησία, χαιρετούρες από τους 3000 καλεσμένους (average γάμο είπαμε) και μετά δείπνο και party. Κουραστικό δεν είναι? Ακόμα και για μη εγκύους, αυτή η μέρα σε σκοτώνει. Όσο ενθουσιασμό και αν κουβαλάς μέσα σου, κάπου οι μπαταρίες της Duracel θα τελειώσουν και μέχρι το τέλος της βραδιάς θα σέρνεσαι στο πάτωμα. Η ιδέα του sex μετά από όλο αυτό το πανηγύρι σε αφήνει παγερά αδιάφορη. Και αύριο εδώ θα’ σαι, δεν χανόμαστε. «Tomorrow, tomorrow, I love you, tomorrow», θα ψελλίσεις ως άλλη Annie και θα ξεραθείς στον ύπνο.

Πόσο μάλλον να υποστείς όλο αυτό ενώ είσαι έγκυος.

Φρίκη. All my sympathy goes για τις τύπισσες που τα κάνουν όλα (και γάμο και εγκυμοσύνη) ταυτόχρονα. Και συμφέρουν.



Η δική μου συμβουλή ως agony ant είναι αν και καλά επιμένεις να κάνεις sex τη μέρα του γάμου σου, κάνε το πριν το γάμο, ας πούμε, μόλις ξυπνήσεις το πρωί. Δεν μπορώ να εγγυηθώ την κατάσταση που θα βρίσκεσαι μετά. Εκτός αν είχες τη φαεινή ιδέα να πάς να μείνεις στο πατρικό σου «για να μην δει ο γαμπρός τη νύφη πριν το γάμο»… τι να σας πω…. ατυχήσατε… η παράδοση σας μάρανε.

Sense and Sensibility

… 24 Απριλίου 2007… 3 χρόνια έχουν περάσει από το Δημοψήφισμα… μια αδιόρατη θλίψη πλανάται στην ατμόσφαιρα. Θλίψη γιατί το σχέδιο δεν ήταν καλό και δεν προτιμήθηκε, θλίψη που ακόμα δεν λύθηκε το πρόβλημα, θλίψη για τις χαμένες ευκαιρίες… δεν θα γράψω post σήμερα… είμαι πολύ θλιμμένη… θα κάτσω στο παράθυρο να αγναντεύω ως άλλη Μάριαν Ντάσγουντ, περιμένοντας τον δικό μου κύριο Ουίλλαμπυ….

….

….

(αγναντεύω έτσι?)

…

…

Ναι, σιγά μην τα βάψω μαύρα. Ο server κακάρωσε, το internet σήμερα δεν παίρνει τα πόδια του και έχω δουλειά, επομένως είμαι ελαφρώς αποκλεισμένη. Όταν ξεμπλοκάρουν όλα τα ξαναλέμε.

Σιγά μην πιστέψατε ότι θλίβομαι για το Δημοψήφισμα…. Άλλη δουλειά νομίζετε δεν θα κάνω? Μουαχαχαχαχαχα….

… Καλώς τον Ουίλλαμπυ…

Τα ρητά της ημέρας

Χρήσιμη ιδέα
Μην ανακοινώσεις την εγκυμοσύνη σου, μέχρι να αρχίσεις να ακους χαχανητά κάθε φορά που γυρνάς στο πλάι.


Η διάρκεια της εγκυμοσύνης
Η διάρκεια κυοφορίας στον ελέφαντα είναι δύο χρόνια. Στον άνθρωπο απλώς φαίνεται τόση.


Αποθανατίζοντας την περίμετρο
Τράβηξε μια φωτογραφία της μέσης σου, μόλις βεβαιωθείς ότι είσαι έγκυος. Μάλλον δεν θα την ξαναδείς.


Το μυστήριο της γέννησης
Όσο και να προσπαθήσεις, είναι αδύνατον να φανταστείς πως θα βγει το τεσσάρων κιλών και πενήντα εκατοστών μωρό σου.

Διαβεβαίωση
Δεν είναι δυνατόν να είσαι έγκυος για πάντα.


Από το βιβλίο «Ο Νόμος της Μαμάς Μέρφυ για τους γονείς» του Bruce Lansky

Η νέα διατριβή μου

Έχω μπει σε μια καινούργια πλην σημαντική φάση της ζωής μου. Τη φάση των βαφτίσεων.

Πριν 2 χρόνια, πήγαινα από γάμο σε γάμο, ξαφνικά όσοι ήξερα είχαν αποφασίσει να παντρευτούν (ήταν η ηλικία). Εφόσον όλοι παντρεύτηκαν, 2 χρόνια αργότερα άρχισαν να έρχονται οι πρώτες προσκλήσεις για βαφτίσεις. Τώρα όλοι βαφτίζουν με μανία η θα βαφτίσουν με μανία λίαν συντόμως. Έχουμε φαίνεται (η ηλικία μου) καλύψει το θέμα γάμος και τώρα θα εντρυφήσουμε στο θέμα «βάφτιση». Διότι πάντα πρέπει να έχουμε κάτι να κάνουμε. Και μέχρι τις διακοπές είναι μακρύς και δύσκολος ο δρόμος…

Καταρχήν εγώ ήξερα ότι οι βαφτίσεις γίνονται μεσημέρι, περιλαμβάνουν πάρα πολύ λίγους καλεσμένους (μέχρι 50 maximum) και μετά τρώνε όλοι ένα φυσιολογικό γεύμα προς τιμή του νεοφώτιστου (ο νεοφώτιστος είναι αυτός που βαφτίστηκε). Παίρνουμε όλοι δώρο μια μπομπονιέρα που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε για να θυμόμαστε το event και πάμε όλοι σπίτια μας. Τέλος.

Λάθος.

Οι βαφτίσεις έχουν εξελιχτεί σε περίπλοκα events, υπερπαραγωγές, που πάνε να μοιάσουν με γάμο.

Η ώρα: Οι hip βαφτίσεις δεν γίνονται πλέον ντάλα μεσημέρι. Γίνονται το απόγευμα, με τη δύση του ήλιου διότι χρωματίζεται ο ουρανός με χίλια χρώματα, το Αιγαίο καθρεφτίζεται τα μάτια σου και παίρνουν το χρώμα της φωτιάς. Για αυτόν που θα βαφτιστεί δεν παίζει κανένα ρόλο η ώρα. Ότι ώρα και να’ ναι, θα βραχεί. Άσε που δεν έχεις τους καλεσμένους να τρέχουν από τις 11 το πρωί στα κομμωτήρια και τα σχετικά για να προλάβουν.

Η ενδυμασία: Εφόσον θα κάνεις ως καλεσμένη την είσοδο σου το απόγευμα, δικαιολογείσαι να εμφανιστείς με βραδινά glamorous ρούχα, λες και θα πάς σε gala dinner και όχι τη βάφτιση του π.χ. μικρού Νεόφυτου. Ξεχάστε τα χαριτωμένα. Σκεφτείτε ρεβεγιόν, glitter και clubbing. Βασικά ντυθείτε όπως ντύνεστε για να πάτε σε γάμο. Να είστε σίγουρη ότι η μαμά του νεοφώτιστου θα σας συναγωνιστεί σε αποκαλυπτικό ντεκολτέ και extreme κόμμωση. Κανένας δεν ασχολείται με τις διαμαρτυρίες του παπά. Έχουμε και άλλες δουλειές πάτερ.

Η τελετή της βάφτισης είναι όπως τη θυμόσαστε. Κλαίει το μωρό, ψάλλει ο παπάς, όλοι χαμογελούν συγκαταβατικά και στο τέλος το μωρό αποκοιμιέται από την κούραση. Σταθερή αξία στη ζωή μας.

Το après: Πλέον μιλούμε για δείπνο βάφτισης και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ένα γάμο. Φανταστείτε ολόκληρο ballroom στολισμένο με τραπέζια και καρέκλες ντυμένες ασορτί στα άσπρα. Περίπλοκα centerpieces σε κάθε τραπέζι με το theme της βάφτισης (μικρός πρίγκιπας/ πριγκίπισσα, λουλουδάκι, παπαρουνίτσα, Μάγια η μέλισσα, ζουζουνάκι, ναυτάκι Συριανό, -οι επιλογές είναι απεριόριστες, η φαντασία του κόσμου καλπάζει-… τώρα που είπα καλπάζει, προσθέστε στα themes και το Μικρό μου Πόνι).

Ο κόσμος περιφέρεται χαλαρά λες και είναι σε cocktail party…. βασικά βρίσκεται σε cocktail party. Έχει ήδη χαιρετήσει τους γονείς και τους έχει ευχηθεί να τους ζήσει το νεοφώτιστο. Στη βάφτιση που πήγαμε, πρέπει να ήμασταν χαλαρά περί τα 250 άτομα. Οι μεγάλοι πήραμε δώρο μπομπονιέρα, τα παιδιά πήραν δώρο άλλου είδους μπομπονιέρα (με γλυκά και παιγνίδι το οποίο ήθελα και εγώ και δεν μου έδωσαν) και όλοι πήραμε και από ένα muffin με χαραγμένο πάνω το theme της βάφτισης. Πάω στοίχημα ότι για όλο αυτό το ασορτί ευθύνεται baptism planner (αντίστοιχο του wedding planner).

Υπήρχε επαγγελματίας φωτογράφος, κάμεραμαν, και DJ που μας έπαιξε πρώτα τα άπαντα του Χατζηγιάννη και της Παπαρίζου πριν το γυρίσει σε πιο disco κομμάτια. Αν ακούσω ακόμα μια φορά το «Χέρια Ψηλά» θα χειροδικήσω. Προειδοποίησα.

Υπήρχε sitting arrangement (όπως στους γάμους), head table (οι γονείς) και σειρά προτεραιότητας για το μπουφέ (αυτό που περιμένεις, περιμένεις να έρθει η σειρά σου και εκνευρίζεσαι που βλέπεις άλλους να σηκώνονται πριν από σένα και να επιστρέφουν με πιάτα ξέχειλα από φαί –αφήστε κάτι και για μας ρε!!-).

Σημαντικό: Στη βάφτιση, δεν χρειάζεται να γυρίσουν όλα τα τραπέζια οι γονείς να τσουγκρίσουν το ποτήρι τους με τους καλεσμένους, όπως κάνει ένα ζευγάρι στο γάμο (για να σε πιάσει το video). Άρα αποφεύγεις όλη εκείνη την καθυστέρηση που μένεις με το ποτήρι μετέωρο στο χέρι και εύχεσαι να τελειώνουν επιτέλους «τα παιδιά» διότι αυτομόλησες.

Στη βάφτιση apparently μόλις φας (και το γλυκό σου εννοείται) μπορείς να εκδράμεις στην πίστα!

Στο «Dancing Queen» (είπαμε, μετά που φάγαμε με τη συνοδεία του Χατζηγιάννη και της Παπαρίζου ο DJ έβαλε και disco κομμάτια) σηκώθηκα να χορέψω. Στο «Yassou Maria» λικνιζόμουν πέρα δώθε όλο χαρά. Στο «Στη ντισκοτέκ στην παλιά ντισκοτέκ» ένιωθα όπως το αυγό που το κουνάς και μέσα ο κρόκος κουνιέται ακανόνιστα. Στο "I don't feel like dancin'" με κατέγραψε το video να προσπαθώ να χορέψω σεξουαλικά με την κοιλιά μου ενώ άλλοι καλεσμένοι με ακουμπούσαν και νόμιζαν ότι χορεύω τσιφτετέλι. Στο «YMCA» ήρθε ο Έτερος και με μάζεψε από την πίστα πριν προλάβω να ανέβω πάνω στην κονσόλα του DJ να διαμαρτυρηθώ για το disco trash που μας έβαζε.

Το τεκνό με τάραξε στις κλοτσιές. Καλά, πως κάνεις έτσι. Άλλη φορά θα σου βάλω κλασσική μουσική.

Το Κυπριακό Σύνταγμα: Η θλιμμένη πουτάνα της ζωής μου

Υπάρχει ένα ρητό που λέει «στην πουτάνα μην κάνεις πουτανιές». Όταν δεν ξέρεις τι λέει το Σύνταγμα (και βαριέσαι να το διαβάσεις διότι είναι γραμμένο στην καθαρεύουσα) μην το επικαλείσαι γενικά και αόριστα όποτε σου συμφέρει. Ενδεχομένως να γίνεις ρεζίλι και όταν καταλήξεις στο Δικαστήριο θα ανακαλύψεις έντρομος ότι αυτό που θεωρούσες ως «δικαίωμα» σου, είναι κατασκεύασμα της φαντασίας σου.

Ειδικά το δικό μας Σύνταγμα, έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ και έχει φάει τόσο κράξιμο που δεν αντέχει άλλο. Αν μπορούσε να μιλήσει θα φώναζε «Όχι άλλο κάρβουνο».

Τα πρόσφατα γεγονότα στα Λύμπια, αλλά και άλλα προηγούμενα με τις κινητοποιήσεις των φορτηγατζήδων, των αγελαδοτρόφων, των πατατοπαραγωγών, των ξέρω γω τι άλλων διαδηλώθηκαν, μας διδάσκουν διάφορα πράγματα:

- Αν κρίνουμε από τον όγκο των διαδηλωτών σε κάθε περίπτωση, τελικά πολύς κόσμος στην Κύπρο απασχολείται σε γεωργικά επαγγέλματα, άρα είναι λάθος οι δηλώσεις περί κορεσμού στη δημόσια υπηρεσία και άλλους γραφειακούς τομείς. Απαιτούμε πρόσληψη στην Κυβέρνηση για όλους τώρα! Είναι συνταγματικό μας δικαίωμα!!

- Τα Λύμπια είναι ένα τεράστιο χωριό με αμέτρητους κατοίκους που ελέγχει τον αυτοκινητόδρομο από και προς Λάρνακα και από και προς Λεμεσό. Ως φύλακες αυτών των βασικών δρόμων έχουν κάθε δικαίωμα να αναγκάσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό να περνά όποτε τους βολεύει αυτούς και να επιβάλουν ακόμα και διόδια. Όποιος περνά από τα Λύμπια από τώρα και στο εξής, θα πληρώνει χαράτσι! Το ότι είναι συνταγματικό μας δικαίωμα «η ελεύθερη μετακίνηση εντός του εδάφους της Δημοκρατίας» δεν τους απασχολεί βέβαια. Έχουμε τον τούρκικο στρατό που μας εμποδίζει, τώρα και τους Λυμπιώτες.

- «Έκαστος έχει το δικαίωμα να ασκεί οιονδήποτε επάγγελμα ή να επιδίδεται εις οιανδήποτε απασχόληση, εμπόριο ή επικερδή εργασία». Extra Bonus: Αν εξασκείς ένα επάγγελμα που προϋποθέτει τη χρήση μεγάλων μηχανοκίνητων οχημάτων (γεωργικών και μη), νομιμοποιείσαι επιπλέον όποτε διαφωνείς με μια πολιτική της Κυβέρνησης να περιοδεύεις με το όχημα σου στους δρόμους ανενόχλητος και να παρακωλύεις την κυκλοφορία των υπολοίπων. Ειδικά τα μεγάλα θεριστικά οχήματα τύπου κομπάι, είναι ιδανικά για να μπλοκάρουν ένα δρόμο. Όταν κάθεσαι πάνω τους νιώθεις βασιλιάς. Η λεγόμενη δύναμη της πέννας σε αυτή την περίπτωση είναι μαλακίες.

- Η διαδικασία της ένστασης όσον αφορά πράξεις της διοίκησης με τις οποίες διαφωνείς και επηρεάζεσαι είναι συνταγματικό σου δικαίωμα. Δεν είναι συνταγματικό σου δικαίωμα να απειλείς και να φωνάζεις από τα ΜΜΕ, ούτε να ρίχνεις πέτρες και να αποκλείεις το λιμάνι με αποτέλεσμα ένα ολόκληρο νόμιμο ημικατεχόμενο κράτος που είπε και βροντερό ΟΧΙ για να μην χάσει αυτό το φοβερό και τρομερό Σύνταγμα (είπαμε, το δημοψήφισμα πάει παντού) να μην μπορεί να εκτελωνίσει βασικά προϊόντα κατανάλωσης.

- Το Σύνταγμα δεν γράφει πουθενά ότι δικαιούσαι να μπλοκάρεις δρόμους και διαβάσεις. Ούτε έξω από το Προεδρικό. Ούτε έξω από το χωριό σου. Ούτε πουθενά. Σας παρακαλώ, σταματήστε να επικαλείστε το Σύνταγμα κάθε τρεις και λίγο για να δικαιολογήσετε ότι μαλακία σας κατέβει να κάνετε. Εκτός του ότι το ζαλίσατε το καημένο, είναι και δοτό και μη συμφωνημένο και έχει και σοβαρές ελλείψεις που οδήγησαν σε άλλο μεγαλύτερο μπάχαλο.

- Το Σύνταγμα δεν είναι τσίχλα να τη μασάμε. Ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα τα θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει. Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα το μπλοκάρισμα δρόμων. Γαϊδουριά είναι. Επιτέλους, ξεχωρίστε τη διαφορά.

- Τέλος, όταν κάνετε δηλώσεις από τα ΜΜΕ, μη φωνάζετε και μη φτύνετε. Σας ακούμε καθαρά, η τεχνολογία έχει κάνει θαύματα.

Ευχαριστούμε που διαδηλωθήκαμε μαζί μας. Αφήστε τα μαύρα πένθιμα μπλουζάκια σας στην έξοδο. Θα τα χρειαστούμε για την επόμενη διαδήλωση.

Οι διακοπές

Οι κοσμικοί λέει, της Ελλάδας το Πάσχα ανακάλυψαν το Ντουπάι και ήταν όλοι εκεί. Είναι η νέα μόδα και είναι ουάου και να φωτογραφία με κοσμικούς σε club του Ντουπάι και τι χαρά όλοι είναι εδώ και τελικά ποιος να πήγε άραγε στη Μύκονο? Μόνο κάτι τρίτης διαλογής celebrities.

Έγραφε στο περιοδικό ο Πέτρος Κωστόπουλος. Ο οποίος πήγε και αυτός στο Ντουπάι «διότι εμείς είμαστε γκαστρωμένοι και δεν ήμασταν για αλλαγές αεροπλάνων και ταλαιπωρίες»…

Εν έτη 2007 οι Έλληνες ανακαλύπτουν τις αραβικές χώρες. Μπαρδόν, αλλά οι Κύπριοι γνωρίζουν πολύ καλά τι εστί αραβική χώρα από τη δεκαετία του 70’. Να μην σου πω κιόλας ότι οι μισές ηλεκτρικές συσκευές στην Κύπρο του 1980 προέρχονταν από τις αραβικές χώρες. Μέχρι και ψάρι σε παγωνιέρες έφερναν. Άντε με το καλό οι κοσμικοί Έλληνες να ανακαλύψουν και το Sharm El Sheikh. Άκουσα αγόρασε ξενοδοχείο εκεί ο Louis, ο αγαπημένος τουριστικός τους πράκτορας. Θα τους αρέσει. Και σε αντίθεση με το Ντουπάι κύριε Κωστόπουλε, το Sharm El Sheikh έχει και καλή θάλασσα. Με ύφαλους και πλούσια θαλάσσια ζωή. Για να μην σου πω και για τη Βηρυτό (όταν δεν σφάζονται).

Δεν ξέρω για το γκάστρωμα του Κωστόπουλου (πάει για τρίτο παιδί?) Και εμείς κύριε Κωστόπουλε μου ήμαστε γκαστρωμένοι αλλά είπαμε να πεταχτούμε μέχρι την Αθήνα που πεθυμήσαμε και κρύωσε το πλευρό μας.

Το μυστικό: Σε αντίθεση με όλους τους Κύπριους που πάνε κάθε τρεις και λίγο Αθήνα, με αποτέλεσμα να συντηρούν όλη την Ερμού και το show της Άννας Βίσση, εγώ με τον Έτερο είχαμε να πάμε μαζί Αθήνα από το 2001… εγώ είχα ξαναπάει το 2004 αλλά ο Έτερος όχι. Είμαστε απαράδεκτοι. Πάντοτε περνούμε μέσα από την Αθήνα in transit για κάπου αλλού. Αυτό έπρεπε να σταματήσει. Τώρα!

Η έκπληξη: Ανακαινίζουν τη Νομική στη Σόλωνος? Ανακαινίζουν τη Νομική στη Σόλωνος. Να το ξαναπώ… ΑΝΑΚΑΙΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗ ΣΟΛΩΝΟΣ!!!! Για ένα άτομο (ο Έτερος) που ξόδεψε μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 90’ μέσα σε εκείνο το κτήριο (καλά, δίπλα και γύρω στα μπαράκια και τα cafe), να το βλέπει τώρα σχεδόν ανακαινισμένο και καθαρό, φρέσκο-μπογιατισμένο και σοβατισμένο, είναι ένα μεγάλο… ένα πάρα πολύ μεγάλο σοκ. Καλά, κάτι μικρό-graffiti για την τιμή των όπλων υπήρχαν. Κάτι «Μολών Λαβέ», κάτι «Όλοι είστε ύποπτοι», «για υγεία στην παιδεία, κάντε sex στα υπουργεία» είχε, αλλά αδιαμφισβήτητα, το κτήριο ήταν υπό ανακαίνιση. Ο Έτερος έκανε γύρω-γύρω με ανοιχτό το στόμα και κατά διαστήματα έβγαζε άναρθρες κραυγές. Εγώ κάθισα στο Everest απέναντι και έτρωγα το τοστ μου περιμένοντας τον να τελειώσει.

Μια συμβουλή: Αν είστε γκαστρωμένες, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να αποφασίσετε να σκαρφαλώσετε πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ούτε για πλάκα. Ναι, είναι ένα μνημείο απείρου κάλλους, μέρος της παγκόσμιας κληρονομιάς μας αλλά και η ανηφόρα του είναι επίσης βαρβάτη και μακρινή. Κάπου εκεί στα εισιτήρια κώλωσα (το δε τεκνό νομίζω έγινε φραπέ) και δεν μπορούσα να πάω παραπάνω. Κάθισα κάτω από μια ιερή ελιά, πάνω σε ένα ιερό παγκάκι και αγνάντεψα τα Προπύλαια. Πράγμα που μας αποδεικνύει ότι πολύ πιθανών οι έγκυες αρχαίες Ελληνίδες να μην λάμβαναν μέρος στην πομπή που ανέβαινε τελετουργικά πάνω στην Ακρόπολη. Δεν λέει να κωλώσεις την ιερή πομπή, ή να πατήσεις τη χλαμύδα του μπροστινού σου. Πήρα όμως ωραίο χρώμα.

Το conspiracy: Στην Ελλάδα τα ΜΜΕ ακόμα ασχολούνται με το ναυάγιο του Sea Diamond. Και τον Louis. Πολύ. Συνέχεια. Με πάθος. Και μίσος. Μέχρι και «διώξτε τον από την Ελλάδα» διάβασα σε άρθρο σε εφημερίδα. Θυμήθηκαν όλους τους Κύπριους που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, τι κάνουν, πόσα έχουν, γιατί έχουν, ποιον τάισαν για να έχουν. Όλοι ύποπτοι παλιοκύπριοι και δολοπλόκοι. Με το ατύχημα στην Κέρκυρα πέρσι και το ναυάγιο φέτος, οι Κύπριοι βάλθηκαν να καταστρέψουν τον ελληνικό τουρισμό. Αυτό το διάβασα σε άρθρο στη LIFO. Προφανώς ο τύπος έγραφε χιουμοριστικά, αλλά δεν γέλασα. Διευκρινίζω. Δεν θέλουμε να καταστρέψουμε τον ελληνικό τουρισμό. Απλώς δώστε μας τη Μύκονο και θα σταματήσουμε τη δολιοφθορά. :-)

Η σούμα: Η επίσκεψη στην Αθήνα απέδειξε αυτό που υποψιαζόμασταν ανέκαθεν. Ότι άμα είσαι ανέμελος τουρίστας, χωρίς άγχος και νεύρα, όταν έχεις όλες τις ώρες στη διάθεση σου να κωλοβαρέσεις και να πας όπου σου καπνίσει, όταν έχεις χρήματα να πας σε ωραία εστιατόρια και μπαράκια, να επισκεφτείς τα ωραία καταστήματα και να την αράξεις σε συμπαθητικό ξενοδοχείο, όλες οι πόλεις του κόσμου είναι ωραίες, η ζωή είναι ωραία, τα ταξίδια είναι ωραία, η Αθήνα είναι ωραία. Μερικά από τα πιο πάνω μπορείς να τα κάνεις και με λίγα χρήματα. Η άνεση όμως φέρνει την ηρεμία.

Ο Αγών (τους)

Κοίτα να δεις που πρόλαβα να περάσω από το highway πριν το αποκόψουν οι κάτοικοι των Λυμπιών. Έτσι έχασα μια μοναδική ευκαιρία να κάνω ένα οδοιπορικό στην ύπαιθρο της επαρχίας Λάρνακας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, και να γνωρίσω μικρά και αδιάφορα χωριουδάκια κατάσπαρτα στον κάμπο. Οι κάτοικοι των οποίων, εντελώς συμπτωματικά διαθέτουν σπίτια των 549 τ.μ., χωράφια μέχρις ότου βλέπει το μάτι σου (φορώντας φακούς επαφής) και αυτοκίνητα που συναγωνίζονται τα αμερικάνικα σε μέγεθος και κατανάλωση βενζίνης.

Η υπόθεση του έργου (για όσους δεν γνωρίζουν): Θέλει η Κυβέρνηση να δημιουργήσει Χώρο Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων (Χ.Υ.Τ.Υ.) εντός της περιοχής του χωριού Λύμπια (εν πάση περιπτώσει κάπου γύρω στις ραχούλες) και οι κάτοικοι έχοντας εξαγγείλει ειρηνικές κινητοποιήσεις, έκοψαν την κυκλοφορία του αυτοκινητόδρομου, έπαιξαν cross country κυνηγητό στους αγρούς με την Αστυνομία, πέταξαν φλεγόμενα αυτοκίνητα από γέφυρες, άναψαν φωτιά σε μπάλες σανού και λάστιχα αυτοκινήτων, γέμισαν τον αυτοκινητόδρομο πέτρες και μπάζα και πολύ ειρηνικά διαδηλώνουν την αντίθεση τους στη δημιουργία του Χ.Υ.Τ.Υ.

Μας έπεισαν για τις αγνές τους προθέσεις.

Η υπόθεση αν ήταν το 1821: "…Στων Λυμπιών την ολόμαυρη ράχη… περπατώντας η Δόξα (και όλοι οι Λυμπιώτες) μονάχη… μελετά τα λαμπρά παλικάρια… και στην κόμη στεφάνι φορεί…. γινωμένο από λίγα χορτάρια… που’ χαν μείνει στην έρημη undeveloped γη…"
Σύντομα και remake της ιστορίας του Ζαλόγγου, αντί όμως να πέσουν από γκρεμό οι γυναίκες και τα παιδιά, πέφτουν από γέφυρα του highway ηρωικά αυτοκίνητα. Ότι διαθέτει ο καθένας. Άν είχαν διπλοκάμπινα στο Ζάλογγο, αυτά θα χρησιμοποιούσαν για να σταματήσουν την προέλαση του τουρκικού στρατού.

Η υπόθεση αν ήταν απελευθερωτικός αγώνας: Τα ΜΜΕ μετάδωσαν ότι «εντελώς αυθόρμητα» τα παιδιά και οι γυναίκες του χωριού μπήκαν μέσα στον αυτοκινητόδρομο και έκοψαν την κυκλοφορία. Εντελώς αυθόρμητα… όπως «αυθόρμητες» ήταν και οι διαδηλώσεις των μαθητών εναντίον της αγγλοκρατίας… όταν σου κάνουν για μήνες ολόκληρους πλύση εγκεφάλου ότι κινδυνεύει η υγεία σου, ότι θα πεθάνεις, ότι πρέπει να αγωνιστείς δυναμικά, ότι θα μειωθεί η αξία της γης σου, ότι δεν γίνεται και άλλα πανικόβλητα, φυσικό είναι να θολώσεις και να κάνεις μαλακίες. Οποιεσδήποτε δηλώσεις από τον κοινοτάρχη του χωριού του στυλ «μα εμείς δεν δώσαμε εντολές να γίνει αυτό το μπάχαλο» δεν πείθουν κανένα.
Το να χτυπά η καμπάνα του χωριού για να μαζευτεί το πλήθος να πάει να διαδηλωθεί είναι ομολογουμένως ένα πρωτότυπο touch το οποίο έδωσε μια ξεχωριστή βουκολική εικόνα στην υπόθεση. «Στα άρματα πατριώτες, στα άρματα!!» Η καμπάνα που χτυπά πρέπει να μπει μέσα στη διαφήμιση του ΚΟΤ, «Cyprus: An island for all seasons» (αν μας μείνουν, δηλαδή, τουρίστες).

Κατασυγκινήθηκα με τις δηλώσεις των απλών κατοίκων που από τα εφτά χαράματα έβαλαν τα hiking boots τους και αναρριχήθηκαν πάνω στις ραχούλες του χωριού. Ούτε την Καθαρή Δευτέρα δεν κάνουν τέτοιο πικ-νικ στα ακάμωτα. Εκεί γνώρισαν τι εστί δακρυγόνο και αστυνομική δύναμη. Πάντως έχουμε καταφέρει να διώξουμε τη βία από τα γήπεδα. Την έχουμε μεταφέρει στους αγρούς.

Το παράδοξο της τρίτης ηλικίας: Μια ηλικιωμένη γυναίκα μπορεί άνετα να ξυπνήσει μέσα στη μέση της νύχτας, να πάρει τους αγρούς τρέχοντας, να πετάγεται από λόφο σε λόφο και να τσιρίζει σαν υστερική. Μόλις τη σταματήσει η Αστυνομία και της δώσει οδηγίες να απομακρυνθεί:

- θυμάται ότι είναι ηλικιωμένη άρα πρέπει να τη σεβαστούν
- δεν μπορεί να συνεννοηθεί σε απλά ελληνικά
- αρνείται να υπακούσει τις οδηγίες της Αστυνομίας προβάλλοντας «δυνατά» επιχειρήματα όπως «ΟΧΙΙΙΙΙΙ».
- Θυμάται τα νιάτα της, τον απελευθερωτικό αγώνα και το κέρφιου (κατ’ οίκον περιορισμός) των Άγγλων (καμία σχέση με την περίπτωση)
- Λιποθυμά

Εάν τίποτα από τα παραπάνω δεν πετύχει…

- θυμάται ότι είναι καρκινοπαθής.

Τώρα, τι στο καλό γύρευε μέσα στην ερημιά με τα πόδια μια ηλικιωμένη καρκινοπαθής γυναίκα, είναι ένα ερώτημα που κανένας δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε να θέσει.

Η ίδια δήλωσε ότι την άφησαν διότι απείλησε ότι θα κάνει απεργία πείνας… αυτή η απειλή μου θυμίζει έναν άλλο ηλικιωμένο κύριο που κάποτε πάρκαρε παράνομα και όταν τον έγραψε η τροχαία απείλησε ότι «θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»…. απέκτησε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο.

Μοναδικό κυπριακό φαινόμενο: Να διαδηλώνονται οι κάτοικοι ότι θα μολυνθεί το περιβάλλον του χωριού (και καλά έχουν οικολογικές ανησυχίες), και στο background να βλέπεις διπλοκάμπινα και αυτοκινητάρες τύπου Pajero να ξεκαπνίζουν σαν τσιμινιέρες από τις εξατμίσεις. Πίσω στο βάθος να βλέπεις πολυτελείς επαύλεις και μια θεόρατη εκκλησία να χτίζεται (όλα μέσα στο μπετόν)… εμένα γιατί μου κόλλησε ότι όλα αυτά γίνονται από φόβο μήπως και χάσει από την αξία της η γη τους???


Αρκετά. Βασικά ήθελα να γράψω τι ωραία πέρασα στην Αθήνα που ήμουν τόσες μέρες αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα. Αύριο σας λέω.

How to abuse political figures of your country

Άμα δεν κανονίσεις να λείπεις διακοπές την περίοδο των γιορτών, αναγκαστικά τρώεις στη μάπα όλο το συγγενολόι που θεωρεί ότι πρέπει να σε περιμαζέψει και να ζήσει μαζί σου στιγμές παραδοσιακής αναγέννησης και χαράς.

Εσύ θα ήσουν απόλυτα ευχαριστημένη να κάθεσαι στη βεράντα σου και να λύνεις σταυρόλεξο (ξέρεις τι χαλαρωτικό είναι το λύσιμο του σταυρόλεξου?) ενώ κατά διαστήματα να πίνεις φρέσκια λεμονάδα και να αλλάζεις το CD στο stereo.

Πήγαμε πάλι επίσκεψη στον θείο με την προτομή. Αν και πήγε πάλι να αρχίσει πολεμικές ιστορίες, τον μπουκώσαμε με ένα αυγό και μια φλαούνα και μας άφησε ύσηχους. Εγώ πάντως το είπα του Έτερου: "Μην με αφήσετε μόνη με την προτομή. Θα μπω σε πειρασμό να την απαγάγω.."

Τελικά η προτομή αποδείχθηκε αρκετά βαριά και δεν είχα και που να την κρύψω, άρα έμεινε αναγκαστικά στη θέση της.... όχι όμως πριν αποθανατιστεί κατάλληλα με το κινητό ως ανατρεπτική εικαστική παρέμβαση, ένα μπρούντζινο installation που ομολογουμένως θέλει λίγο ξεσκόνισμα...

Andy Warhol: Grivas

Negative Grivas impression

An impression: Pink Grivas and a bit of green fungus

H Jane Goodall και η Μέση Ανατολή

Εγώ χθες έκανα επαναπροσέγγιση!

Βασικά περίμενα το συνεργείο των αλουμινιτζήδων να έρθουν να μου αλλάξουν τα παράθυρα. Διότι θέλουμε να βάλουμε άλλα, οικολογικά, που εξοικονομούν ενέργεια και αποθηκεύουν θερμότητα ούτως ώστε να μην σπαταλούμε πετρέλαιο για τη θέρμανση του σπιτιού, ούτε να έχουμε όλη μέρα αναμμένο το κλιματιστικό το καλοκαίρι που καταναλώνει ρεύμα, που επίσης χρειάζεται πετρέλαιο για να πάρει μπρος. Με λιγότερο πετρέλαιο, θα συνδράμουμε στη μείωση της παγκόσμιας κατανάλωσης πετρελαίου, άρα θα αφήσουμε ήσυχα τα αποθέματα που έχουν μείνει (ότι έμεινε), θα αποχωρήσουν οι Αμερικανοί στρατιώτες από το Ιράκ, και θα σταματήσουν να γίνονται πόλεμοι στη Μέση Ανατολή για τα πετρέλαια. Εκτός βέβαια και αν βρεθεί πετρέλαιο στα ανοικτά της Κύπρου οπότε θα σφαχτούμε ποιος θα προλάβει πρώτος να πλουτίσει, αλλά αυτό το θέμα είναι άσχετο με τα αλουμίνια μου.

Καταλαβαίνετε λοιπόν την αγωνία μου περιμένοντας τους αλουμινιτζήδες. Το μέλλον της Μέσης Ανατολής ήταν στα χέρια μου.

Πράγματι, ήρθαν 2 τύποι στην ώρα τους με ένα μονοκάμπινο φορτωμένο παράθυρα, το μέλλον της εξοικονόμησης ενέργειας.

Στον τρίτο καφέ που τους έψησα (σκέτοι, μερακλίδικοι) ανακάλυψα ότι ο ένας εκ των δύο ήταν Τουρκοκύπριος. Αληθινός Τουρκοκύπριος. Από αυτούς που μένουν στα κατεχόμενα και κάθε μέρα περνά το οδόφραγμα για να πάει δουλειά. Επιδή πρώτη φορά στη ζωή μου μπαίνει στο σπίτι μου αληθινός Τουρκοκύπριος ενθουσιάστηκα. Του έψησα και καφέ! Και μιλούσε κανονικά κυπριακά, σχεδόν δεν καταλάβαινες ότι «χτυπούσε» η γλώσσα του!

Εδώ να εξηγήσω: Κάνω μια δουλειά που δεν έρχομαι σε επαφή με κόσμο, πόσο μάλλον με Τουρκοκύπριους που κυκλοφορούν εδώ. Δεν έχω φίλους Τουρκοκύπριους, ούτε οι φίλοι μου έρχονται σε επαφή μαζί τους, άρα δεν υπάρχει κανένα σημείο επαφής. Δεν γνωρίζω κανένα, διότι απλώς δεν έτυχε. Στα κατεχόμενα έχω πάει 2 φορές και δεν χρειάστηκε να μιλήσω σε κανένα. Ότι ξέρω για το θέμα Τουρκοκύπριοι, είναι μόνο θεωρίες, πληροφορίες από βιβλία και οι ειδήσεις που παρακολουθώ.

Φαντάσου την περιέργεια μου να έχω ένα Τουρκοκύπριο live μέσα στο σπίτι. Έκατσα και τον παρακολουθούσα σαν αξιοθέατο. Ήθελα να τον ρωτήσω που μένει, τι κάνει, γιατί δουλεύει στην πλευρά μας, τι ψήφισε στο δημοψήφισμα, αν μένει σε ελληνοκυπριακό σπίτι, που έμαθε κυπριακά, αν είναι μουσουλμάνος και άλλα τουριστικά. Όπως τους ανθρωπολόγους που παρατηρούν την άγρια φύση. Ντράπηκα όμως μήπως τν φέρω σε δύσκολη θέση, γι’ αυτό του έψησα άλλο ένα καφέ και τηλεφώνησα του Έτερου που ακόμα νόμιζε ότι σώζουμε τη Μέση Ανατολή.

«Έλα, δεν θα πιστέψεις τι έχουμε μέσα στο σπίτι, και μάλιστα αυτή τη στιγμή κρέμεται έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου!!!»
«Τι?»
«Σσσς, τώρα μπήκε μέσα στο μπάνιο….»
«Τι???»
«Έναν Τουρκοκύπριο!! Αληθινό!»

Ο Έτερος δεν εντυπωσιάζεται τόσο εύκολα.

«Ε, και?»
«Μα σου λέω είναι Τουρκοκύπριος! Που μένει στα κατεχόμενα! Να τον ρωτήσω για το δημοψήφισμα και τον τούρκικο στρατό?»
«Να τον αφήσεις ήσυχο να κάνει τη δουλειά του.»
«Μα…»
«Θέλεις να μην τελειώσουν σήμερα και να έχουμε ιστορίες?»
«Σωστά… μα δεν είναι τέλειο που πέρασε το οδόφραγμα για να έρθει σπίτι μας να μας βάλει παράθυρα? Που εργοδοτείται από Ελληνοκύπριο που μπορεί και ο ίδιος να είναι πρόσφυγας? Ιδού η απόδειξη ότι οι κανονικοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μαζί!» (οι πολλοί καφέδες με αποσυντόνισαν, λέω μαλακίες)

Άσε που είναι άκρως σουρεαλιστική η φάση να έχω ένα Τουρκοκύπριο μέσα στο μπάνιο μου και το ραδιόφωνο να αναγγέλλει νέους ελιγμούς αδιαλλαξίας εκ μέρους της τουρκικής πλευράς. Δεν ξέρω για ελιγμούς, ελπίζω μόνο ο τύπος να μην πέσει από τη σκάλα.

Ο Έτερος φυσικά κάνει αυτό που κάνει καλύτερα. Με προσγειώνει στην πραγματικότητα.

«Ο Ελληνοκύπριος (ο Μάστρε Αλουμινιτζής) που τον εργοδοτεί τον βλέπει σαν φτηνά εργατικά χέρια, και ο ίδιος έρχεται διότι προφανώς στην πλευρά μας κερδίζει πολύ περισσότερα χρήματα από ότι θα κέρδιζε αν εφάρμοζε παράθυρα στα κατεχόμενα. Αμφιβάλλω αν τον ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο.»

Κοίτα που θέλω να κάνω επαναπροσέγγιση και δεν μου βγαίνει…

Και ο Έτερος συμπληρώνει: «Αύριο να έρθει ένας άλλος Τουρκοκύπριος να χτίσει αυτά που σήμερα θα κατεδαφίσουν αυτοί. Επιδή ο άνθρωπος θα έρθει για δουλειά και όχι σαν αξιοθέατο, θα μείνω εγώ στο σπίτι.»

Να αναφέρω ότι και η Μέση Ανατολή πάει μια χαρά, τα βάλαμε τα παράθυρα.

Μαμμά, πως πέρασες στο γιατρό?

Ακολουθεί αυτούσια συζήτηση άκρως αηδιαστικού γυναικολογικού περιεχομένου. Διότι άμα λες στις φίλες σου ότι είσαι έγκυος, έχουν διάφορα καυτά ερωτήματα που εσύ καλείσαι να απαντήσεις.

Θέμα συζήτησης: Που πάει τουαλέτα το έμβρυο?

Να σημειώσω ότι οι 2 συνομιλήτριες έχουν συμπληρώσει (με επιτυχία) δευτεροβάθμια εκπαίδευση, πανεπιστήμιο και κατέχουν και τίτλους master (αρχίζω να πιστεύω στη μαλακία). Είναι με λίγα λόγια, μορφωμένες μουλάρες.

Δρακούνα : έλα επέστρεψα (από το γιατρό)
Φιλενάδα: όλα καλά? χα? όλα οκ?
Δρακούνα: ναι, ναι, όλα πόμπα, το τεκνό έκαμνε καβάτζι (κατακόρυφο) και μάλιστα μου κατούρησε η ανάγωγη ενώ εξεταζόταν (άρα λειτουργεί η ουροδόχος κύστη της)
Φιλενάδα: τι εννοείς????? κατουρά στη μήτρα σου?????
Δρακούνα: ναι, έτσι κάμνουν τα έμβρυα…. Apparently…
Φιλενάδα: is this normal???? δηλαδή κατουρούν όπου φτάσουν στον ξένο οργανισμό??
Δρακούνα: εγώ είπα "ου κακό, ρεζιλίκι" η γιατρός είπε "όχι, είναι καλό σημάδι". Ναι τα ανάγωγα, σου κατουρούν. Δεν σέβονται ούτε τη μάνα τους :)
Φιλενάδα: Να της μάθεις να κρατά και φλόκκο (σφουγγαρίστρα) να δούμε αν θα συνεχίσει να κατουρά ελεύθερα.
τσ-τσ-τσ
Όταν εκείνη κατουρά εσύ καταλάβεις το? που πάει η κατούρα??? κατουράς της εσύ? wow this is fascinating!

(Έλα Χριστέ απορίες που έχει η γυναίκα.)

Δρακούνα: … Επίσης έχει σαρκώδη χείλη, 2 αυτιά (ελπίζω όχι πεταχτά), 2 ζάμπες (γάμπες), 2 πόδια, 5 δάκτυλα στο κάθε χέρι, και όλα τα internal organs της είναι στη θέση τους (στομάχι, αρτηρίες, καρδία, νεφρά κτλ)
Φιλενάδα: Τέλεια. Το μάτι? είναι τσακίρικο? Και στο αυτί? γαρίφαλο έχει για να την αναγνωρίζουμε?
Δρακούνα: Έχει 2 μάτια τσακίρικα, όχι ένα, διότι δεν είναι ο Πολύφημος, και δεν της κατουρώ βρε βλαμμένο, είναι μέσα σε μια φούσκα, τη μήτρα. Που να κατουρήσει η καημένη? Νοουμένου και ότι την πομπάρω ούλλη μέρα με nutrients που το umbilical cord? (θυμήθηκα τη βιολογία του σχολείου, απίστευτο).
Φιλενάδα: Ε που πάει η κατούρα της???? Βασικά επιπλέει στην κατούρα της????
Δρακούνα: Πουθενά, εκεί, κολυμπά μέσα μαζί με τα υπόλοιπα υγρά.
Φιλενάδα: κάποτε θα χέζει κι όλας...
Δρακούνα: όταν γεννηθεί και ανακαλύψει τα pampers που έχουν μεγαλώσει γενεές και γενεές χεσμένων μωρών…
Φιλενάδα: Και εξακολουθώ να απορώ και να ενίσταμαι: ο δικός σου οργανισμός τι κάμνει με την κατούρα? την χωνεύει???
Δρακούνα: Θεωρώ ότι θα την κάνω flash όταν γεννηθεί. Το "εσπάσαν τα νερά μου" περιλαμβάνει προφανώς διάφορα είδη "νερών"…
Φιλενάδα: δηλαδή για ακόμα 5 μήνες θα κυκλοφοράς τίγκα στην κατούρα στη μήτρα σου???? αυτή κατουρά, αν δεν την αδειάζεις μένει η μπαγιάτικη κατούρα των 5 μηνών στη μήτρα??? Πολύ περίπλοκη υπόθεση αυτή η εγκυμοσύνη....
Δρακούνα: Πρώτον. Θα είμαι έγκυος για ακόμα λιγότερο από 4 μήνες, ΜΗΝ ΑΥΞΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΥΗΣΗΣ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΩ ΣΤΟ ΚΡΑΝΙΟ!!! Δεν είμαι ελέφαντας. Δεύτερον, η κατούρα του εμβρύου δεν είναι φλαούνα να τη θέλεις φρέσκια και αφράτη! Και τρίτον, όταν λέμε "κατούρα" μην φανταστείς ποσότητες και αηδίες ρε. Τι τρώει? σχεδόν τίποτε. Βασικά πομπάρω την με αίμα. Άρα και οι κατούρες της δεν είναι κατούρες με την παραδοσιακή έννοια της λέξης.
Φιλενάδα: α! Οκ καλό (νομίζω)
Δρακούνα: By the way τρώω.
Φιλενάδα: καλή όρεξη! Να τρώεις να δυναμώσεις!
Δρακούνα: …..