Book Club

«... Εκείνη έκλεισε τα μάτια, έσκυψε και γύρεψε τα χείλη του. Τα χέρια του άγγιξαν τα αγνά της μέλη. Λίγα λεπτά μετά, η άβυσσος του σώματος της, μια ατέλειωτη, διψασμένη, μια γυμνή, παθιασμένη, μια ατέλειωτη και αχόρταγη έρημος, δέχτηκε λαίμαργα τις παρθένες ψιχάλες του έρωτα του. Οι πρώτες ρανίδες του έρωτα αυτού που, πορόλον ότι ήρθαν δειλά, ντροπαλά και ξέβγαλτα, θα έδιναν σταδιακά την θέση τους σε μια ακαταμάχητη καταιγίδα που θα διαρκούσε μέχρι οι δύο τους να μείνουν από δυνάμεις...»

Όχι, δεν διαβάζω από Άρλεκιν, ούτε από Viper Nora (αν και θα μπορούσε άνετα να ήταν.) Τύφλα νάχει η Barbara Cartland.

Αυτό αποτελεί μέρος του back cover βιβλίου που όχι, δεν ασχολείται καν με την ιστορία ενός έρωτα όπως θα υποπτευόταν εύλογα ένας ανυποψίαστος αναγνώστης αλλά κάτι άλλο. Το ούτω καλούμενο sex scene προφανώς μπήκε για να «τραβήξει» την προσοχή του αναγνώστη.

Και μέσα στο βιβλίο διαβάζω κάπου σε άλλο σημείο:

«... με το που έκλεισε την πόρτα πίσω τους, έπεσε πάνω του σαν ανήμερο άτι, σαν θύελλα που ήρθε απ’ το πουθενά. Τον αγκάλιασε σφικτά και του έδωσε ένα ζουμερό φιλί στα δυο του χείλη, που δέκτηκαν με περίσσια απορία και ακόμη περισσότερη ικανοποίηση το φλογερό άγγιγμα της....το λεπτοκαμωμένο τριχωτό στήθος του παλλόταν με ηδονή κάτω απ’την επίρρεια του αγγίγματος της....»

Δεν αντέχω, θα σχολιάσω.

Κατ’αρχήν φαίνεται (φωνάζει με neon sign) ότι αυτός που έγραψε τα πιο πάνω, προφανώς δεν έχει κάνει sex στη ζωή του. Η έχει κάνει πάρα πολύ λίγο sex. Η είναι 75χρονη γριούλλα που χήρεψε πριν 20 χρόνια και η μόνη ανάμνηση της πράξης που της έμεινε είναι αυτού του είδους οι εμετικές, ψευδορομαντικές περιγραφές. Το τρίτο δεν ισχύει στην περίπτωση μας άρα ποιο από τα πρώτα δύο ισχύει?

Διότι, εκτός αν είσαι η Χιονάτη (πριν γνωρίσει τους εφτά νάνους) ή η Παρθενόπη (πριν γίνει Πόπη), ξέρεις ότι το sex δεν συμβαίνει με αυτό τον τρόπο. Ουαί και αλίμονο αν κάθε φορά γύριζα στον Έτερο και έλεγα με λάγνο ύφος «είμαι έτοιμη να δεχτώ τις παρθένες ψιχάλες του έρωτα σου.» Θα καθόταν? Δεν θα καθόταν.

Ούτε καμιά normal γυναίκα θα σου κάτσει αν της πεις «θέλω να αγγίξω τα αγνά σου μέλη. Είσαι μια γυμνή, παθιασμένη, ατέλειωτη και αχόρταγη έρημος.» Η normal γυναίκα θα φύγει τρέχοντας. Αν ήθελε να ακούει για λάγνα χείλη, φλογερά αγγίγματα, τριχωτά στήθη που πάλλονται με ηδονή και αμαρτωλούς άγγελους θα αγόραζε Άρλεκιν από το περίπτερο που κοστίζει μόνο £1,85 και μπορεί να φαντασιωθεί τον τέλειο άντρα και όχι τον τύπο που σαλιαρίζει μπροστά της.

Ποιο λογικό είναι να διερωτάσαι αν ο κώλος σου φαίνεται τεράστιος και μήπως είναι καλή ιδέα να αλλάξεις στάση να μην φαίνεται. Η να αγχώνεσαι ότι το στήθος σου είναι πολύ μικρό και καλύτερα να βγεις από πάνω για να δημιουργήσεις μια ψευδαίσθηση cleavage. Κατά τα άλλα, αν παίζει και κανένας ξεχασμένος κοιλιακός είναι πάντοτε καλή φάση.

Περαιτέρω, για να περιγράψεις κάτι ως «ακαταμάχητη καταιγίδα», με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μάλλον κράτησε κάτω από 4 λεπτά. Κρίμα. Και άδικο.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, εκτιμάς το λακωνικό πλην όμως σιβυλλικό «Σκύψε Ευλογημένη» του Γκουσγκούνη.

Ο γαλλικός κινηματογράφος το έχει δείξει. Δεν χρειάζεται κανένας πρόλογος, καμία περιγραφή. Οι πρωταγωνιστές μπορούν άνετα να πίνουν καφέ και στην αμέσως επόμενη σκηνή να βγάζουν τα μάτια τους. Αν και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι και το «βγάζω τα μάτια μου» έχει καταντήσει πλέον ένα κλισέ. Προσωπικά το προτιμώ, παρά την «ακαταμάχητη καταιγίδα που σε αφήνει αποκαμωμένο»... στα 4 λεπτά....

Να θυμάστε, είσαστε παθιασμένο ανήμερο άτι και αχόρταγη έρημος που δέχεται παρθένες ψιχάλες έρωτα. Λίγο σιγά όμως μη ξυπνήσετε τους γείτονες.



Μη βαράς: Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο «Συνάντηση με το Παρελθόν» του κ. Περικλή Σπύρου. Επιδή αυτό το μήνα η visa είναι λίγο φουσκωμένη λόγω διακοπών στην Αθήνα και λόγω του ότι παρρήγγειλα επιτέλους τραπεζαρία για το μικροαστικό σαλόνι μου, παρακαλώ δεν θα δεχτώ αγωγές λιβέλλου. Σε κάνα εξάμηνο που θα κάνω την απόσβεση τα ξαναλέμε.