Γάλα τεσσάρων αγελάδων, γάλα υγείας

Από όλες τις βουντού μαλακίες που έχω ακούσει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου νομίζω τα σκήπτρα κρατάει το new age. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτούς που πιστεύουν στο new age. Φτάνει να μην προσπαθούν να με πείσουν να το υιοθετήσω και εγώ.

Και εξηγώ:

Κάπου στον έβδομο μήνα εγκυμοσύνης πάω για καφέ. Δηλαδή τι καφέ, αφού δεν έπινα, ας πούμε εγώ πήγα για χυμό. Στην παρέα έρχεται μια τύπισσα (γνωστή γνωστού, οι γνωστοί θα μας φάνε) και μόλις βλέπει την κοιλιά μου θεωρεί καθήκον της να μου εξηγήσει το νόημα της ζωής και πώς να δεχτώ αυτό το πολύτιμο δώρο που μου έγινε (η τύπισσα πρέπει να πιστεύει και στο δωδεκάθεο δεν το συζητώ).

Προσπερνάμε τα εμετικά περί «μια νέα περίοδος της ζωής σου αρχίζει» (ναι, μια … περίοδος που θα διαρκέσει 40 μέρες), και τα ζαχαρωμένα «όταν αποκτήσεις παιδί θα διερωτάσαι πως ζούσες τόσο καιρό χωρίς αυτό στη ζωή σου» (εύκολο: κοιμόμουν όσο ήθελα, πήγαινα διακοπές, πήγαινα έξω, δεν ήμουν κλειδωμένη στο σπίτι), και πάμε στο ψητό.

«Όταν γεννήσεις στην κλινική, να μην δεχτείς να πάρουν το μωρό μακριά σου και να το βάλουν στο δωμάτιο με τα άλλα μωρά.»
«Γιατί?»
«Πρέπει να μείνει μαζί σου.»
«Μα δεν πρέπει να το λούσουν και να το ντύσουν οι νοσοκόμες κτλ?»
«Όχι, να μην δεχτείς. Τη πρώτη εβδομάδα το μωρό δεν πρέπει να μετακινηθεί από τη μάνα του διότι χάνει το connection του με τη μάνα και το χρειάζεται αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά έξω από τη μήτρα.»
«Μα να μείνει το μωρό άλουστο με τα αίματα και τα γλοιώδη υγρά και τα μαλλιά του πισσωμένα για 1 ολόκληρη εβδομάδα?? Θα βρωμίσει!!»
«Ναι, αλλά θα κρατήσεις αυτή τη σημαντική σχέση παιδί-μάνας».
«Καλά, δεν μπορείς να αναπτύξεις τη σχέση μισή ώρα αργότερα?»
«ΟΧΙ!!! Το μωρό καταλαβαίνει τα πάντα. Νομίζεις ότι δεν καταλαβαίνει αλλά αισθάνεται τα πάντα.»

Στον έβδομο μήνα δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Τώρα που έζησα τη γέννα και το… connection μπορώ να πω ότι:

Μόλις γεννηθεί το μωρό είναι καλυμμένο με διάφορα υγρά (σαν μύξες) και αίματα. Αν μάλιστα γεννήθηκε με φυσική γέννα, πιθανόν να είναι στραπατσαρισμένο και ελαφρώς μελανιασμένο. Στην όψη φαίνεται σαν γκρίζο/ροζ χταπόδι που βγήκε από τη θάλασσα και στάζει. Πιθανών να κλαίει διότι αηδιάζει με την όλη κατάσταση. Αν το αφήσεις άλουτο για 1 εβδομάδα, connection μπορεί να μην δεις αλλά σίγουρα θα δεις:

- σύγκαμα
- αηδία ζωγραφισμένη στα μάτια του και στα μάτια όλων όσων θα αποφασίσουν να σε επισκεφτούν.
- σιγά να μην κάτσουν οι νοσοκόμες να ακούσουν τα περί connection. Θα λούσουν, θα ντύσουν το μωρό και μετά θα σου το φέρουν καθαρό να το δεις. Το μωρό θα τεζάρει από την κούραση και την ένταση της γέννας και σιγά μην κάτσει να σου κάνει παρέα. Θα ξυπνά σε τακτά διαστήματα και θα θέλει να φάει. Είτε το ταΐζεις εσύ, είτε η νοσοκόμα, είτε η μάνα σου είτε ο Godzilla, το ίδιο πράγμα είναι. Θα φάει και θα κοιμηθεί.
- Αν είσαι τυχερή, στον ένα μήνα το μωρό ίσως (λέω ίσως) αρχίσει να χαμογελά όταν σε βλέπει.

Αυτά περί connection. Είχε και συνέχεια:

«Θα θηλάσεις?»
«Δεν ξέρω… αν μπορώ… γιατί όχι? Έχω επιλογή?»
«ΠΡΕΠΕΙ να θηλάσεις! Το μητρικό γάλα μπλα μπλά είναι το καλύτερο και μπλα μπλα είναι πιο θρεπτικό και μπλα μπλα είναι υποχρέωση σου και μπλα μπλα δημιουργείς μια σχέση με το μωρό (να την πάλι τη σχέση) και μπλα μπλα…»

Καλά μη βαράς…

«Εγώ την κόρη μου τη θήλαζα ως 2 χρονών» (ορκίζομαι είπε αυτό το πράγμα)
«!!!!! Μα μέχρι τα δύο χρόνια τα μωρά βγάζουν δόντια… σωστά?»
«Ναι αλλά εφόσον είχα γάλα δεν ήθελα να σταματήσω. Ήταν κάτι που μοιραζόμουν μόνο με την κόρη μου.»

Έλεγα και εγώ.. που είναι άραγε το connection?

«Μα… είναι σωστό να θηλάζεις για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα?» (Έλεος)

Και πάλι, ως άσχετη χαμογέλασα σαν ηλίθια και με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα το στήθος της, να δω αν έμεινε τίποτα… όρθιο πάνω από τον αφαλό.

Όσον αφορά το θηλασμό, τώρα που απέκτησα άποψη έχω να πω τα εξής:

Να προσπαθείς να θηλάσεις ένα μωρό είναι σαν να κρατάς ένα χταπόδι (βρε κόλλημα με τα χταπόδια) που χτυπιέται, φτύνει και προσπαθεί να σου ξεφύγει (έλα πίσω! Έχουμε connection να κάνουμε!!). Εσύ το κρατάς και προσπαθείς να σημαδεύσεις το στόμα του στο στήθος σου. Extra βαθμός δυσκολίας: Αυτό κλαίει και οδύρεται που δεν κάνεις πιο γρήγορα. Σπάζουν τα νεύρα σου, ξεχειλώνει το στήθος σου και νιώθεις περίεργα (άσχημα περίεργα).

Αν κάνεις αυτό το πράγμα κάθε 3-5 ώρες την ημέρα, όχι 2 χρόνια, ούτε 2 μήνες δεν θα θέλεις να θηλάσεις. Τι έχει το γάλα σε σκόνη? Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν με αυτό. Πως θα προχωρήσει η παγκοσμιοποίηση έ??

Μανώλης Blahnik

Εγώ βασικά ήθελα να αγοράσω επειγόντως ένα ζευγάρι παπούτσια για «καλά», που να συνδυάζονται με το φόρεμα που προσφάτως αγόρασα που δεν έχει και το ευκολότερο χρώμα του κόσμου να συνδυαστεί αλλά τουλάχιστον είναι μονόχρωμο και έχω καλή διάθεση.

Extra βαθμός δυσκολίας το γεγονός ότι έχει ένα χρόνο να βάλω ψηλά παπούτσια (ένεκα εγκυμοσύνης και ύποπτης απουσίας γάμων που όμως επέστρεψαν δυναμικά το Σεπτέμβριο) και έχω ξεσυνηθίσει. Άσε που από τον Ιούλιο είμαι με ένα φλιπ φλοπ στο πόδι και η πατούσα μου θυμίζει άστεγο Ταϊλανδέζο.

Επιπλέον έχει ακόμα εκπτώσεις που σημαίνει ότι για να βρεις παπούτσι στο size σου πρέπει να είσαι ο Γκαστόνε (ο μαλάκας ξάδερφος του Ντόναλντ Ντάκ που είναι εξαιρετικά τυχερός). Και να είσαι διατεθειμένη να σκοτώσεις κόσμο.

Εύκολα πράγματα δηλαδή…

Επειδή έχω γίνει πλέον μια μάνα και δεν μπορώ να «πετάγομαι» όπου και όποτε μου καπνίσει, πρέπει να κανονίσω κάποιος να προσέχει την κουκλάρα για να συγκεντρωθώ να πάω καταστήματα. Η μαμά Δρακούνα ευτυχώς προθυμοποιείται.

Το ακόλουθο απόσπασμα παρακαλώ να διαβαστεί με μια αναπνοή…. Ένα… δύο… τρία….

Ταΐζω, αλλάζω, ετοιμάζω την κουκλάρα, την πακετάρω μέσα στο αμαξάκι της μαζί με 24 απολύτως απαραίτητα χρειώδη (μα είναι δυνατόν?), βρίσκω κάτι να φορέσω (διότι ακόμα τα περισσότερα ρούχα μου είναι μια ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι), πίνω τις βιταμίνες μου, ψάχνω τσάντα, βρίσκω τσάντα, γεμίζω τσάντα με πορτοφόλι, κινητό, κλειδιά και γυαλιά ηλίου, κάνω ένα έλεος με τα μαλλιά μου που την είδαν Aretha Franklin (στην άφρο έκδοση) και δεν κάθονται με τί-πο-τα, παραδίδω την κουκλάρα στη μαμά Δρακούνα και μπαίνω στο αυτοκίνητο, ξεκινώ αλλά πρέπει να είμαι πίσω σε 2 ώρες maximum διότι η κουκλάρα θα θέλει να φάει και δεν θα μπορεί αν το στήθος μου (απαραίτητο αξεσουάρ για να φάει) βρίσκεται κάπου down town και δοκιμάζει υποδήματα, άρα οδηγώ σαν τρελή, ή καλύτερα σαν Michael Schumacher πριν αφυπηρετήσει, βρίσκω σαν από θαύμα parking στο κέντρο (μέσα στον ήλιο αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας έτσι?), παρκάρω, βγαίνω, κλειδώνω και είμαι έτοιμη…

Αναπνεύστε…. Φτάσαμε….

(όλο αυτό πρέπει να γίνει κάθε φορά που θέλω να βγω από το σπίτι)

Όπως το είχα φανταστεί, τα «καλά» παπούτσια είναι στην πραγματικότητα πλατφόρμες εκτόξευσης αεροσκαφών από αεροπλανοφόρο (και γαμώ τις παρομοιώσεις). Έχουν κλίση 85 μοιρών. Κάτω από δεκάποντο τακούνι δεν βρίσκω ούτε για δείγμα. Τα λίγα σχέδια που με ενδιαφέρουν έχουν εξαντληθεί στο νούμερο μου (τι έκπληξη). Κάνω το σκατό μου παξιμάδι και δοκιμάζω ένα δεκάποντο. Το πόδι μου μπαίνει εύκολα μέσα και σηκώνομαι με άνεση. «Γεια σου μωρή Gisele, γεννήθηκες μέσα στο τακούνι» σκέφτομαι και κάνω ένα βήμα προς τον καθρέφτη του καταστήματος. Η μέση μου κάνει ένα ανάποδο ελιγμό και κουνιέμαι σαν πύργος. Με πιάνει vertigo. Ούτε 2 βήματα δεν μπορώ να κάνω. Ευτυχώς που έχει ένα τοίχο να πιαστώ. Είναι και ρεζίλι να πέσεις μέσα στο κατάστημα φορώντας τακούνια. Δείχνει ασχετοσύνη, πράγμα λογικότατο διότι εγώ και τα τακούνια είμαστε απλώς γνωστοί και όχι φίλοι αλλά αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξηγήσω στη Γεωργιανή πωλήτρια που επιμένει ότι «sou paei para poli. Den einai kai poli psilo.»

Δεν ξέρω αν το δεκάποντο τακούνι δεν θεωρείται ψηλό, πάντως μια δροσούλα τη νιώθω σε αυτό το υψόμετρο, και άκουσα στις ειδήσεις ότι μετά το μεσημέρι θα βρέξει στα ορεινά, γι’ αυτό πάω να βγάλω το δεκάποντο και λίγο πριν το βγάλω στα αυτιά μου αντηχεί η γνώριμη φωνή της αεροσυνοδού που με καλεί να προσδεθώ διότι αρχίσαμε την κάθοδο μας (και θυμάμαι ότι πεθύμησα ταξίδι). Κατεβαίνω από τα τακούνια αλλά η Γεωργιανή πωλήτρια δεν μου δίνει καραμελίτσα να ανοίξουν τα αυτιά μου από την αλλαγή στο υψόμετρο. Μάλλον κατάλαβε την ασχετοσύνη μου και μου παρουσιάζει κάτι σάνταλα Jesus Christ (που είναι flat και μυρίζουν Μοναστηράκι). «Ευχαριστώ αλλά τα χρειάζομαι για «καλά». Τρομάρα μου.

Φυσικά και δεν το βάζω κάτω. Είμαι determined shopper εγώ!

Μιάμιση ώρα αργότερα δεν έχω βρει ακόμα παπούτσια. Βρήκα όλα τα λάθος sizes, όλα τα λάθος χρώματα, ότι περλο-τουρκο-μπαρόκ κυκλοφορεί στην αγορά (και είναι πολύ το bling bling χρυσή μου), μίλησα σπαστά ελληνικά, αγγλικά και μια άλλη διάλεκτο που δεν κατέχω με τις ξέμπαρκες πωλήτριες της Λευκωσίας αλλά το υπόδημα των ονείρων μου έχει παραμείνει στα όνειρα μου. Πρέπει να καταθέσω προσωρινά τα όπλα και να επιστρέψω σπίτι να ταΐσω την κουκλάρα και με λίγη τύχη κάποιος άλλος θα βρεθεί να την προσέχει για να συνεχίσω το ψάξιμο.

THIS IS SPARTA

Δηλαδή… this was Sparta, μια και κάηκε και αυτή. Με το ρυθμό των εμπρησμών, σε κανα δυο χρόνια η Ελλάδα θα γίνει Αίγυπτος, πράγμα όχι και τόσο κακό. Και τον τουρισμό της έχει η Αίγυπτος και τα αρχαία της. Η Ελλάδα ήδη έχει τα αρχαία της. Τι της έλειπε? Η έρημος. Τώρα και έξω από το σπίτι σας.

Στα παλιά χρόνια, η Κύπρος (αναφέρουν οι ιστορικοί) ήταν καλυμμένη απ’ άκρη σ’ άκρη με πυκνά δάση. Στο Χρονικό του Λεόντιου Μαχαιρά αναφέρεται ότι ο βασιλιάς της Κύπρου πήγαινε για κυνήγι στο δάσος του…. Στροβόλου (όπου έκτρεφε κυνηγετικά γεράκια –η πρώιμη μορφή του κυνηγετικού σκύλου Μπλάκκη-) και ότι η μετακίνηση στο εσωτερικό του νησιού ήταν δύσκολη λόγω των δύσβατων δρόμων και της πυκνής βλάστησης.

Γιατί στην Κύπρο δεν έχουμε σοβαρούς εμπρησμούς:

- Τα πυκνά δάση του Μεσαίωνα κάηκαν ή χρησιμοποιήθηκαν ως προσάναμμα για να ψηθεί οφτό κλέφτικο και φλαούνες.

- Όσα δάση δεν έγιναν οφτό, κάηκαν κατά την εισβολή.

- Ότι έμεινε είναι χαλίτικο (ανήκει της Κυβέρνησης) και δεν χρειάζεται να το κάψεις για να το αναπτύξεις. Απλώς κάνεις αίτηση και βάζεις μέσο.

- Αν έχεις δε μεγάλο μέσο, παίρνεις καλύτερο κομμάτι.

- Οι κοινότητες που συνορεύουν με δάση ή περιοχές χλωρίδας και πανίδας μπορούν άνετα να κάψουν οι ίδιοι τα δάση τους. Ήδη έχουμε το παράδειγμα των κατοίκων του Ακάμα που διαφωνούν με το σχέδιο ανάπτυξης της περιοχής της Κυβέρνησης. Είναι στα πρόθυρα να κυρήξουν αντάρτικο και να αποκλείσουν την περιοχή.

- Πράγμα αχρείαστο διότι πλησιάζουν εκλογές και όλοι ξέρουμε ότι σε περίοδο εκλογών τα όνειρα σου γίνονται πραγματικότητα.

- Οι αναρχικοί και αντι-εξουσιαστές της Κύπρου (που θα μπορούσαν να είναι πιθανοί εμπρηστές) είναι εξωτικό πτηνό που απειλείται με εξαφάνιση. Σύντομα θα κυρηχθεί προστατευμένο είδος.

Γενικά αυτό το νησί είναι μια ξεραΐλα, τι να κάψεις?


ΥΓ: Πάντως με τόσο κόσμο να βγαίνει στα παράθυρα της τηλεόρασης και να βιντεοσκοπεί και να τηλεφωνεί στα κανάλια από τα κινητά για να δώσει αναφορά που είναι η πυρκαγιά, είναι να διερωτάται κανείς ποιος τελικά προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά.

ΥΓ2: Τα κανάλια γράφουν για "πρόσφυγες από την πυρκαγιά". Οι άνθρωποι βρίσκονται σε απόγνωση όταν καίγεται το σπίτι τους. Είναι οι κόποι μιας ζωής και είναι τραγικό. Αλλά τουλάχιστον, όταν θα σβησει η πυρκαγιά και θα κοπάσει ο αέρας, αυτοί θα πάνε στο καμένο σπίτι τους και θα το ξαναχτίσουν. Οι αληθινοί πρόσφυγες δυστυχώς δεν μπορούν να πάνε πίσω. Ποτέ.

ΥΓ3: Ο Alpha λέει, προκύρηξε τους εμπρηστές για 1.000.000 Ευρώ. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Το κυνήγι για τους εμπρηστές ενδεχομένως να εξελιχθεί σε κυνήγι μαγισσών, με τον κάθε δυσαρεστημένο να καταγγέλει το γείτονα που δεν συμπαθεί για εμπρησμό.

Θα περιμένω να δροσίσει λίγο και θα ποτίσω.... Έτερε σβήσε το ναργιλέ. Ττεκέ το κάναμε εδώ μέσα... δεν ξέρεις καμιά φορά...

Metrosexual

Metrosexual είναι όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το σύγχρονο άντρα, τον άντρα που προσέχει την εμφάνιση και την επιδερμίδα του, που έχει άποψη για το νοικοκυριό και ξέρει να μαγειρεύει, που ξέρει τι είναι το πλυντήριο των ρούχων και έχει σιδερώσει 3 πουκάμισα στη ζωή του. Metrosexual είναι ο άντρας που είναι σε θέση να συνδυάσει τα ρούχα του, που η άσπρη αθλητική κάλτσα απουσιάζει από την γκαρνταρόμπα του, που θέλει να περνά χρόνο με το παιδί του και χαίρεται να κυκλοφορεί με αυτό φορτωμένος όλα τα αξεσουάρ του.

Ένας άντρας μπορεί να είναι όλα τα πιο πάνω. Και είναι χάρμα οφθαλμών.

Ο metrosexual άντρας όμως εξαφανίζεται στο πι και φι μόλις:

- δει μια λερωμένη πάνα
- μυριστεί μια λερωμένη πάνα
- υποψιαστεί ότι το μωρό πρόκειται να ενεργηθεί μέσα στα επόμενα 2 λεπτά
- το μωρό κλάψει για παραπάνω από 2 λεπτά συνεχόμενα (σε μια τέτοια περίπτωση επικρατεί και πανικός)
- το μωρό κάνει εμετό

Σε όλες τις πιο πάνω περιπτώσεις ο πρώην metrosexual άντρας παίρνει ένα αξιαγάπητο ύφος απόγνωσης και αμηχανίας, και πασάρει το μωρό στη μοντέρνα πλην δυναμική γυναίκα του με χαμόγελο διότι μόλις θυμήθηκε κάτι πολύ σημαντικό (και αντρικό) που πρέπει να κάνει. Σε περίπτωση διαμαρτυρίας από την μοντέρνα πλην δυναμική γυναίκα του, ο πρώην metrosexual άντρας την καλοπιάνει με αηδίες του στυλ «μα εσύ τα κάνεις όλα καλύτερα αγάπη μου!»

Η μοντέρνα πλην δυναμική γυναίκα δεν μασάει αυτές τις δικαιολογίες αλλά του τα έχει μαζεμένα και ετοιμάζει σχέδιο δράσης (κωδικός «πάνα»).

Για τις εκλογές

Όλα όσα θέλατε να μάθετε αλλά αντρέπεστουν να ρωτήσετε για τις εκλογές "Cyprus 2008, the tour" θα τα βρείτε στο brand new blog www.proedrikes.blogspot.com

Το πολιτικό πρόγραμμα των υποψηφίων.

Το πολιτικό πρόγραμμα των ξένων συμφερόντων (που θα έστηνε το αντίσκηνο της η Κοντολίζα αν ήταν να κάνει απόβαση στην Κυπρο).

Το πρόγραμμα της τηλεόρασης.

Τι χρώμα μποξεράκια φοράει ο Κασουλίδης (και ποιο είναι το γούρι του).

Πως πίνει τον καφέ του ο Εθνάρχης μας.

Το black humour του Θεμιστοκλέους.

Όλα.

Έχουμε μέχρι και hate mail (που δείχνει ότι το blog έγινε φίρμα).

Τις προεδρικές ουκ ελάττω παραδώσω!

Αυτά δεν μας τα είπανε

Κανένας δεν σε προετοίμασε γι’ αυτό. Κανένας δεν σε ενημέρωσε σχετικά. Κανένας δεν μιλά για αυτό το φλέγον θέμα της εγκυμοσύνης και των επακόλουθων. Πρέπει να είναι κάτι σαν ταμπού. Το οποίο φυσικά και θα σπάσω.

Έχω λαλήσει από την αγαμία.

Δεν με πειράζει η αϋπνία, η κούραση, οι εμετοί, τα γάλατα, οι διαρροές, οι αλλαγές της πάνας κτλ. Με πειράζει η αγαμία. Πολύ. Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα?

Ξεκίνησε για αστείο στον ένατο μήνα. Ότι στάση και να προσπαθούσα να πάρω, δεν μας έκανε κου κου. Είχα πάρει τέτοιες διαστάσεις που ήταν αδύνατον να λειτουργήσω. Εγκαταλείψαμε προσωρινά την προσπάθεια και είδαμε πολλή τηλεόραση.

Μετά γέννησα. Είπαμε «ωραία, μόλις περάσουν οι πρώτες 2-3 μέρες που είσαι νταβραντισμένη και επιστρέψω σπίτι, θα κερδίσουμε το χαμένο χρόνο». Βεβαίως, επιστρέφοντας στο σπίτι το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι οι σεξουαλικές σου επιδόσεις. Περνούν άλλες 6-7 μέρες, μπαίνεις σε ένα άλφα πρόγραμμα, αποκτάς αυτοπεποίθηση και πάλι το θυμάσαι. Είναι και καιρός να πας να σε ξαναδεί ο γιατρός. Ρωτάς με τρόπο αν επιτρέπεται (ένεκα του ότι είσαι και εγχειρισμένη με ραφές κτλ). Ο γιατρός σοκάρεται (και αυτό δεν είναι ποτέ καλό).

«Πριν να περάσουν 40 μέρες από τη γέννα, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.»
«Γιατί?»
«Διότι έτσι. Το σώμα σου δεν είναι σε θέση να επιδοθεί σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Δεν είναι τυχαίο που λένε «να ποσαραντώσει η γυναίκα».
«Αστειεύεστε..»
«Καθόλου. Και μην διανοηθείς να πας για μπάνιο στη θάλασσα ή σε πισίνα. Θυμήσου τις ραφές σου!»

Διάβολε…

Κάνεις αυτό που κάνουν όλοι οι σοβαροί και λογικοί άνθρωποι. Πας σπίτι και αγνοείς το γιατρό. Μόλις βρεις ευκαιρία λες «γάμα τα» (literally) και φωνάζεις «Αέρααα» (εννοείται ότι προσέχεις να μην ξυπνήσεις το μωρό). Και τότε συμβαίνουν τα ακόλουθα πράγματα (με σειρά εμφανίσεως) που σε αποσυντονίζουν:

- από την τριβή αρχίζει να στάζει γάλα το αριστερό σου στήθος… και μετά από 10 δευτερόλεπτα το δεξί σου στήθος. Θυμάσαι το σλόγκαν που είδες γραμμένο παντού στην κλινική και τον παιδίατρο -Μητρικός Θηλασμός. Δικαίωμα κάθε Νεογέννητου. Χρέος κάθε Μητέρας- (όχι, δεν ασκούμε ψυχολογική πίεση. Ιδέα σας είναι). Αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου (μα καθόλου) σέξι. Ψάχνεις για χαρτομάντιλα πριν χαθεί και το τελευταίο ίχνος ρομαντισμού που διαθέτεις. Αποφασίζεις να ντυθείς από τη μέση και πάνω για να μην τα βλέπετε και να μην σας θυμίζουν πως ήταν και τι μόλις έγινε. Συνεχίζετε στο κυρίως ψητό.

- Νιώθεις πολύ περίεργα. Βασικά δεν νιώθεις τίποτα. Και αυτό είναι πολύ περίεργο. Κάνετε μια παύση και τότε… αρχίζεις να έχεις αιμορραγία. Πανικοβάλλεστε και τηλεφωνείς στο γιατρό για να κάνεις την ακόλουθη συζήτηση:

«Γιατρέ, έχω αιμορραγία».
«Μέχρι να περάσουν οι 40 μέρες είναι φυσιολογικό».
«Μα πριν δεν είχα.»
«Κάτι θα έκανες και προκλήθηκε αιμορραγία.»
«….» (η Γη δεν σε καταπίνει. Το έλεγξα).
«Δεν είναι τυχαίες οι 40 μέρες που πρέπει να περάσουν.»

Εγκαταλείπετε κάθε προσπάθεια. Διαβάζετε βιβλία, περιοδικά, ρίχνετε πασίεντζες, ασχολείστε με το μωρό, τρίβετε τους πάγκους της κουζίνας, οτιδήποτε για να μην το σκέφτεστε. Αποφεύγετε ο ένας τον άλλον και φιλοσοφείτε το θέμα όπως τους 2 γέρους που κάθονται στον εξώστη του θεάτρου στο Muppet Show:

«Τώρα εξηγείται γιατί οι ιερείς της εκκλησίας κάνουν τόσα πολλά παιδιά».
«Επειδή δεν ξέρουν τι είναι η αντισύλληψη?»
«Όχι. Το κάνουν 1 φορά, όταν δικαιούνται, και η παπαδιά μένει έγκυος. Για 9 μήνες δεν το κάνουν. Μετά, άλλες 40 μέρες δεν το κάνουν. Μετά αν πέσουν νηστείες κτλ δεν το κάνουν. Την επόμενη φορά που θα δικαιούνται να το κάνουν (κανά Πάσχα, τίποτα Χριστούγεννα) η παπαδιά πάλι μένει έγκυος και φτου από την αρχή!»
«Επίσης η εγκυμοσύνη είναι καλή πρόφαση για να αποφεύγεις τα συζυγικά σου καθήκοντα, αν δηλαδή βαρέθηκες το σύζυγο σου!»

Αρχίζεις να μετράς αντίστροφα μέρες όπως τον στρατιώτη που θα απολυθεί.

Και συνεχίζεις να διαβάζεις βιβλία.

The wedding season - η συνέχεια

«Sarah Elizabeth Greenless, a daughter of Patricia Greenless and Michael Greenless of Milford, Mich., was married Friday evening to Alexander Garis Kopit, a son of Leslie Garis and Arthur Kopit of New York. The Rev. Frederick Page, a minister of the Rose Ministries, officiated in the Martha-Mary Chapel at Greenfield Village in Dearborn, Mich.

Mrs. Kopit, 31, is an in-house counsel for 1800Mattress.com in Long Island City, Queens. She graduated from the University of Michigan and received a law degree from Brooklyn Law School.

Her father, who is retired, was a math teacher at Oak Valley Middle School in Commerce, Mich. Her mother is a physical education teacher at Muir Middle School in Milford.

Mr. Kopit, 35, is a freelance film editor, who was an assistant editor for the movie “Jarhead” in 2005. He graduated from Dartmouth.

His mother is a freelance journalist and the author of the recently published memoir, “House of Happy Endings” (Farrar, Straus & Giroux). His father is a playwright who has written many Broadway plays and musicals, including “Wings” and the book for the musical “Nine.”»

Θα θυμάστε ίσως το επεισόδιο του Sex and the City που μαζεύονται οι τύπισσες στην καφετερία την Κυριακή το πρωί με μια εφημερίδα New York Times με μοναδικό σκοπό να διαβάσουν τη στήλη για Weddings & Celebrations. Διαβάζουν ποιοι παντρεύονται με ευλάβεια και προσήλωση και αργότερα, σε άλλο επεισόδιο, η Charlotte το κάνει σκοπό της ζωής της να συμπεριλάβει το γάμο της στο κυριακάτικο τεύχος της New York Times (τα καταφέρνει, αν και με σκατά φωτογραφία).

Το πιο πάνω είναι αυθεντικό copy/paste από την εν λόγω εφημερίδα. Για κάποιο περίεργο λόγο, οι αναγνώστες θέλουν να μάθουν τι δουλειά κάνουν οι νεόνυμφοι και τι δουλειά κάνουν οι γονείς των νεόνυμφων… υπάρχουν και μακροσκελέστερα reports με περιγραφές που θυμίζουν μυθιστόρημα (του Paolo Coelho).

Το original trash nation μας βάζει γυαλιά.

Εισηγούμαι οι αγγελίες γάμων στις εφημερίδες να τροποποιηθούν πάραυτα, να πιάνουν μισή σελίδα εφημερίδας και να αναφέρουν τα ακόλουθα:

Ακολουθεί φανταστικό πλην αληθοφανές παράδειγμα Αλλάξετε τα ονόματα και κάνετε το δικό σας! (ή λύστε ένα σταυρόλεξο να περάσει η ώρα, ξέρω γω, ότι προτιμάτε).

«Η δεσποινίς Σκεύη Χαράλαμπου Νικολάου, κόρη της κας Αντρούλλας Νικολάου (το γένος Σιημητρά) και του κ. Πάμπου Νικολάου από το κατεχόμενο Λευκόνοικο και τώρα στη Λευκωσία, τέλεσε τους γάμους της με τον κ. Ανδρέα (Άντρο) Νικολάου Κωνσταντίνου, υιό της κας Μαρούλλας Κωνσταντίνου και του κ. Νίκου Κωνσταντίνου από τον κατεχόμενο Κοντεμένο και τώρα στη Λάρνακα. Ο πάτερ Αναστάσης, ιερέας του ιερού ναού του Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Λευκωσίας τέλεσε το μυστήριο.

Η κα Νικολάου, 24, είναι γραμματέας σε ιδιωτική εταιρεία. Αποφοίτησε με επιτυχία από κολλέγιο με δίπλωμα για γραμματειακές σπουδές. Μιλά και λίγα αγγλικά. Η κα Νικολάου σκοπεύει να αλλάξει το επίθετο της και να χρησιμοποιεί αυτό του συζύγου της.

Ο πατέρας της είναι συνταξιούχος κυβερνητικός υπάλληλος του τμήματος Οδικών Έργων. Τώρα διατηρεί περβόλι στον Άη Γιάννη Μαλούντας. Η μητέρα της είναι νοικοκυρά. Ξέρει να τυλίγει άψογα τα κουπέπια.

Ο κ. Κωνσταντίνου, 27, είναι τραπεζικός υπάλληλος (ταμείο στο υποκατάστημα της Λαϊκής Τράπεζας στη λεωφόρο Μακαρίου). Έχει περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις των τραπεζικών (έβαλε και λίγο μέσο ο παπάς του) και έχει κάνει και το certified (όχι με degree, μόνο του).

Ο πατέρας του είναι επιτυχημένος ταπετσάρης επίπλων (αλλά ο κ. Κωνσταντίνου δεν θέλησε να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του οπότε όλοι του είπαν να βρει μια «σίγουρη δουλειά» και τους πίστεψε). Η μητέρα του εργάζεται part-time στη βιοτεχνία του συζύγου της.

Αν αυτό γραφόταν για τους New York Times θα λέγαμε ότι οι γονείς του κ. Κωνσταντίνου είναι ένα είδος fabric designers.

Δεν γράφουμε όμως για τους New York Times.»

Ανακάλυψα ότι είμαστε καλεσμένοι σε 4 γάμους το Σεπτέμβριο. Και δεν έχω επιστρέψει ακόμα στο μέγεθος μου προ εγκυμοσύνης. Ακόμα και αν επιστρέψω έγκαιρα, δεν έχω ρούχα κατάλληλα για γάμο. Και χρειάζομαι service.

Κουκλάρα, αρκετά κάτσαμε. Έχουμε δουλειά να κάνουμε!!

Choose Life

Βλέπω από την ΕΡΤ τη μεγάλη έξοδο του Δεκαπενταύγουστου. Το γυρίζω στο ΡΙΚ και ακούω είδηση ότι η πληρότητα στα παραθαλάσσια τουριστικά καταλύματα έχει φτάσει το 100% (αυτοί δεν ήταν που κλαίγονταν ότι μειώθηκε ο τουρισμός και η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά κτλ έπαθε δυσκοιλιότητα και άλλα χαριτωμένα?) Το γυρίζω στο TV5Monde και βλέπω την έξοδο των Παριζιάνων για τις διακοπές. Οι ουρές στους δρόμους της νότιας Γαλλίας εκτίνονται για χιλιόμετρα. Όλοι γενικά φεύγουν ή μετρούν μέρες για να φύγουν. Άλλοι ήδη πήγαν μια δόση διακοπών και ετοιμάζονται για τη δεύτερη.

Φέτος είμαι η μετενσάρκωση του «Λιωμένου Παγωτού» των Ξύλινων Σπαθιών.

Και όμως είμαι ακόμα εδώ
Και αυτό το καλοκαίρι
Λιωμένο παγωτό
Κολλάει στο χέρι

Με μια δόση πάνας και γάλατος. Επίσης αποφάσισα ότι φέτος είναι τρομερά μπανάλ να μαυρίσεις και όταν θα με ρωτούν γιατί έχω μια ελαφριά απόχρωση οφ γουάιτ θα απαντώ γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι πήγα διακοπές στη Νέα Ζηλανδία να δω τους παγετώνες και ήταν -5 βαθμοί.

Ο γυναικολόγος επιμένει ότι μέχρι να περάσουν 40 μέρες από τη γέννα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Δεν μπορώ να πάω θάλασσα λόγω εγχείρησης, δεν μπορώ να επιδοθώ σε σεξουαλικά σπορ λόγω του ότι… τίποτα δεν λειτουργεί. Το στήθος μου απέκτησε ψυχολογικά προβλήματα και νομίζει ότι έγινε τρεχούμενη βρύση. Η κοιλιά μου άρχισε μεν να συμμαζεύεται αλλά εξακολουθεί να μην εμπνέει ερωτισμό και επιθυμία. Πως να βάλω τα δαντελένια ασορτί εσώρουχα όταν κρέμμονται από πάνω 3 κιλά επιπλέον κρέας και το δαντελένιο σουτιέν κινδυνεύει να αποκτήσει 2 εξαιρετικά χαριτωμένες υγρές κυλίδες? Σκέτος μαζοχισμός. Όπως επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία ο κόσμος κάνει παραπάνω από 1 παιδιά. Η Angelina Jolie βρήκε το κόλπο. Υιοθετείς ένα μωρό, που preferably έχει περάσει κολικούς και έχει βγάλει δόντια. Και έχει κόψει τις πάνες. Ορίστε.

Και πάλι παραλογίζομαι.

Αν είναι η κουκλάρα να μεγαλώσει με τα Σουηδικά ήθη και συνήθειες (για να γίνει «σουηδικό μοντέλο») πρέπει επιτέλους να την βγάλω από το σπίτι να πάμε κανα περίπατο. Δεν υπάρχουν τρομερές επιλογές για περίπατο εδώ κοντά. Είτε θα δούμε τους μπροστινούς κήπους όλης της γειτονιάς (με τους καθαρόαιμους σκύλους-φύλακες ας γελάσω) είτε θα μας δει εξεταστικά όλη η γειτονιά καθήμενη σε πλαστικές Lordos plastics καρέκλες καθώς περνάμε έξω από το σπίτι τους. Τα πασατέμπο είναι προαιρετικά.

Κάνω λίστα με τα έργα που θέλω να δω σε DVD και ζητώ από τη μαμά Δρακούνα να προσέχει την κουκλάρα για να πεταχτώ μέχρι το DVDάδικο. Από τη χαρά μου που βγαίνω από το σπίτι ντύνομαι και στολίζομαι λες και θα πάω έξοδο. Στο DVDάδικο βλέπω άλλα 4 άτομα και ανακαλύπτω ότι πάσχω από αγοραφοβία. Δίνω τη λίστα με τα έργα μου και φεύγω τρέχοντας. Μέχρι να πάω σπίτι έχω πεθυμήσει την κουκλάρα. Περίεργο.

Τα βράδια ακούω τις ειδήσεις από το ράδιο (για ρετρό feeling) και πίνω μπύρες (διότι κάπου άκουσα ότι κατεβάζεις γάλα). Μαλακίες, αλλά μου αρέσει η μπύρα. Το αν θα καταφέρω να κοιμηθώ κάθε βράδυ είναι λαχείο. Μερικές φορές ξυπνώ και ανακαλύπτω έκπληκτη ότι κατάφερα να κοιμηθώ 4 ώρες συνεχόμενες. Άλλες φορές βρικολακιάζω μέχρι τα χαράματα περιμένοντας να ξημερώσει. Όταν και ο τελευταίος έφηβος με θορυβώδη εξάτμιση μοτοσικλέτας πάει σπίτι του (μήπως να αρχίσω να καρφώνω στη γειτονιά τι ώρα επιστρέφουν οι κανακάρηδες τους?), η κουκλάρα νανουρίζεται ευτυχισμένη.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά προχτές θυμήθηκα το Trainspotting.

Choose Life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself.

Choose your future.

Choose life.

Και τώρα που έκανες όλα τα πιο πάνω, καλά να πάθεις.

Μπορεί να φταίνε και οι ορμόνες.

Διάφορα καλοκαιρινά

Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ΔΕΝ πήγα διακοπές το καλοκαίρι. Σπάζω το κεφάλι μου να θυμηθώ αλλά πάντα πετάγεται μια παραλία, ένα αεροπλάνο, κάτι τέλος πάντων. Η τελευταία φορά που πήγα διακοπές με τη μαμά Δρακούνα, τον Μπαρμπαπάπα και την αδερφή μου, σαν οικογένεια δηλαδή, πρέπει να ήταν γύρω στο 1994 και θυμάμαι πήγαμε στη Γερμανία, στο Μόναχο. Περάσαμε μια βδομάδα μέσα στο αυτοκίνητο ενοικιάσεως να πηγαίνουμε από αξιοθέατο σε αξιοθέατο. Μέχρι και στο Dahau πήγαμε. Σαν σωστές έφηβες, η αδερφή μου ήταν συνέχεια μουτρωμένη διότι αντί Γερμανία ήθελε να κάθεται στην παραλία του Sunrise με το γκόμενο και εγώ που περνούσα φάση πέθανε-ο-Curt-Cobain-και-τα-έχω-βάψει-μαύρα βγήκα σε όλες τις φωτογραφίες μουτρωμένη, σαν σε φωτογράφηση ροκ συγκροτήματος.

Έτσι που κάθομαι όλη μέρα στους καναπέδες και βλέπω DVD και τηλεόραση μου θυμίζω έφηβη που έκλεισαν τα σχολεία και κάθεται σπίτι πάνω από το τηλέφωνο. Μέχρι και ξενύχτι κάνω (άλλου είδους αλλά οκ, δεν κολλάμε).

Ιδρώνω σταθερά κάθε 10 λεπτά και η μόνη γυμναστική που κάνω είναι το trip μέχρι το ψυγείο για υγρά και φρούτα (εννοώ παγωτό). Βγήκα και περίπατο με την κουκλάρα αλλά πιάστηκε η μέση μου να τσουλάω το αμαξάκι… μάλλον χρειάζομαι πιο δυναμική γυμναστική από τον περίπατο μέχρι το ψυγείο.

Η Εύα Χερσίγκοβα (εκείνη με τα βυζιά στη διαφήμιση του Wonderbra) λέει έχασε μέσα σε 2 μήνες μόνο τα 12 παραπανίσια κιλά που έβαλε με την εγκυμοσύνη και εμφανίστηκε εκθαμβωτική όσο ποτέ σε δεξίωση. ΕΥΑ, ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΣ.

Σε μια πιο ευχάριστη νότα, μου μπήκε το τζην μου. Δηλαδή, πέρασε το ψυχολογικό φράγμα των γοφών μου.

Δεν κλείνει ακόμα αλλά που πάει? Θα κλείσει και θα πει και ένα τραγούδι!

Και κάτι ακόμα πιο ευχάριστο.

Ο φόρος εισοδήματος μου επέστρεψε £30 ολόκληρες λίρες για το φορολογητέο έτος 2004.

Ω ναι!

Λέω να επενδύσω το σεβαστό αυτό ποσό στη μόρφωση της κουκλάρας.

Η θεωρία της Δρακούνας για τους κολικούς: Η κουκλάρα σιγά-σιγά αρχίζει να βλέπει. Ανακαλύπτει έντρομη ότι γεννήθηκε στην Κύπρο και δεν βλέπει πουθενά τα καταπράσινα δάση και τις δροσερές λίμνες της Σουηδίας που ονειρεύτηκε. Επίσης ανακαλύπτει ότι:
- οι γονείς της δεν είναι εκατομμυριούχοι
- ούτε μποέμ καλλιτέχνες- κληρονόμοι
- δεν είναι καν ξεπεσμένη γαλαζοαίματη

Βάζει τα κλάματα.

Και εγώ στη θέση της θα έκλαιγα.

Κόψω. Φλέβα. Στοπ

Όπως το είχα υπολογίσει, όλοι σιγά-σιγά έχουν φύγει για διακοπές και έμεινα μόνη λεχώνα στη Λευκωσία. Λεχώνα σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτά που σου αρέσουν να κάνεις όταν έχεις απεριόριστο χρόνο και είσαι κλειδωμένη στο σπίτι. Η τηλεόραση έχει επαναλήψεις, διάβασα όλα τα περιοδικά του Αυγούστου και έχουμε μόνο 5 του μηνός, δεν με ενδιαφέρει για τις εκλογές, έχω μαδήσει το φρύδι μου, έβαψα τα νύχια μου, στις ελάχιστες ελεύθερες ώρες μου κάνω αποτρίχωση με το τσιμπιδάκι, αργά-αργά και σταθερά. Έχω φτάσει μέχρι το γόνατο… είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Η ΦΣ βρίσκεται στον Πρωταρά και τηλεφωνεί για να μου δώσει αναφορά τι θερμοκρασία έχει η θάλασσα και ότι (πάλι) δεν βρίσκουν ταβέρνα της προκοπής να φάνε.

- Η απουσία ταβέρνας ή έστω σουβλατζίδικου της προκοπής στα ανατολικά παράλια της Κύπρου είναι χρόνιο πρόβλημα. Σκοτωθήκαμε να βρούμε κάπου να μείνουμε για το βράδυ αλλά τουλάχιστον η θάλασσα είναι ωραία. Εσύ πως είσαι? Το μωρό?

- … Καλά… κάθομαι… το μωρό κοιμάται…

- Μα είναι δυνατόν τόσα χρόνια να μην σκέφτηκε ένας να ανοίξει μια ταβέρνα της προκοπής? Θα έκανε χρυσές δουλειές με τόσους Λευκωσιάτες εδώ. Τι έκανες σήμερα?

- Το highlight της μέρας μου είναι που έπεισα την κουκλάρα να φάει από το στήθος μου χωρίς να γίνει μάχη… γιούπι…

- Άσε που πρέπει να κατεβούμε στην παραλία από τις 10:00 για να βρούμε κρεβατάκι και ομπρέλα. Πώς να ξυπνήσω έγκαιρα όταν ήμουν έξω μέχρι τις 3:00? Εσύ τι ώρα ξύπνησες?

- Τι σύμπτωση! Ξύπνησα η ώρα 2:00 για να ταΐσω, και μετά η ώρα 5:30 για να ξαναταΐσω, μέχρι να ταΐσω ανακάλυψα ότι έπρεπε να αλλάξω και πάνα, και μετά από τόσο γλέντι δεν με ξαναπήρε ο ύπνος. Λέω να καταρρεύσω μετά το φαί. Αν καταφέρω να φάω…

- Λέμε να μείνουμε και σήμερα στην παραλία.

-Σε μισώ μαυρισμένη λουόμενη. Είθε να ξιπετσιστείς όπως τον κουρκουτά… τα λέμε αύριο…

Η ΦΣ τουλάχιστον μου τηλεφωνεί. Οι άλλοι απλώς εξαφανίστηκαν. Έχω και μια άλλη φίλη που πήγε διακοπές στο Παρίσι. Αν τολμήσει να μου τηλεφωνήσει (από το Παρίσι), θα την βρίσω, θα της το κλείσω και μετά θα πάω να κόψω φλέβα. Με αυτή τη σειρά.

Μυστήρια του Σύμπαντος: Η πάνα

Την πρώτη φορά που αλλάζεις μια πάνα, κάνεις μισή ώρα ελεύθερη πάλη με το μωρό, τις κρέμες, τα νερά, τα μωρομάντιλα και τα υπόλοιπα σχετικά αξεσουάρ. Φοβάσαι να αγγίξεις το μωρό μήπως και το χτυπήσεις. Το μωρό κλαίει ασταμάτητα και σε τρομάζει. Πρέπει να είσαι πολύ χάλια για να κλαίει τόσο γοερά.

Τη δεύτερη φορά που αλλάζεις μια πάνα, εξακολουθείς να κάνεις ελεύθερη πάλη αλλά καταφέρνεις να το αλλάξεις σε 20 λεπτά. Εξακολουθείς να νομίζεις ότι είσαι χάλια διότι το μωρό κλαίει γοερά.

Την δέκατη φορά που αλλάζεις μια πάνα, έχεις μάθει τη σειρά του προγράμματος και το κάνεις σε 10 λεπτά. Το μωρό κλαίει αλλά δεν του δίνεις σημασία.

Τη δέκατη πέμπτη φορά που αλλάζεις μια πάνα, νιώθεις αρκετά confident να τραγουδήσεις του μωρού για να μην κλαίει. Ανακαλύπτεις ότι δεν ξέρεις κανένα παιδικό νανούρισμα ή έστω τραγουδάκι και καταλήγεις να του τραγουδάς το Παπάκι του Άσιμου.

Τη δέκατη έκτη φορά που αλλάζεις μια πάνα, μπαίνει μέσα ο Έτερος και ανακαλύπτει ότι τραγουδάς του μωρού Άσιμο καθώς και όλο το Νέο Κύμα και την Μπανιέρα του Βαγγέλη Γερμανού. Ακολουθεί συζήτηση για το μουσικό stimulation που πρέπει να έχει το μωρό (ενόσω εσύ το αλλάζεις). Το πιο δυνατό σου επιχείρημα είναι "άμα δεν σου αρέσει τι τραγουδώ, ορίστε άλλαξε το εσύ".

Είναι πολύ πειστικό επιχείρημα.

Την εικοστή φορά που αλλάζεις μια πάνα, μιλάς παράλληλα στο κινητό (με το κινητό στον ώμο-αυτί σου, όχι με hands free -extra βαθμός δυσκολίας-), αλλάζεις το μωρό και παράληλα σκέφτεσαι τι να μαγειρέψεις άραγε σήμερα.

Αντιλαμβάνομαι ότι το πολύ κύριε ελέησον με το μωρό το βαριέται και ο παπάς, αλλά πρέπει να αντιληφθείτε ότι προς το παρόν είμαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι και με σκατά τηλεόραση δεν έχει και πολλά πράγματα να ασχοληθώ. Διάβασα και το Harry Potter και σκέφτομαι να ξεκινήσω το Έγκλημα και Τιμωρία που είναι ογκώδες για να κρατήσει λίγες μέρες. Ο Κωστής Παλαμάς μπορούσε απλώς να κάθεται στο παράθυρο του σπιτιού του και να εμπνέεται να γράφει "για τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη". Ναι. Καμία σχέση με μένα.