Monday, March 29, 2010

Όπως λέμε: Αντικειμενικότητα, καμία σχέση!

Αρχικά είπα να μην το σχολιάσω. Λέω από μέσα μου «εντάξει, και πριν έτσι στυλ ήταν. Απλώς λίγο πιο μεταμφιεσμένο. Περιμένεις που τ’ αλήθεια να μάθεις νέα που την Offsite? Έτο, είναι ακόμα μια πρωινή δικαιολογία για να κωλοβαράς αντί να ξεκινήσεις αμέσως δουλειά.»

Seriously όμως, τόσα υπονοούμενα (κοινώς σπόντες) σε κείμενο, έχω να διαβάσω που τον καιρό που το περιοδικό Flash είχε στήλη με αφιερώσεις αναγνωστών:
«Στον κούκλο με τη μαύρη Chaly που πέρασε τη Δευτέρα απόγευμα από το Piccadilly, ήμασταν οι δύο κοπέλες με το finger dry μαλλί που μόλις βγήκαμε από τον Κολλαρίδη. Το Σάββατο θα είμαστε στην Amanda’s ».

ή πιο πρόσφατα η City:
«Σε είδα με το notebook στο Gloria Jeans της Σανταρόζας και σου έκλεισα το μάτι. Θέλεις να σου κλείσω και το σπίτι?»

(anyway, κάτι τέτοιο)

Με τη νέα, «ανανεωμένη» Offsite (με το mailing list της παλιάς) δεν προλαβαίνω να ακολουθώ τους συνειρμούς του πολιτικού «ρεπορτάζ» τους:

(το ρεπορτάζ είναι σε εισαγωγικά διότι το επίπεδο θυμίζει κουβέντες του καφενέ και των blogs. Αυτούς ποια είναι η δικαιολογία τους?)

«Για να δούμε εάν όλα θα κυλήσουν ομαλά γιατί εκεί στα οδοφράγματα τον περιμένουν οι άνθρωποι του Έρογλου», έγραψε για την επικείμενη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στα κατεχόμενα. Είδηση ήταν αυτό ή wishful thinking? Αχ Παναγία μου κάνε να τον σταματήσουν στο οδόφραγμα και να γίνει επεισόδιο για να φανεί πόσο κακοί είναι!

Η το άλλο με τον Peter Millet:
«GOHOME - Δεν τα κατάφερε και φεύγει ο Μίλετ
Ώρες μετρά ο Πίτερ Μίλετ στην Κύπρο και σήμερα ή αύριο φεύγει από το νησί μας. Έκανε πολλές προσπάθειες για να παραμείνει εδώ, έβαλε και «μέσο» τον Αλεξάντερ Ντάουνερ με πρόσχημα τις εξελίξεις στο Κυπριακό, τις «εκλογές» στα κατεχόμενα αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Εξάλλου οι παρεμβάσεις του ειδικού συμβούλου του Γ.Γ. του ΟΗΕ πέτυχαν ως προς το να κερδίσει κάποιους μήνες παραμονής, μιας και ο Μίλετ κανονικά έπρεπε να μας αφήσει ήσυχους από το Δεκέμβρη.»

Μπορεί να μας εξηγήσει η νέα offsite (διότι εμείς του παλιού mailing list δεν καταλάβαμε) γιατί ο Peter Millet ήθελε να μείνει? Και πως συνδέεται με τον Alexander Dοwner? Και τι σημαίνει στη δημοσιογραφία «να μας αφήσει ήσυχους»? Ποιους να αφήσει ήσυχους? Τη νέα offsite? Το παρδαλό κατσίκι?

Ή το άλλο με την παρέλαση στην Ελλάδα:
«CUTINHALF - Τα οχήματα στους στρατώνες...
Ελέω οικονομικής κρίσης, αυτή τουλάχιστον είναι η επίσημη δικαιολογία, η σημερινή στρατιωτική παρέλαση στην Αθήνα για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, έχει κοπεί στα δύο. Θα παρελάσουν, σύμφωνα με απόφαση της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, μόνο τα πεζοπόρα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Τα μηχανοκίνητα τμήματα θα μείνουν στους στρατώνες για να...μειωθούν τα έξοδά τους. Κι αυτό την ώρα που οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο αυξάνονται και η Άγκυρα αποθρασύνεται.»

Ο κόσμος χάνεται και το μουνί θέλει… μηχανοκίνητα τμήματα. Πιάσατε και το υπονοούμενο της «επίσημης δικαιολογίας» (που εμείς οι υποψιασμένοι συντάκτες της offsite πιάσαμε) έτσι? Τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο. Η Άγκυρα αποθρασύνεται. Στα άρματα! Στα άρματα!

Καλά, αυτό με την παρέλαση και Ω! τι συμφορά που δεν θα δούμε τα τανκς και τους πυραύλους δεν το έπαθε μόνο η offsite. Άκουσα έκπληκτη και τον Τάσο Τρύφωνος του Love Radio να εκφράζει τη δυσαρέσκεια του που δεν θα πετούσαν πάνω από το Σύνταγμα τα πολεμικά αεροπλάνα του ελληνικού στρατού. Για περίπου 5 δευτερόλεπτα είπα «δεν γίνεται, προφανώς αστειεύεται, μάλλον θυμήθηκε τις Αέρινες Σιωπές», αλλά όχι, δεν αστειευόταν. Σγουρώνει πάραυτα το μαλλί μου από τα νεύρα αλλά το ξεπερνώ αμέσως διότι θυμάμαι ότι ο Τάσος Τρύφωνος είναι από τη Λεμεσό και καμία σχέση δεν έχει με ελληνικό στρατό, άρα υποθέτω ότι εκφράζει δυσαρέσκεια τουριστικού περιεχομένου. Του στυλ «γαμώτο, έκοψα τόσο δρόμο να έρθω στο Λονδίνο να φωτογραφιστώ με τους πως τους λένε της βασίλισσας με τους γούνινους σκούφους και αυτοί ήταν με άδεια». Ο καθένας τον πόνο του, δηλαδή.


Και τέλος, χαρακτηρίζεις μια φορά το άνοιγμα του Λιμνίτη «πανηγύρι». Το επαναλαμβάνεις πάλι σήμερα. Οκ, το πιάσαμε, μην επιμένεις. Είναι όλα κακά, το άνοιγμα είναι κακό, οι εκλογές στα κατεχόμενα είναι κακές, όλα έγιναν για τον Ταλάτ.

Κατά τα άλλα, οι γενικού περιεχομένου ειδήσεις της offsite εμπλουτίστηκαν. Βλέπουμε τα παραλειπόμενα της διαφήμισης Cosmote, τη ρώσικη ρουλέτα σε γάμο, που θα πάει το τουριστικό διαστημόπλοιο, ότι όσες γυναίκες ηθοποιοί κερδίζουν Όσκαρ χωρίζουν… like I said… ακόμα μια πρωινή δικαιολογία για να κωλοβαράς αντί να ξεκινήσεις αμέσως δουλειά. Το πολιτικό ρεπορτάζ γιατί το βασανίζουν?

Sunday, March 21, 2010

Η γιαγιά στο Μιρό

Καλά πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν στην Κύπρο.

Σάββατο απόγευμα ήμουν κρατημένη για να κάνω baby sitting στη γιαγιά Μαγκάιβερ. Επειδή ή γιαγιά Μαγκάιβερ είναι σε φευγάτο mood, δεν υπήρχε περίπτωση να την κρατήσω στο σπίτι με τη μαγειρική μου, επομένως σκέφτηκα να την πάρω στην παλιά Λευκωσία που είναι το στοιχείο της και όταν είναι εκεί νιώθει πάντοτε καλύτερα. Ήταν ωραίο το απόγευμα (γλυκασιά), φόρτωσα και την κουκλάρα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Σκέφτηκα να πηγαίναμε στην έκθεση του Μιρό που διαφημίζεται τόσο πολύ που ακόμα λίγο και το κωλόχαρτο στο σπίτι θα γράφει «Ο Μιρό της Μαγιόρκα στην τουαλέτα σας».

Μπορώ να πω ότι η έκθεση διαφημίστηκε τόσο καλά που είχε κίνηση. Πραγματική κίνηση. Ναι, μια έκθεση τέχνης στην Κύπρο είχε κίνηση μέρα που δεν ήταν τα εγκαίνια, δεν προσφερόταν δωρεάν κρασί και δεν υπήρχε ούτε ένας φωτογράφος περιοδικού. Κάθε έκθεμα είχε ένα μικρό πηγαδάκι γύρω του. Στο gift shop έπρεπε να περιμένω ουρά για να πληρώσω το βιβλίο που ήθελα να αγοράσω. All very exciting.

Παρατήρησα λίγο τον κόσμο που ήταν στην έκθεση. Ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών, παιδάκια με τους γονείς τους, ηλικιωμένοι, φοιτήτριες, κανονικοί άνθρωποι που προφανώς σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα με μένα (Σάββατο απόγευμα, ωραίος καιρός, σκατά στα μούτρα του Mall, σήμερα το theme είναι πολιτισμός). Ούτε καν το standard art crowd που είναι συνήθως μέρος των εκθεμάτων.

How refreshing!

Θα μου πεις ντάξει, ήρθε η βασίλισσα της Ισπανίας να τελέσει τα εγκαίνια, συνωστίστηκαν επίσης όλοι οι πολιτικοί στα εγκαίνια, το προωθούσε η ισπανική πρεσβεία/ προεδρία, το διαφήμισαν ΠΑΝΤΟΥ, επόμενο δεν ήταν να πάει και η κουτσή Μαρία να δει την έκθεση? Σωστό, επόμενο ήταν, αλλά από την καλή έννοια. Επιτέλους, ο κόσμος βγήκε από το σπίτι του και πήγε σε έκθεση τέχνης, ας είναι και για να δει που πήγε η Φρειδερίκη. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Σήμερα ο Μιρό, αύριο o Botticelli.

Εν τω μεταξύ εγώ στην έκθεση έχασα τη γιαγιά Μαγκάιβερ. Εκεί που έβλεπα τα εκθέματα και σκεφτόμουν τι καλά που δεν νιώθω όπως το ΟΥΦΟ, ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν δίπλα μου. Έκανα το γύρο της έκθεσης και πάλι δεν την είδα. Βγήκα έξω στο δρόμο σπρώχνοντας το αμαξάκι της κουκλάρας, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, κόβω τη γιαγιά Μαγκάιβερ με την άκρη του ματιού μου να στρίβει στο τέρμα του δρόμου. Τρέχω από πίσω της (πάντοτε με το αμαξάκι, να μην έχουμε άλλες απώλειες), ευτυχώς την προλαβαίνω.

«Που πας?»
«Κάτι θυμήθηκα να πω του παππού σου, μιας και είμαστε εδώ είπα να περάσω από τη δουλειά του να του το πω.»

Το εντυπωσιακό πράγμα με τα άτομα που πάσχουν από Αλσχάιμερ, είναι που μπορούν να σου λένε ασυναρτησίες με τον πιο φυσικό τρόπο, διότι για αυτούς είναι το παρόν. Είναι πολύ εύκολο να ξεγελαστείς και να πιστέψεις αυτά που λένε. Πράγματι, στο δρόμο που έστριψε η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν τα γραφεία της εταιρείας που δούλευε ο παππούς μου. Το παλιό κτήριο υπάρχει ακόμα. Μόνο που ο παππούς μου αφυπηρέτησε το 1970 και ακολούθως πέθανε πριν χρόνια, πριν καν τελειώσω το σχολείο.

Στεκόμαστε και οι τρεις κάτω από το παράθυρο για λίγο και ακολούθως φεύγουμε. Νομίζω πέρασε ωραία.

Thursday, March 18, 2010

Το 63ο έτος

Είδα προχθές στην τηλεόραση τη διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή για την αύξηση του ορίου σύνταξης. Είδα τους τριχωτούς νέους μας να φωνάζουν ότι θα αυξηθεί η ανεργία και θα πέσει η παραγωγικότητα και ειλικρινά… ενεκάτσιασα τους.

Ο μόνος τομέας της αγοράς εργασίας που η ανεργία θα αυξηθεί είναι οι λίστες των αδιόριστων καθηγητών / δασκάλων. Τι τραγικό.

Όταν ήταν να αποφασίσω τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό, μια επιλογή ήταν να σπουδάσω κάτι που μετά μπορεί να διδαχθεί στα σχολεία, δηλαδή να σπουδάσω και μετά να περιμένω το διορισμό μου. Ακόμα χειρότερα, μια άλλη επιλογή ήταν να γίνω δασκάλα. Να γίνω δηλαδή αυτό το ενδιαφέρον είδος ανθρώπων που είχαν guaranteed δουλειά εξασφαλισμένη μόλις τέλειωναν το πανεπιστήμιο, no questions asked. Προσωπικά δεν έκαμνα για εκπαιδευτικός. Δεν μπορώ να μεταδώσω οτιδήποτε, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μαλώνει με ροκόλους, δεν μου άρεσε η Michelle Pheiffer στο «Dangerous Minds» και αφού δεν μπορούσα να κάνω κάτι για το υπόλοιπο της ζωής μου μόνο και μόνο για τα fringe benefits δεν υπήρχε λόγος να το κουράζω άλλο.

Δεν ξέρω πόσο άσχετο είναι αλλά όλοι οι εκπαιδευτικοί που έχουμε στην οικογένεια (δάσκαλοι και καθηγητές) είναι άτομα που πάσχουν από ελαφριά κατάθλιψη, είναι συνεχώς απαισιόδοξοι και γενικά βαρκούνται που ζιουν. Μπορεί απλώς να έδωσα πάνω σε λάθος εκπαιδευτικούς. Ξέρω?

No offense δασκάλοι και δασκάλες out there αλλά αν αφήσουμε τα αλτρουιστικά και τα εκπαιδευτικά και τα «θέλω να μεταδώσω γνώση και αξίες» και τα «θέλω να προσφέρω στην επόμενη γενιά» και άλλα εμψυχωτικά, οι πέτε μου ειλικρινά. Δεν έχετε συναδέλφους που μπήκαν στο επάγγελμα ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ διότι έχεις (εκτός από το σίγουρο μισθό) 3 μήνες διακοπές το καλοκαίρι, 15 μέρες τα Χριστούγεννα, 15 μέρες το Πάσχα και σχολάνεις το μεσημέρι?

No cheating guys!

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν, αν πήγες να γίνεις δάσκαλος μόνο και μόνο διότι θα είχες μετά τις σπουδές σου σίγουρη δουλειά (νόμιζες), πόσο μαλάκας φαίνεσαι στον υπόλοιπο κόσμο που σε παρακολουθεί να διαμαρτύρεσαι που δεν θα διοριστείς αμέσως?

Tuesday, March 16, 2010

Trash Nation: Η Δικαίωση

Πως είναι να νιώθεις πρωτοπόρος του είδους σου?

Πως είναι να είσαι ahead of your time?

Πως είναι να έχεις δει το μέλλον κατάματα?

Η πορεία μας ξεκίνησε με ένα… κρεβάτι, πέρασε μέσα από… κύματα, ως άλλη Ηπειρώτισσα πέρασε μέσα από χιόνια, βρήκε το παλατάκι της, έπαιξε Jenga και μετά, άρχισε τα ακροβατικά. Και με τραμπολίνο.

Το trash nation, τώρα δικαιώνεται!

Ναι, έκατσα χθες και είδα το «Πρόβα Γάμου». Για το οποίο ομολογώ είχα κάποια αρχική επιφύλαξη αλλά βλέποντας το ηρέμησα και ένα πλατύ χαμόγελο απλώθηκε στη φάτσα μου. Είναι τόσο trashy που το λάτρεψα. Επίσης επιβεβαίωσα μερικά πράγματα:

- Ο Κυπραίος κάτι παθαίνει όταν δει χορό της κοιλιάς (έδειξε live demonstration. Η νύφη χόρευε, του γαμπρού έτρεχαν τα σάλια).
- Όλοι κάνουν sex. Συνέχεια. All the time. Ασταμάτητα. Sex makes Cyprus sunny. Sex is the answer. Sex is the solution. Sex είναι ο λόγος που παντρεύονται οι Κύπριοι («διούμεν του τζιαι ανάφτει» όπως εξήγησε πολύ επιστημονικά ένας διαγωνιζόμενος). Τους πιστεύω. Όλοι φαίνονταν τρομερά ταλαιπωρημένοι. Υπομονή guys! Όποιος κερδίσει, θα εξασκηθεί εδώ.
- Μα πόσοι Κυπραίοι δηλώνουν ότι έχουν ως χόμπι το ψάρεμα? Εν το Deadliest Catch που το Discovery Channel που εννοούν?

Trash Nation rules.


Ευχαριστώ.

Sunday, March 14, 2010

Porche VIP (πρήχτες)

Δρακούνα Συγχαρητήρια! Χρησιμοποιούμε το μικρό σου όνομα για να προσδώσουμε μια προσποιητή προσωπική επαφή. Σε συγχαίρουμε για να νιώσεις καλύτερα και να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το άχρηστο sms που σου στείλαμε. Αυτά τα κόλπα ζόρικα του marketing δεν τα μάθαμε στην Ινδία αλλά την Αμερική όπου πήγαμε πανεπιστήμιο. Είσαι σε μια ακόμα άχρηστη κλήρωση που δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις.

Αυτό είναι το 76ο sms που σου στέλουμε για να σε θυμίσουμε ότι αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις στη ζωή σου από το να κάθεσαι πάνω από το τηλέφωνο σου, στείλε sms από το κινητό σου για να κερδίσεις και άλλες συμμετοχές στην άχρηστη αυτή κλήρωση.

Στείλε λοιπόν sms. Τώρα. Γρήγορα. Αμέσως. Αν ξεχάσεις μην ανυσηχείς, θα σε θυμίσουμε εμείς σε λίγες ώρες με το 77ο sms μας.

Monday, March 08, 2010

Ενημερωτικό φυλλάδιο


Sunday, March 07, 2010

Το Rutgers report υποκλίνεται στον κυπριακό θεσμό του γάμου

Στο βιβλίο «Committed» της Elizabeth Gilbert, η συγγραφέας προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της να ξανά- παντρευτεί. Διαβάζοντας το Rutgers University Report αποφασίζει ότι η πατέντα «for the least possible divorce-prone couple in America» είναι η ακόλουθη:

“… First, you must find yourself two people of the same race, age, religion, cultural background, and intellectual level whose parents have never been divorced. Make these people wait until they are about forty five years old before you allow them to marry – without letting them live together first, of course. Ensure that they both fervently believe in God and that they utterly embrace family values, but forbid them to have any children of their own. (Also, the husband must warmly embrace the precepts of feminism.) Make them live in the same town as their families, and see to it that they spend many happy hours bowling and playing cards with their neighbors- that is, while they are not out there in the world succeeding at the wonderful careers that they each launched on account of their fabulous higher educations.

Who are these people?...”

Κυρία, κυρία, να πω εγώ.

Οι πιο πάνω people είναι... Κυπραίοι.

Με εξαίρεση το γεγονός ότι πρέπει να περιμένουν μέχρι τα σαράντα πέντε τους για να παντρευτούν και το ότι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, η πιο πάνω παράγραφος περιγράφει accurately το 97% των παντρεμένων ζευγαριών που ξέρω στην Κύπρο.

Άρα το πιο πάνω περιγραφόμενο «lifestyle» (science fiction για τα δεδομένα της Αμερικής by the way) που υποτίθεται στην Αμερική διασφαλίζει αιώνια συζυγική ευτυχία, στην Κύπρο είναι το συνηθισμένο.

Συμπέρασμα: Ο θεσμός του γάμου στην Αμερική θα σωθεί αν η Αμερική αποικιστεί από Κύπριους.

Πόσα να κάνουμε πια εμείς οι Κύπριοι?

Friday, March 05, 2010

Burned out

Είμαι συνεχώς πνιμένη. Πως το λένε, δεν προλαβαίνω. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, πέρασα τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μου χαλαρά να ξύνομαι (I was getting really good at it too) και ξαφνικά η μοίρα αποφάσισε ότι πρέπει να τα κάνω όλα μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Χρειάζομαι βιταμίνες. Ενισχυμένες.

Με πήρε τηλέφωνο ο Έτερος από το εξωτερικό όπου βρίσκεται να μου πει ότι είναι καλά και το μόνο που θυμήθηκα να τον ρωτήσω είναι πως βάζουμε πλυντήριο ρούχων:

- Να σε ρωτήσω. Το Calgon μπαίνει μέσα στον κάδο ή στο συρταράκι από πάνω?
- Ποιο?
- Το Calgon.
- Ποιο?
- ΤΟ CALGON. Το χάπι για τα άλατα του νερού στο πλυντήριο των ρούχων.
- Μέσα στο συρταράκι
- .....
- Γιατί, που το έβαλες?
- ....εεεε
- Το έβαλες στον κάδο.
- ....
- Ήμουν σίγουρος.
- Ναι. Είσαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο επειδή ξέρεις που μπαίνει το Calgon. Εννοείται ότι σε παντρεύτηκα για να μου εξηγείς κάθε φορά πως λειτουργεί το πλυντήριο ρούχων.

15 λεπτά αργότερα με έπιασαν τύψεις και υπαρξιακά ότι η τελευταία συζήτηση μου με τον Έτερο μπορεί να ήταν το Calgon και προσπαθούσα να τον ξαναπάρω πίσω. Στη δεύτερη συζήτηση ο Έτερος θυμήθηκε να μου πει 2-3 πράγματα που ήθελε να του αγοράσω από το supermarket. Να μην ξεχάσω να τα σημειώσω.

Ούτε ο Έτερος πάει πίσω.

Δεν θα έπρεπε να λέμε πράγματα του στυλ «μου έλειψες», «και εσύ», «πόσο θα ‘θελα να ‘σουν απόψε μαζί μου, πονάω, πονάς, ψυχή μου»? (πρέπει να κόψω το Chart Show, ειδικά τα επεισόδια που κάνει countdown καψουροτράγουδα). Ξέρω γω, τόσα έργα έχουμε δει, σε κανένα από αυτά δεν είδα την ηρωίδα να κάνει καθημερινά πράγματα. Όλο αιώνιες υποσχέσεις αγάπης βλέπω και διάφορα ηρωικά. (να θυμηθώ να κόψω και τα πολλά chick flicks. Ούτε δεκαπεντάχρονο να ήμουν).

Κάμποσες ώρες αργότερα λαμβάνω sms: Eimai sto Amsterdam.

Απαντώ: Molis antilifthika oti gia ta epomena 35 xronia tis zois mas tha xrostoume tis trapezas. Kane mou th xari kai kapnise tipote kai gia mena.

Επίσης, για τα επόμενα 35 χρόνια δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να χωρίσουμε και ακόμα και αν σκηνοθετήσει ο ένας από τους δύο το θάνατο του, μόνο το μισό δάνειο αποπληρώνεται, πρέπει να σκηνοθετήσουμε το θάνατο μας και οι δύο μαζί. Πράγμα inconvenient διότι μετά ποιος θα μεγαλώσει την κουκλάρα με τις σωστές αξίες και ηθικές?

Έστειλα και δεύτερο sms: Opos vgaineis apo to stathmo, to proto gefiri pout ha vreis sta aristera sou einai to Grasshopper 2 Coffe shop. Opos eisai empa mesa!



ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.