Η γιαγιά στο Μιρό

Καλά πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν στην Κύπρο.

Σάββατο απόγευμα ήμουν κρατημένη για να κάνω baby sitting στη γιαγιά Μαγκάιβερ. Επειδή ή γιαγιά Μαγκάιβερ είναι σε φευγάτο mood, δεν υπήρχε περίπτωση να την κρατήσω στο σπίτι με τη μαγειρική μου, επομένως σκέφτηκα να την πάρω στην παλιά Λευκωσία που είναι το στοιχείο της και όταν είναι εκεί νιώθει πάντοτε καλύτερα. Ήταν ωραίο το απόγευμα (γλυκασιά), φόρτωσα και την κουκλάρα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.

Σκέφτηκα να πηγαίναμε στην έκθεση του Μιρό που διαφημίζεται τόσο πολύ που ακόμα λίγο και το κωλόχαρτο στο σπίτι θα γράφει «Ο Μιρό της Μαγιόρκα στην τουαλέτα σας».

Μπορώ να πω ότι η έκθεση διαφημίστηκε τόσο καλά που είχε κίνηση. Πραγματική κίνηση. Ναι, μια έκθεση τέχνης στην Κύπρο είχε κίνηση μέρα που δεν ήταν τα εγκαίνια, δεν προσφερόταν δωρεάν κρασί και δεν υπήρχε ούτε ένας φωτογράφος περιοδικού. Κάθε έκθεμα είχε ένα μικρό πηγαδάκι γύρω του. Στο gift shop έπρεπε να περιμένω ουρά για να πληρώσω το βιβλίο που ήθελα να αγοράσω. All very exciting.

Παρατήρησα λίγο τον κόσμο που ήταν στην έκθεση. Ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών, παιδάκια με τους γονείς τους, ηλικιωμένοι, φοιτήτριες, κανονικοί άνθρωποι που προφανώς σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα με μένα (Σάββατο απόγευμα, ωραίος καιρός, σκατά στα μούτρα του Mall, σήμερα το theme είναι πολιτισμός). Ούτε καν το standard art crowd που είναι συνήθως μέρος των εκθεμάτων.

How refreshing!

Θα μου πεις ντάξει, ήρθε η βασίλισσα της Ισπανίας να τελέσει τα εγκαίνια, συνωστίστηκαν επίσης όλοι οι πολιτικοί στα εγκαίνια, το προωθούσε η ισπανική πρεσβεία/ προεδρία, το διαφήμισαν ΠΑΝΤΟΥ, επόμενο δεν ήταν να πάει και η κουτσή Μαρία να δει την έκθεση? Σωστό, επόμενο ήταν, αλλά από την καλή έννοια. Επιτέλους, ο κόσμος βγήκε από το σπίτι του και πήγε σε έκθεση τέχνης, ας είναι και για να δει που πήγε η Φρειδερίκη. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Σήμερα ο Μιρό, αύριο o Botticelli.

Εν τω μεταξύ εγώ στην έκθεση έχασα τη γιαγιά Μαγκάιβερ. Εκεί που έβλεπα τα εκθέματα και σκεφτόμουν τι καλά που δεν νιώθω όπως το ΟΥΦΟ, ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν δίπλα μου. Έκανα το γύρο της έκθεσης και πάλι δεν την είδα. Βγήκα έξω στο δρόμο σπρώχνοντας το αμαξάκι της κουκλάρας, κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά, κόβω τη γιαγιά Μαγκάιβερ με την άκρη του ματιού μου να στρίβει στο τέρμα του δρόμου. Τρέχω από πίσω της (πάντοτε με το αμαξάκι, να μην έχουμε άλλες απώλειες), ευτυχώς την προλαβαίνω.

«Που πας?»
«Κάτι θυμήθηκα να πω του παππού σου, μιας και είμαστε εδώ είπα να περάσω από τη δουλειά του να του το πω.»

Το εντυπωσιακό πράγμα με τα άτομα που πάσχουν από Αλσχάιμερ, είναι που μπορούν να σου λένε ασυναρτησίες με τον πιο φυσικό τρόπο, διότι για αυτούς είναι το παρόν. Είναι πολύ εύκολο να ξεγελαστείς και να πιστέψεις αυτά που λένε. Πράγματι, στο δρόμο που έστριψε η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν τα γραφεία της εταιρείας που δούλευε ο παππούς μου. Το παλιό κτήριο υπάρχει ακόμα. Μόνο που ο παππούς μου αφυπηρέτησε το 1970 και ακολούθως πέθανε πριν χρόνια, πριν καν τελειώσω το σχολείο.

Στεκόμαστε και οι τρεις κάτω από το παράθυρο για λίγο και ακολούθως φεύγουμε. Νομίζω πέρασε ωραία.