Άσκηση

Λέξεις που είναι ΔΥΣΚΟΛΟ να προφέρεις όταν είσαι μεθυσμένος:

1. Αναμεταβιβαστής
2. Επιδημητικός
3. Καλάσνικοφ
4. Επικοινωνιακός


Λέξεις που είναι ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ να προφέρεις όταν είσαι μεθυσμένος:

1. Λιμενοβραχίονας
2. Ωτορινολαρυγγολόγος
3. Οπτικοακουστικό
4. Κατεύθυνση


Λέξεις που είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να προφέρεις όταν είσαι μεθυσμένος:

1. Όχι ευχαριστώ. Είμαι παντρεμένος/η
2. Όχι, δεν θέλω άλλο αλκοόλ
3. Συγνώμη αλλά δεν είσαι ο τύπος που μου αρέσει
4. Μια πίττα mix ενισχυμένη με απ ’όλα και extra σκόρδο? Όχι ευχαριστώ, δεν πεινώ.
5. Δεν ξέρω αν μπορώ. Κανένας δεν θέλει να με ακούσει να τραγουδώ καραόκε.
6. Δεν θέλω να εμπλακώ σε καυγά μαζί σου.
7. Ευχαριστώ αλλά δεν θα κάνω οποιαδήποτε προσπάθεια να χορέψω. Δεν έχω καλό συντονισμό και δεν θέλω να γίνω ρεζίλι.
8. Που είναι η πλησιέστερη τουαλέτα? Αρνούμαι να κατουρήσω μέσα στους θάμνους.
9. Πρέπει να πάω σπίτι τώρα, έχω δουλειά το πρωί.

Sick

Τελειώνει επιτέλους και ο Απρίλιος. Δεν μπορώ παρά να είμαι τρισευτυχισμένη. Αυτός ο μήνας ήταν μια κακαουσκιά.

Ενώ ξεκίνησε πολύ promising με ένα ταξίδι αστραπή, όταν τέλειωσε το ταξίδι, μου έμεινε η αστραπή. Από τη μέρα που επέστρεψα είμαι άρρωστη.

Την πρώτη εβδομάδα είχα αμυγδαλίτιδα. Ένα γλοιώδες στρώμα υγρών και πύων απλώθηκε στο πίσω μέρος του λαιμού μου και ένιωθα ότι κατάπινα λεπίδες. Αυτό, σε συνδυασμό με τη γενική αδυναμία που ένιωθα με έπεισαν να πάω στο γιατρό. Τηλεφωνώντας για να κλείσω ραντεβού ανακάλυψα έντρομη ότι όσοι παθολόγοι γνώριζα απουσίαζαν στο εξωτερικό σε συνέδριο (και οι τέσσερις). Δεν ξέρω αν ήταν όλοι στο ίδιο συνέδριο, πάντως ήταν μεγάλη ατυχία. Αναγκάστηκα να πάω σε ένα άγνωστο μου παθολόγο που σύστησε μια φίλη μου. Ο παθολόγος τελικά φορούσε παπούτσια μάρκας Camper και μου ενέπνευσε αμέσως την εμπιστοσύνη (και το γυναικολόγο τον είχα διαλέξει διότι φορούσε αθλητικά παπούτσια All Star). Anyway, ο γιατρός μου έδωσε αντιβιοτικά και 2-3 άλλα παρασκευάσματα και με έστειλε στο καλό.

Η αμυγδαλίτιδα αντιστάθηκε αλλά στο τέλος υποχώρησε. Είχαμε πλέον μπει στα μέσα στης δεύτερης εβδομάδας.

Εγώ στο εν τω μεταξύ, συνέχιζα να νιώθω σκατά. Η μύτη μου ήταν κλειστή, έβηχα στο άσχετο, είχα δύσπνοια και νεύρα, δεν άκουα καλά και το αποκορύφωμα ήρθε όταν αργά αργά αλλά σταθερά, ένα βράδυ βράχνιασα και παρέμεινα βραχνιασμένη. Ο Έτερος αρχικά βρήκε πολύ σέξι το βράχνιασμα μου. Επειδή όμως ένιωθα σκατά, δεν μπορούσαμε να το… εκμεταλλευτούμε κατάλληλα. Πανικός. Πακεταρίστηκα και επέστρεψα στο γιατρό.

Ο γιατρός επιβεβαίωσε ότι δεν έπασχα πλέον από αμυγδαλίτιδα αλλά βρογχική αλλεργία η οποία προκλήθηκε από τον καιρό της άνοιξης που είναι άστατος και πάει με πολλές γυναίκες. Μου έδωσε αντισταμινικά και 2-3 άλλα υγρά για μύτη/μάτια/αυτιά (το τύμπανο μου φούσκωσε και έγινε… τούμπανο) και με έστειλε και πάλι στο καλό.

Ξέχασε να μου αναφέρει ότι μερικά είδη αντισταμινικών προκαλούν υπνηλία.

Ήπια το πρώτο αντισταμινικό το ίδιο βράδυ και για περίπου μισή ώρα δεν έγινε τίποτα. Μετά ως δια μαγείας η δύσπνοια άρχισε να υποχωρεί και αν ήμασταν σε διαφήμιση αυτό θα ήταν το σημείο που θα έδειχνε ένα ουρανό συννεφιασμένο όπου τα σύννεφα φεύγουν δεξιά και αριστερά και επανέρχεται ο ήλιος με ένα φωτεινό ουράνιο τόξο να φωτίζει τη ζωή μας. Μετά δεν θυμάμαι τίποτα μέχρι το πρωί. Ο Έτερος ισχυρίζεται ότι προσπαθήσαμε να.. .. εκμεταλλευτούμε τη ξαφνική ευφορία που μου προκάλεσαν τα φάρμακα, αλλά μόλις ανετοποιήθηκα στο κρεβάτι δήλωσα το θρυλικό «οκ, κάνε ότι καταλαβαίνεις αλλά please προσπάθησε να μην με ξυπνήσεις» και γύρισα πλευρό.

Τα κενά μνήμης συνεχίστηκαν και την επομένη, όταν αποκοιμήθηκα στη δουλειά. Πάνω στο keyboard. Οι συνάδελφοι μου ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να κλείσουν την πόρτα και τα blinds του γραφείου μου και δεν έκαναν θόρυβο.

Περί τα τέλη της τρίτης εβδομάδας τα αντισταμινικά έκαναν τη δουλειά τους και δεν νιώθω πλέον σκατά. Από χθες μπορώ officially να ακούω και το τιτίβισμα των πουλιών στις φυλλωσιές.

Πρέπει όμως να κλείσω το παράθυρο ερμητικά, μήπως και κολλήσω τίποτε άλλο.

Χάρυ Κλυνν

«Ξεσηκωθείτε Έλληνες, ξεσηκωθείτε πατριώτες!
Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
με Rolex στα χέρια με γούνες στους ώμους.
Ίτε παίδες Ελλήνων υπέρ βωμών και εστιών,
υπέρ πατρίδος και θεών, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών ημών.

Υπέρ αγοράς Super Market Electric,
υπέρ Prisunic Μαρινόπουλος.
Αναφωνήσατε λοιπόν μετ' εμού: "Ζητάω-ζητώ"!
Ζήτω!
Πάντα ζει, ζήτω!
Πάντα ζει με τον Πανταζή. Ζήτω!»

Με την ευγενή χορηγία της UNOPS, USAID, CIA, FBI, NSA, CSI Las Vegas, Miami και New York, NASA, NCIS, FM stereo, ΠΑΣΥΞΕ, ΠΑΣΕΧΑ, ΣΕΚ, ΣΕΛΚ, ΟΕΛΜΕΚ, ΓΟΔΗΚ, CYTA, AHK και του κρεοπωλείου «Πανίκος» που με 4 χοιρινές κοτολέτες σας χαρίζει ένα υπέροχο διαφημιστικό μπλουζάκι.

Ghost Town

Είμαι ένα από τα 16 άτομα σε όλη τη Λευκωσία που ξύπνησαν την Τρίτη του Πάσχα για να πάνε δουλειά.

Όχι, δεν είμαι brain damaged (νομίζω)

Ξύπνησα ελαφρώς ιδρωμένη λόγω του ότι τις 4 μέρες άνοιξης διαδέχτηκε το καλοκαίρι (έτσι αλλάζουν οι εποχές στην Κύπρο) και δεν πρόλαβα να αλλάξω κλινοσκεπάσματα. Ως αποτέλεσμα, πέσαμε να κοιμηθούμε με τον Έτερο κανονικά ντυμένοι (με πυτζάμες), και ξυπνήσαμε σαν γαλλικό κινηματογραφικό έργο (χωρίς εσώρουχα). Τώρα που το σκέφτομαι, λέω να κρατήσω το χοντρό duvet για ακόμα λίγες μέρες. Ίσως αξιωθώ επιτέλους να κοιμηθώ με το δαντελένιο σεξουαλικό νυχτικό που αγόρασα προοριζόμενο για hot summer nights, αλλά με το air condition το καλοκαίρι, παγώνω να το φορέσω.

Προσπέρασα τον Έτερο που ξάπλωνε στον καναπέ και ισορροπούσε το ένα flip flop στο δάχτυλο του ποδιού του (η κουκλάρα ήταν στο 5ο όνειρο) και έφυγα από το σπίτι.

Σε 3 λεπτά (χρονομετρημένα) ήμουν στο parking της δουλειάς. Νομίζω μέτρησα 5 αυτοκίνητα on the way, το ένα ήταν το φορτηγάκι του Λανίτη που έκανε διανομή το γάλα στα περίπτερα και τους φούρνους. Ούτε ένα τραγούδι δεν πρόλαβα να ακούσω στο ράδιο. It was actually better than δεκαπενταύγουστος. Πιο νέκρα λέμε.

Φτάνοντας στο γραφείο, μετρηθήκαμε και ήμασταν μόνο… 2 άτομα στο τμήμα μου. Βάλαμε κλήρο ποιος θα πάει να φέρει καφέ από το Starbucks. Έχασα και έπρεπε να πάω εγώ, αλλά ο πρωινός περίπατος τελικά αποδείχτηκε πολύ ευχάριστος και refreshing. Αν και «rush hour», στα φώτα του Γαβριηλίδη μέτρησα 5 αυτοκίνητα (και στις τέσσερις πλευρές του δρόμου). Νομίζω πρώτη φορά βλέπω τόσα λίγα αυτοκίνητα στο σημείο αυτό. Σπάνιο φαινόμενο. Το ευχαριστήθηκα. Ήταν μια εμπειρία να έχω να λέω.

Ήσυχες εργάσιμες μέρες σαν αυτή, σκέφτεσαι ότι είναι καλή ευκαιρία να κάνεις catch up σε δουλειές που δεν βρίσκεις καιρό να κάνεις υπό κανονικές συνθήκες. Να κάνεις λίγο filing, να ξεκινήσεις ένα project που συνέχεια αναβάλλεις, ξέρεις τώρα. Μετά από 10 λεπτά σου περνά αυτή η σκέψη και επιδίδεσαι σε χαλαρωτικές ασκήσεις:

- Κάνεις download τα επεισόδια της αγαπημένης σου σειράς που δεν πρόλαβες να δεις στην τηλεόραση.
- Μετά (επειδή έχεις ακόμα ελεύθερο χρόνο) κάνεις download και 2-3 κινηματογραφικά έργα που ήθελες να πάς να δεις στο σινεμά αλλά δεν βρήκες χρόνο ή είναι παιδικά έργα που ντρέπεσαι να πας να δεις anyway. Εγώ ας πούμε, κατέβασα το «Vicky Cristina Barcelona», το «Happy Feet» και το «Twilight» (είδα όλα τα Harry Potter).
- Μετά θυμήθηκα ότι δεν έχω κανένα CD του Bruce Springsteen και είπα «what the hell», ας κάνω ένα. Κατέβασα όλα τα hits του και τα έκανα burn σε CD. Έβαλα να το ακούσω και θυμήθηκα γιατί δεν έχω ούτε ένα CD του. Δεν είμαι πια στο πανεπιστήμιο και δεν έχουμε 80s. Δεν πειράζει, μου έμεινε το CD.
- Άλλαξα το screensaver, το background και το theme στο computer μου, συγύρισα και έκανα update τις φωτογραφίες που έχω κολλημένες με πινέζα στους τοίχους μου, έκανα ένα περίπατο μέχρι το stationary του γραφείου και πήρα μαρκαδόρους (τρία χρώματα), post-it και άλλες μαλακίες για να παίζω, έκανα χειροτεχνία οριγκάμι και η ώρα είναι ακόμα 10.
- Σκέφτομαι να κάνω μια επιδρομή στην κουζίνα να βρω τίποτα φαγώσιμο… για να περάσει η ώρα…

Μια φορά και ένα καιρό, στην Πάφο (3)

Η Ξανθίππη είναι κάπως σικκηρτισμένη που οι φιλενάδες της δεν συμμερίζονται τις απόψεις της περί εξοστρακισμού των γειτόνων που τόλμησαν να είναι πιο trendy από την ίδια. Από την άλλη, δεν θέλει να κάνει κάτι που θα την κάνει να ρεζιλευτεί στα μάτια της καλής κοινωνίας (για μια υπόληψη ζούμε και αναπνέουμε).

Μια λύση είναι να πείσει τους Paphos fashionistas ότι τα ψηφιδωτά δεν είναι της μόδας και να επινοήσει κάτι άλλο να ασχολούνται όλοι, αλλά αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Θυμάται ακόμα της περίπτωση της Πέρσας (Περσεφόνη) που ήθελε να πάει διακοπές στη Ρώμη αλλά ο τσιγκούνης ο άντρας της την πήγε τελικά για αγροτουρισμό στη Χοιροκοιτία, στο εξοχικό του κουμπάρου τους (μούχτην διακοπές). Επιστρέφοντας η Πέρσα, δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι πέρασε 2 μήνες στη μέση του πουθενά παρέα με χώρκατους, γι’ αυτό προσπάθησε να περάσει ως μόδα τα κυκλικά σπιτάκια που χτίζουν στη Χοιροκοιτία. Τι εργονομικά τα παρουσίασε, τι environmentally friendly τα παρουσίασε, τι trendy τα παρουσίασε. Δεν έπεισε κανένα. Έγινε και ρεζίλι από πάνω.

Η άλλη λύση είναι να βάλει και η ίδια ψηφιδωτά και να σκάσει. Και να καταπολεμήσει την inner-Ήρα που κουβαλά μέσα της και δεν μπορεί να δει ένα πλάσμα καλύτερο της. Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα στον κόσμο, σκέφτηκε. Για παράδειγμα, να υποδουλωθούν πάλε σε κανένα γειτονικό παράκτιο πολιτισμό της πίκλας και μετά από 2000 χρόνια να πρέπει να πείσουν για την ελληνικότητα τους. Scary πράματα. Σηκώνεται η τρίχα της Ξανθίππης μόνο που το σκέφτεται.

Οι τέσσερις γυναίκες συνεχίζουν τη συζήτηση μέχρι το μεσημέρι. Αναλύουν τη νέα μόδα στη χλαμύδα (να φαίνεται ο αστράγαλος ή να σαρίζουν το πάτωμα? Η καλοκαιρινή μόδα τι προστάζει?), κουτσομπολεύουν το Ρωμαίο διοικητή που έχτισε μια θεόρατη έπαυλη 100 και πλέον δωματίων (τι θα την κάνει ο γέρημος?) που του πήρε ένα αιώνα να την χτίσει, γι’ αυτό ονομάζεται από τους Παφίτες «η έπαυλη του Αιώνα». Και τότε η Πίτσα προσφέρει στις φιλενάδες της το πιο hot gossip που κυκλοφορεί:

Οι Kounoshillious έχουν μια κόρη σε ηλικία παντρειάς. Apparently το κουτσομπολιό που κυκλοφορεί είναι ότι η κόρη τους μάλλον έχει πέσει στα ναρκωτικά και τις κακές παρέες γιατί αντί να θέλει να παντρευτεί, όπως όλες οι καλές κοπέλες, αυτή θέλει να γίνει ιέρεια στο ναό του Απόλλωνα που βρίσκεται στον κύριο δρόμο Αμαθούντας – Παλαίπαφου. Οι γονείς της σιήζουν πανιά διότι όλοι ξέρουμε ότι στους ναούς οι ιέρειες μαστουρώνουν με δωρεάν ναρκωτικά και κάνουν sex με όποιο προσκυνητή τους γυαλίσει.

Η Κλείτσα έχει ήδη κινήσει διαδικασία για να βρει suitable γαμπρό για την κόρη της και της απαγόρευσε να κυκλοφορεί χωρίς τη συνοδεία τουλάχιστον τριών ευνούχων. Υποψιάζονται δε ότι τις ιδέες περί ιερεισμού τις έβαλε στην κόρη τους η δασκάλα της μουσικής της που ήταν πρώην Αμαζόνα και μισεί το γάμο διότι στα 22 της (η δασκάλα της μουσικής), είναι ήδη μια γεροντοκόρη. Οι Kousoshillious ήθελαν να την καταγγείλουν ως Χριστιανή αλλά αφού εξωθεί την κόρη τους να γίνει ιέρεια στο Απόλλωνα, κανένας δεν θα τους πίστευε.

«Πάλε καλά που δεν τους κατάγγειλα εγώ» σκέφτεται η Ξανθίππη «και γίνω τζει που το ρεζίλι». Σκέφτεται τους δικούς της γιούδες που όλη μέρα γυμνάζονται κάτω από τον καυτό ήλιο, παρέα με άλλους γυμνούς νεαρούς άντρες της Πάφου. Οι δάσκαλοι τους δεν είναι ύποπτες πρώην Αμαζόνες, αλλά γέροι φιλόσοφοι με κοιλιά και φαλάκρα που θέλουν να περνούν τις μέρες τους παρέα με νεαρά αγόρια και με ανιδιοτέλεια να τους διδάσκουν τα μυστικά της ζωής. Η Ξανθίππη είναι πολύ περήφανη που τα παιδιά της θα τύχουν τόσο καλής διαπαιδαγώγησης. Μέχρι και μέσο είχαν βάλει για γίνουν δεκτοί στην ΑΑ (Ακαδημία Αγαπήνωρα). Άξιζε τον κόπο.

Η Ξανθίππη, ξάπλωσε πιο αναπαυτικά στον καναπέ, σίγουρη πλέον ότι η οικογένεια της αποτελεί υπόδειγμα για όλους τους άλλους. Η οικογένεια μου, σκέφτηκε, είναι τέλεια. Η Πάφος θα είναι για πάντα το κέντρο της Κύπρου και η Ρώμη το κέντρο της Γης. Δεν έχω να ανησυχώ για τίποτε….




Καλό Πάσχα everybody και καλές διακοπές!

Μια φορά και ένα καιρό, στην Πάφο (2)

… Την επόμενη μέρα, η Ξανθίππη ξυπνά γεμάτη όρεξη για δράση. Τεντώνεται, βάζει καθαρή χλαμύδα και βγαίνει στην αυλή για να απολαύσει το πρόγευμα της κάτω από τη ροδιά. Το συγκεκριμένο δέντρο φύτεψε στην αυλή ο Ονήσιλος μόλις παντρεύτηκαν διότι όπως της είπε, συμβολίζει τη γονιμότητα και έλπιζε να κάνουν πολλούς απογόνους. Η Ξανθίππη έλπιζε σε κανένα χρυσαφικό από τους Σόλους αλλά τότε ήταν ερωτευμένη και ότι μαλακία της έλεγε ο Ονήσιλος την πίστευε. Μέχρι και ότι μοιάζει της θεάς Αφροδίτης πίστεψε. Αυτές τις μέρες θα ήθελε να μοιάζει παραπάνω της θεάς Ήρας. Φάουσα και καπάτσα γυναίκα.

Ο Ονήσιλος έχει ήδη φύγει με το SUV άρμα για τη δουλειά, οι δύο γιούδες της έχουν φύγει για το γυμναστήριο και η Ξανθίππη κάθεται μόνη της. Αν πάω έτσι στη ψύχρα να καταγγείλω τους Kounoshillious στο Σύνδεσμο, σκέφτεται, κανένας δεν θα με πιστέψει. Άσε που θα παραθέσει ένα πλούσιο όργιο προς τιμή τους η Κλείτσα και θα τους κλείσει τα στόματα. Πρέπει να κινηθεί μεθοδικά. Ο ξάδερφος της ο Τεύκρος που είναι εφοπλιστής και έχει 3 εμπορικά καράβια που πηγαινοέρχονται στην Αθήνα (Κερύνεια Ι (χαϊδευτικά το φωνάζουν και «Τιτανικός» από τους Τιτάνες), Κερύνεια ΙΙ, και Κερύνεια ΙΙΙ αν και ουδέποτε κατάλαβε τι συμβολίζουν τα ονόματα) της είπε ότι στην Αθήνα όταν ήθελαν παλιά να διώξουν κάποιον, μαζεύονταν όλοι μαζί οι δημότες, έγραφαν το όνομα του πάνω σε ένα όστρακο (ή σπασμένη κούζα, ότι έβρισκαν) και αυτός ήταν υποχρεωμένος να φύγει από την πόλη για δέκα χρόνια. Το μέσο αυτό βέβαια καταργήθηκε, διότι είχε καταντήσει πορνό η κατάχρηση του, αλλά έδωσε στην Ξανθίππη μια ιδέα.

Να τους διώξουμε από την Πάφο ολάν! Να πάνε να μείνουν στου Άδη τη μάνα, στη Λήδρα, να ησυχάσουμε. Σε 10 χρόνια δεν θα θυμάται κανένας τους Kounoshillious και τα μωσαϊκά τους.

Μια και δυο η Ξανθίππη στέλλει τη δούλα της με το οικολογικό δεύτερο άρμα που διαθέτουν, να φέρει στο σπίτι τις τρεις πιστές της φιλενάδες, τη Πηνελόπη, τη Νηρηίδα και τη Ροδίππη (γνωστές και ως Πίτσα, Νίτσα, Ρίτσα). Οι φιλενάδες μαζεύονται πρόθυμα και ξεκινούν το αγαπημένο τους σπορ: Θάψιμο στους Τάφους των Βασιλέων.

Η Ξανθίππη παίρνει το λόγο και ενημερώνει τις φιλενάδες της συνοπτικά για το χωρκατιλλίκκι που επικρατεί με τους δίπλα. Μα είδατε τα? Αντί να ασχολούμαστε με σοβαρά θέματα, θα βουρούμε ούλλοι στις λαξιές να μαζεύουμε πετρούδες για να κάμνουμε μωσαϊκά. Απαράδεκτο!

«Άτε κόρη, εν ωραία τα γέρημα», την αποστομώνουν οι φιλενάδες. Θέλουν και εκείνες. Η Πίτσα παραδέχεται ότι έχει ήδη παραγγείλει έναν ολόσωμο Θησέα να παλεύει με το Μινώταυρο μέσα στο λαβύρινθο για το κυρίως δωμάτιο. «Είδα το σχέδιο τζιαι τι να σου πω Ξανθίππη μου, ενθουσιάστηκα, φούντωσα, ήθελα να κάμω έναν ακόμα Παφίτη. Που τζείνην την ημέρα, όποτε το κάμνουμε με τον Περικλή (χαϊδευτικά Πέρος) φαντάζομαι ότι το κάμνω με το Θησέα. Και να φανταστείς ακόμα να μπει το πάτωμα!» «Και καλά κάμνεις Πίτσα μου», την ενθαρρύνει η Νίτσα. «No offence αλλά ο Πέρος σου έσιει να γυμναστεί που τους Περσικούς Πολέμους» –τρόπος του λέγειν-. Η δε Ρίτσα συμφωνεί ότι τα ψηφιδωτά είναι πλέον μόδα και όλα οι καλοί οίκοι διαθέτουν. Πέρσι που πήγε διακοπές στο Κούριο όλοι είχαν. Είναι must.

Η Ξανθίππη δυσπιρκά. «Μα ακούτε τι σας λαλώ? Έχουν ψαρούθκια, ιχθείς πώς να το πω, τα πλάσματα είναι goth, είναι Χριστιανοί! Είναι επικίνδυνοι!»

«Όι κόρη, τα ψηφιδωτά κάμνει τα ένας Ρωμαίος που τον λαλούν Robertus Cavallius τζιαι το ψαρούδι εν το σήμα κατατεθέν του. Πως το λαλούν, εν η υπογραφή του, βάλλει το παντού. Γράφει το τζιαι η Ρωμαϊκή Vogue,» λέει η Νίτσα και καταβροχθίζει ένα κουλουράκι.

Πρέπει να αλλάξω φίλες, σκέφτεται η Ξανθίππη…




(συνεχίζεται)

Μια φορά και ένα καιρό, στην Πάφο

Φανταστείτε ένα σκηνικό χαμένο στα βάθη του χρόνου…

Είναι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 295 μ.Χ. στην Πάφο. Δεν υπάρχει σκόνη στην ατμόσφαιρα, το δειλινό πήρε να ροδίζει και η Αιγύπτια δούλα της Αγαθόκλειας (για συντομία, Κλείτσα) τέλειωσε με το μάζεμα των ρούχων από την αυλή.

Μέσα στην κυρίως αίθουσα, η Κλείτσα δείχνει στην γειτόνισσα της Ξανθίππη το νέο lifestyle απόκτημα της. Το πολύχρωμο ψηφιδωτό πάτωμα, complete με 3-dimension φιγούρες ελληνικών θεοτήτων. Η Κλείτσα είναι πολύ περήφανη για το απόκτημα της. Μουρμουρούσε πέραν των τριών μηνών στον Pambus Kounoshillious, τον άντρα της για να φέρει τεχνίτες να τους εφαρμόσουν ένα τέτοιο πάτωμα. Ξόδεψαν μια περιουσία αλλά άξιζε τον κόπο, ειδικά όταν ρίξεις νερό πάνω στο ψηφιδωτό γυαλίζει σαν καινούργιο και τα χρώματα φαίνονται πιο έντονα. Η Κλείτσα βάζει τη δούλα να το βρέχει 3 φορές την ημέρα για να θαυμάζει το αποτέλεσμα. Θα σκάσουν από τη ζήλια τους όλες οι Παφίτισσες κουτσομπόλες. Θα μπει σίγουρα και στο περιοδικό «Living in PalaipaphosEtc».

Η Ξανθίππη επιστρέφει στον οίκο της φουρκαστή και βρίσκει τον άντρα της, τον Ονήσιλο να ξαπλώνει γύρω από την φωτιά και να τον ταΐζει ο σκλάβος σταφύλι. Το και το του λέει, χάλασε ο κόσμος. Αν είναι δυνατόν οι χώρκατοι οι γείτονες μας να βάλλουν μωσαϊκά στο πάτωμα τζιαι εμείς οι απόγονοι του Αγαπήνορα να μεν έχουμε, τι θα πει ο κόσμος, τς τς μα που εκαταντήσαμεν σιόρ? Οι πρόγονοι μας πολέμησαν στον Τρωικό πόλεμο, είχαν six packs που την πολλή γυμναστική εμείς τι κάμνουμεν? (Μιλάμε για κοιλιακούς, όχι μπύρες αν και η μπύρα είναι διαδεδομένη από τη νεολιθική εποχή). Κάμνουμε εμπόριο με κουζούθκια τζιαι κανένα όργιο κάθε εφτά φεγγάρια (ήθελα να πω Παρασκευή αλλά οι μέρες της εβδομάδας ιστορικά προέκυψαν αργότερα). Αν δεν βάλουμε τζιαι εμείς ψηφιδωτό πάτωμα Ονήσιλε, ΔΕΝ ΕΣΙΕΙ ΞΑΝΑ ΟΡΓΙΟ ΑΚΟΥΣΕΣ? Τζείνοι έννεν καλύτεροι που μας!

Η Ξανθίππη βεβαίως δεν θα κάτσει να περιμένει τον Ονήσιλο να ταράξει. Έχει βάλει σε εφαρμογή το σατανικό της σχέδιο (αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για «Σατανά», ας πούμε «Εφιάλτη»). Σκέφτεται να καρφώσει την Κλείτσα και τον άντρα της Pambus στο Σύνδεσμο Απογόνων Αγωνιστών Τρωικού Πολέμου οι οποίοι κινούν τα νήματα και έχουν επιρροή με τους Ρωμαίους. Κάπου πήρε το μάτι της ένα ψηφιδωτό ψαράκι στο πάτωμα της Κλείτσας, σημάδι ότι οι γείτονες της ενδεχομένως να είναι κρυφοί Χριστιανοί. Να δεις που τα ψηφιδωτά με τις ελληνικές θεότητες τα έκαναν για το ξεκάρφωμα. Να δεις που τα χόμπι τους περιλαμβάνουν επισκέψεις σε μυστικές κατακόμβες όπου όλοι μαζί οι Χριστιανοί ψάλλουν διάφορα τροπάρια και ευφραίνονται. Αν είναι δυνατόν!

Αν δεν κάνεις τη θυσία σου, αν δεν σφάξεις το αρνί σου, αν δεν χύσεις κρασί στο βωμό, γίνεται λατρεία ολάν? Εχάλασεν τέλεια ο κόσμος. Να πέσει ο κεραυνός του Δία να πλακώσει τους….μονοθεϊστές! Ευτυχώς οι Ρωμαίοι δεν πρόκειται ποτέ να ανεχτούν κάτι τέτοιο και το ΕΝΑ σίγουρο είναι ότι η Ρώμη θα παραμείνει για πάντα το κέντρο του δωδεκάθεου.

Μα τη θεά Αφροδίτη…. συνεχίζεται…

Ανακοίνωση

Μια ανακοίνωση για την εκδήλωση που θα γίνει στη Λεμεσό το Σάββατο. Όσοι ενδιαφέρονται είναι ευπρόσδεκτοι.

Η απουσία μου αυτές τις μέρες οφείλεται σε καθαρά προσωπικούς λόγους που δεν μπορώ να αποκαλύψω... (άτε οκ, έκανα κατασκοπεία στο Μαρόκο για λογαριασμό της μυστικής οργάνωσης που με εργοδοτεί). Εκεί στους αμμόλοφους έξω από την Κασαμπλάνκα, ατένισα το απέραντο μουντό τοπίο της ερήμου και...

Rick: Last night we said a great many things. You said I was to do the thinking for both of us. Well, I've done a lot of it since then, and it all adds up to one thing: you're getting on that plane with Victor where you belong.

Ilsa: But, Richard, no, I... I...

Rick: Now, you've got to listen to me! You have any idea what you'd have to look forward to if you stayed here? Nine chances out of ten, we'd both wind up in a concentration camp. Isn't that true, Louie?

Captain Renault: I'm afraid Major Strasser would insist.

Ilsa: You're saying this only to make me go.

Rick: I'm saying it because it's true. Inside of us, we both know you belong with Victor. You're part of his work, the thing that keeps him going. If that plane leaves the ground and you're not with him, you'll regret it. Maybe not today. Maybe not tomorrow, but soon and for the rest of your life.

Ilsa: But what about us?

Rick: We'll always have Paris. We didn't have, we, we lost it until you came to Casablanca. We got it back last night.

Ilsa: When I said I would never leave you.

Rick: And you never will. But I've got a job to do, too. Where I'm going, you can't follow. What I've got to do, you can't be any part of. Ilsa, I'm no good at being noble, but it doesn't take much to see that the problems of three little people don't amount to a hill of beans in this crazy world. Someday you'll understand that. Now, now... Here's looking at you kid.

Big Brother

Τα… γεγονότα των τελευταίων ημερών έχουν δείξει ότι όχι μόνο διαβάζετε φανατικά ότι γράψω, αλλά έχετε και άποψη για το τι πιστεύω, τι κάνω στις ελεύθερες μου ώρες, πόσο καλή γραμματική ξέρω, τι θα έκανα αν ζούσα πριν 70 χρόνια, τι θα κάνω στο μέλλον, και άλλα εμπριμέ. Όλα τα ξέρετε.

Νομίζω κάπου έχετε συγχυστεί με το blog (και τη στήλη στην Καθημερινή included, η οποία δεν προέκυψε διότι έχω ωραία μάτια, αλλά διότι έχω αυτό το blog).

Το τίμιο τούτο blog λοιπόν ΔΕΝ είναι τα ακόλουθα:

- Φιλόλογος, επομένως δεν υφίσταται απαίτηση να γράφει σωστή γραμματική ή να μετρά πόσες ελληνικές και ξένες λέξεις χρησιμοποιεί. Ως εκ τούτου, σχόλια για το επίπεδο των ελληνικών μου με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
- Φιλόλογος-Ιστορικός (ή αν ζείτε σε άλλη χώρα, ιστορικός σκέτος). Οι «ιστορικού περιεχομένου» πληροφορίες που παραθέτω, είναι η προσωπική μου άποψη. Αυτή την άποψη την συμμερίζονται πολλοί, πιο πολλοί, λίγοι, ή κανένας. Fine by me.
- Το blog δεν είναι γνώστης των «σωστών» και «λάθος» ηθών και παραδόσεων, έχει καλή γνώση του Star Wars αλλά δεν μπορεί να πει με σιγουριά στην πάλη του καλού με το κακό ποιος θα επικρατήσει. Επομένως, μη σοκάρεστε όπως τις παρθένες κάθε φορά που διαβάζετε κάτι που δεν σας αρέσει. Nobody likes a virgin.
- Το blog δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο θέμα. Τη μια γράφω για τη γιαγιά μου, την άλλη μπορεί να γράφω για κάτι άλλο. Μπορεί να πειραματίζομαι (τα videos είναι ένα παράδειγμα), μπορεί να αντιγράφω, μπορεί να διάβασα κάτι και επηρεάστηκα.
- Το blog δεν κάνει πολιτική, ούτε είναι κυβέρνηση, επομένως αγνοώ την οποιαδήποτε αντιπολίτευση μου ασκείται στα σχόλια. Αυτό εξηγεί και γιατί δεν απαντώ σχεδόν ποτέ σε σχόλια. Μα δεν το έγραψα χρυσέ μου για να έρθω μετά να σου κάνω ιδιαίτερα να καταλάβεις. Ούτε προσπαθώ να σε πείσω. Ο καιρός του φροντιστηρίου πέρασε ανεπιστρεπτί. Και ο Καρβέλας δεν κατάφερε να βγάλει το πανεπιστήμιο.
- Το blog αυτό δεν είναι Δημοκρατία. Αν όμως ήταν ένα πολίτευμα, θα ήταν οπωσδήποτε δικτατορία («διοικείται» από ένα άτομο που έχει απεριόριστες εξουσίες ισόβια, μπορεί να ασκήσει έλεγχο ανά πάσα στιγμή, και δεν κάνει διάλογο). Άσε που αν δεν σου αρέσει το πολίτευμα δεν μπορείς να το αλλάξεις. Αν δεν σου αρέσει όμως αυτό το blog, απλώς δεν το διαβάζεις.

Και να πεις δεν έγραψα Μανιφέστο? Έγραψα. Πρώτο και καλύτερο.

Θα μπορούσα να εφαρμόσω περιορισμό στα σχόλια (π.χ. μόνο bloggers να μπορούν να σχολιάσουν) ή απλώς να δημοσιοποιώ το ip address και άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες των διαφόρων που βρίζουν (ξέρετε ποιοι είστε και πιο σημαντικό, ξέρω και εγώ ποιοι είστε). Ή και τα δύο.

Ξεκινώντας από τώρα.

Πονείς? Πονώ!

Διάβασα αυτό το ποστ, και για περίπου 4 δευτερόλεπτα νόμισα ότι πάσχω από Alzheimer όπως τη γιαγιά Μαγκάιβερ και απέκτησα μνήμη χρυσόψαρου. Μα πότε ολάν συμφώνησα να βρεθώ με τον Acera? Πιο τοιχούδι του σπιθκού μου? Ποιο graffiti?

Μετά εφύρτηκα που τα γέλια για το πρωταπριλιάτικο ψέμα. Nice one μεγάλε!

Θέλω να καθησυχάσω τζείνους που θέλουν να καθησυχαστούν, ότι κανένας δεν με ττοπούζιασε (ακόμα) και το μόνο πράμα που έχει ριζωθεί βαθιά μέσα στη μνήμη της κουκλάρας είναι τα DVD των ζουζουνιών. Έφκαλα όμως ένα σπυράκι ΝΝΑ κάτω που το πηγούνι μου διότι έφαα πολλή σοκολάτα kinder τζιαι μάχουμαι να το χώσω.