Sick

Τελειώνει επιτέλους και ο Απρίλιος. Δεν μπορώ παρά να είμαι τρισευτυχισμένη. Αυτός ο μήνας ήταν μια κακαουσκιά.

Ενώ ξεκίνησε πολύ promising με ένα ταξίδι αστραπή, όταν τέλειωσε το ταξίδι, μου έμεινε η αστραπή. Από τη μέρα που επέστρεψα είμαι άρρωστη.

Την πρώτη εβδομάδα είχα αμυγδαλίτιδα. Ένα γλοιώδες στρώμα υγρών και πύων απλώθηκε στο πίσω μέρος του λαιμού μου και ένιωθα ότι κατάπινα λεπίδες. Αυτό, σε συνδυασμό με τη γενική αδυναμία που ένιωθα με έπεισαν να πάω στο γιατρό. Τηλεφωνώντας για να κλείσω ραντεβού ανακάλυψα έντρομη ότι όσοι παθολόγοι γνώριζα απουσίαζαν στο εξωτερικό σε συνέδριο (και οι τέσσερις). Δεν ξέρω αν ήταν όλοι στο ίδιο συνέδριο, πάντως ήταν μεγάλη ατυχία. Αναγκάστηκα να πάω σε ένα άγνωστο μου παθολόγο που σύστησε μια φίλη μου. Ο παθολόγος τελικά φορούσε παπούτσια μάρκας Camper και μου ενέπνευσε αμέσως την εμπιστοσύνη (και το γυναικολόγο τον είχα διαλέξει διότι φορούσε αθλητικά παπούτσια All Star). Anyway, ο γιατρός μου έδωσε αντιβιοτικά και 2-3 άλλα παρασκευάσματα και με έστειλε στο καλό.

Η αμυγδαλίτιδα αντιστάθηκε αλλά στο τέλος υποχώρησε. Είχαμε πλέον μπει στα μέσα στης δεύτερης εβδομάδας.

Εγώ στο εν τω μεταξύ, συνέχιζα να νιώθω σκατά. Η μύτη μου ήταν κλειστή, έβηχα στο άσχετο, είχα δύσπνοια και νεύρα, δεν άκουα καλά και το αποκορύφωμα ήρθε όταν αργά αργά αλλά σταθερά, ένα βράδυ βράχνιασα και παρέμεινα βραχνιασμένη. Ο Έτερος αρχικά βρήκε πολύ σέξι το βράχνιασμα μου. Επειδή όμως ένιωθα σκατά, δεν μπορούσαμε να το… εκμεταλλευτούμε κατάλληλα. Πανικός. Πακεταρίστηκα και επέστρεψα στο γιατρό.

Ο γιατρός επιβεβαίωσε ότι δεν έπασχα πλέον από αμυγδαλίτιδα αλλά βρογχική αλλεργία η οποία προκλήθηκε από τον καιρό της άνοιξης που είναι άστατος και πάει με πολλές γυναίκες. Μου έδωσε αντισταμινικά και 2-3 άλλα υγρά για μύτη/μάτια/αυτιά (το τύμπανο μου φούσκωσε και έγινε… τούμπανο) και με έστειλε και πάλι στο καλό.

Ξέχασε να μου αναφέρει ότι μερικά είδη αντισταμινικών προκαλούν υπνηλία.

Ήπια το πρώτο αντισταμινικό το ίδιο βράδυ και για περίπου μισή ώρα δεν έγινε τίποτα. Μετά ως δια μαγείας η δύσπνοια άρχισε να υποχωρεί και αν ήμασταν σε διαφήμιση αυτό θα ήταν το σημείο που θα έδειχνε ένα ουρανό συννεφιασμένο όπου τα σύννεφα φεύγουν δεξιά και αριστερά και επανέρχεται ο ήλιος με ένα φωτεινό ουράνιο τόξο να φωτίζει τη ζωή μας. Μετά δεν θυμάμαι τίποτα μέχρι το πρωί. Ο Έτερος ισχυρίζεται ότι προσπαθήσαμε να.. .. εκμεταλλευτούμε τη ξαφνική ευφορία που μου προκάλεσαν τα φάρμακα, αλλά μόλις ανετοποιήθηκα στο κρεβάτι δήλωσα το θρυλικό «οκ, κάνε ότι καταλαβαίνεις αλλά please προσπάθησε να μην με ξυπνήσεις» και γύρισα πλευρό.

Τα κενά μνήμης συνεχίστηκαν και την επομένη, όταν αποκοιμήθηκα στη δουλειά. Πάνω στο keyboard. Οι συνάδελφοι μου ήταν αρκετά ευγενικοί ώστε να κλείσουν την πόρτα και τα blinds του γραφείου μου και δεν έκαναν θόρυβο.

Περί τα τέλη της τρίτης εβδομάδας τα αντισταμινικά έκαναν τη δουλειά τους και δεν νιώθω πλέον σκατά. Από χθες μπορώ officially να ακούω και το τιτίβισμα των πουλιών στις φυλλωσιές.

Πρέπει όμως να κλείσω το παράθυρο ερμητικά, μήπως και κολλήσω τίποτε άλλο.