Ο απελευθερωτικός αγώνας σε αριθμούς

Πηγαίνετε εδώ και κάνετε scroll down για να διαβάσετε στη σελίδα 10 το κείμενο μου για την 1η Απριλίου, μέρα μνήμης και τιμής του χαλκού και του μπρούντζου.

Άντε, και με μια καλή οδό στο όνομα μου...

25η Μαρτίου

Προβλήματα

Νούμερο 1
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Μισό λεπτό να σας ενώσω πάνω.
…..
…..
Hello?
….
Hello?
Ναι παρακαλώ?
Να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Μισό λεπτό να σας δώσω την Άντρη.
(???)
Ναι παρακαλώ, η Άντρη μιλά.
Να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Ναι.
Ψάχνω μια κούκλα Barbie που τραγουδά, «Το Μαγεμένο Κάστρο».
Όχι, εξαντλήθηκε.
Ευχαριστώ πολύ.

Νούμερο 2
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Ναι, πείτε μου.
Ψάχνω μια Barbie που τραγουδά, νομίζω ονομάζεται «Το Μαγεμένο Κάστρο».
Μισό λεπτό.
…..
Ναι παρακαλώ? Εξαντλήθηκε από τα Χριστούγεννα.
Ευχαριστώ πολύ.

Νούμερο 3 (πλησιάζω τα όρια του μαζοχισμού)
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Να σας ενώσω με τα παιγνίδια.
…..
Παρακαλώ?
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Πείτε μου.
Μια κούκλα Barbie «Το Μαγεμένο Κάστρο»?
Εννοείτε την Barbie «Στο Διαμαντένιο Κάστρο»?
Εεεε, ναι, σωστά.
Όχι, μας τέλειωσε από τα Χριστούγεννα. Τώρα υπάρχει η κούκλα Barbie «Το Μαγεμένο Νησί».
Όχι ευχαριστώ, ψάχνω το «Διαμαντένιο Κάστρο».

…
…

Νούμερο 6 (officially μαζόχας)
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Μισό λεπτό παρακαλώ
Ναι, περιμένω.
…..
…..
(ακούω τη φωνή της που απαντά άλλα τηλεφωνήματα)
……
(συνεχίζω να περιμένω)
…..
Hello?
Ναι παρακαλώ, να σας πω για ένα παιγνίδι που ψάχνω να μου πείτε αν υπάρχει στο κατάστημα?
Ένα λεπτό.
(!!!)
(μετά από 3 λεπτά) Ναι πείτε μου.
Ψάχνω την κούκλα Barbie «Το Διαμαντένιο Κάστρο». Τραγουδά με φωνή της Έλλης Κοκκίνου.
Το DVD?
Όχι, την κούκλα. (έχει DVD?)
Όχι, δεν το έχουμε. Μα είναι πολύ παλιά, από τα Χριστούγεννα.
Πριν… 3 μήνες θεωρείται παλιά?
Τώρα υπάρχει η Barbie «Το Μαγεμένο Νησί».
Όχι ευχαριστώ.

…… (μουμπλε μουμπλε)……

Νούμερο 7
Έλα.
Έλα.
Άκου να δεις. Πρέπει να πείσεις την κόρη σου ότι θέλει να της φέρεις κάτι άλλο. Η Barbie «Διαμαντένιο Κάστρο», όι «Μαγεμένο», είπες μου τζιαι λάθος όνομα, ετέλειωσε που τα Χριστούγεννα. Τωρά το theme εν ένα νησί.
Γαμώτο.
Φέρτεις τίποτε που τζιαμαί που είσαι (Ρώμη)
Άτε να έβρω Barbie που τραγουδά ιταλικά…. Πως έννα την πλασάρω ως Barbie- Έλλη Κοκκίνου?
Ούφφου.
Ούφφου indeed…

Σφυρκές

Άρεσεν μου πολλά η ιδέα του ALERT με τις σφυρίχτρες. Μια άλλη ιδέα θα μπορούσε να ήταν να παίζουμε πουρού κάθε φορά που θωρούμεν αστυνομικό ή παιρνούμε έξω που αστυνομικό τμήμα (σε στυλ honk if you think they are για τα παναήρκα). Θα πελλάνουν οι τόποι. Θα γίνουμε όπως το οδικό σύστημα στην Αίγυπτο. Τωρά που το σκέφτομαι... είμαστε Αίγυπτος (με τη ξηρασία μας, τους θρησκευτικούς μουλλάδες μας, την κρατική βία μας.... οι πυραμίδες μόνο μας λείπουν!)

Η Δρακούνα λοιπόν κρατά σφυρίχτρα και σφυρά.

Το τέλος της ανοχής?

Προσωπικά πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας ως Κύπριοι, περισσότερο και από το Κυπριακό Πρόβλημα (μπορείτε να κάνετε σοκαριστικούς ήχους όπως άααα και εεεε, να τραβήξετε τα μάγουλα σας ή ακόμα και τα μαλλιά σας αλλά προσέχετε να μην ξεχτενιστείτε) είναι το Σύνδρομο Ανοχής που μας βασανίζει. Διαχρονικά, έχουμε δεχτεί σημεία και τέρατα από τα όργανα ασφαλείας της Δημοκρατίας, τη νομοθετική εξουσία (βουλευτές), την εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση) και τα πολιτικά κόμματα (που κανονίζουν όλα τα πιο πάνω).

Σε σύγκριση λοιπόν, με τους πιο πάνω, η δικαστική εξουσία κρατούσε ομολογουμένως low profile.

Οκ, η δικαστική απόφαση ήταν λάθος. Αντικειμενικά, λογικά, υποκειμενικά, με όλους τους τρόπους. Αν δεν θέλουμε όμως να επαναληφθεί στο μέλλον, πρέπει πρώτα να διορθώσουμε τα πιο πάνω. Να αποβάλουμε το Σύνδρομο Ανοχής. Να απαιτήσουμε ως κοινωνία να διορθωθούν αυτά που μας πληγώνουν.

Για όλους λοιπόν που νιώθουν το adventure spirit μέσα τους να τους καλεί στα απέραντα λιβάδια όπου βόσκουν οι βίσωνες, και θέλουν να κάνουν κάτι, διαβάστε την ιστοσελίδα ALERT για να πληροφορηθείτε για κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες.

We regret to warn you ότι στους προβληματισμένους πολίτες δεν θα προσφερθεί καφές και δεν θα διοριστούν στη δημόσια υπηρεσία…




Εγώ ας πούμε, την επόμενη φορά που θα είμαι σε τραπέζι με το θείο με την προτομή και αρχίσει πάλι τα «αγωνιστικά» του, θα σηκωθώ, και μπροστά σε όλη την οικογένεια θα τον μουστουνιάσω. Zero tolerance begins at home.

Πέρι ανοχής

Πολύ χονδρικά:

Πριν 60+ χρόνια, ο κυπριακός λαός ανέχτηκε μια μερίδα του πληθυσμού, που με δικαιολογία την επιθυμία τους για Ένωση με τη μητέρα πατρίδα έκανε πολλά και διάφορα (ας τον πούμε, «αγώνα»).

Ανέχτηκε στη συνέχεια αυτά τα άτομα και τους συγγενείς τους να έχουν καταλάβει όλες τις κυβερνητικές θέσεις και να ελέγχουν ολοκληρωτικά τον κρατικό μηχανισμό. Τον ελέγχουν μέχρι τις μέρες μας.

Ανέχτηκε όλη τη δεκαετία του 60’, με μια Αστυνομία-μαϊμού, με ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις να δρουν σε όλη την επικράτεια ανενόχλητες, με μια εθνική φρουρά πλήρως ελεγχόμενη από επικίνδυνα ακροδεξιά στοιχεία.

Ανέχτηκε την Χούντα της μητέρας πατρίδας (Ελλάδα, όπου και αν πάω με πληγώνεις) να ανακατώνεται στα εσωτερικά της Κύπρου.

Ανέχτηκε τους αγωνιστές, που όταν τα έκανα πλακάκια μεταξύ τους (εσύ έφαγες περισσότερο, όχι ΕΣΥ έφαγες περισσότερο, όχι, ΕΣΥ έφαγες περισσότερο κτλ you get the picture) δημιούργησαν την ΕΟΚΑ Β. Και όλοι ξέρουμε τι έκανε η ΕΟΚΑ Β τον Ιούλιο του 1974 (όχι, δεν έκανε μπάνια).

Ανέχτηκε ολόκληρη τουρκική εισβολή (I say no more on the issue)

Ανέχτηκε τα άτομα που έλαβαν μέρος στη προδοσία (cheesy γλώσσα alert!) όχι μόνο να μην τιμωρηθούν αλλά να ζουν ανάμεσα μας και να λαμβάνουν μεγάλα πολιτειακά αξιώματα (ας πούμε για παράδειγμα... βουλευτής, για να πω ένα στην τύχη.)

Ανέχτηκε τις εξηγήσεις που δόθηκαν από τους βουλευτές μας για το «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου». (Φταίει η ελλιπής νομοθεσία, φταίνε οι ανύπαρκτοι θεσμοί, φταίει η Μαρικκού που τα Λεύκαρα, εμείς έν τζιαι...)

Ανέχτηκε να μην παραιτηθεί κανένας με την πτώση του αεροπλάνου «Ήλιος» (εν τζιαι γίνεται να μιλούμε για τούτο έννεν?)

Δεν θα ανεχτεί τώρα μια itsy bitsy λάθος απόφαση από τα Δικαστήρια?

Φάλιες

Δεν έχω διαφημίσει ξανά άλλο blog. Οι "Φάλιες" όμως, πιστεύω αξίζουν τον κόπο. Κάνετε ένα περίπατο να διαβάσετε άρθρα και απόψεις.

Διαβάστε επίσης αυτό το ενδιαφέρον άρθρο που αφορά το δημοτικό Highgate στον Άγιο Ανδρέα.

Free Zeus

Είμαι ο Δίας ή Ζευς, είμαι ο νεότερος γιος του Κρόνου και της Ρέας, εγγονός του Ουρανού και της Γαίας. Είμαι η ύψιστη θεότητα του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς και θεός του ουρανού και του κεραυνού.

Είμαι ο Δίας, ανέκαθεν ο μετεωρολογικός θεός, ελεγκτής της αστραπής, του κεραυνού και της βροχής. Εγώ και η Ήρα, ήμασταν αδέλφια και σύζυγοι, ήμαστε τα παιδιά του Κρόνου και της Ρέας. Οι κρυφές μας σχέσεις πριν από το γάμο μας έδωσαν ως καρπό την Ήβη, την Ειλείθυια (θεά των τοκετών), τον Άρη και, πιθανώς, και τον Ήφαιστο (δεν μου το επιβεβαίωσε ποτέ η πουτάνα). Όλα τα παιδιά μας ήταν πολύ συγκροτημένοι χαρακτήρες και με κανένα πρόβλημα DNA ως αποτέλεσμα της αιμομιξίας.

Η σχέση μου με την Ήρα ήταν πολυτάραχη, αλλά βρες μου ένα ζευγάρι που δεν σφάζεται και να σε παραδεχτώ. Μια σχέση χωρίς ραδιουργίες και αντιζηλίες να κρατά ζεστά τα αίματα δεν είναι σχέση. Η δική μας περιλάμβανε ακόμη και συνομωσίες ή εναντίωση του ενός απέναντι στη θέληση του άλλου (συνηθισμένα πράγματα). Με κεράτωσε και την κεράτωσα αμέτρητες φορές. Πριν ακόμα ανακαλυφτούν τα καμπαρέ και οι Μολδαβές καλλιτέχνιδες.

Η έχθρα μας (λένε οι ειδικοί) ανάγεται στην αντιπαλότητα του πρωταρχικού ζεύγους Ουρανός - Γη και, φυσικά, αντανακλούμε την θέση του αρσενικού στα ιστορικά χρόνια της πατριαρχίας. Άσε, μπάχαλο.

Είμαι ο Δίας ο Κεραύνιος. Στο αριστερό μου χέρι κρατούσα ένα αετό αλλά χάθηκε. Είμαι τυπικό δείγμα κλασσικού Ελληνικού στυλ στην Κύπρο. Είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι με λάτρευαν σε αυτό το νησί όπως και στον υπόλοιπο ελληνικό χώρο. Είμαι πεταξούμενος μέσα σε μια βιτρίνα του 1970 με άλλα ποτσούθκια και σπασμένα αντικείμενα. Η καρτελίτσα που με συστήνει, γράφτηκε επί προεδρίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ΙΙΙ, αρχιερέα του Μοναδικού Θεού. Έχει ξεθωριάσει και την νεκατσιώ.

Παρακαλώ desperately κάποιος να έρθει να με ξεσκονίσει. Θέλω να φύγω, να πάω στο Ermitage ή στο Λούβρο για να μου συμπεριφέρονται καλύτερα και να κόφκω κίνηση. Ζηλεύω τα αγάλματα του Δία σε εκείνα τα μουσεία. Lucky bastards.

To δεξί μου χέρι είναι υψωμένο διότι μάχουμαι να ΚΟΨΩ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΜΟΥ! This is a cry for help.

Free Aphrodite!

Είμαι η Αφροδίτη, η θεά του Έρωτα και της Ομορφιάς. Γεννήθηκα στην Πέτρα του Ρωμιού από τον αφρό που δημιούργησαν τα γεννητικά όργανα του Ουρανού πέφτοντας στη θάλασσα μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο (καλά μην το ψάχνεις, θεοί ήμαστε, μαλακίες κάνουμε). Με υποδέχτηκαν οι Ώρες (οι εποχές του χρόνου στη μυθολογία), με έντυσαν και με στόλισαν. Μου φόρεσαν πλουμιστά, λουλουδάτα φορέματα από πορφύρα, μετάξι και άλλα γυαλιστερά υφάσματα. Έπλεξαν τα πλούσια μαλλιά μου και τα στερέωσαν με μια όμορφη, μαλαματένια πόρπη. Στόλισαν τον κατάλευκο λαιμό μου με περιδέραια πολύτιμα. Τέλος, φόρεσαν στ' αυτιά μου μαργαριταρένια σκουλαρίκια. Μετά με μετέφεραν στον Όλυμπο και με παρουσίασαν στον Δία και τους υπόλοιπους θεούς. Όλοι με θαύμασαν, θαμπώθηκαν από την ομορφιά μου, μου έλεγαν αμέτρητα κοπλιμέντα και ήθελαν να με κάνουν γυναίκα τους.

Είμαι η Αφροδίτη, σύζυγος του Ήφαιστου, ερωμένη του Άρη, του Ποσειδώνα, του Διόνυσου, του Ερμή και αμέτρητων άλλων θνητών. Είμαι μητέρα μισής ντουζίνας εξώγαμων. Είμαι η θεά-γκόμενα των αρχαίων Ελλήνων. Ήμουν παράγοντας στον Τρωικό Πόλεμο.

Στο απόγειο της δόξας μου, είχα σημεία λατρείας παντού μέσα στον ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο. Προς τιμή μου γίνονταν γιορτές, όργια, θυσίες και πανηγύρια. Μέχρι και πλανήτη έχω στο όνομα μου. Όλοι οι διάσημοι αρχαίοι γλύπτες μου αφιέρωσαν αγάλματα. Μέχρι και μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού, στην Αναγέννηση, ο Sandro Botticelli μου αφιέρωσε πίνακες tempera με εξωτική ομορφιά.

Είμαι η Αφροδίτη, τουριστικό σήμα κατατεθέν της Κύπρου και του ΚΟΤ.

Είμαι η Αφροδίτη των Σόλων και είμαι πεταξούμενη κάτω από 3 δαχτύλια σκόνη. Απαιτώ αμέσως κάποιος να έρθει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκωσίας να με κλέψει. Να δω ξανά λίγο ήλιο, να ζήσω στιγμές δόξας και μεγαλείου. Να με αναδείξουν ως άγαλμα και ως έργο τέχνης παγκόσμιας κληρονομιάς. Please, κάποιος να με σώσει από τα νύχια του Τμήματος Αρχαιοτήτων…

Είπα ότι είμαι καλή στο κρεβάτι?

Ταξίδι ρετρό

Νιώθω την ανάγκη να κάνω ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο.... ένα ταξίδι μακρινό που να με συγκινήσει... να θυμηθώ την καταγωγή και τις ρίζες μου... να θυμηθώ τότε που οι βιτρίνες με εκθέματα είχαν μια κλειδωνιά με δόντια για security. Διότι ο κόσμος ήταν αγνός και ήσυχος. Είχε μια ποιότητα, μια καλλιέργεια. Ιδού exhibit A:

Προσέξετε με τι χάρη η κλειδωνιά δένει με το σκηνικό της βιτρίνας και το κουζούδι-έκθεμα από πάνω. Το ύφασμα στη βιτρίνα κάποτε (πριν την εισβολή) ήταν -υπολογίζω, δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη- μάλλον μπλε, τώρα είναι ένα ωραιότατο κκελιασμένο γκρι(συννεφιασμένο). Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου.... Εκείνη η καρτούλα στα αριστερά τι είναι? Σκύβω να δω καλύτερα και.... βλέπετε κάτω το exhibit B:

"Αγγεία εξ αλαβάστρου. Κλασσική και ελληνιστική εποχή 5ος - 3ος αί π.χ." Λιτή και απέριττη. Ένα μικρό διαμάντι. Μια καρτούλα γραμμένη στην καθαρεύουσα. Με τη δασεία της, την περισπωμένη της. Μας "ταξιδεύει" μεμιάς πίσω στο μαγευτικό 1982 (αν δεν κάνω λάθος, τότε εισήχθηκε το μονοτονικό)... Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού, στη Eurovision στείλαμε την Άννα Βίσση με το "Μόνο η Αγά-πη", οι αγνοούμενοι ήταν ακόμα αγνοούμενοι, δεν υπήρχε ΦΠΑ.... αχχ, ωραίες εποχές, που μας φέρνουν στο exhibit C πιο κάτω...



Ακόμα μια ταμπελίτσα στην καθαρεύουσα. Με lettering που θυμίζει παλιά γραφομηχανή... είναι δυνατόν? Is it possible? Προσέξετε στα αριστερά της καρτούλας την εικαστική παρέμβαση του... μπογιατζή που "έφαγε" λίγο τα γράμματα διότι δεν ίγκωσε σωστά με το πινέλο αλλά δεν πειράζει, ο έμπειρος αναγνώστης θα βγάλει νόημα. Στην επόμενη ανακαίνηση, ο μπογιατζής υπόσχεται να καλύψει πλήρως την ταμπελίτσα με μπογιά και να χαθεί για πάντα η καθαρευουσα και το δείγμα γραφής από πραγματική γραφομηχανή.

Στα πιο πάνω, προσθέστε παντού 3 δάχτυλα σκόνη και νεκρά έντομα, μερικές καμένες φλορέντζες, βιτρίνες-αναπαράσταση καμωμένες από εκείνη τη χαριτωμένη ξύλινη ταπετσαρία χασαποταβέρνας (με νερά) και είσαστε τουλάχιστον στο 1974. Ο χρόνος σταματά στον πικρό εκείνο Ιούλιο της εισβολής... το βλέμμα στρέφεται στον Πενταδάκτυλο, το χέρι υψώνεται σταθερά προς τον ορίζοντα και.... γυρίζει και μας φασκελώνει.

Και τώρα το quiz: Πως ταξίδεψε η Δρακούνα πίσω στο χρόνο?

α) Με το Delorian του Michael J. Fox

β) Δεν ταξίδεψε. Είναι παλιές σπάνιες ρετρό φωτογραφίες του Foscolo

γ) Επισκέφτηκε το Αρχαιολογικό Μουσείο στη Λευκωσία. Πριν 3 μέρες.

Trash Nation 13

Ευχαριστώ την αναγνώστρια που μου έστειλε την πιο πάνω φωτογραφία για το πάνθεο του trash nation. Είναι άξια.

Η ίδια ονόμασε τη σύνθεση "Bread Jenga".

Εκτιμώ την εικαστική παρέμβαση του πολύχρωμου ψάθινου τσέστου μέσα στον οποίο τοποθετήθηκε με αγάπη και προσοχή το slice ψωμί... προφανώς οι υπάλληλοι της αίθουσας είχαν πολλή (μα πάρα πολλή) ώρα στη διάθεση τους να σκοτώσουν.

Και αγαπούν τα lego....

ΥΓ: Όσο βλέπω τη φωτογραφία, τόσο θέλω να τραβήξω τα τρία slices που εξέχουν στα δεξιά, στο κάτω κάτω μέρος για να δω τι θα γίνει....

Η κρίση χτυπά την πόρτα μου

Έχουμε κρίση.

Το λέει ο Υπουργός, το λέει η εφημερίδα, το λέει η εξωτερική εφημερίδα, το λέει η τηλεόραση, το λέει η κυρία Ρούλα η κομμώτρια, το λέει ο περιπτεράς. Το καταλάβαμε. Έχουμε κρίση. Μας αγχώσατε.

Εγώ να δεις κρίση που περνώ. Έχασα την καθαρίστρια μου.

Πα-νι-κος.

Η Κινέζα καθαρίστρια αρχικά μας ειδοποίησε ότι θα λείψει για μερικές μέρες. Έπιασε άδεια για να πάει διακοπές. Κανένα πρόβλημα, άλλωστε η γυναίκα ήταν πολύ εντάξει με τις υποχρεώσεις της και γενικά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Να πας διακοπές αγάπη μου, να ξεκουραστείς, να περάσεις τέλεια. Οι μερικές μέρες πέρασαν, έγιναν εβδομάδες, η εβδομάδες μήνας και η καθαρίστρια μας ακόμα να φανεί. Τα βράδια, άφηνα κάτω το κέντημα, καθόμουν στο παραθύρι, άναβα μοναχικό κερί και αγνάντευα μέχρι το τέλος της παρόδου. Που είναι η Κινέζα μου? Πότε θα επιστρέψει από τα ξένα? Αμείλικτα ερωτήματα πλανιόνταν στο κεφάλι μου.

«…Πέσμου πουλί μου πως περνάς να πάψω να χω πόνο
γιατί έχω την έγνοια σου χίλιες φορές το χρόνο.
Έφυγες και χωρίσαμε κι αμοναχή θα ζήσω
Μα 'χω ελπίδα πως μπορεί πάλι να 'ρθεις οπίσω…»

Είχε κάνει και πέτρα το πλακάκι στο μπάνιο, ήθελαν και καθάρισμα τα εξωτερικά παντζούρια, άσε, ζούσα ένα δράμα. Ενώ είχα αποφασίσει στωικά να κάνω εγώ τις δουλειές μέχρι να επιστρέψει, άρχισα να βρίσκω το όλο arrangement κάπως δύσκολο να φέρω βόλτα. Έκανα τις δουλειές με την κουκλάρα να περιφέρεται μέσα στα πόδια μου και να προσπαθεί να με βοηθήσει ξεσκονίζοντας με το μωρομάντηλο. Βασικά δεν έκανα δουλειές αλλά συγύριζα την ακαταστασία που άφηνε στο πέρασμα της. Σε αυτό το καθοριστικό σημείο, η Κινέζα μου έστειλε μήνυμα ότι κάτι της έτυχε στην Κίνα και δεν ξέρει πότε θα επιστρέψει. Δηλαδή μπορεί να έφυγε για πάντα. Χωρίς επιστροφή.

«Για δες καιρό που διάλεξε η Κινέζα να με κλάσει,
Τώρα που μαζεύουν σκόνη τα χαλιά,
Και θέλει σφουγγάρισμα η πλάση.»

(είναι και επίκαιρο)

(Λες να την ανακάλυψε το immigration? Αποκλείεται…Αφού η Κινέζα μου ήταν νόμιμη…)

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις καθαρίστρια στις μέρες μας? Πιο εύκολο είναι να κάνεις στεγαστικό δάνειο με χαμηλό επιτόκιο (στην Κύπρο) παρά να βρεις αξιόπιστη καθαρίστρια να σου καθαρίζει το σπίτι. Στα αυτιά μου ηχεί το σοφό ρητό που λένε όλες οι σύγχρονες εργαζόμενες γυναίκες παγκοσμίως: «Χωρίς τον άντρα σου μπορείς να ζήσεις. Χωρίς της καθαρίστρια σου δεν μπορείς.» Οι μητέρες μας ανήκουν σε μια super γενιά που ήταν εργαζόμενες και ταυτόχρονα νοικοκυρές. Η γενιά μου πολύ φοβάμαι είναι μόνο εργαζόμενη. Το νοικοκυρά κάπου χάθηκε στην πορεία.

Να φέρω οικιακή βοηθό από το εξωτερικό δεν είναι επιλογή. Που να τη βάλω? Στη ταράτσα σε αντίσκηνο? Άσε που δεν θέλω να έχω την έγνοια της. Χρειάζομαι μια γυναίκα που να έρχεται σπίτι μου 1 φορά την εβδομάδα (ένα πρωινό ας πούμε) και να καθαρίζει. Αυτό. Και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Όλες οι Κύπριες καθαρίστριες που ρώτησα έχουν γεμάτο πρόγραμμα και δεν προλαβαίνουν, sorry. Ούτε άμα τις παρακαλέσεις ευγενικά. Ούτε άμα προσπαθήσεις να τις δελεάσεις λέγοντας τους πως το σπίτι είναι πολύ μικρό και εύκολο να καθαριστεί. Δεν τις συμφέρει, λένε. Θέλουν όσο μεγαλύτερο σπίτι γίνεται για να γεμίζουν τις ώρες τους…. άσε που μου δημιουργούν το κόμπλεξ «νέα, ανεπρόκοπη γυναίκα με ΜΟΝΟ ένα μωρό, τι εννοείς δεν προλαβαίνεις να καθαρίσεις μόνη σου? Εγώ στην ηλικία σου είχα 3 ατίθασους γιους, δούλευα σε εργοστάσιο ΚΑΙ κρατούσα το σπίτι μόνη μου.» Αυτός ο τομέας της οικονομίας μας προφανώς ΔΕΝ εμφανίζει κρίση. Καρα-τσεκαρισμένο… Τώρα που το σκέφτομαι, οι Κύπριες καθαρίστριες είναι λίγο intimidating…

Μάλλον θα πρέπει να επεκτείνω την έρευνα μου και σε γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Όπως και με την πρώην Κινέζα-καθαρίστρια μου, υποψιάζομαι ότι θα είμαστε πάλι χαμένες στη μετάφραση αλλά τουλάχιστον δεν θα βρωμίσουμε. Desperate times call for desperate measures…

Projects

Καλά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους....
Καλά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους...
Καλά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους...

(think positive, think positive, think positive)

Ομμμμ.....

....

....

Πότσες.

Οκ, μπορεί να μην συμβαίνουν καλά πράγματα σε καλούς ανθρώπους. Ή μπορεί να συμβαίνουν καλά πράγματα σε καλούς ανθρώπους, απλώς εμείς δεν είμαστε καλοί άνθρωποι. In any case, δεν έκατσε η φάση. Δεν έτυχε, απέτυχε.

Oh well… don’t quit your day job λέει το ρητό…. (αλλιώς εκάτσαμεν πάνω, λέμε εμείς).

Ποιος ήταν που ρώτησε τι έκανα για να μην με πιάσει η κατάθλιψη όταν επέστρεψα από το Λονδίνο? Να σας πω αμέσως:

Επιδόθηκα σε μια σειρά από projects που ξεκίνησαν όταν επέστρεψα από τις σπουδές και είναι ακόμα works in progress. Εξηγώ:

1ο prοject ήταν η γνωριμία με τον Έτερο και η μετέπειτα συγκατοίκηση μας. Να βρούμε διαμέρισμα, να αγοράσουμε διαμέρισμα, να βρούμε κάποιον να μας δανείσει να εξοφλήσουμε το διαμέρισμα, να επιπλώσουμε το διαμέρισμα, να σφαχτούμε 5-6 φορές στην πορεία, τα συνηθισμένα.

Όταν τακτοποιηθήκαμε και όλα πήραν το δρόμο τους είπαμε να ξεκινήσουμε το 2ο project, που ήταν αυτό του γάμου. Να παντρευτούμε! 1.5 χρόνος πέρασε ευχάριστα με υστερίες, νυφικά, λουλούδια, προσκλήσεις, φωτογράφο, συγγενείς μέσα στα πόδια μας, parties και φυσικά hangovers.

Τελειώνοντας και αυτό πέρασε μια μικρή περίοδος ηρεμίας. Η οποία δεν κράτησε πολύ, διότι το διαμέρισμα γέμισε ασφυκτικά με αντικείμενα, βιβλία, εμάς και τις γάτες μας. Ήταν χαριτωμένο το διαμέρισμα αλλά ήταν μικρό. Το επόμενο project (3ο) ήταν να ανακαινίσουμε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα για να μείνουμε. Γνωρίσαμε ισχυρογνώμονες χτίστες, μαστουρωμένους μπογιατζήδες (το νέφτι φταίει για όλα), μπήκαμε στο θαυμαστό κόσμο των ειδών υγιεινής και του παρκέ, έμαθα νέες άγνωστες λέξεις όπως «στοκκάρω», «αρμός», «αρσενικό και θηλυκό πλακάκι», «πρόστυχο πλακάκι» (το έχουμε συζητήσει πιο παλιά) και άλλα διάφορα.

Και πάλι, η ηρεμία μας δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Μας έτρωγε ο κώλος μας για νέες περιπέτειες. Έτσι είναι όταν ζεις on the edge. Και έτσι προχωρούμε στο επόμενο project, την κουκλάρα (σύλληψη και εκτέλεση έργου, αποτελέσματα). Αυτό το project ομολογουμένως ήταν από τα μεγαλύτερα μας. Έχουμε ξεπεράσει εαυτόν. Και είναι on going concern. Είναι κουκλάρα όμως, τι να κάνουμε? Από τα καλύτερα μας projects.

(να σημειώσω ότι εν τω μέσω των projects αλλάζαμε δουλειές, αυτοκίνητα, πηγαίναμε διακοπές, κάναμε αιματηρές οικονομίες, αποκτήσαμε άποψη για το χρώμα των τοίχων, χάσαμε τη γάτα, ξαναβρήκαμε τη γάτα, και πηγαίναμε supermarket).

“Life is what happens to you when you’re busy making other plans” (είπε ο μακαρίτης John Lennon). Ε, αυτό κάνουμε κύριε Lennon μου.

Και τώρα έχουμε κενό. Είμαστε σε σταυροδρόμι. Ποιο θα είναι το επόμενο project?

Μια ιδέα που είχαμε δεν μας έκατσε. Προχωρούμε στο plan B.

Το οποίο plan B ακόμα δεν ξέρουμε τι είναι. Να χτίσουμε ένα σπίτι..... ή να κάνουμε δεύτερο τεκνό? Ή και τα δύο ταυτόχρονα?

ΥΓ: Bossa Nova τζιαι μαλακίες... έπρεπε να σφάξουμε κανα πετεινό σε πανσέληνο και να του πιούμε το αίμα (πιο κλασσικό approach)...

Bossa Nova και αναμονή

Ένα πρωινό Σαββάτου το 1999 (ή Κυριακή, δεν θυμάμαι), πήγα στο Camden Town να περάσω τη μέρα μου. Για όσους δεν γνωρίζουν, το συγκεκριμένο market είναι ένα μέρος που μπορείς να αγοράσεις τα πάντα. Από πανοπλία ιππότη (complete με σπαθί), μέχρι πλαστικά φουτουριστικά ρούχα που φωσφορίζουν. Μπορείς να περάσεις ατέλειωτες ώρες διασκέδασης βλέποντας άχρηστα πράγματα που ουδέποτε θα χρειαστείς. Από εκείνο το market έχω αγοράσει κατά καιρούς:

- ένα τασάκι καμωμένο από φλοιό δέντρου σε σχήμα τριών ενωμένων νεκροκεφαλών (τασάκι-υπερπαραγωγή)
- μια κεραμική βάση για να ανάβεις αρωματικό κεράκι/λαδάκι σε σχήμα καθολικού μοναχού με κουκούλα (ο καπνός βγαίνει από το σημείο που είναι το στόμα του, πιο κιτς δεν γίνεται)
- poster της ταινίας Natural Born Killers (μέσα στα αίματα)
- εμπριμέ tribal κάλυμμα για καναπέ ή κρεβάτι (το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως κουρτίνα ή wall tapestry, αναλόγως του πόσες πινέζες διέθετες)
- second hand δερμάτινο σακάκι (το οποίο ακόμα και 3 χρόνια αργότερα δεν είχε αποβάλει τη μυρωδιά μούχλας από πάνω του)
- ένα tribal τύμπανο (το οποίο χρησιμοποιούσα ως τραπεζάκι –δεν ξέρω να παίζω τύμπανο-)

Όλα εξαιρετικά χρήσιμα πράγματα. Η προίκα μου.

Εκείνο το συγκεκριμένο πρωινό, αγόρασα ένα CD με βραζιλιάνικη μουσική Bossa Νova. Κόστισε, αν θυμάμαι καλά 3 λίρες και περιλαμβάνει όλα τα κλασικά βραζιλιάνικα hits (Girl from Ipanema, Mas Que Nada κτλ). Το συγκεκριμένο CD αποδείχτηκε μεγάλη επιτυχία. Το έπαιζα non-stop για μήνες, έγινε το αγαπημένο μου CD, όποτε ένιωθα σκατά, το έβαζα και άλλαζα διάθεση. Άρχισα να πιστεύω ότι όταν ακούω εκείνο το CD, μόνο καλά πράγματα μου συμβαίνουν. Είναι το τυχερό μου CD. Το cover έχει πλέον ξεθωριάσει, αλλά εξακολουθώ να το ακούω όταν θέλω να μου συμβούν καλά πράγματα.

Τις τελευταίες μέρες, ακούω συνέχεια το συγκεκριμένο CD. Θέλω να μου συμβεί ένα «καλό» γεγονός που περιμένω. Βασικά περιμένουμε με τον Έτερο να λάβουμε κάτι «ειδήσεις» και καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα. Δοκιμάσαμε όλα τα conventional βούντου. Είπα να βάλω το Bossa Nova μήπως και βοηθήσει. Δεν ξέρεις καμιά φορά…


(Ξέρω τι σκέφτεστε. OXI, δεν περιμένω να δω αν είμαι πάλε έγκυος. Δεν χρειάζομαι το Bossa Nova για να καταφέρω αυτό το ακροβατικό, anyway.)