Η κρίση χτυπά την πόρτα μου

Έχουμε κρίση.

Το λέει ο Υπουργός, το λέει η εφημερίδα, το λέει η εξωτερική εφημερίδα, το λέει η τηλεόραση, το λέει η κυρία Ρούλα η κομμώτρια, το λέει ο περιπτεράς. Το καταλάβαμε. Έχουμε κρίση. Μας αγχώσατε.

Εγώ να δεις κρίση που περνώ. Έχασα την καθαρίστρια μου.

Πα-νι-κος.

Η Κινέζα καθαρίστρια αρχικά μας ειδοποίησε ότι θα λείψει για μερικές μέρες. Έπιασε άδεια για να πάει διακοπές. Κανένα πρόβλημα, άλλωστε η γυναίκα ήταν πολύ εντάξει με τις υποχρεώσεις της και γενικά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Να πας διακοπές αγάπη μου, να ξεκουραστείς, να περάσεις τέλεια. Οι μερικές μέρες πέρασαν, έγιναν εβδομάδες, η εβδομάδες μήνας και η καθαρίστρια μας ακόμα να φανεί. Τα βράδια, άφηνα κάτω το κέντημα, καθόμουν στο παραθύρι, άναβα μοναχικό κερί και αγνάντευα μέχρι το τέλος της παρόδου. Που είναι η Κινέζα μου? Πότε θα επιστρέψει από τα ξένα? Αμείλικτα ερωτήματα πλανιόνταν στο κεφάλι μου.

«…Πέσμου πουλί μου πως περνάς να πάψω να χω πόνο
γιατί έχω την έγνοια σου χίλιες φορές το χρόνο.
Έφυγες και χωρίσαμε κι αμοναχή θα ζήσω
Μα 'χω ελπίδα πως μπορεί πάλι να 'ρθεις οπίσω…»

Είχε κάνει και πέτρα το πλακάκι στο μπάνιο, ήθελαν και καθάρισμα τα εξωτερικά παντζούρια, άσε, ζούσα ένα δράμα. Ενώ είχα αποφασίσει στωικά να κάνω εγώ τις δουλειές μέχρι να επιστρέψει, άρχισα να βρίσκω το όλο arrangement κάπως δύσκολο να φέρω βόλτα. Έκανα τις δουλειές με την κουκλάρα να περιφέρεται μέσα στα πόδια μου και να προσπαθεί να με βοηθήσει ξεσκονίζοντας με το μωρομάντηλο. Βασικά δεν έκανα δουλειές αλλά συγύριζα την ακαταστασία που άφηνε στο πέρασμα της. Σε αυτό το καθοριστικό σημείο, η Κινέζα μου έστειλε μήνυμα ότι κάτι της έτυχε στην Κίνα και δεν ξέρει πότε θα επιστρέψει. Δηλαδή μπορεί να έφυγε για πάντα. Χωρίς επιστροφή.

«Για δες καιρό που διάλεξε η Κινέζα να με κλάσει,
Τώρα που μαζεύουν σκόνη τα χαλιά,
Και θέλει σφουγγάρισμα η πλάση.»

(είναι και επίκαιρο)

(Λες να την ανακάλυψε το immigration? Αποκλείεται…Αφού η Κινέζα μου ήταν νόμιμη…)

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις καθαρίστρια στις μέρες μας? Πιο εύκολο είναι να κάνεις στεγαστικό δάνειο με χαμηλό επιτόκιο (στην Κύπρο) παρά να βρεις αξιόπιστη καθαρίστρια να σου καθαρίζει το σπίτι. Στα αυτιά μου ηχεί το σοφό ρητό που λένε όλες οι σύγχρονες εργαζόμενες γυναίκες παγκοσμίως: «Χωρίς τον άντρα σου μπορείς να ζήσεις. Χωρίς της καθαρίστρια σου δεν μπορείς.» Οι μητέρες μας ανήκουν σε μια super γενιά που ήταν εργαζόμενες και ταυτόχρονα νοικοκυρές. Η γενιά μου πολύ φοβάμαι είναι μόνο εργαζόμενη. Το νοικοκυρά κάπου χάθηκε στην πορεία.

Να φέρω οικιακή βοηθό από το εξωτερικό δεν είναι επιλογή. Που να τη βάλω? Στη ταράτσα σε αντίσκηνο? Άσε που δεν θέλω να έχω την έγνοια της. Χρειάζομαι μια γυναίκα που να έρχεται σπίτι μου 1 φορά την εβδομάδα (ένα πρωινό ας πούμε) και να καθαρίζει. Αυτό. Και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Όλες οι Κύπριες καθαρίστριες που ρώτησα έχουν γεμάτο πρόγραμμα και δεν προλαβαίνουν, sorry. Ούτε άμα τις παρακαλέσεις ευγενικά. Ούτε άμα προσπαθήσεις να τις δελεάσεις λέγοντας τους πως το σπίτι είναι πολύ μικρό και εύκολο να καθαριστεί. Δεν τις συμφέρει, λένε. Θέλουν όσο μεγαλύτερο σπίτι γίνεται για να γεμίζουν τις ώρες τους…. άσε που μου δημιουργούν το κόμπλεξ «νέα, ανεπρόκοπη γυναίκα με ΜΟΝΟ ένα μωρό, τι εννοείς δεν προλαβαίνεις να καθαρίσεις μόνη σου? Εγώ στην ηλικία σου είχα 3 ατίθασους γιους, δούλευα σε εργοστάσιο ΚΑΙ κρατούσα το σπίτι μόνη μου.» Αυτός ο τομέας της οικονομίας μας προφανώς ΔΕΝ εμφανίζει κρίση. Καρα-τσεκαρισμένο… Τώρα που το σκέφτομαι, οι Κύπριες καθαρίστριες είναι λίγο intimidating…

Μάλλον θα πρέπει να επεκτείνω την έρευνα μου και σε γυναίκες από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Όπως και με την πρώην Κινέζα-καθαρίστρια μου, υποψιάζομαι ότι θα είμαστε πάλι χαμένες στη μετάφραση αλλά τουλάχιστον δεν θα βρωμίσουμε. Desperate times call for desperate measures…