Intermediary crisis

Έχοντας περάσει τα τελευταία 8 χρόνια (περίπου) της ζωής μου να πηγαίνω δυναμικά από γάμο σε γάμο γνωστών και φίλων (νομίζω όλοι «αποκαταστήθηκαν» και μας άφησαν ήσυχους), πέρασα και τα τελευταία 2 χρόνια (από τα 8) να πηγαίνω σε βαφτίσεις μωρών που προέκυψαν από τους πιο πάνω γάμους. Φέτος, μετά από σχεδόν μια δεκαετία οικογενειακών events, centerpieces, λουκούμια, μπομπονιέρες και καμιά 15αριά formal outfits, δεν μας κάλεσαν πουθενά.

(Ντάξει, με «πουθενά» εννοώ 2-3 γάμους, και 2-3 βαφτίσεις. Μόνο. Λίγα πράματα.)

Ο Έτερος πανηγυρίζει ότι οι κοινωνικές μας υποχρεώσεις τέλειωσαν. Εγώ υποψιάζομαι ότι διανύουμε περίοδο διαφημιστικού διαλείμματος μεταξύ 1ου και 2ου τεκνού. Λίαν συντόμως θα γκαστρωθούν όλοι για δεύτερη φορά και ξανά μάνα θα τρέχουμε σε βαφτίσεις στο βουνό ψηλά εκεί.

Αποκαλύπτω το Πρόγραμμα:
- Πρώτα σε καλούν συνέχεια σε πάρτι αρραβώνων (πας σε πάρτι και δεν αντιλαμβάνεσαι που έχεις μπλέξει)
- Μετά σε καλούν συνέχεια σε γάμους.
- Μετά σε καλούν συνέχεια σε βαφτίσεις.
- Μετά ακολουθεί διαφημιστικό διάλειμμα όπου όλοι είναι εξουθενωμένοι ή έτοιμοι να σφαχτούν.
- Μετά ξανά βαφτίσεις (δεύτερος γύρος).

Σε δουλειά να είμαστε δηλαδή.

H intermediary φάση του σφαξίματος:
Υπάρχει μια φάση που περνάς όταν όλα τα χαριτωμένα που μπορούσες να κάνεις τα έκανες, είδες τον άλλον σε καλά, σε κακά, σε εκνευριστικά, σε συγκινητικά, σε νευρικά, σε όλα, ασχολήθηκες με εξωτικά θέματα όπως «στάσσει το ταβάνι αγάπη μου. Σάστο αγάπη μου. Α μπαρδόν, δεν ξέρεις πως. Ποιον να πιάσω τηλέφωνο να έρθει να το σάσει αγάπη μου?», είδες τον άλλον να κόβει τα νύχια των ποδιών του, σε είδε να βγάζεις τα φρύδια σου και άλλα ξενερωτικά. Ξέρει πλέον ότι τα μισά ρούχα δεν τα σιδερώνεις, απλώς τα διπλώνεις πολύ καλά και τα χώννεις. Ξέρεις ότι his idea of cleaning είναι να σιονώννει χλωρίνη παντού για να πεθάνουν τα μικρόβια.

Πολύ effective τρόπος.
Αν είσαι στο στρατό και η τουαλέτα είναι μια τρύπα στο πάτωμα.

Βαριέται του γονείς σου. Βαριέσαι του δικούς του. Είπατε (με τους γονείς) ότι είχατε να πείτε. You are way past the niceties. Θέλεις να τους καρυδώσεις. Θέλει να τους στείλει με one way ticket στον Καναδά. Αποφασίζεις ξαφνικά ότι έχεις πρόβλημα επικοινωνίας και δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον.

(του κώλου δηλαδή τόσα χρόνια ιδιαίτερα αγγλικά και γαλλικά)

Παλιά αυτό το ονόμαζαν «7 year itch». Νομίζω στις μέρες μας η κρίση έρχεται πολύ πιο νωρίς, όχι στα 7 χρόνια. Νομίζω η κρίση συμβαίνει διότι οι παραδοσιακοί ρόλοι δεν είναι πλέον clearly defined. Και ώσπου να γίνουν ξανά defined, θα σφαχτούμε.

Ας πούμε, οι παππούδες μας:
- Ο άντρας δούλευε και έφερνε όσο εισόδημα μπορούσε στο σπίτι (no questions asked). Αυτά.
- Η γυναίκα έμενε στο σπίτι και έκανε όλα τα υπόλοιπα. Ο άντρας σου κορώνα σου, λεβέντης και πασάς κ.α.

Ας πούμε οι γονείς μας (αν οι γονείς σας είναι in their fifties):
- Ο άντρας δούλευε και έφερνε όσο εισόδημα μπορούσε στο σπίτι.
- Η γυναίκα ήταν η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.

Σήμερα:
- Δουλεύει ο άντρας
- Δουλεύει η γυναίκα.
- Το εισόδημα μέσα στο σπίτι δεν είναι issue.
- Ποιος θα κάνει τις δουλειές του σπιτιού?
- Και οι δύο.
- Προσπαθούν.
- Δημιουργείται ένταση. Ποιος θα κάνει τι?
- Ο άντρας θυμάται τον παππού του που ήταν πασάς.
- Η γυναίκα θυμάται τη μάνα της που έπαθε υπερκόπωση και δεν θέλει να της μοιάσει.
- Είχαν και οι δύο former lives που πεθυμούν συχνά-πυκνά.
- Σε αυτή τη μάχη εγωισμού, ποιος θα νικήσει άραγε?

Πρέπει να ξαναδιαβάσω το manual.