H θεά σε νέες περιπέτειες
Τα κακά νέα:
Η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει περίπου 1 χρόνο που διαγνώστηκε με Αλσχάιμερ. Ήταν που ήταν μια θεά. Τώρα είναι μια θεά στην κοσμάρα της.
Τα καλά νέα:
Μην φανταστείτε ότι δεν μας αναγνωρίζει και χάνεται στους δρόμους. Όχι. Καμία σχέση. Απλώς άρχισε να ξεχνά πράγματα πέραν του φυσιολογικού ορίου.
Παράδειγμα 1:
Εσύ: Θέλεις να περάσεις από το καθαριστήριο να πάρεις το φόρεμα που άφησες και ξεχνάς, με αποτέλεσμα να έρθει η ώρα και η στιγμή που θέλεις να βάλεις το φόρεμα και δεν το έχεις στο ερμάρι σου (και είναι Σάββατο βράδυ και το καθαριστήριο κλειστό).
Γιαγιά Μαγκάιβερ: Αρχικά ξεχνά να πάει να πιάσει το φόρεμα από το καθαριστήριο. Ακολούθως ξεχνά ότι πήρε φόρεμα στο καθαριστήριο. Όταν χρειαστεί το φόρεμα, ξεχνά ότι έχει τέτοιο φόρεμα altogether. Τηλεφωνεί της Δρακούνας να την πάρει shopping να αγοράσει καινούργιο φόρεμα. Η Δρακούνα φρικάρει και πάει στο καθαριστήριο. Η γιαγιά Μαγκάιβερ το αναγνωρίζει και λέει «ουπς, ξέχασα».
Παράδειγμα 2:
Τηλεφωνεί της μαμάς Δρακούνας να βρεθούν γιατί είναι μόνη στο σπίτι και βαρέθηκε. Η μαμά Δρακούνα της λέει να βάλει πάνω τον καφέ να ψήνεται και έρχεται. Μέχρι να πάει, η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει ξεχάσει ότι μίλησε με τη μαμά Δρακούνα, έχει ξεχάσει ότι θα έψηνε καφέ και ντύνεται για να πάει περίπατο. Η μαμά Δρακούνα φρικάρει και ψήνει μόνη της τον καφέ. Η γιαγιά Μαγκάιβερ λέει «ευχαριστώ δεν θέλω καφέ, μόλις ήπια».
Όλα τα πιο πάνω είναι άκακα παραδείγματα. Ζούμε σε μια συνεχή κατάσταση συνεννόησης μπουζούκι. Επομένως δεν παίρνουμε ποτέ τις συζητήσεις με τη γιαγιά Μαγκάιβερ τοις μετρητοίς.
Σε αντίθεση όμως με τις πρόσφατες πληροφορίες που ξεχνά, τις παλιές τις θυμάται τέλεια. Ας πούμε, θυμάται να μου πει τι φορούσε στο γάμο μιας φιλενάδας της το Μάιο του 1954, και από πού αγόρασε ύφασμα για να το ράψει. Θυμάται το σκύλο της τον Κανέλο (τα ονόματα των pets στο παρελθόν, δεν ξέρω γιατί, θύμιζαν μυθιστόρημα του Ξενόπουλου) που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκπαιδευτεί και με το που άκουε το συναγερμό για air raid έτρεχε πρώτος στο καταφύγιο.
Η συνεννόηση μπουζούκι όμως σταθερή:
«Θυμάσαι πως έλεγαν τη φίλη σου που παντρεύτηκε το 1954?»
«Λούλλα»
«Αααα, Θυμούμαι την κυρία Λούλλα. Είχε περίεργο όνομα… πως ήταν κανονικά το όνομα της?»
«…. Λούλλα, δεν ξέρω να είχε άλλο όνομα»
«Λούλλα δεν μπορεί να είναι βαφτιστικό. Εν το ξέρεις ή εν θυμάσαι?»
«Εν το ξέρω. Ούλλοι τη φωνάζαμε Λούλλα.»
«Άτε ρε γιαγιά, προσπάθησε να θυμηθείς.»
«Εν το ξέρω λαλώ σου!»
Όταν έγινε αυτή η συζήτηση εγώ ανησύχησα ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ άρχισε να ξεχνά και τα παλιά. Την κυρία Λούλλα την ήξερε 50 χρόνια. Πως γίνεται να μην ξέρει το όνομα της? Θα το ξέχασε και δεν θέλει να το παραδεχτεί. Ανέφερα το γεγονός στη μαμά Δρακούνα, προσθέτοντας την ανησυχία μου για την επιδείνωση της κατάστασης. Η μαμά Δρακούνα με αποστόμωσε:
«Όι, πραγματικά εν ξέρει το όνομα της. Κανένας μας εν το ήξερε. Ήταν πάντα Λούλλα. Αφού να φανταστείς στην κηδεία της πριν μερικά χρόνια ρωτούσε ο παπάς ποιο είναι το βαφτιστικό της για να τη μνημονεύσει τζιαι τα παιθκιά της έπρεπε να εντοπίσουν την πολιτική της ταυτότητα για να ανακαλύψουν ότι η κυρία Λούλλα ήταν… κυρία Λουδοβίκη.»
Η γιαγιά Μαγκάιβερ λοιπόν ξεχνά, αλλά δεν ξεχνά τόσο πολύ. Προς το παρόν πίνει τα φάρμακα της και αστειεύεται ότι αυτή είναι η καλύτερη αρρώστια που θα μπορούσε να πάθει, διότι ξεχνά ότι είναι άρρωστη.
Η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει περίπου 1 χρόνο που διαγνώστηκε με Αλσχάιμερ. Ήταν που ήταν μια θεά. Τώρα είναι μια θεά στην κοσμάρα της.
Τα καλά νέα:
Μην φανταστείτε ότι δεν μας αναγνωρίζει και χάνεται στους δρόμους. Όχι. Καμία σχέση. Απλώς άρχισε να ξεχνά πράγματα πέραν του φυσιολογικού ορίου.
Παράδειγμα 1:
Εσύ: Θέλεις να περάσεις από το καθαριστήριο να πάρεις το φόρεμα που άφησες και ξεχνάς, με αποτέλεσμα να έρθει η ώρα και η στιγμή που θέλεις να βάλεις το φόρεμα και δεν το έχεις στο ερμάρι σου (και είναι Σάββατο βράδυ και το καθαριστήριο κλειστό).
Γιαγιά Μαγκάιβερ: Αρχικά ξεχνά να πάει να πιάσει το φόρεμα από το καθαριστήριο. Ακολούθως ξεχνά ότι πήρε φόρεμα στο καθαριστήριο. Όταν χρειαστεί το φόρεμα, ξεχνά ότι έχει τέτοιο φόρεμα altogether. Τηλεφωνεί της Δρακούνας να την πάρει shopping να αγοράσει καινούργιο φόρεμα. Η Δρακούνα φρικάρει και πάει στο καθαριστήριο. Η γιαγιά Μαγκάιβερ το αναγνωρίζει και λέει «ουπς, ξέχασα».
Παράδειγμα 2:
Τηλεφωνεί της μαμάς Δρακούνας να βρεθούν γιατί είναι μόνη στο σπίτι και βαρέθηκε. Η μαμά Δρακούνα της λέει να βάλει πάνω τον καφέ να ψήνεται και έρχεται. Μέχρι να πάει, η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει ξεχάσει ότι μίλησε με τη μαμά Δρακούνα, έχει ξεχάσει ότι θα έψηνε καφέ και ντύνεται για να πάει περίπατο. Η μαμά Δρακούνα φρικάρει και ψήνει μόνη της τον καφέ. Η γιαγιά Μαγκάιβερ λέει «ευχαριστώ δεν θέλω καφέ, μόλις ήπια».
Όλα τα πιο πάνω είναι άκακα παραδείγματα. Ζούμε σε μια συνεχή κατάσταση συνεννόησης μπουζούκι. Επομένως δεν παίρνουμε ποτέ τις συζητήσεις με τη γιαγιά Μαγκάιβερ τοις μετρητοίς.
Σε αντίθεση όμως με τις πρόσφατες πληροφορίες που ξεχνά, τις παλιές τις θυμάται τέλεια. Ας πούμε, θυμάται να μου πει τι φορούσε στο γάμο μιας φιλενάδας της το Μάιο του 1954, και από πού αγόρασε ύφασμα για να το ράψει. Θυμάται το σκύλο της τον Κανέλο (τα ονόματα των pets στο παρελθόν, δεν ξέρω γιατί, θύμιζαν μυθιστόρημα του Ξενόπουλου) που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκπαιδευτεί και με το που άκουε το συναγερμό για air raid έτρεχε πρώτος στο καταφύγιο.
Η συνεννόηση μπουζούκι όμως σταθερή:
«Θυμάσαι πως έλεγαν τη φίλη σου που παντρεύτηκε το 1954?»
«Λούλλα»
«Αααα, Θυμούμαι την κυρία Λούλλα. Είχε περίεργο όνομα… πως ήταν κανονικά το όνομα της?»
«…. Λούλλα, δεν ξέρω να είχε άλλο όνομα»
«Λούλλα δεν μπορεί να είναι βαφτιστικό. Εν το ξέρεις ή εν θυμάσαι?»
«Εν το ξέρω. Ούλλοι τη φωνάζαμε Λούλλα.»
«Άτε ρε γιαγιά, προσπάθησε να θυμηθείς.»
«Εν το ξέρω λαλώ σου!»
Όταν έγινε αυτή η συζήτηση εγώ ανησύχησα ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ άρχισε να ξεχνά και τα παλιά. Την κυρία Λούλλα την ήξερε 50 χρόνια. Πως γίνεται να μην ξέρει το όνομα της? Θα το ξέχασε και δεν θέλει να το παραδεχτεί. Ανέφερα το γεγονός στη μαμά Δρακούνα, προσθέτοντας την ανησυχία μου για την επιδείνωση της κατάστασης. Η μαμά Δρακούνα με αποστόμωσε:
«Όι, πραγματικά εν ξέρει το όνομα της. Κανένας μας εν το ήξερε. Ήταν πάντα Λούλλα. Αφού να φανταστείς στην κηδεία της πριν μερικά χρόνια ρωτούσε ο παπάς ποιο είναι το βαφτιστικό της για να τη μνημονεύσει τζιαι τα παιθκιά της έπρεπε να εντοπίσουν την πολιτική της ταυτότητα για να ανακαλύψουν ότι η κυρία Λούλλα ήταν… κυρία Λουδοβίκη.»
Η γιαγιά Μαγκάιβερ λοιπόν ξεχνά, αλλά δεν ξεχνά τόσο πολύ. Προς το παρόν πίνει τα φάρμακα της και αστειεύεται ότι αυτή είναι η καλύτερη αρρώστια που θα μπορούσε να πάθει, διότι ξεχνά ότι είναι άρρωστη.
posted by drakouna @ 10:06 am
16 comments
16 Comments:
γιαγιακα :)
LOL!
Άρεσε μου το τέλος "η καλύτερη αρρώστια που θα μπορούσε να πάθει γιατί έτσιξεχνά ότι είναι άρρωστη!"
Θέλει υπομονή πάντως και δυστυχώς τα χειρότερα έρχονται...
Μια χαρα εισαστεν ακομα.Της φιλης μου ο παππους εβγαζε λεφτα να πληρωσει τη γυναικα τ οποτε του κανε καφε γιατι ενομιζε οτι ηταν ο καφετζιης και καθε μερα αθθυματουν τη μαμα του στην Αραδιππου και φωναζε οτι ηθελε να την δει(σημειωση ο παππους ηταν 90χρ)κ ελεγε του εγγονου του "Θυμασαι που παιζαμε μαππα στο χωραφι του ταδε που ημασταν μιτσιοι?".
Ο δικος μου ο παππους δε στα τελευταια του επεμενε οτι ο παπας μου ηταν κουμπαρος στο γαμο του.
Αβυσσος το μυαλο του ανθρωπου.
Aftoi oi anthropoi prepei na ine eftixismenoi etsi opos ine ap"oti katalava giati zoun stin kosmara tous. To thema ine oi alloi pou ine giro tous kai tous frontizoun ti vasana pernane. I hope na meinei toulaxiston os dame i giagioula kai na min xeiroterepsei. Ego pantos en to ixera oti to Loulla vgainei apo to Loudoviki. Mathame akoma kati simera apo tin Drakouna.
eisaste kaloi eseis akoma.
i giagia mou emena prin (1-2 xronia tora pou lalo) mpori na epienes spiti tis je na se rotouse 100 fores an itheles kafe.
arkepse je o papas mou je elale "ena pao stin pethera mou na pio kafe pou me rota sinexia an thelo" :P
tora distixos omos en polla xirotera. ase pou 3ekina je fonazi sto paramikro.
super i grandma su!!! just love this post!
exo ena soro giagioulles me ta idia simptomata poda, they all get along really nice! :)
kanoniste power of attorney ospou eshei capacity akoma i giagia...
http://www.alzheimers.org.uk/site/index.php
Μήπως η γιαγιά τα έχει 400 και σας κοροϊδεύει; Χεχε!
Αν δεν ήταν που πήρα προχτές την μάμμα μου στον οικο ευγηρίας, κι εγώ θα το απολάμβανα το ποστ της Δρακουνας... (
Δυστυχως το Αλσχαιμερ δεν είναι μονο αστειες φάσεις. Εν πάσει περιπτώσει φαίνεται ευτυχισμένη εκεί. Να φανταστείτε χτες, μου έδειχνε και γελούσε έναν παππούλη παραδίπλα, ότι τάχα κοίτα πως έγινε ο καημένος...
Δύσκολη αρρώστια εκτός που τον ασθενή και για το οικείο περιβάλλον που δεν μπορούν να συνεννοηθούν.Χώρα που θέλει προσοχή να μην ξεχάσει κανένα μάτι της κουζίνας ανοικτό.Το νου σας.
Μια θεία μου μέσα σε 1 λεπτό μας λιβάνησε 4 φορές κοντέψαμε να πάθουμε αφυξία το ξεχνούσε σε κλάσμα δευτερολέπτου.
Ax, όσο δε χρειάζεται να συστηνόσαστε, θ'απολαύσεις μοναδικές εμπειρίες και θα εκπαιδευτείς στην τέχνη της σουρεαλιστικής συζήτησης και συννενόησης. Εφ'όσον το παίρνεις με χιούμορ, θα το καταδιασκεδάσεις.
Θα ζήσεις επίσης στιγμές απίστευτης φρίκης, έτσι και χρειαστεί κάποια συναλλαγή με το κράτος, όπου η γιαγιά Μαγκάιβερ μπορεί να έχει ξεχάσει σημαντικά στοιχεία και θα πρέπει να κόψεις το λαιμό σου να τα βρεις. Π.χ. αν πλήρωσε εφορία, αν έχει πιστοποιητικό γέννησης, που/αν έχει ταυτότητα, κ.λ.π.
Εφ'όσον το παίρνεις με χιούμορ, και αυτό θα το καταδιασκεδάσεις.
Η γιαγιά η Ελλού (θεία του πατέρα)... στην κηδεία του πατέρα μου ... να ρωτά την κόρη της "Μα ποιον παντρεύκουμεν κόρη;"
Και μετά, εκεί που δεχόμασταν τα συλλυπητήρια του κόσμου να μου κάνει παρατήρηση "μεν χαμογελάς εσύ". Αδύνατον.
Καλή δύναμη Δρακούνα.
Να την χαίρεσαι τη γιαγιούλα σου. Είναι απολαυστική με τα κατορθώματα της :)
Έχω χάσει τη γιαγιάκα μου πριν δύο χρόνια και μου λείπει πάρα πολύ. Εκείνο που μετανιώνω πιο πολύ είναι ότι δεν περνούσα αρκετό χρόνο μαζί της και το είχε πάντα παράπονο. Φρόντισε να περνάς όσο περισσότερο χρόνο μπορείς μαζί της. Για κείνη ο χρόνος που της αφιερώνεις είναι ότι πιο σημαντικό μπορείς να της χαρίσεις.
Καλημέρα :)
Η δική μου γιαγιά (Θεός μακαρίσει την) ήθελε να πάει σπίτι της (που είναι κατεχόμενο), να πάει στην αδερφή της (που ήταν νεκρή)... Το πιο αστείο; Ήθελε. μπαίνοντας στο σπίτι να ανάψει τη λάμπα. Του πετρελαίου. Κι ας είχε ζήσει όλη της της ζωή σχεδόν στη Λευκωσία, με ανέσεις που ο μέσος Κύπριος τότε δεν είχε.
Συνηθως οι αρρωστοι με Αλσχαιμερ, χανουν την προσφατη τους μνήμη, αλλα διατηρούν γιά περισσότερο χρόνο την πιό παλιά. Γι΄αυτο καί στα τελευταία τους στάδια θυμούνται τους γονείς τους, τ' αδερφια τους, την παιδική τους ηλικία... Κάποτε μετανάστες σε τρίτες χώρες, καταλήγουν να ξεχνάν την γλωσσα της χώρας που τους φιλοξενεί και που είχαν μάθει πιό πρόσφατα.
Παναϊα μου! Αθθύμησες μου τον παππούν μου! Ξηάννει ότι ήρτεν ο γιατρός του πριν μισή ώρα τζιαι βάλλει την γιαγιά μου να τον πιάσουν να έρτει αλλά όταν επήεν ο φίλος μου να τον δει(ο οποίος είσιεν παππούν ποδοσφαιριστήν τη δεκαετία του 60) τζι'εσυζητούσαν για τη μάππα, αθθυμάτουν ότι στο τάδε λεπτό έβαλεν το γκολ ο τάδε παίχτης που έπαιζε στην τάδε θέση. Τζιαμέ επαρανόισα τζι'επήα να πιστέψω πως όντως επερίπαιζεν μας ότι ξηάννει..αλλά έρκεσαι εσύ τωρά τζιαι αναιρείς το!
Post a Comment
<< Home