Φιου!

Ok, everybody relax, τέλειωσε και το Greentree 2 μπορούμε να αναπνεύσουμε ότι φιου Παναγία μου αν νεν κακό τζιαι ξόριστο δεν επιτεύχθηκε καμία σύγκληση, δεν έγινε καμία πρόοδος (γιούπι γιούπι για!) και θα συνεχίζουν να μαλακ… σόρυ να συνομιλούν για λίγο ακόμη στην Κύπρο. Τώρα μπορούμε να επικεντρωθούμε στο αγαπημένο και noble εκείνο σπορ του τραβήγματος των βυζιών μας ότι ο κακός ΟΗΕ έκανε και πάλι το χατίρι στους Τούρκους και να επιδοθούμε στον αγαπημένο διαγωνισμό «πες και εσύ μια μαλακία για τον απεσταλμένο του ΟΗΕ, μπορείς». Η πιο ευφάνταστη και γεμάτη λαϊκισμό ατάκα, κερδίζει (όπως και η τόμπολα του Κεραυνού) πλούσια δώρα.

Αναμένουμε με χαρά και ανυπομονησία τους επόμενους λίγους μήνες, όπου θα προσπαθήσουν όλοι να μας πείσουν ότι δεν σημειώθηκε καμία πρόοδος άρα δεν θα γίνει διεθνής διάσκεψη, don’t worry, διότι αν γίνει, εμείς θα κρατήσουμε την αναπνοή μας, έτσι για να μάθουν. Ντάξει, είπαμε ότι φταίει για όλα η Τουρκία αλλά δεν είναι ανάγκη να την φέρεις στο τραπέζι των συνομιλιών. Τι θέλεις δηλαδή? Να κινδυνεύσουμε να συμφωνήσουμε σε κάτι?

Είναι πάντως πρωτάκουστο και απαράδεκτο να προσπαθεί ο ΟΗΕ να πείσει τις δύο πλευρές να καταλήξουν κάπου επιτέλους. Μα δεν του εξήγησε κανένας απεσταλμένος του ότι το πολιτικό μας σύστημα βασίζεται (για την επιβίωση του) ακριβώς στην ύπαρξη αυτού του προβλήματος? Πως θα κάνουν πολιτική καριέρα αυτοί οι γίγαντες πολιτικής σκέψης και οράματος, πως θα θυμούνται τις Βάσεις και τον κάθε ξένο διπλωμάτη κάθε φορά που είναι της μόδας η συνομωσιολογία? Πως θα μπορεί να δίδει οδηγίες αυτό το σοφό σώμα πολιτικών του καναπέ, για να μπορεί μετά να κατηγορεί όποιον διαπραγματεύτηκε ότι τα έκανε σκατά? (εγώ αν ήμουν προπονητής θα τα έκανα σαφώς καλύτερα). Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να δαιμονοποιείς τα πάντα? Give them some credit please! Τόσα χρόνια τα έχουν καταφέρει περίφημα.

Εξάλλου, έχουμε εκατομμύρια να μοιράσουμε (αέριο), καρέκλες να μοιράσουμε (προεδρικές εκλογές), parties για show off να κάνουμε (Προεδρία ΕΕ).

 Oh my God δηλαδή, τι θέλουν, να λυθεί το Κυπριακό?   

Shining GreenTree

Σα βγεις στον πηγαιμό για το GreenTree,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος καθυστερήσεις, γεμάτος απεργίες

ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.
Τους Τουρκοκύπριους και τους ΟΗέδες,
τον θυμωμένο Μπαν Κι Μουν μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Τουρκοκύπριους και τους ΟΗέδες,
τον άγριο Μπαν Κι Μουν δεν θα συναντήσεις,
αν χάσεις την transfer πτήση σου, και
αντί για Αμερική καταλήξεις στη Μογγολία.

Εύχομαι να τους περιλάβει όλους (Τ/Κ, Ε/Κ, συμβούλους, secretaries, καθαρίστριες, κομμώτριες, ξέρω γω ποιος άλλος πήγε field trip μαζί τους) ο ΟΗΕ, να τους κλειδώσει μέσα σε μια αίθουσα και να μην τους αφήσει να φύγουν μέχρι να συμφωνήσουν οι μαλάκες. Ούτε φαί ούτε νερό. Μόνο συμφωνία. Φαντάζομαι το GreenTree να είναι όπως το ξενοδοχείο με τα φαντάσματα στο Shining, με μακριούς διαδρόμους (με κλαδωτή μοκέτα), κάτι όπως το Hotel California που δεν μπορείς να φύγεις, you can checkout any time you like,but you can never leave! Να χτυπιούνται, να τρέχουν στους διαδρόμους (έξω χιόνι, μέσα τα δύο κοριτσάκια να τους λαλούν «Come play with us») αλλά να μην μπορούν να φύγουν αν δεν συμφωνήσουν. Να ανοίγει κατά διαστήματα η πόρτα, να βάλει το κεφάλι του μέσα ο Μπαν Κι Μουν τζιαι να τους λαλεί «Here’s Johnny!»

Με αυτές τις χαρούμενες σκέψεις, επιστρέφω στη δουλειά…..  

Let the brainwash begin

Μόλις έζησα μια εμπειρία του 1987. Back in time λέμε.

(Όχι, δεν έλαβα μέρος σε φιλμάκι της Eurovision αν και προχτές στο Τρόοδος στάθηκα στο exact same spot που στέκεται η Αλέξια στο φιλμάκι του Άσπρο Μαύρο –ακριβώς κάτω που τη μια πίστα για σκι (στέκεται σε 2 σημεία)- και σούζεται επιτόπου σε στυλ δεξί πόδι μπροστά, αριστερό πόδι μπροστά, here we go και επαναλαμβάνουμε και κρατούν και ένα μωρό με κόκκινη στολή του σκι (αυτό το part το έκαμνε η Mini Me προχτές) μόνο το αρμόνιο έμεινε να στήσουμε πάνω στο χιόνι και να γίνουμε εντελώς ρόμπα.

Όχι, η εμπειρία που έζησα εγώ ήταν στην πόλη.

Μπήκα μέσα σε δημοτικό σχολείο για πρώτη φορά μετά τη δική μου αποφοίτηση (hence Άσπρο Μαύρο people??)

Πήγα για να εγγράψω την κουκλάρα στην προδημοτική διότι δεν μπορούμε να το αποφύγουμε άλλο, πρέπει επιτέλους να έρθει σε επαφή με το brainwashing των δημόσιων σχολείων μας και ελπίζουμε ότι θα επιζήσει όπως εμείς και θα γίνει λαμπρό και παραγωγικό μέλος της κοινωνίας μας με 4-5 πτυχία που δεν θα ξέρει τι να κάνει.

Anyway. Μπήκα από πριν στο internet και ενημερώθηκα καταλλήλως, συμπλήρωσα τη σωστή φόρμα, εμφανίστηκα στο σωστό σχολείο με όλα τα σχετικά δικαιολογητικά και…ευσεβάστως επιβεβαιώνω ότι η γλασέ κόλλα στο σέλοτεξ ακόμα ζει ζει, για χιόνι μπαίνει σταθερά βαμβάκι και το λιμανάκι της Κερύνειας δεσπόζει πάνω από τον πίνακα (oh yeah baby) με τη λεζάντα «Δεν Ξεχνώ» (πουπάνω) και το «Θα έρθει εκείνη η ώρα» (πουκάτω).

Μαλάκα… συγκινήθηκα. Έψαξα να βρω και φωτογραφία του Μακαρίου αλλά αλόπως εκατεβάσαν την για να την ξεσκονίσουν or something. Αναμένω το Σεπτέμβριο να τη δω διότι ζει ζει και αυτός και πάει πακέτο με το Δεν Ξεχνώ. Κατά τα άλλα οφείλω να παρατηρήσω ότι τα έπιπλα ήταν brand new, υπήρχε computer στην αίθουσα και γενικά, ο χώρος υπέστη εκτεταμένο νίψιμο. Εύγε.

(αλλά το Δεν Ξεχνώ τζιαμέ ατάραχο, καμία εξέλιξη στο θέμα)

Με υποδέχτηκε χαρωπή η διευθύντρια με φουσκωτή κουπ Αντρούλλας Βασιλείου και σετ φούστα-μπλούζα-αλυσίδα με σταυρό στο λαιμό. Ήταν ευγενέστατη και ήρεμη, όπως είναι οι δασκάλες που στα πενήντα πέντε τους παίρνουν την προαγωγή που περίμεναν υπομονετικά τόσα χρόνια και έχουν επιτέλους γίνει διευθύντριες λίγο πριν αφυπηρετήσουν. Δυσκολεύτηκε λίγο να χρησιμοποιήσει το photocopy machine για να κάνει copy της αίτησης αλλά είναι κατανοητό. Άμα 30 χρόνια ασχολείσαι με το «περνά περνά η μέλισσα», δεν είναι του τομέα σου να φκάλλεις photocopies.

Θα μας ειδοποιήσει, είπε, όταν κοντέψει η επόμενη σχολική περίοδος για να βρεθούμε, να γνωριστούμε και να μιλήσουμε για τα όνειρα και τις προσδοκίες μας. Και για να συγκόψουμε βεβαίως ποιοι είναι οι άλλοι psycho γονείς που θα πρέπει να συναναστραφούμε…

Το πρώτο

Ήταν από εκείνες τις χρονιές που νιώθεις ότι τα έκανες όλα και ήταν πολύ κουραστικά. Ξέρεις κανένα άλλο που σαν οικογένεια κάνει παιδί, αλλάζει σπίτι, δουλειά, αυτοκίνητο, και τρόπο ζωής όλα σε ένα χρόνο? Επιπλέον (επειδή όλοι το ζήσαμε και είναι πλέον mainstream) είδαμε για λίγο τι σημαίνει ζωή χωρίς ρεύμα (στους 40 βαθμούς), ζήσαμε για λίγο την απόλυτη ενότητα στο εσωτερικό (πρόσεξε, δεν ξανάγινε) όταν όλοι συμφωνούσαμε ότι ο Πρόεδρος τα έκανε περίπου σκατά, νιώσαμε για λίγο και σαν Έλληνες λίγο πριν να χρεοκοπήσουν (αλλά λένε ότι το πέρασμα μας από την χρεοκοπία ήταν μόνο ένα απλό guest appearance, όλα είναι και πάλι υπό έλεγχο στη χώρα των μεγάλων sponsors). Και τέλος, λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου, βρέθηκε λέει φυσικό αέριο, αρκετό για να γίνουμε Νορβηγία και Ολλανδία και Μπαχρέιν και Κουβέιτ.

Νομίζω θα αφήσω το καλλιτεχνικό μου όνομα «Αισέ» και θα υιοθετήσω το «Τζάσμιν». Φέρνει πιο προς Αραβία κατάσταση.

Θυμήθηκα μια ιστορία που έγινε το καλοκαίρι.

Ήμουν σε μια πτήση, νομίζω αρχές Σεπτεμβρίου. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο τουρίστες, οι Κύπριοι πρέπει να ήμασταν 5-6 άτομα. Και οι 6 Κύπριοι, από τη στιγμή που μπήκαν στο αεροπλάνο, μέχρι και την προσγείωση του, δεν σταμάτησαν λεπτό να τραshάρουν τον Πρόεδρο. Ασταμάτητο πικρόχολο μπλα μπλα. Από όλες τις ηλικίες. Και επειδή οι Κύπριοι έχουν την κακή συνήθεια να μιλούν δυνατά, τους άκουγες loud and clear σε όλο το αεροπλάνο.

Πίσω μου ήταν ένα νεαρό ζευγάρι. Μπλα μπλα, δεν μπορούσαν να πιστέψουν την κατάθεση του (ναι, ήταν αρχές Σεπτεμβρίου), μπλα μπλα δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν ήξερε που είναι το Μαρί, μπλα μπλα δεν μπορούσαν να πιστέψουν το ένα και το άλλο. Προφανώς ζούσαν σε ένα απίστευτο κόσμο. Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας έπαιζαν το παιγνίδι με τα γράμματα, που προσπαθείς για κάθε γράμμα του αλφαβήτου να θυμηθείς όσες περισσότερες λέξεις μπορείς που να ξεκινούν από αυτό το γράμμα. Το ζευγάρι πίσω μου έπαιζε αυτό το παιγνίδι με το added twist αντί οποιεσδήποτε λέξεις, προσπαθούσαν να βρουν αγενείς χαρακτηρισμούς για τον Πρόεδρο:

Ανίκανος

Απαράδεκτος

Αχάπαρος

Αχαίρευτος

Ανεύθυνος

Αστοιχείωτος

(το Α είναι πάντα το ευκολότερο γράμμα)

...

...

...

Βλάκας

Βλήμμα

....

...

Κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το γράμμα «Κ» και κόλλησαν στο «κρυόκωλος». Σκέφτηκα να βοηθήσω και να προσθέσω «κακάσχημος» αλλά εκείνη την περίοδο αν θυμάστε ο κόσμος ήταν ευέξαπτος (there you go, άλλη μια λέξη από «Α») και οποιοδήποτε comment ήταν σίγουρο ότι ήταν να παρεξηγηθεί. Αν δεν αντιδρούσες ήσουν αριστερός, αν αντιδρούσες υπερβολικά ήσουν γραφικός, αν αντιδρούσες medium ήσουν σίγουρα με μια από τις δεκάδες παραλλαγές των Αγανακτισμένων που κυκλοφορούσαν τότε σε συσκευασία «κατέβηκα στο Προεδρικό να διαμαρτυρηθώ, ωωωω, πρώτη φορά στέκομαι πάνω σε AYTO το roundabout, how exciting!»

Τουλάχιστον μετά από αυτό, ο κόσμος φαίνεται να έγινε ένα αέρα πιο υποψιασμένος. Κάτι είναι και αυτό.

Anyway. Περασμένα ξεχασμένα.

Είναι η έκτη Πρωτοχρονιά που συνεχίζω αυτό το blog. Πολλές φορές αυτό το χρόνο που πέρασε, ένιωσα ότι είπα όλα όσα ήθελα να πω. Μπορεί γι’ αυτό το λόγο να μην έγραψα τόσο πολύ φέτος.

Πάντως με το Κυπριακό συνεχίζει να ασχολείται κόσμος. Amazing, έννεν? Όπως αυτοί Είναι κάτι φοιτητές από το Imperial College (άρα σπάσματα, άρα φαίνεται να είναι καλή η προσπάθεια τους). Have a look στα θέματα που συζητούν.

Το New Year Resolution μου είναι να καταφέρω να κάνω μια σαλάτα αποκλειστικά με λαχανικά από τον κήπο μου (υπολογίζω να το καταφέρω σε 1 μήνα αν όλα πάνε καλά, εκτός αν γίνει καμιά χαλαζοθύελλα or something και αιτηθώ αποζημιώσεις από το Υπουργείο Γεωργίας για να τις κάνω διακοπές).