Ποινικό Δίκαιο και πράσινα άλογα

Διάβασα την είδηση που λέει ότι η οικογένεια Ιωαννίδη θα καταχωρήσει ιδιωτική ποινική υπόθεση εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αντιγράφω ένα απόσπασμα:

“…Σύμφωνα με πληροφορίες, η οικογένεια Ιωαννίδη έχει ήδη συζητήσει το θέμα με τους δικηγόρους που την εκπροσωπούν και αυτό που έχει αποφασιστεί είναι η καταχώρηση ιδιωτικής ποινικής υπόθεσης. Δηλαδή, οι δικηγόροι της οικογένειας να αναλάβουν ρόλο δημόσιου κατηγόρου και να καταχωρήσουν υπόθεση ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου με κατηγορίες ανάλογες με εκείνες που αναμένεται ότι θα περιλαμβάνει η υπόθεση την οποία θα καταχωρίσει η αστυνομία, ήτοι, ανθρωποκτονία και πρόκληση θανάτου εξ αμελείας…”

(από το site του Πολίτη) 

Οκ.

Αφήνοντας πίσω το γεγονός ότι ο Πρόεδρος έχει ασυλία (το σχολιάζει anyway το άρθρο της εφημερίδας), εμένα μου κάνει εντύπωση το εξής:

Η οικογένεια λέει, έχει ήδη συζητήσει το θέμα με τους δικηγόρους τους και αποφάσισαν να καταχωρήσουν την υπόθεση. Μα ποιοι είναι αυτοί οι δικηγόροι που συμβούλευσαν αυτούς τους ανθρώπους ότι ναι βρε, δικαιούσαι να καταχωρήσεις ιδιωτική ποινική υπόθεση για αδίκημα όπως την ανθρωποκτονία και πρόκληση θανάτου εξ αμελείας. Ακόμα και ο τελευταίος ασκούμενος δικηγόρος θα έπρεπε να είναι σε θέση να σου πει ότι η ανθρωποκτονία και η πρόκληση θανάτου εξ αμελείας είναι κακουργήματα. Ιδιωτική ποινική μπορείς να καταχωρήσεις μόνο για αδικήματα που κατηγοριοποιούνται ως πλημμελήματα, π.χ. να σου εκδώσω ακάλυπτη επιταγή, να σου κάνω μια απλή επίθεση και άλλα minor πράγματα, όχι η ανθρωποκτονία.

Είναι άραγε οι ίδιοι δικηγόροι που ετοίμασαν μόλα επιστολής για να πληρώσεις την ΑΗΚ υπό διαμαρτυρία και ακολούθως να καταχωρήσεις αγωγή για αποζημιώσεις που σε προμήθευσαν με ψευδορεύμα? Η εν λόγω επιστολή κάνει το γύρο των inboxes. Και είναι hilarious.

Και οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις μου θυμίζουν τα problem questions που σου βάζουν στο πανεπιστήμιο και πρέπει να εντοπίσεις το λάθος (που συνήθως βγάζει μάτι) και να το εξηγήσεις με διάφορους ωραίους τρόπους.

Υποθέτω όταν αποτύχουν οι υποθέσεις αυτές, οι δικηγόροι θα πείσουν τους πελάτες τους ότι φταίει το σύστημα και ο δικαστής ο πουλημένος και ο ανάδρομος Ερμής και ο Lord Voldermort που έχασαν και όχι διότι έδωσαν σκατά συμβουλές στους πελάτες τους.

History repeats itself (2)

Είναι να μην πω ότι θα πάω Πρωταρά. Οι αστερισμοί ευθυγραμμίζονται, η αρχαίες πυραμίδες σε Μεξικό και Αίγυπτο εκπέμπουν ακτινοβολία, οι εξωγήινοι στέλλουν ραδιοκύματα, ο Πάολος Κουέλλος αψιουρίζεται κάπου στη Βραζιλία, κάνει το σύμπαν να συνωμοτήσει και το αποτέλεσμα είναι να χαλάσω ακόμα ένα αυτοκίνητο.

Αν είναι δυνατόν.

Μα τους motherf***ing Μάγια!!!

Πακέταρα την κουκλάρα μέσα στο όχημα μου για να πάμε να περάσουμε μια ευχάριστη μέρα στον Πρωταρά. Να κολυμπήσουμε, να κάνουμε snorkeling, να φάμε παγωτό στην παραλία, να παίξουμε με τις σικλούδες μας, you know, the usual. Κανονίσαμε να βρεθούμε και με φίλους εκεί στην εξοχή, μας περίμεναν με ανυπομονησία, όλα έτοιμα.

Το προηγούμενο απόγευμα ο Έτερος (που δεν κάνει διακοπές αυτές τις μέρες) διερωτήθηκε γιατί να κόψουμε τόσο δρόμο να πάμε μόνες μας στον Πρωταρά. Τον έκανα αμέσως dismissed ως ignorant Λεμεσιανό που δεν μπορεί να καταλάβει τον πολύπλοκο εσωτερικό κόσμο της Λευκωσιάτισσας και τη σχέση αγάπης-μίσους που διατηρεί διαχρονικά με τον Πρωταρά. Δεν ρωτάς αγάπη μου «γιατί να πάμε Πρωταρά» αλλά «πως θα πάμε Πρωταρά».

Το επόμενο πρωινό ξεκινήσαμε περιχαρείς για την εκδρομή μας. Δεν προλάβαμε να φτάσουμε στη Νήσου και άναψε μια περίεργη λάμπα. Ακολούθως άρχισε να αναβοσβήνει, ακολούθως άρχισε να χτυπά ένα καμπανάκι, μετά άνοιξαν οι αερόσακοι, έπεσαν οι μάσκες οξυγόνου και από τα αριστερά μου είδα ένα F-16 της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας να με χαιρετά. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και επειδή ζούμε πλέον στην εποχή του κινητού και του GPS και της δορυφορικής, τηλεφώνησα στον Έτερο να αναφέρω τη βλάβη. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, δεν πάω Πρωταρά κρυφά, δικό μου είναι το αυτοκίνητο, θα είναι προφανώς κάτι απλό.

Μερικές Χριστοπαναγίες και υστερίες από το τηλέφωνο αργότερα (μισή εκδρομή είπες να πάεις και τα έκανες σκα**, μα πόσο σβουμ είσαι, βενζίνη έχεις, ναι έχω και σβουμ να πεις τη μάνα σου κτλ, you know τις συνηθισμένες αγάπες) άνοιξα το manual του αυτοκινήτου που με παράπεμψε σε ειδικό μηχανικό. Τηλεφώνησα στην αντιπροσωπία του αυτοκινήτου και τους ανακοίνωσα ότι λίαν συντόμως θα φτάσω στα premises τους και να έχουν το μηχανικό έτοιμο με το κατσαβίδι στο χέρι.

Ευχαριστώ την Παναγιά τη Γοργόνα που σε όλο αυτό το σκηνικό η κουκλάρα έβλεπε στο portable DVD για 465^η φορά το «Μαλλιά Κουβάρια» και ήταν απορροφημένη με τα μαλλιά της. Είδες η τεχνολογία που βοηθά καμιά φορά?

Μισή ώρα αργότερα στην αντιπροσωπεία του αυτοκινήτου, ήταν η σειρά μου να μου ανακοινώσουν ότι πρέπει να κρατήσουν το αυτοκίνητο για επισκευή (μου είπαν τι έχει αλλά ήταν μια περίπλοκη πρόταση που περιείχε τις λέξεις sensor, έκκεντρα της μηχανής, βαλβίδες του turbo και κάπου εκεί χάθηκα και άκουα κινέζικα) και σόρυ, ντεν έχει αυτοκίνητο σήμερα.  

Μα σήμερα θα πάω Πρωταρά!

Μούμπλε μούμπλε, τι να κάνει η πολυμήχανη Λευκωσιάτισσα που έμεινε (πάλι) χωρίς αυτοκίνητο καθοδόν προς Πρωταρά?

Να έπαιρνα το αυτοκίνητο του Έτερου δεν έλεγε, μου έχει απαγορεύσει ρητά να το πλησιάζω σε απόσταση 50 μέτρων εκτός εάν το οδηγεί ο ίδιος (μα τι μαλάκες που είναι οι άντρες με τα αυτοκίνητα τους).

Οι γνωστές άγνωστες φίλες δεν κυκλοφορούν πια με van της μάνας τους αλλά βρίσκονταν στη δουλειά εργάζονται σκληρά για να εξοφλήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια.

Δημόσια συγκοινωνία, 20 χρόνια αργότερα ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ να μην υπάρχει.

What’s a Nicosia girl to do?

Πήρα ένα ταξί, πήγα στο πατρικό μου, «δανείστηκα» το αυτοκίνητο της μαμάς Δρακούνας και πήγαμε με την κουκλάρα Πρωταρά. Το σημερινό αυτοκίνητο της μαμάς Δρακούνας δεν είναι ακριβώς παλαιολιθικό αλλά:

Το air condition υπάρχει περισσότερο ως ιδέα.

Δεν διαθέτει ηλεκτρικά παράθυρα (χάλασαν).

Έχει ταχύτητες.

Το CD player έχει μέσα κολλημένο το δεύτερο CD με τα τραγούδια του Σεβάχ και δεν βγαίνει.

Τηλεφώνησα πολύ αργότερα στη μαμά Δρακούνα για να της ανακοινώσω ότι βρίσκομαι στον Πρωταρά και θα της επιστρέψω σε κάποια φάση το αυτοκίνητο της. Δεν μπορεί να με βάλει τιμωρία αλλά υποψιάζομαι ότι την επόμενη φορά που θα τη θέλω για baby sitting θα εξαφανιστεί μυστηριωδώς.

Η κουκλάρα έμαθε να τραγουδά τον Κουταλιανό.

History repeats itself

Μια φορά και ένα καιρό, πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια χωρίς άδεια οδήγησης, δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα τα κινητά τηλέφωνα, ή αν είχαν ανακαλυφθεί δεν βρίσκονταν σε ευρεία κατανάλωση, και τέλος πάντων κυκλοφορούσαμε όλοι με δανεικά αυτοκίνητα των γονιών μας (τα οποία είχαν κατασκευαστεί τη δεκαετία του 70), ο Λευκωσιάτικος καλοκαιρινός στόχος παρέμενε η μετάβαση στον Πρωταρά και η hedonistic διασκέδαση.

Εκείνο το συγκεκριμένο πρωινό του μακρινού παρελθόντος, κλάφτηκα στην αδερφή μου να με πάρει και μένα στον Πρωταρά μαζί της να περάσουμε τη μέρα. Δεν θυμάμαι τι υποσχέθηκα να κάνω αλλά αυτή δέχτηκε και κέρδισα μια θέση στο αυτοκίνητο της μαμάς Δρακούνας που δανειστήκαμε ειδικά για την περίσταση. Πρόσεξε τώρα σχέδιο δράσης: Το αυτοκίνητο της μαμάς Δρακούνας ήταν ένα μικρό ευρωπαϊκό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο για την πόλη. Την εποχή εκείνη δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνιση τους τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα από την Ιαπωνία. Πόσο μάλλον από την Αγγλία. Το εν λόγω αυτοκίνητο ανήκε στην κατηγορία Mini Cooper (τα παλιά), Volkswagen Beetle (τα παλιά), Cinquecento (τα παλιά), Renault 5 (από αυτό δεν βγήκε ποτέ νέο version), Golf της δεκαετίας του 80, άτε και κανένα Citroen 2CV. Όλα με τεράστιο κιβώτιο ταχυτήτων όπως τα Land Rover του στρατού. Όλα χωρίς air condition. Όλα χωρίς ηλεκτρικά παράθυρα, υδραυλικά τιμόνια, sound proofing. Μερικά χωρίς καν ράδιο. Έπιαναν τα 100 χλμ με τη βία.

Στη μαμά Δρακούνα βέβαια, δεν είπαμε ότι θα πάμε στον Πρωταρά. Για να μην φρικάρει. Για το καλό της δηλαδή.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, τρία δεκαοκτάχρονα (η αδερφή μου και άλλες 2 φίλες της) και ένα δεκαπεντάχρονο (εγώ) σπιλακωμένα στο αυτοκίνητο που είδε καλύτερες μέρες, με μεγάλες ελπίδες να φτάσουμε στον Πρωταρά και να κάνουμε εντυπωσιακό entrance στην παραλία του Sunrise.

Λίγο πριν τη Λάρνακα, το αυτοκίνητο τάπαιξε και έμεινε στον τόπο. The official verdict ήταν ότι κάψαμε τη μηχανή αλλά δεν το ξέραμε αμέσως. Βγήκαμε έξω, ανοίξαμε το καπό (έτσι κάνουν στα έργα) και μείναμε να βλέπουμε τη μηχανή. 4 teenagers στη μέση του highway. Τι κάνουμε τώρα? Τηλέφωνο είπαμε δεν είχαμε, κάτσαμε στην άκρη και περιμέναμε. Νομίζω κάπου έχω και φωτογραφία του γεγονότος, να χασκογελούμε πάνω στο αυτοκίνητο και εκείνο να ξεκαπνίζει.

Μετά από λίγο πέρασε ένα περιπολικό και ζητήσαμε από τον αστυνομικό να μας πάρει μέχρι τη Λάρνακα για να δούμε τι θα κάνουμε, να πιάσουμε κανα  ταξί / τηλέφωνο, κάτι τελος πάντων. Το όργανο αρνήθηκε, με τη δικαιολογία ότι δεν δικαιούται να μεταφέρει κόσμο. Ούτε όταν του κλαφτήκαμε δέχτηκε. Ούτε όταν τον καλοπιάσαμε δέχτηκε. Μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος, εντελώς. Σηκώθηκε και έφυγε.

2-3 τσιγάρα αργότερα (τα δεκαοχτάχρονα τουλάχιστον) σταμάτησε μια φίλη της αδερφής μου με διθέσιο αυτοκίνητο van (της μάνας της βέβαια). Πήγαινε παρέα με τον γκόμενο της στον Πρωταρά και no problem κορούδες, να σας πάρουμε μαζί μας, μόνο να κάτσετε πίσω στην κάσια του van, Πειράζει? Όχι βέβαια. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μόνο τώρα που θα περάσουμε μέσα από τις Βάσεις να ξαπλώσετε εκεί πίσω γιατί αν μας δουν οι αστυνομικοί των Βάσεων δεν γλιτώνουμε το πρόστιμο. No problem εμείς, έξω οι Βάσεις από την Κύπρο, ελευθερία στους Κύπριους που θέλουν να κάθονται μέσα στην κάσια του van, ξεσπιλακωθήκαμε από το αυτοκίνητο και σπιλακωθήκαμε μέσα στο van. Και περάσαμε μέσα από τις Βάσεις, μέσα από την Ορμίδια και τη Ξυλοφάγου, μέσα από σπαρμένα χωράφια με καρπούζια και πατάτες, έξω από την Αγία Νάπα και γύρω από το Κάβο Γκρέκο, και ναι κυρίες και κύριοι, κάποτε φτάσαμε στο Sunrise. Και ήταν μαγικά.

Περάσαμε μια θεϊκή μέρα παρά την κακουχία, και επιστρέψαμε πανευτυχείς (μέσα στο van) αργά το απόγευμα στο σπίτι, όπου φυσικά all hell broke loose όταν έμαθαν οι γονείς μας ότι:

α) κάψαμε το αυτοκίνητο

β) το εγκαταλείψαμε στη μέση του δρόμου

γ) πήγαμε στον Πρωταρά   

(νομίζω έφαγα τόση πολλή τιμωρία που ο τότε γκόμενος μου άρχισε να έρχεται για ραντεβού κάτω από το παράθυρο μου. Τόσες πολλές μέρες έκανα να βγω από το σπίτι).

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι 20 χρόνια αργότερα, έπαθα παρόμοιο σκηνικό με την κουκλάρα (όχι δεν προσπάθησε να πάει μόνη της με φίλες, εγώ γά**** το αυτοκίνητο).

Συνεχίζεται...    

I love Hanna Montana

Έσπασα τη νηστεία ενημέρωσης που διεξάγω για να μπω στο internet (καταραμένη συνήθεια). Οι ειδήσεις, όταν δεν νεκαλιούνταν ακόμα για το ποιος φταίει για την έκρηξη στο Μαρί, ήταν για την οικονομία. Δράμα, σε σημείο να διερωτώμαι αν άλλες στιγμές οικονομικής κρίσης στην Κύπρο κυριαρχούσε τόση απαισιοδοξία, ή μήπως είμαστε οι τυχερούληδες που θα ζήσουμε το μεγάλο μπαμ τώρα.

«Εδώ λέει ότι σχεδόν μπήκαμε στο ΔΝΤ και εμείς δεν έχουμε πάρει χαπάρι. Μήπως είναι καιρός να πάμε να αγοράσουμε καμιά εφημερίδα να μάθουμε τι τρέχει?» είπα στον Έτερο που τον τελευταίο μήνα ακούει chill out Ibiza FM  εναλλάξ με Jazz FM του Λονδίνου.

Ο Έτερος πήγε σήμερα στο περίπτερο και επέστρεψε με ένα Πολίτη. Το μάτι μου έπεσε πάνω στο ένθετο «το Χρονικό» το οποίο είχε αφιέρωμα στον Σταύρο Σταύρου Σύρο. Με δικά του λόγια μάλιστα. «Του κάνουν άραγε φάρσα?» διερωτήθηκα και έκατσα να το διαβάσω.

Οκ.

Στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, τα παιδάκια μεγαλώνουν έχοντας ως πρότυπο την Ντόρα τη Μικρή Εξερευνήτρια, την Barbie, τον Spider Man και τη Hanna Montana. Από μια άποψη, αυτό είναι κακό διότι αυτά είναι πρότυπα φτιαγμένα από μια πολυεθνική εταιρεία χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Από μια άλλη άποψη, αυτό είναι και καλό, διότι αν το παιδάκι σου μεγαλώνει θέλοντας να γίνει Hanna Montana, υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες μεγαλώνοντας να αποφασίσει ότι είναι απόγονος των Μυκηναίων και σκοπός του είναι να κάνει πραγματικό πόλεμο (τύπου Λεωνίδας στις Θερμοπύλες) για να ενωθεί με την Ελλάδα και να ακολουθεί τυφλά τις οδηγίες άλλου ενός φανατικού τύπου που την είδε εξίσου τραβεστί διασταύρωση αρχαίου Έλληνα και μακεδονομάχου.

Ξαφνικά νιώθω τρομερά ευγνώμονας προς την Madonna και το Michael Jackson. Άτε και τους Guns and Roses.

Πλέον στις μέρες μας, εθνικισμό παράγουν μόνο τα αθλητικά σωματεία και οι οπαδοί τους. Η παιδεία μας επίσης αλλά (1) υποτίθεται μεταρρυθμίζεται και (2) οι δάσκαλοι έχουν χάσει την αίγλη που είχαν παλιά (είδες που η Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα είχε και θετικά αποτελέσματα?). Η εκκλησία επίσης δεν μπορεί να φανατίσει τον κόσμο με την ίδια ευκολία που το έκανε παλιά (ποιος πατά στην εκκλησία anyway?). Αν πάλι σε τρώει ο κώλος σου για μυστικές οργανώσεις και όρκους και σκοπούς και ξέρω γω, αγοράζεις το τελευταίο παιγνίδι στο playstation και παίζεις μέχρι να σκοτώσεις όλους τους κακούς και να υπερβείς όλα τα στάδια, που σου δημιουργεί μια εξίσου δυνατή καύλα και sense of accomplishment.     

Έδωσα το «Χρονικό» στη mini me που λειτουργεί σαν human shredding machine. Μετά το έβαλα στην ανακύκλωση και ένιωσα πολύ καλά με τον εαυτό μου.

Let's go shopping

Για τα shopping riots που λαμβάνουν χώρα τώρα στην Αγγλία (πως στο Dubai έχουν shopping festival? Στην Αγγλία έχουν επινοήσει κάτι καλύτερο –looting festival), διάβασα αυτό το hilarious άρθρο από την guardian:

 UK riots and the psychology of looting

Συγκεκριμένα, το σημείο που λέει ότι:

«…I think it's just about possible that you could see your actions refashioned into a noble cause if you were stealing the staples: bread, milk. But it can't be done while you're nicking trainers, let alone laptops. In Clapham Junction, the only shop left untouched was Waterstone's, and the looters of Boots had, unaccountably, stolen a load of Imodium. So this kept Twitter alive all night with tweets about how uneducated these people must be and the condition of their digestive systems. While that palled after a bit, it remains the case that these are shopping riots, characterised by their consumer choices: that's the bit we've never seen before. A violent act by the authorities, triggering a howl of protest – that bit is as old as time. But crowds moving from shopping centre to shopping centre? Actively trying to avoid a confrontation with police, trying to get in and out of JD Sports before the "feds" arrive? That bit is new….»

(πληροφοριακά, το Waterstone’s είναι γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων στην Αγγλία. Το Imodium είναι χάπια που καταπολεμούν την ευκοιλιότητα).

Τα καλά της μετανάστευσης

Τώρα που το σκέφτομαι, ναι. Είναι καλή ιδέα να μεταναστεύσουμε. Έχει οικονομική κρίση. Το ΔΝΤ έρχεται. Θα παττίσουμε. Δεν θα έχουμε να φάμε. Θα συνεχίσουμε να μην έχουμε ρεύμα. Όλα είναι σκατά. Θα πουλήσω το σπίτι και τον κήπο και το αυτόματο σύστημα ποτίσματος και θα φύγω για τα ξένα.

Θα μεταναστεύσω σε μια ξένη χώρα. Θα μεγαλώσω τα παιδιά μου ως charliδες. Και τότε, κάποτε, στο μακρινό μέλλον, όταν τα παιδιά μου θα έχουν μεγαλώσει (μισοί ξένοι, μισοί Κυπραίοι), μπορεί να αποφασίσουν να ακολουθήσουν μια καριέρα στο πεντάγραμμο (ατς! Φράση κλισέ της ημέρας) και να δημοσιεύσουν αυτό. 

(δείτε το μέχρι το τέλος please).

Ειδικές ευχαριστίες σε τζείνη που μου το έδειξε. Ξέρει ποια είναι :)

Watching grass grow

Θα έπρεπε ίσως να πω κάτι για το καλοκαίρι αποκάλυψης που ζούμε. Τι να πω όμως? Τα έχουν πει όλα οι άλλοι και μάλιστα με επίθετα, επιφωνήματα, με ένταση, με ανησυχία, με νεύρα, με απ’ όλα.

Κάθομαι στον καναπέ της αυλής μου (διότι τώρα έχω αυλή) και τον τελευταίο μήνα έχουν παρελάσει από μπροστά μου σχεδόν όλοι οι φίλοι μου. Νιώθω σαν κάτι έργα που βλέπεις τον πρωταγωνιστή ακίνητο και περνά ο καιρός σε fast forward (αλλάζει ο καιρός, οι μήνες, οι εποχές) και ο πρωταγωνιστής μας ατάραχος στην ίδια θέση.

Σε αντίθεση με όλο τον κόσμο που επιμένει ότι τώρα ξύπνησε/ κατάλαβε / είδε το φως το αληθινό / άρχισε να ασχολείται με τα πολιτικά κτλ, εγώ αυτό το μήνα επέλεξα να αποκοπώ από τα πάντα και να «κοιμηθώ» (πάντοτε ανάποδη). Δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν μπαίνω στο internet, δεν βλέπω τηλεόραση, τίποτα. Μια νιρβάνα σαν φωτοστέφανο με περιβάλει και δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτά τα θέματα.

Παρατηρώ τα φυτά που φύτεψα στον κήπο μου να μεγαλώνουν. Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί είναι να κάνω ένα μικρό περίπατο στον κήπο για να ελέγξω αν δούλεψε το σύστημα αυτόματου ποτίσματος (φανταστική ανακάλυψη). Περιμένω με ανυπομονησία να γλυκάνει ο καιρός για να φυτέψω και άλλα φυτά και μόλις δω τον κηπουρό μας χαίρομαι. Είναι ένας από εκείνους τους τύπους που κάνουν 3 διαφορετικές δουλειές (το πρωί κηπουρός, το βράδυ σουβλιτζής, τα σαββατοκύριακα ψαρεύει με βάρκα), αιωνίως δεν έχει λεφτά αλλά δεν αγχώνεται κιόλας. Νομίζω με θεωρεί ξανθιά bimbo / κυράτσα, αλλά δεν πειράζει.

Οι φίλοι μου έχουν όλοι διατελέσει αγανακτισμένοι έξω από το Προεδρικό και μου μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους. Όλοι έχουν πάει για το δικό τους διαφορετικό λόγο. Η μια πήγε διότι της φακκά ο Χριστόφιας, ήταν δύσπιστη από την επομένη των εκλογών και ο αγώνας της τώρα δικαιώνεται. Η άλλη πήγε διότι σκέφτηκε ότι μπορεί όντως να αλλάξει το σύστημα, να καταργηθεί η προεδρική δημοκρατία, να έχουμε οριζόντια ψηφοφορία, να καταργηθούν τα κόμματα, να γίνει κάτι. Μια άλλη πήγε διότι πήγαν και οι άλλοι. Ένας άλλος μου περιέγραψε ότι στις διαδηλώσεις βλέπεις τις ίδιες φάτσες που βλέπεις στον Πρωταρά, μόνο πιο ιδρωμένοι. Όλοι οι προαναφερόμενοι φίλοι μου σταμάτησαν να πηγαίνουν όταν η διαμαρτυρία άρχισε να παίρνει την τροπή οργανωμένου δράματος με εθνικούς ύμνους και υστερίες. Θέλουν αλλαγή και μέλλον, όχι να πουν τον εθνικό ύμνο όπως το τέλος κάθε σχολικής γιορτούλας.

Είναι πάντως ενθουσιασμένοι με την ανακάλυψη τους (ότι το κράτος μας διαχρονικά πάσχει) και μου δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να ασχολούνται, όχι διότι είναι μόδα αλλά διότι ξύπνησαν. Οκ.

Μια φίλη σκέφτεται, μου λέει, να μεταναστεύσει λόγω της οικονομικής κρίσης. Τάδε έφη πλάσματα που θεωρούν κρίση το γεγονός ότι αντί τρεις διακοπές το χρόνο, φέτος πήγαν μόνο δύο. Της θυμίζω ότι δύο μέρες να μην βρεθούν με τις οικογένειες τους παθαίνουν σύνδρομο στέρησης. Άσε που όπου και να πάει έχει κρίση. Αν πάντως τελικά μεταναστεύσει, ψηφίζω Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία που δεν έχω ξαναπάει και άκουσα είναι τέλεια. Έχει και Great Barrier Reef. Έχει και καγκουρό. Έχει και παροικία.   

Εγώ θα συνεχίσω να κάθομαι στην αυλή μου. Εξάλλου, όπως είπα πριν 6 σχεδόν χρόνια, «οι άλλοι ας πάνε στην Ελβετία, στο Λος Άντζελες, στον Άγιο Μαυρίκιο, στο τρίγωνο των Βερμούδων. Εμείς θα ζήσουμε σε μια άσχημη πόλη και θά’μαστε ευτυχισμένοι.»

Πούλησες το καραόκε? ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

Εκεί που καθαρίζαμε προχτές παρέα με τη Βιετναμέζα, την αφήνω 2 λεπτά για να πάω να αλλάξω το νερό στη σφουγγαρίστρα. Μέχρι να επιστρέψω πίσω, τη βρίσκω να ωρύεται στο κινητό (στα Βιετναμέζικα) και μόλις με βλέπει αρχίζει το κλάμα. Sorry, sorry μου λέει, με βγάζει από το δωμάτιο και κλείνει την πόρτα (να σημειώσω ότι είμαστε σπίτι μου και το δωμάτιο είναι το υπνοδωμάτιο μου).

Οκ. Όλοι ζουν την τραγωδία τους αυτές τις μέρες. Από την Κύπρο μέχρι το Βιετνάμ όλοι έχουν νεύρα.

10 λεπτά αργότερα η Βιετναμέζα συνεχίζει να κλαίει και πλέον έχω αρχίσει να ανησυχώ, διότι η Βιετναμέζα μας έχει 2 παιδιά και σύζυγο και γονείς και πεθερικά και τόσο κλάμα, δεν μπορεί, μαλάκα να δεις που κάποιος θα πέθανε. Oh dear…

Η Βιετναμέζα τέλος βγαίνει έξω από το δωμάτιο, τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα.

«Τι συμβαίνει?» τη ρωτώ. «Μωρά Βιετνάμ καλά?»

«Καλά, καλά», λέει αυτή «ο άντρα μου».

«Καλά?»

«Όχι καλά. Κακό άντρα. Κακό άντρα. ΚΑΚΟ ΑΝΤΡΑΑΑΑΑΑ!!!»

(και ακολουθεί δεκάλεπτη περιγραφή της κατάστασης, μισά ελληνικά μισά Βιετναμέζικα, πολλή νοηματική και νέο κύμα δακρύων.) Σε νέα ελληνικά (ότι κατάλαβα) συμβαίνει το εξής:

Ο άντρας της αποδείχτηκε ανεπρόκοπος. Μόλις αυτή ξενιτεύτηκε και άρχισε να στέλλει λεφτά, αυτός παραιτήθηκε από τη δουλειά (ελαιοχρωματιστής) και το έριξε στην καλοπέραση με τα χρήματα που προορίζονταν για να κτίσουν το σπίτι των ονείρων τους. Βρήκε και γκόμενα και της έκανε τον ωραίο (με τα λεφτά του κόπου της δικής μας). Το Ρόιτερ του Βιετνάμ (τρελό κουτσομπολιό από τα κινητά) την ειδοποίησε και αυτή, αφού του είπε να πάει να γαμηθεί (πάει άλλη γυναίκα, εγώ μια χαρά, φύγει φύγει στο καλό) άρχισε να στέλλει τα λεφτά στους γονείς της, που τους έχει σαφώς περισσότερη εμπιστοσύνη.

Ο άντρας της επέστρεψε μετανιωμένος και ζήτησε συγνώμη (δεν είχε και λεφτά ο μαλάκας, πως να παίζει τον γκόμενο) και τέλος πάντως τα βρήκανε, της έστελλε φωτογραφίες με τα παιδιά τους στο κινητό, μας τις έδειχνε όλο χαρά η δική μας, σε κάποια φάση αυτή του έστειλε λεφτά για να αγοράσει μια μοτοσικλέτα για να πηγαίνει δουλειά. Τώρα μαθαίνει από το Ρόιτερ, ότι ο άντρας της πούλησε τη μοτοσικλέτα και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά (κοινώς, ο τύπος παίζει κουμάρι), πούλησε την τηλεόραση τους και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά, πούλησε το καραόκε (!!!) τους και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά και γενικά, ο τύπος δεν μαζεύεται.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν προφανώς το καραόκε (και πάλι, !!!) διότι κάνοντας τη σούμα η Βιετναμέζα μας αντιλήφθηκε ότι μιλούμε για το αστρονομικό ποσό των 1000 Ευρώ (όλα μέσα) και γαμώ το κερατο της μέσα, τι σκατά ήρθε να κάνει στην Κύπρο? Να χρηματοδοτεί τον κουμαρτζή τον άντρα της?

Κλάμα ο σοσιαλιστικός λαός του Βιετνάμ.

Κάπου έχω διαβάσει για αυτό το φαινόμενο. Ότι σε αυτές τις χώρες οι παραδοσιακοί ρόλοι έχουν αντιστραφεί διότι οι γυναίκες πλέον είναι οι bread winners των οικογενειών και έχουν αποκτήσει status πατριάρχη, ενώ οι σύζυγοι τους έχουν υποβαθμιστεί σε δευτερεύοντα ρόλο με αποτέλεσμα την έξαρση στον αλκοολισμό, το κουνοσιηλιό και γενικά συμπεριφέρονται ως μαλάκες με την πρώτη ευκαιρία.

Δεν είναι καλή ιδέα αυτή τη στιγμή να της κάνω κοινωνική ανάλυση....

«Πολλά λεφτά Ούνα... (εννοεί Δρακούνα, δεν ιγκώνει με τίποτα το όνομα μου) καραόκε γοράσαμε μαζί, τώρα πάει πάει, πιει κονιάκ, παίξει χαρτιά... πολλά λεφτά... τι κάνει εγώ? Γιατί?»

Παρηγορώ τη Βιετναμέζα και προσπαθώ να της πω διάφορα αμπελοφιλοσοφικά του στυλ «δεν πειράζει καραόκε, γοράσει άλλο. Δεν πειράζει τηλεόραση, γοράσει άλλο. Δεν πειράζει άντρα, βρει άλλο. Όταν όχι γιατροί, όλα καλά!» (ποιο να είναι άραγε το equivalent του «υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» για το Βιετνάμ? Υπάρχουν και αλλού lychee trees που κάνουν lychees?) Παράλληλα σκέφτομαι ότι αν συνεχίσω να την παρηγορώ για τα επόμενα 14 λεπτά θα μας κόψουν το ρεύμα και δεν θα προλάβουμε να κάνουμε hoover, αλλά αυτό δεν πρέπει να το σκέφτομαι.

Η Βιετναμέζα περνά το πρώτο σοκ (μούφαγες όλα τα δαχτυλίδια) και προφανώς την πιάνουν τα νεύρα διότι επιστρέφει στο καθάρισμα με μανία. Τρίβει το μπάνιο με το καθαριστικό του Lidl για όλες τις επιφάνειες like there’s no tomorrow, θα χαλάσει το κεραμικό από το τρίψε τρίψε. Πρώτη φορά τη βλέπω νευριασμένη και έχει γυαλίσει το μάτι της. «Αδερφή μου καλά καλά. Άντρα της μεγάλο σπίτι, 2 παιδιά, πάει πάει πιει κονιάκ, μοτόρα (κάνει κίνηση ατυχήματος), τώρα πέθανε, αδερφή μου μεγάλο σπίτι με 2 παιδιά, μια χαρά!» «Πόσων χρονών είναι η αδερφή σου?» τη ρωτώ. «27 χρονών».

(Μόλις μου είπε ότι καλύτερα να μείνει χήρα?) 

Μέχρι το βράδυ μαθαίνω ότι η Βιετναμέζα έχει αλλάξει τον αριθμό του τηλεφώνου της για να μην μπορεί να την εντοπίσει ο άντρας της, έστειλε τον πατέρα της να πιάσει τα παιδιά τους και μας ανακοίνωσε ότι φακκά της το Βιετνάμ, θα μείνει Κύπρο άλλα 10 χρόνια και δεν θέλει να ξαναδεί Βιετναμέζο άντρα στη ζωή της. Τώρα περνά φάση denial και στις ελεύθερες της ώρες βλέπει Ταϊλανδέζικα DVD για χαμένες αγάπες και έρωτες με άντρες ηθοποιούς που γυναικοδείχνουν (να θυμηθώ να της δανείσω Bollywood, να διευρύνω τους ορίζοντες της).