Watching grass grow

Θα έπρεπε ίσως να πω κάτι για το καλοκαίρι αποκάλυψης που ζούμε. Τι να πω όμως? Τα έχουν πει όλα οι άλλοι και μάλιστα με επίθετα, επιφωνήματα, με ένταση, με ανησυχία, με νεύρα, με απ’ όλα.

Κάθομαι στον καναπέ της αυλής μου (διότι τώρα έχω αυλή) και τον τελευταίο μήνα έχουν παρελάσει από μπροστά μου σχεδόν όλοι οι φίλοι μου. Νιώθω σαν κάτι έργα που βλέπεις τον πρωταγωνιστή ακίνητο και περνά ο καιρός σε fast forward (αλλάζει ο καιρός, οι μήνες, οι εποχές) και ο πρωταγωνιστής μας ατάραχος στην ίδια θέση.

Σε αντίθεση με όλο τον κόσμο που επιμένει ότι τώρα ξύπνησε/ κατάλαβε / είδε το φως το αληθινό / άρχισε να ασχολείται με τα πολιτικά κτλ, εγώ αυτό το μήνα επέλεξα να αποκοπώ από τα πάντα και να «κοιμηθώ» (πάντοτε ανάποδη). Δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν μπαίνω στο internet, δεν βλέπω τηλεόραση, τίποτα. Μια νιρβάνα σαν φωτοστέφανο με περιβάλει και δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτά τα θέματα.

Παρατηρώ τα φυτά που φύτεψα στον κήπο μου να μεγαλώνουν. Το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί είναι να κάνω ένα μικρό περίπατο στον κήπο για να ελέγξω αν δούλεψε το σύστημα αυτόματου ποτίσματος (φανταστική ανακάλυψη). Περιμένω με ανυπομονησία να γλυκάνει ο καιρός για να φυτέψω και άλλα φυτά και μόλις δω τον κηπουρό μας χαίρομαι. Είναι ένας από εκείνους τους τύπους που κάνουν 3 διαφορετικές δουλειές (το πρωί κηπουρός, το βράδυ σουβλιτζής, τα σαββατοκύριακα ψαρεύει με βάρκα), αιωνίως δεν έχει λεφτά αλλά δεν αγχώνεται κιόλας. Νομίζω με θεωρεί ξανθιά bimbo / κυράτσα, αλλά δεν πειράζει.

Οι φίλοι μου έχουν όλοι διατελέσει αγανακτισμένοι έξω από το Προεδρικό και μου μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους. Όλοι έχουν πάει για το δικό τους διαφορετικό λόγο. Η μια πήγε διότι της φακκά ο Χριστόφιας, ήταν δύσπιστη από την επομένη των εκλογών και ο αγώνας της τώρα δικαιώνεται. Η άλλη πήγε διότι σκέφτηκε ότι μπορεί όντως να αλλάξει το σύστημα, να καταργηθεί η προεδρική δημοκρατία, να έχουμε οριζόντια ψηφοφορία, να καταργηθούν τα κόμματα, να γίνει κάτι. Μια άλλη πήγε διότι πήγαν και οι άλλοι. Ένας άλλος μου περιέγραψε ότι στις διαδηλώσεις βλέπεις τις ίδιες φάτσες που βλέπεις στον Πρωταρά, μόνο πιο ιδρωμένοι. Όλοι οι προαναφερόμενοι φίλοι μου σταμάτησαν να πηγαίνουν όταν η διαμαρτυρία άρχισε να παίρνει την τροπή οργανωμένου δράματος με εθνικούς ύμνους και υστερίες. Θέλουν αλλαγή και μέλλον, όχι να πουν τον εθνικό ύμνο όπως το τέλος κάθε σχολικής γιορτούλας.

Είναι πάντως ενθουσιασμένοι με την ανακάλυψη τους (ότι το κράτος μας διαχρονικά πάσχει) και μου δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να ασχολούνται, όχι διότι είναι μόδα αλλά διότι ξύπνησαν. Οκ.

Μια φίλη σκέφτεται, μου λέει, να μεταναστεύσει λόγω της οικονομικής κρίσης. Τάδε έφη πλάσματα που θεωρούν κρίση το γεγονός ότι αντί τρεις διακοπές το χρόνο, φέτος πήγαν μόνο δύο. Της θυμίζω ότι δύο μέρες να μην βρεθούν με τις οικογένειες τους παθαίνουν σύνδρομο στέρησης. Άσε που όπου και να πάει έχει κρίση. Αν πάντως τελικά μεταναστεύσει, ψηφίζω Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία που δεν έχω ξαναπάει και άκουσα είναι τέλεια. Έχει και Great Barrier Reef. Έχει και καγκουρό. Έχει και παροικία.   

Εγώ θα συνεχίσω να κάθομαι στην αυλή μου. Εξάλλου, όπως είπα πριν 6 σχεδόν χρόνια, «οι άλλοι ας πάνε στην Ελβετία, στο Λος Άντζελες, στον Άγιο Μαυρίκιο, στο τρίγωνο των Βερμούδων. Εμείς θα ζήσουμε σε μια άσχημη πόλη και θά’μαστε ευτυχισμένοι.»