Πούλησες το καραόκε? ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!

Εκεί που καθαρίζαμε προχτές παρέα με τη Βιετναμέζα, την αφήνω 2 λεπτά για να πάω να αλλάξω το νερό στη σφουγγαρίστρα. Μέχρι να επιστρέψω πίσω, τη βρίσκω να ωρύεται στο κινητό (στα Βιετναμέζικα) και μόλις με βλέπει αρχίζει το κλάμα. Sorry, sorry μου λέει, με βγάζει από το δωμάτιο και κλείνει την πόρτα (να σημειώσω ότι είμαστε σπίτι μου και το δωμάτιο είναι το υπνοδωμάτιο μου).

Οκ. Όλοι ζουν την τραγωδία τους αυτές τις μέρες. Από την Κύπρο μέχρι το Βιετνάμ όλοι έχουν νεύρα.

10 λεπτά αργότερα η Βιετναμέζα συνεχίζει να κλαίει και πλέον έχω αρχίσει να ανησυχώ, διότι η Βιετναμέζα μας έχει 2 παιδιά και σύζυγο και γονείς και πεθερικά και τόσο κλάμα, δεν μπορεί, μαλάκα να δεις που κάποιος θα πέθανε. Oh dear…

Η Βιετναμέζα τέλος βγαίνει έξω από το δωμάτιο, τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα.

«Τι συμβαίνει?» τη ρωτώ. «Μωρά Βιετνάμ καλά?»

«Καλά, καλά», λέει αυτή «ο άντρα μου».

«Καλά?»

«Όχι καλά. Κακό άντρα. Κακό άντρα. ΚΑΚΟ ΑΝΤΡΑΑΑΑΑΑ!!!»

(και ακολουθεί δεκάλεπτη περιγραφή της κατάστασης, μισά ελληνικά μισά Βιετναμέζικα, πολλή νοηματική και νέο κύμα δακρύων.) Σε νέα ελληνικά (ότι κατάλαβα) συμβαίνει το εξής:

Ο άντρας της αποδείχτηκε ανεπρόκοπος. Μόλις αυτή ξενιτεύτηκε και άρχισε να στέλλει λεφτά, αυτός παραιτήθηκε από τη δουλειά (ελαιοχρωματιστής) και το έριξε στην καλοπέραση με τα χρήματα που προορίζονταν για να κτίσουν το σπίτι των ονείρων τους. Βρήκε και γκόμενα και της έκανε τον ωραίο (με τα λεφτά του κόπου της δικής μας). Το Ρόιτερ του Βιετνάμ (τρελό κουτσομπολιό από τα κινητά) την ειδοποίησε και αυτή, αφού του είπε να πάει να γαμηθεί (πάει άλλη γυναίκα, εγώ μια χαρά, φύγει φύγει στο καλό) άρχισε να στέλλει τα λεφτά στους γονείς της, που τους έχει σαφώς περισσότερη εμπιστοσύνη.

Ο άντρας της επέστρεψε μετανιωμένος και ζήτησε συγνώμη (δεν είχε και λεφτά ο μαλάκας, πως να παίζει τον γκόμενο) και τέλος πάντως τα βρήκανε, της έστελλε φωτογραφίες με τα παιδιά τους στο κινητό, μας τις έδειχνε όλο χαρά η δική μας, σε κάποια φάση αυτή του έστειλε λεφτά για να αγοράσει μια μοτοσικλέτα για να πηγαίνει δουλειά. Τώρα μαθαίνει από το Ρόιτερ, ότι ο άντρας της πούλησε τη μοτοσικλέτα και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά (κοινώς, ο τύπος παίζει κουμάρι), πούλησε την τηλεόραση τους και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά, πούλησε το καραόκε (!!!) τους και έφαγε τα λεφτά στα χαρτιά και γενικά, ο τύπος δεν μαζεύεται.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν προφανώς το καραόκε (και πάλι, !!!) διότι κάνοντας τη σούμα η Βιετναμέζα μας αντιλήφθηκε ότι μιλούμε για το αστρονομικό ποσό των 1000 Ευρώ (όλα μέσα) και γαμώ το κερατο της μέσα, τι σκατά ήρθε να κάνει στην Κύπρο? Να χρηματοδοτεί τον κουμαρτζή τον άντρα της?

Κλάμα ο σοσιαλιστικός λαός του Βιετνάμ.

Κάπου έχω διαβάσει για αυτό το φαινόμενο. Ότι σε αυτές τις χώρες οι παραδοσιακοί ρόλοι έχουν αντιστραφεί διότι οι γυναίκες πλέον είναι οι bread winners των οικογενειών και έχουν αποκτήσει status πατριάρχη, ενώ οι σύζυγοι τους έχουν υποβαθμιστεί σε δευτερεύοντα ρόλο με αποτέλεσμα την έξαρση στον αλκοολισμό, το κουνοσιηλιό και γενικά συμπεριφέρονται ως μαλάκες με την πρώτη ευκαιρία.

Δεν είναι καλή ιδέα αυτή τη στιγμή να της κάνω κοινωνική ανάλυση....

«Πολλά λεφτά Ούνα... (εννοεί Δρακούνα, δεν ιγκώνει με τίποτα το όνομα μου) καραόκε γοράσαμε μαζί, τώρα πάει πάει, πιει κονιάκ, παίξει χαρτιά... πολλά λεφτά... τι κάνει εγώ? Γιατί?»

Παρηγορώ τη Βιετναμέζα και προσπαθώ να της πω διάφορα αμπελοφιλοσοφικά του στυλ «δεν πειράζει καραόκε, γοράσει άλλο. Δεν πειράζει τηλεόραση, γοράσει άλλο. Δεν πειράζει άντρα, βρει άλλο. Όταν όχι γιατροί, όλα καλά!» (ποιο να είναι άραγε το equivalent του «υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» για το Βιετνάμ? Υπάρχουν και αλλού lychee trees που κάνουν lychees?) Παράλληλα σκέφτομαι ότι αν συνεχίσω να την παρηγορώ για τα επόμενα 14 λεπτά θα μας κόψουν το ρεύμα και δεν θα προλάβουμε να κάνουμε hoover, αλλά αυτό δεν πρέπει να το σκέφτομαι.

Η Βιετναμέζα περνά το πρώτο σοκ (μούφαγες όλα τα δαχτυλίδια) και προφανώς την πιάνουν τα νεύρα διότι επιστρέφει στο καθάρισμα με μανία. Τρίβει το μπάνιο με το καθαριστικό του Lidl για όλες τις επιφάνειες like there’s no tomorrow, θα χαλάσει το κεραμικό από το τρίψε τρίψε. Πρώτη φορά τη βλέπω νευριασμένη και έχει γυαλίσει το μάτι της. «Αδερφή μου καλά καλά. Άντρα της μεγάλο σπίτι, 2 παιδιά, πάει πάει πιει κονιάκ, μοτόρα (κάνει κίνηση ατυχήματος), τώρα πέθανε, αδερφή μου μεγάλο σπίτι με 2 παιδιά, μια χαρά!» «Πόσων χρονών είναι η αδερφή σου?» τη ρωτώ. «27 χρονών».

(Μόλις μου είπε ότι καλύτερα να μείνει χήρα?) 

Μέχρι το βράδυ μαθαίνω ότι η Βιετναμέζα έχει αλλάξει τον αριθμό του τηλεφώνου της για να μην μπορεί να την εντοπίσει ο άντρας της, έστειλε τον πατέρα της να πιάσει τα παιδιά τους και μας ανακοίνωσε ότι φακκά της το Βιετνάμ, θα μείνει Κύπρο άλλα 10 χρόνια και δεν θέλει να ξαναδεί Βιετναμέζο άντρα στη ζωή της. Τώρα περνά φάση denial και στις ελεύθερες της ώρες βλέπει Ταϊλανδέζικα DVD για χαμένες αγάπες και έρωτες με άντρες ηθοποιούς που γυναικοδείχνουν (να θυμηθώ να της δανείσω Bollywood, να διευρύνω τους ορίζοντες της).