«Λογοτεχνικές» προτάσεις για την παραλία

Το φαινόμενο του Άρλεκιν μεταμφιεσμένο σε λογοτεχνικά βιβλία. Συνήθως στοιχίζουν 15-20 Ευρώ και έχουν πολύχρωμο glossy cover που δεν χαλάει από το λάδι μαυρίσματος με το οποίο είναι πασαλειμμένα τα δάχτυλα σας. Οι συγγραφείς των βιβλίων αυτών έχουν hyphen names (είναι το σύνδρομο που θέλει είτε το όνομα, είτε το επίθετο σου να χωρίζεται από παύλα, για παράδειγμα Άννα-Μαρία Κομνηνού, Ρένα Αναγνωστοπούλου-Δασκαλάκη), είναι ΠΑΝΤΟΤΕ γυναίκες, και τα βιβλία είναι τυπωμένα με μεγάλου μεγέθους γράμματα για μύωπες αναγνώστριες που δεν θέλουν να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια ξαπλωτές στην παραλία. Συγγραφείς και αναγνώστριες δηλώνουν φανατικές fan του Paulo Coelho.

Έρχονται σε ευφάνταστους τίτλους όπως:

- Έρωτας σαν βροχή (αυστηρά ακατάλληλο για την Κύπρο που επικρατεί ξηρασία)
«Κλαίλια... Eνα όνομα-σταθμός στη ζωή της. Η μητέρα της λάτρεψε την ηρωίδα του Ξενόπουλου και της έδωσε, λίγο προτού φύγει από τη ζωή, το όνομά της. Μαζί όμως της δώρισε χωρίς να το θέλει και τη μοίρα της λαμπερής κοντεσίνας. Υπήρχε και για κείνην ένας Παύλος, βαθιά, απόλυτα ερωτευμένος, για μια ζωή. Αλλά η Κλαίλια ήθελε να γνωρίσει τον έρωτα όπως ζωντάνευε μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Και βρήκε τον Ντένη της στο πρόσωπο του Νικηφόρου...» (να υποθέσω ότι το βιβλίο περιέχει hot sex, under age sex, orgies και άλλα εμπριμέ όπως τα βιβλία του Ξενόπουλου?)

- Φωνές το καλοκαίρι (ανησυχητικό. Αν ακούτε και φωνές στο μπάνιο, να το κοιτάξετε)
«Η Λόρα είναι νιόπαντρη, αλλά την ευτυχία της τη σκιάζει η ανάμνηση της πρώτης γυναίκας του Αλεκ. Οταν πηγαίνει οικογενειακές διακοπές στην Κορνουάλη, η Λόρα μαγεύεται από το ωραίο παλιό σπίτι κι από τους ανθρώπους που γνωρίζει και σιγά σιγά αγαπάει. Η θέα της λαμπερής θάλασσας καθησυχάζει για λίγο την ανήσυχη ψυχή της. Και τότε ένα ανώνυμο γράμμα που την κατηγορεί ότι έχει εραστή, απειλεί την πολύτιμη ηρεμία της.» (ενδεχομένως η Λόρα θα κάνει hot sex με το hubby της, τον εραστή ΚΑΙ τη λαμπερή θάλασσα της Κορνουάλης…)

- Χαμένο Χθες (χαμένο μέλλον, χαμένο προχθές, χαμένο σήμερα. Οτιδήποτε… χάνεται, αποτελεί άξιο τίτλο)
«Χαμένοι στην ανωνυμία της μεγαλούπολης, σαν σε χωνευτήρι ψυχών και σωμάτων, ζουν δύο άνθρωποι.
Εκείνος, στη δύση της ζωής του - εξήντα δύο χρόνια που κύλησαν σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Κηφισιά, με συντροφιά τις μνήμες από ένα παρελθόν γεμάτο ένοχα μυστικά, μια υπέργηρη, δεσποτική μητέρα, και μόνη του παρηγοριά την Εκκλησία. Εκείνη, στην άνοιξη της νιότης της - μοναχοκόρη πάμπλουτου επιχειρηματία, ετοιμάζεται να παντρευτεί έναν διάσημο γιατρό και φέρελπι πολιτικό, προορισμένη να ζήσει μια αξιοζήλευτη ζωή, βγαλμένη κατευθείαν από παραμύθι...» (ο sixty year old virgin meets την typical Κυπραία)

- Νύχτες Υποταγής (διότι τις μέρες μεταμορφώνεσαι σε fraulein Χέλγκα με μαστίγιο)
«Η Σάσα, ανήλικη από χώρα που δοκιμάζεται (!!!), φυγαδεύεται από τον Αντζελο, διασχίζοντας τα βουνά, για να φτάσει στη «Γη της Επαγγελίας». Εδώ, μετά τους σωματικούς και ψυχικούς βιασμούς που στιγμάτισαν την παιδική της ηλικία, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του σωτήρα της, έως ότου λίγο καιρό μετά αντιληφθεί ότι το μόνο που άλλαξε ήταν το πρόσωπο του δυνάστη. Μια νύχτα χειμωνιάτικη, οικτρά κακοποιημένη στο Αλσος, εκεί που θα νομίσει ότι όλα έχουν χαθεί, μια σπίθα θα ανάψει στο πίσω μέρος της καρδιάς της, που θα την κρατήσει ζωντανή, εφόσον ο ωραίος άγνωστος θα σκύψει με συμπόνια από πάνω της. Ο Ιωάννης, αριστούχος της Νομικής, πάμφτωχος και ακέραιος, γιορτάζει με φίλους το τέλος των σπουδών, ώσπου η νύχτα γιορτής, μετατρέπεται σε εφιάλτη, εφόσον κάποιος που γλεντά με δύο κορίτσια, μαχαιρώνει το ένα και φεύγει τρέχοντας.» (η φράση με κίτρινα γράμματα χρησιμεύει για να μας θυμίσει ότι το βιβλίο ανήκει στη σφαίρα του fiction.. Συγκεκριμένα, του science fiction).

- Όταν Κλαίνε τα Αστέρια (…γελάνε οι αστροναύτες?)
«Ο σαραντάρης Ελληνοαμερικανός έμεινε σιωπηλός. Η δεκαεπτάχρονη Ρουμάνα τσιγγάνα τον κοίταζε σοβαρή. (η τριαντάρα blogger σκέφτηκε ότι είναι ώρα να σηκωθεί να πάει να κάνει φραπέ) Πενήντα χρόνια μετά, η μοίρα έμελλε να παίξει με τις ζωές δύο νέων ανθρώπων. Του νεαρού επιτυχημένου Ελληνοαμερικανού Στέφανου και της όμορφης, μυστηριώδους Κασσάνδρας. Η μοιραία συνάντησή τους άλλαξε τραγικά τη ζωή του Ελληνοαμερικανού Στέφανου, γιατί η Κασσάνδρα θέλησε ν’ αλλάξει αυτό που έγραψαν τ’ άστρα.»

Η Δρακούνα προτείνει να διαβάσετε τα αληθινά Άρλεκιν που αγοράζεις από τα περίπτερα (και στοιχίζουν μόνο 3 Ευρώ), ή απλώς στην παραλία να παίζετε ρακέτες.

Καλές διακοπές!

Trash Nation 15

Ξέρω το έθιμο που κυλιέται ένα μωρό στο νυφικό κρεβάτι για να το κάνει καρπερό (το ζευγάρι που θα κοιμηθεί πάνω του ή το κρεβάτι, both works).

Ξέρω το έθιμο να ζώσουν οι συγγενείς το γαμπρό και τη νύφη με ένα κόκκινο μαντήλι.

Ξέρω το έθιμο του θυμιατίσματος (καπνίσματος?).

Ξέρω το έθιμο του ξυρίσματος του γαμπρού.

Ξέρω το χορό της τατσιάς. Μην σου πω ότι ακόμα θυμάμαι πως χορεύεται ο συρτός.

Αυτό το έθιμο γιατί δεν το ξέρω???

Πως είναι δυνατόν να μην ξέρω το πανάρχαιο έθιμο «στολίζω δωδεκάποντα παπούτσια (2 experts συμφώνησαν για το ύψος by the way) πάνω σε δίσκο με σμιλέτινο στρογγυλό τραπεζομάντιλο της γιαγιάς»?



Και εδώ ένα δεκάποντο παράδειγμα με διαμαντάκια, σε επίσης σμιλέτινο στρογγυλό τραπεζομάντιλο. Το παπούτσι πλατφόρμα και το σμιλέτινο κέντημα έχουν κάποιο connection που δεν έχω ακόμη καταλάβει...

Και εδώ σε λευκαρίτικο τραπεζομάντιλο με ελαφρό κέντημα «Ποταμός».

Και εδώ ένα ακόμα λευκαρίτικο, ασπροπλούμι κεντητό και πάλι με μοτίβο «Ποταμός» και "Αστέρι"... και φυσικά, παπούτσια.

Χρυσοχέρες οι γιαγιάδες!!!

Όταν δεν πατά μούγια...

Δεν είναι τραγικό...

Να πρέπει να αφήσεις σε copy paste, μισή ντουζίνα comments στο blog της Δρακούνας πέρκει σε δκιαβάσει κάποιος?

Αυτός, αυτός και τo CV του

Γεννήθηκα το 1977. Αποφοίτησα από το Λύκειο Κύκκου Β’. Είμαι κάτοχος πτυχίου νομικών από Αγγλικό πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό με ειδίκευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Σιγά να μην πήγαινα να σπουδάσω στην Ελλάδα και να είμαι ακόμα εκεί να σπουδάζω. Η Ελλάδα υπάρχει για να πηγαίνεις διακοπές. Για business, μόνο Αγγλία.

Με κανόνισε ο παπάς μου και εργάστηκα για δώδεκα μήνες ως Δικηγόρος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο και για έξι μήνες ως Νομικός στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, στη Χάγη. Κάθε γόνος που σέβεται τον εαυτό του άλλωστε, κάνει ένα mini European Tour πριν κατασταλάξει πίσω στη μάνα του. Μέχρι και η Ιωάννα Παπά το έκανε στην «Κινούμενη Άμμο» (τι θυμήθηκα το άτομο).

Σήμερα, ασχολούμαι με υποθέσεις στο Ανώτατο Δικαστήριο σε θέματα Συνταγματικού και Διοικητικού Δικαίου (κάμνει βράσην προσφυγές διορισμού δημοσίων υπαλλήλων ο παπάς μου και εμφανίζομαι μαζί του. Άμα εμφανιστείς γράφει και το όνομα σου η απόφαση του Δικαστηρίου. Είμαι διάσημος!) Παράλληλα κάνω filing προσφυγές που έκαμε ο παπάς μου στο ΕΔΑΔ κατά της Τουρκίας (αφού σύναξε κάμποσους καημένους πρόσφυγες και τους έπεισε ότι έτσι κάμνουν αντικατοχικό αγώνα όπως τη Τιτίνα Λοιζίδου) που αφορούν εκτοπισμένους και αγνοούμενους. Σας τα λέω όλα αυτά για να κάνετε το συνειρμό ότι η δράση και το όνομα μου προκαλούν φόβο και τρόμο στην Τουρκία. Και ότι έμπρακτα διεξάγω αγώνα για την Κύπρο ΜΟΥ.

Διανύω επίσης τη 2η θητεία, στη Κεντρική Επιτροπή Κόμματος (συνειρμός- ψηφίστηκα και δεύτερη φορά ντάξει? Άτε μια φορά σικέ. Και τη δεύτερη φορά?)

Είμαι μέλος και Νομικός Σύμβουλος της Ένωσης Προσφύγων και Εκτοπισμένων Κύπρου και άλλων συλλόγων διότι όλοι οι υπόλοιποι βαρέθηκαν να ασχολούνται. Διαμόρφωσα το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης Προσφύγων και Εκτοπισμένων στη Τεργέστη. Οι πρόσφυγες όλης της Γης με ευγνωμονούν.

Στρασβούργο, Χάγη, Τεργέστη…. τον κόσμο και αν εγύρισα, γκόμενα δεν βρήκα.

Είμαι Γραμματέας του Διεθνούς συνδέσμου Προάσπισης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μέλος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου και μέλος της Κίνησης για το Ευρωπαϊκό Μέλλον της Κύπρου.

Τελικά, είδες σε πόσα συμμετέχεις όταν δεν έχεις γκόμενα?

Είμαι μέλος της Ανώτατης Δικαστικής Επιτροπής Αθλητισμού (ταιριάζει άλλωστε με την αθλητική κορμοστασιά μου), ασχολήθηκα με τον Προσκοπισμό και διετέλεσα εκτός από λυκόπουλο και Αρχηγός Κοινότητας δεκάχρονων αγοριών. Είμαι με άλλα λόγια, γεννημένος ηγέτης (αν και ο μακαρίτης ο Michael Jackson είχε παλαιότερα βρει τον μπελά του με αυτό το issue). Είμαι τέλος, μέλος του Συνδέσμου Πολεμιστών 286 ΜΤΠ-1974. Στην εύλογη ερώτηση πως είναι δυνατόν να γεννήθηκα το 1977 και να είμαι μέλος μονάδας που υπηρέτησε το 1974, απαντώ ότι ζω στην Κύπρο, τη χώρα των θαυμάτων και ο παπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα.

Συμμετείχα στην Επιτροπή και Υποεπιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, το Ευρωασιατικό Φόρουμ, τη συνέλευση για το Μέλλον της Ευρώπης και τον ΟΑΣΕ. Σε όλα αυτά πήγα εγώ. Εγώ, εγώ, εγώ. Με την αξία μου. Έχω σωρεία δημοσιεύσεων στην Κύπρο και το εξωτερικό, διότι ξέρω να γράφω.

Update (because this is getting better and better): Κατατάγηκα στην ΕΦ στις 17/7/1995. Στις 27/11/1995 (4 μήνες μετά) κρίθηκα από ιατροσυμβούλιο ως I-5 και απολύθηκα από το στρατό. Η αλήθεια είναι ότι κουτσούφλησα σε άσκηση και «πάσχω από βαριά τενοντοαρθρίτιδα του αχίλλειου τένοντα και της πελματικίας περιτονίας αριστερού άκρου ποδός, με σοβαρές λειτουργικές διαταραχές». Ευτυχώς λόγω του «νεανικού ενθουσιασμού» μου, μπορώ ακόμα να αγωνίζομαι για τον τόπο ΜΟΥ.

Trash (overseas) nation

Και εκεί που έχω λιώσει από τη ζέστη και ακόμα μετρώ μέρες για τις διακοπές μου, (όλοι μαζί ρυθμικά, «πότε θα κά, πότε θα κάνει, ξαστεριά») λαμβάνω από την Πίτσα Νταλάρα αυτό:

«..Η Αθανασία Κομνηνού, ντυμένη με νυφικό Vera Wang, παντρεύτηκε τον άγνωστο Χάρη Σταματίου στη Μύκονο, σε κλειστό οικογενειακό κύκλο, στο εκκλησάκι του Αϊ- Γιάννη και το γαμήλιο πάρτι έγινε στο παραλιακό εστιατόριο που διαμορφώθηκε σε συγκλονιστικό κλαμπ, σχεδόν για να φιλοξενήσει τους 800 καλεσμένους, στους οποίους αντιστοιχούσαν 250 σερβιτόροι, ντυμένοι μάλιστα με στολές Mi-Ro. Γάμος- υπερπαραγωγή οργανώθηκε λοιπόν από τον καλό φίλο της νύφης Χάρη Ντάβλα, με εκπληκτικό φαγητό από το Ekali Club και μπομπονιέρες από του Καίσαρη, ορόσημο για μια καλή ζωή, αφού ήταν ασημένια twisters σαμπάνιας. Ο φερμένος από το παρισινό Le Baron DJ Alexander ξεσήκωσε τους καλεσμένους μέχρι τις 8.00 το πρωί, ενώ ανάμεσα τους είδαμε πραγματικούς jet-setters, όπως τον Andrea Casiraghi, τη Margarita Missoni και την Ευγενία Νιάρχου, που πέρασε και από το Sea Satin για ένα πατριωτικό γλέντι. Ο γάμος της νεαρής γόνου ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας το περασμένο Σαββατοκύ­ριακο, ενώ τα luxury ξενοδοχεία και οι βίλες πολλών ισχυρών στο νησί κατακλύστηκαν από τους καλεσμένους του ζευγαριού. Να ζήσουν τα παιδιά, βίο ανθόσπαρτο ή ένα ατέλειωτο πάρτι, σαν αυτό που διοργάνωσαν στην παραλία δύο ημέρες πριν από την τελετή. Το Tonia Andronikou consierge της αγαπημένης Τόνιας επιμελήθηκε πάμπολλες λεπτομέρειες και να το έχετε κατά νου, γιατί μπορεί να σας κανονίσει τα πάντα, από εστιατόριο μέχρι να σας φέρει και ελικόπτερο στα πόδια…»

PS: αλλά θα σας κοστίσει €3,000,000

PS (2ο): Ο γαμπρός είναι εγγονός του Φωτιάδη (call me Carlsberg, probably the best beer in the world) και προφανώς «άγνωστος» στην Ελλάδα (σε άλλο δημοσίευμα δεν κατάφεραν να ιγκώσουν σωστά το επίθετο του)

PS (3ο): Η νύφη είναι επαγγελματίας κόρη εφοπλιστή και στις ελεύθερες της ώρες κάνει τη συντάκτρια στο ελληνικό Vogue.

Αυτό απαντά και την ερώτηση σας ποιες μαλακισμένες δουλεύουν άραγε σε αυτά τα περιοδικά, ενώ εσείς ακόμα δουλεύετε στο Lipstick και το Cosmo.

Και τώρα η Πίτσα διακατέχεται από άγχος.

Διότι πως θα βουλιάξει το νησί από τους jet setters και κοσμικούς που πρέπει να κατακλύσουν το δικό της γάμο? (δεν βουλιάζει η άτιμη, είναι Μεγαλόνησος)

Πως θα παρατηρηθεί συνωστισμός θαλαμηγών στην Αγία Παρασκευή… δίπλα από το Hilton?

Μπορεί ένα Lemon Park να συγκριθεί με το catering του Ekali Club? Δεν μπορεί.

Και άμα η μπομπονιέρα δεν είναι Καίσαρης, «ορόσημο για μια καλή ζωή» (και ένα καλύτερο διαζύγιο) τι θα προσφέρει η Πίτσα to top that?

Ο DJ από το Παρίσι είναι (to be honest) το μόνο εφικτό. Τάξε του ένα όργιο πάνω σε κότερο στην Αγία Νάπα και θα έρθει. Σιγά τα λάχανα. Στα δάχτυλα τους παίζουμε αυτούς, αστεία πράγματα.

Η Πίτσα θέλει να αγωνιστεί για τον ιερό σκοπό να σπάσει το μονοπώλιο της Vera Wang στα νυφικά, που θέλει όλες τις νύφες να φαίνονται σαν παρθένες σε πίνακα του John William Waterhouse. «Δεν είμαστε παρθένες!» θέλουν να βροντοφωνάξουν. «Δεν θέλουμε να πεθάνουμε σε δίαιτα».

Πίτσα, είμαστε μαζί σου.

Happy Memories

Στις 21 Ιουλίου 1969 (σαν σήμερα πριν 40 χρόνια –πετάει σήμερα η ομάδα στα μαθηματικά-) περπάτησε για πρώτη φορά ο άνθρωπος στο φεγγάρι.

Από όλα τα κινηματογραφικά έργα που έχουν σχέση με το διάστημα, τους αστροναύτες και το φεγγάρι, το αγαπημένο μου είναι το «A Walk to the Moon» (δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το θέμα). Η Diane Lane υποδύεται μια νοικοκυρά που παντρεύτηκε μικρή λόγω ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, παθαίνει μια mini mid-life crisis στις οικογενειακές διακοπές (ποια είμαι, που πάω), κερατώνει τον άντρα της με τον hippie Viggo Mortensen, πάει μαζί του στο Woodstock Festival, καρφώνεται και ακολουθεί πανικός.

To cut the long story short, στη φάση της προσσελήνωσης, εκεί που ακούγεται το «one small step for man, one giant leap for mankind» ο χαρακτήρας της Diane Lane πηδιέται με πάθος μέσα στο van του Viggo.

Happy memories…

Συμπέρασμα: άμα είχα και εγώ ένα σαν το Viggo να με φλερτάρει, θα έχανα και εγώ τη προσσελήνωση. Χωρίς παρεξήγηση.

Deja Vu

Όταν τα παιδάκια σας βλέπουν αυτό:



Νιώθετε καθόλου τύψεις που ξέρετε ότι υπάρχει και αυτό?



(από την ταινία «Ήταν Άξιος». Δεν σας απατούν τα μάτια σας. Αυτός που βλέπετε με την πορτοκαλιά μπλούζα Adidas είναι ο Κώστας Γκουσγκούνης.)

Δεν νιώθετε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνιας που ενδεχομένως να είχατε παρόμοια μπλούζα?

I know what you did that summer

Αυτοί που διενήργησαν το «προδοτικό» πραξικόπημα, δεν θα τιμωρηθούν ποτέ για τον ίδιο λόγο που η Μαλλού δεν θέλει να πει την αλήθεια στο Αίγια Φούξια.

Η αλήθεια πονάει. Η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του Ε/Κ πληθυσμού επικρότησε (και ακόμα secretly) επικροτεί το «όραμα» των πραξικοπηματιών. Η εισβολή μωρέ χάλασε το πάρτι.

Αυτοί που συνωμοτούσαν, έκαναν συναντήσεις σε καφενέδες, σπίτια και άλλα οικήματα με σκοπό την ανατροπή της Κυβέρνησης διότι δεν τους έκατσε η φάση, αυτοί που εκπονούσαν σχέδια με ονόματα όπως «Δράσης», «Γρόνθος», «Αστραπή», «Ανταπόδοσης», «Φλόγα» (δεν είναι ονόματα τυφώνων στον κόλπο του Μεξικού. Είναι όλα σχέδια ανατροπής και δολοφονίας) δεν ήταν ένας και δύο. Ήταν δυστυχώς εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες.

Εδώ όταν έπεσε το αεροπλάνο με τα 121 άτομα, όλοι βρεθήκαμε να ξέρουμε τουλάχιστον ένα άτομο που ήταν πάνω στη πτήση. Το πραξικόπημα που έγινε από πολύ περισσότερα άτομα δεν θα ξέραμε ποιοι το έκαναν? Ο Μακάριος προσέφερε imish «κλάδο ελαίας». Μπορούσε να κάνει διαφορετικά? Ποιον να πιάσει και ποιον να αφήσει? Ο μισός πληθυσμός θα έπρεπε να πάει φυλακή.

Δεν είναι κρίμα η Λαμπηδόνα που ήθελε να κάνει τη δουλειά της γρηγορότερα?

Δεν είναι κρίμα ο Λεοντής που ήταν μικρός και αφελής και δεν κατάλαβε τι κουβαλούσε?

Δεν καταλαβαίνω γιατί καταδικάζουν σήμερα τη φυγοστρατία. Ειδικά για ψυχολογικούς λόγους. Εδώ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είπε «sorry guys, φανατίστηκα, έκανα ηλιθιότητες, ήμουν νέος και άπειρος και μπλα μπλα» και τους είπαν οκ, δεν τρέχει τίποτα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.



Thanks στο νεκατομένο που πρώτος έκανε τη σουρεαλιστική σύνδεση Αίγιας με το 1974.

Το έδειξε τελικά?

Βασικά χθες ήθελα να δω «Το Συζητάμε» διότι είχα μια θεωρία που ήθελα να επαληθεύσω. Την ώρα που έκανα μπάνιο τη κουκλάρα την Κυριακή, άκουσα το διαφημιστικό trailer, που ανακοίνωνε ότι η Ειρήνη Χαραλαμπίδου θα συζητήσει για τις απόπειρες δολοφονίας Παναγούλη-Μακαρίου και τη δολοφονία του Γιωρκάτζη και για συνομιλητές θα έχει τους Κολοκασίδη και κάποιους άλλους που δεν άκουσα τα ονόματα τους (ήμουν στη φάση της σαπουνάδας και η κουκλάρα τσίριζε). Ήθελα να ακούσω αν στο panel θα είναι και ο Μακάριος Δρουσιώτης (έχει εκδώσει πρόσφατα βιβλίο αναφορικά με αυτό ακριβώς το θέμα. Δεν είναι σχετικός να το συζητήσει?)

Επειδή δεν άκουσα καλά, είχα σκοπό να κάτσω να δω την εκπομπή. Θυμήθηκα που διάβασα ότι παλαιότερα έγινε ολόκληρο θέμα όταν κλήθηκε σε προηγούμενη εκπομπή ο συγκεκριμένος ομιλητής. Κομματικοί παράγοντες (??!) τηλεφωνούσαν στο ΡΙΚ και εξέφραζαν τα παράπονα τους. Δημιουργήθηκε θέμα και για την παρουσιάστρια. My guess ήταν ότι ως δια μαγείας, ο Δρουσιώτης θα απουσίαζε και ήθελα να βεβαιωθώ.

(ύστερα διαμαρτύρονται άλλοι για νέα περιρρέουσα. Δεν βλέπεις τι γίνεται?)

Anyway, το ΡΙΚ χθες είχε απεργία. Ένα ωραιότατο γαλαζιούδι μήνυμα απλωνόταν κατά μήκος της οθόνης και μας πληροφορούσε ότι πραγματοποιείται στάση εργασίας και δείτε δορυφορική χωρίς τύψεις. Η ώρα 10 σταμάτησε η απεργία και εμφανίστηκε η Αιμιλία να πει τις ειδήσεις. Μέχρι τις 10.30 «εκαμμούσαν» τα μάτια μου και πήγα για ύπνο.

Έτσι έμεινα με την απορία. Έδειξε τελικά «Το Συζητάμε?» Αν ναι, ποιοι ήταν στο panel?

Τα πειραχτήρια

Όταν ήμουν μικρή, είχα μια σειρά παιδικών βιβλίων που ονομάζονταν "Τα Πειραχτήρια". Τα Πειραχτήρια ήταν μια παρέα παιδάκια, τα οποία πήγαιναν σχολείο, θάλασσα, κατασκήνωση και εκδρομές. Όπου πήγαιναν, σε όλα τα αντικείμενα γύρω τους εμφανίζονταν μαγικά μικρά bubbles-λεζάντες (όπως τα Μίκυ Μάους) που έγραφαν την ονομασία του αντικειμένου (για εμπλουτισμό του λεξιλογίου σου). Αγαπούσα πολύ τα πειραχτήρια μου και για πολλά χρόνια, όταν έμπαινα σε ένα δωμάτιο, προσπαθούσα να φανταστώ παρόμοια bubbles-λεζάντες να εξέχουν από όλα τα αντικείμενα και τους ανθρώπους. Όσο και αν έψαξα στα βιβλιοπωλεία, δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποια επανέκδοση της σειράς.

Ποιότητα vs Πιλόττα

Είδα τη διαφήμιση του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου. Για εμάς που ακόμα τελούμε υπό καθεστώς σύγχυσης, θυμίζω ότι είναι το πρώην Cyprus College.

Η φετινή διαφήμιση τους πιστεύω είναι πολύ πετυχημένη.

Θυμάστε κάτι παλιές διαφημίσεις με χαρούμενους φοιτητές που γκομενίζουν στα γρασίδια, κατεβαίνουν τρέχοντας από σκάλες και χορεύουν έξαλλα σε φοιτητικές βραδιές? Όλες αυτές οι διαφημίσεις έλεγαν το ίδιο πράγμα:

«Το κολλέγιο μας είναι μια γερημία από πλευράς επιπέδου, αλλά τουλάχιστον θα περάσεις καλά.»

Φαίνεται να έχουν επιτέλους καταλάβει ότι αν θέλεις να ονομάζεσαι σωστό πανεπιστήμιο, πρέπει να επενδύσεις στην ποιότητα και όχι να διαφημίζεις πόσο καλή καφετέρια έχεις για να παίζουν οι φοιτητές σου πιλόττα, ή πόσα πολλά parties οργανώνουν τα φοιτητικά clubs.

It was about time.

Στην Ουρά

Στο Sex and the City έχει ένα επεισόδιο που η Carrie (την περίοδο που βγαίνει με εκείνο το συγγραφέα what’s his name δεν θυμούμαι) διαβάζει το βιβλίο του για να του πει σχόλια. Του λέει ότι είναι καλό αλλά έχει μικρές ανακρίβειες μέσα που το χαλούν. Για παράδειγμα, καμιά γυναίκα New Yorker δεν θα κυκλοφορούσε με λαστιχάκι στα μαλλιά και του το αποδεικνύει.

Νομίζω μου συνέβηκε το equivalent στο κυπριακό του.

«Κοντέφκει η σειρά μας?»
«Ναι…»
«Βλέπεις το ζευγάρι?»
«Ναι.»
«Πως είναι?»
«Χαριτωμένοι. Η νύφη ειδικά είναι γλυκύτατη. Εν ξένη έννεν?»
«Εγγλέζα. Νομίζω εγνωριστήκαν στις σπουδές.»
«Μάνα μου τη ρε. Τζιαι δέχτηκεν να σταθεί τόσες ώρες να τη χαιρετούν?»
«Άμα θα ξεχρέωνες το σπίτι στο Plymouth με τα φακελλάκια που έννα πιάσεις, ήταν να στέκεσαι τζιαι εσύ.»
«Σωστά.»
«Πάντως εν δείχνει typical Εγγλέζα. Θα μπορούσε να περάσει τζιαι για Κυπραία.»
«….Εεεε… Όι δεν θα μπορούσε…»
«Γιατί?»
«Διότι αγάπη μου, ΚΑΜΙΑ Κυπραία νύφη δεν θα φορούσε strapless νυφικό τζιαι πουπάνω, να φαίνονται οι γραμμές του μαγιού της.»

(ούτε καν λουράκια στο λαιμό, σουτιέν λαλώ σου!)

Congrats bitch

Στην χαμηλοκώλα γκόμενα που νομίζει ότι είναι και πολύ σπουδαία μετά την τελευταία της προαγωγή, έχω να πω το εξής:

"Success is just like being pregnant.

Everybody congratulates you

but nobody knows

how many times you were fucked."

Και με αυτό, επιστρέφω πίσω στο zen mood μου.

Ομμμμμμ…..