Κάλαντα rush

Μα πόσα παιδάκια έχει τελικά η γειτονιά μου?

Τις τελευταίες 10 μέρες, με το που νυχτώνει, κάθε 20 λεπτά χτυπά το κουδούνι για να μας πουν τα κάλαντα. Μιλούμε, what the fuck, άτε, 1, 2, 3, φορές να πω οκ για το γαμώτο να δουν και κάλαντα η κουκλάρα και η mini me που νομίζουν ότι κάλαντα είναι κάτι που βλέπεις στο DVD των ζουζουνιών. Αυτό που συμβαίνει άρχισε να γίνεται κωμικό. Χτυπά το κουδούνι και η κουκλάρα ρωτά «Κάλαντα πάλε?» το οποίο απαντώ καταφατικά και αποφασίζουμε δια της μεθόδου του α μπε πα μπλομ αν θα τους ανοίξουμε.

Προχτές είχε τόσο πολλή κίνηση που μου τέλειωσαν τα κέρματα και λοιπά ψιλά (διότι είμαι άνθρωπος και όχι περίπτερο) και αναγκάστηκα να δανειστώ κέρματα από τον κουμπαρά της κουκλάρας. Η κουκλάρα δεν ανησύχησε τόσο που ο κουμπαράς της έγινε Μηχανισμός Στήριξης Καλάντων, παρά για το γεγονός ότι μαζί με τα ψιλά κερνούσα και τα παιδάκια σοκολάτες. Μαύρη απελπισία την έπιασε ότι θα τις δώσω όλες και μετά τι θα γίνει? (το τέλος του κόσμου για την κουκλάρα)

Πάντως τα κάλαντα είναι ενδεικτικά του τι απογευματινά ιδιαίτερα μαθήματα «παίζουν» στην ευρύτερη περιοχή του Malibu. Οι πιο μεγάλοι μας τα έλεγαν και στα αγγλικά (είδες το ιδιαίτερο?), όλοι τραγουδούσαν το παραδοσιακό version (ένεκα του άγχους στο σχολείο να διατηρήσουν την παράδοση μας –οκ, διατηρήθηκε και φέτος don’t worry-) και φυσικά, μικροί και μεγάλοι προφανώς ξεσχίζονται στα μαθήματα μουσικής:

- Είχαμε group με σαξόφωνο (ηλικίας μάλλον γυμνασίου), οι οποίοι όμως ήρθαν ντυμένοι με κουκούλες και μαύρα ρούχα λες και αντί κάλαντα ήταν να πάνε σε διαδήλωση για τον μικρό Αλέξη.

- Είχαμε μικρά παιδάκια με τριγωνάκια (πάντοτε reliable) και ασορτί κουμπαρά (κάποιος έκανε χειροτεχνία στο σχολείο)

- Είχαμε ένα δίδυμο (αγόρια) που ήρθε complete με αναλόγιο, μου ζήτησαν να ανάψω το φως της βεράντας, έστησαν το αναλόγιο, έβαλαν πάνω νότες και μου είπαν τα κάλαντα με τη συνοδεία … φλάουτου!  (είδες ιδιαίτερα που πληρώνουν οι γονείς?)

- Είχαμε τρεις έξαλλους teenagers (2 κορίτσια, 1 αγόρι) ντυμένοι Ρούντολφ (τα teenage κορίτσια ΑΚΟΜΑ κάνουν φράντζα τα μαλλιά τους, interesting).

- Είχαμε βέβαια τους token πρόσκοπους με φλογέρες (μετά τις υπερπαραγωγές πιο πάνω θα έλεγα οι πρόσκοποι ήταν λίγο boring).

Είναι η ιδέα μου ή το κάθε group προσπαθούσε να διαφοροποιηθεί και να προσφέρει «κάτι άλλο» στο δικό του version των καλάντων? Το Malibu πάντως διαθέτει και κολυμβητήριο. Άραγε να περιμένω και κάλαντα-γοργόνα?  

Πρίχτη I love yououououou

Το καλύτερο δώρο ever λέμε!!!!

(και εννοείται ότι η φάντη στο ταπεινό μας σπίτι είναι playmobil)

Το δώρο της Πατάτας

Αγαπητή Πατάτα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα για το blog σου μέχρι σήμερα που μπήκα να διαβάσω 2-3 πράματα να δω τι παίζει (you know, να μην κάνω δώρο τασάκι σε μη καπνιστή ας πούμε). Από αυτά που διάβασα καταλήγω στο πιο κάτω ασφαλές συμπέρασμα:

Ο Ρουμάνος ακούεται μια χαρά τύπος, LFE, δώσε πάνω του, ζήσε τον τρελό σου έρωτα στην Τιμισοάρα ή από όπου αλλού είναι (είπα μια πόλη της Ρουμανίας στην τύχη), και σου εύχομαι να περάσεις καλά. Εγώ Ρουμάνους δεν έτυχε ποτέ να «γνωρίσω», ήξερα όμως παλιά μια γαμάτη τύπισσα Ρουμάνα, της οποίας την ιστορία θα μοιραστώ μαζί σου:

Στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ακόμα στη Ρουμανία είχαν τον Τσαουσέσκου, και τους σκίαζε η φοβέρα και τους πλάκωνε η σκλαβιά, μια νεαρή πλην γκομενέ Ρουμάνα που την έλεγαν Ροξάνα (εν της εφεξής καλούμενη Ρόξη), γνώρισε ένα νεαρό Κύπριο φοιτητή που πήγε να σπουδάσει εκεί με την ευγενή χορηγία του κόμματος (ξέρεις ποιου κόμματος, ακατάχνωτα). Ο Κυπραίος ερωτεύτηκε την Ρόξη, η Ρόξη ερωτεύτηκε την visa και το διαβατήριο και τέλος πάντων, ο Κυπραίος έκανε εισαγωγή στην Κύπρο την Ρόξη, την οποία μάλιστα παντρεύτηκε.

Φαντάσου τώρα στα early 80s μια δίμετρη ξανθιά και έξαλλη Ρουμάνα να ζει στην παλιά Λευκωσία με τα πεθερικά της (οι οποίοι ήταν hard core Κυπραίοι). Δεν ξέρω τι της είπε ο Κυπραίος για την Κύπρο, πάντως η Ρόξη συμπεριφερόταν as if να ζούσε σε προάστιο της Καλιφόρνιας (party time baby!). Νομίζω τα τελευταία χρόνια έχουν γυριστεί διάφορες αμερικάνικες σειρές που περιγράφουν την κατάσταση, π.χ. Raising Hope, Modern Family κ.α. Τότε στα 80s είχαμε ως πρότυπο μόνο την Roseanne.

Η Ρόξη προφανώς στην αρχή ήταν ευτυχισμένη που ήρθε στην Κύπρο (οποιοσδήποτε θα ήταν happy που έφυγε από τη Ρουμανία εκείνη την περίοδο) και προσπάθησε να ενταχθεί στο σύνολο όσο πιο γρήγορα γινόταν. Κυκλοφορούσε με κολλητά κορμάκια γυμναστικής και warm legs (η Jane Fonda ήταν ένα από τα σημαντικά πρότυπα της), μπαντάνα στα punk πλατινέ μαλλιά (αντέγραφε το χτένισμα των Def Leppard), έμαθε σπαστά κυπριακά (μόνο τις βρισιές), και μάλωνε όλη μέρα με την πεθερά της. Μιλούμε, έγινε μια σωστή Κυπραία.

Μια χαρακτηριστική σκηνή, θυμάμαι, ήταν ένα απόγευμα, που μια γριά σε ένα γειτονικό σπίτι έσπασε το πόδι της και κλήθηκε το ασθενοφόρο να έρθει να την πιάσει. Ήταν χειμώνας, η γριά δεν ήταν σε συνεννοήσιμη κατάσταση, έτρεξε όλη η γειτονιά να δει τι παίζει, η Ρόξη ήταν αυτή που σκέφτηκε να πάει μέσα στο σπίτι της γριάς να βρει κανένα παλτό να της φορέσουν να μην κρυώσει. Μπήκε μέσα και επέστρεψε με ένα…. γούνινο παλτό, καπέλο και ασορτί γάντια (η γριά είχε περάσει μεγάλες δόξες). Η Ρόξη δικαιολόγησε την επιλογή της στα ρούχα ότι μόνο αν στέλναμε τη γριά στο νοσοκομείο καλοντυμένη θα της έδιναν σημασία. Είχε έρθει από τη Ρουμανία, κάτι ήξερε.  

Η Ρόξη τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να μην αγάπησε τον Κυπραίο της (που χώρισαν μετά από λίγα χρόνια), την Κύπρο όμως την αγάπησε διότι παρέμεινε και δημιούργησε μια νέα ζωή εδώ ως μουχτάρενα των Ρουμάνων της Κύπρου. Την έβλεπα αραιά και που στο δρόμο, η Ρόξη πάντοτε καβάλα στην μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού της (τη φάση της Jane Fonda διαδέχθηκε η φάση «δερμάτινα». Πάντοτε πιστή στη δεκαετία του 80), πάντοτε πλατινέ ξανθιά.

Στην πορεία «οι γυναίκες επιστρέφουν» (τότε που συνέλαβαν κάποιες στα Λύμπια ή τον Άγιο Κασιανό, δεν θυμάμαι) είχε λάβει μέρος και η Ρόξη και την συνέλαβε briefly ο κατοχικός στρατός. Την είδα στις ειδήσεις (έκανε και δηλώσεις η θεά, ευτυχώς μέχρι τότε είχαν βελτιωθεί τα ελληνικά της) και τη θυμήθηκα. Δήλωσε ότι έλαβε μέρος στη διαδήλωση διότι νιώθει Κύπρια, τη συνέλαβε ο Αττίλας και αυτή από το φόβο της μήπως και την κλέψουν, κατάπιε τα χρυσαφικά που φορούσε (σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, μικροπράγματα, don’t panic).

Αυτή είναι η Ρόξη. Η απίστευτη Ρουμάνα θεά των 80s. Πρωτοπόρα στο είδος της. Εξακολουθεί να μένει στην Κύπρο. Άτε, ξεκίνα για Ρουμανία να ανταλλάξουμε πληθυσμό. 

Λευκωσία

Δεν επολλοασχολήθηκα με τις δημοτικές εκλογές. Στο Malibu προάστιο που ζω εξάλλου, δεν υπάρχουν προβλήματα, μόνο σασμένοι κήποι με κηπουρούς και αυτόματο πότισμα-σταγόνα.

Έχασα επεισόδια, διότι και σε αυτές τις εκλογές γίνεται μάχη πρωτοτυπίας με τους υποψηφίους να αγωνίζονται να δείξουν… το νου τους. Όπως καλύτερα μπορούν.

Όπως ας πούμε τούτος: 

Fear not Λευκωσιάτη! Ο τύπος δεν είναι ρατσιστής. Το slogan του (λαλεί ο ίδιος),

«Έχει να κάνει με τον νόμιμο μεν, απαράδεκτο δε εκτοπισμό των Λευκωσιατών από τον κεντρικό πυρήνα της πρωτεύουσας, ο οποίος φθίνει, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι οποίες διατηρούν τους κεντρικούς τους πυρήνες ως το στολίδι της πόλης.»

Έχω γράψει στο παρελθόν ότι ανήκω στην σπάνια και ολιγάριθμη φυλή του Αμαζονίου που ονομάζεται pash Leukosiaticus (αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να εντοπίσω το post, μπορεί να γράφτηκε πριν 5 χρόνια). Είμαστε βασικά περίπου 500 άτομα βέροι Λευκωσιάτες (που δεν μπορούμε να κάνουμε trace την καταγωγή μας σε χαριτωμένα χωριουδάκια που παράγουν ζιβανία, χοιρομέρι και σουτζούκο, ούτε στενάζουν κάτω από την μπότα του κατακτητή… μπλα μπλα you know the drill) και from the bottom of my heart θέλω να καθησυχάσω τον Ασιάτη υποψήφιο:

Καλέ μου άνθρωπε, που έλεγε και ο Βέγγος, δεν εκτοπίστηκα. Εκτοπισμένοι είναι οι προαναφερόμενοι πρόσφυγες με την μπότα του κατακτητή. Εμείς αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στα προάστια διότι:

1.      Μετά από 130 χρόνια στην παλιά Λευκωσία, θέλαμε σπίτι με αυλή και δέντρα και space και ανοικτό ουρανό.

2.      Η θέα των χαριτωμένων πλην πιττωμένων μπαλκονιών με κρεμασμένες μπουγάδες και άλλα συναφή άρχισε να μας προκαλεί δυσφορία και αηδία. Όχι, τα σώβρακα του γείτονα και τα ξεχειλωμένα σουτιέν της γειτόνισσας δεν είναι ρομαντικά.

3.      Θέλαμε parking space και όχι να μαλώνουμε με τη γειτόνισσα ποιος θα προλάβει πρώτος το ένα available parking της γειτονιάς. Ο παππούς Μαγκάιβερ είχε και γαμώ τα vintage ποδήλατα και το πάρκαρε μέσα στο σπίτι. Μεταξύ μας όλη η οικογένεια τώρα, έχει μια ντουζίνα αυτοκίνητα. Δεν λέει να τα βάλουμε στο σπίτι, εκτός αν μένουμε στην Αρχιεπισκοπή (μακριά και αγαπημένοι).

4.      Θέλαμε ησυχία και privacy και να μην ακούμε τον γείτονα κάθε φορά που ρεύεται, μαλώνει με τη γυναίκα του, δέρνει τα παιδιά του κλάνει και πάει στο toilet. Δεν είναι ρομαντικό και χαριτωμένο. Ούτε στολίδι ήταν ποτέ να ξέρεις τα προσωπικά όλων των γειτόνων σου. Κοινόβιο ήταν και εμείς δεν είμαστε hippies.

Επίσης (αφού είμαστε στο θέμα του στολιδιού):

Κανένας πυρήνας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας δεν ήταν πάντοτε «στολίδι της πόλης». Το Camden Town και η Μονμάρτη και η Βιέννη και ξέρω γω το Βερολίνο δεν ήταν πάντοτε χαριτωμένοι τουριστικοί προορισμοί με artists και μπαράκια και κουλτούρα. Υπήρξαν φοβερά και βρωμερά slums, με φτώχεια και πείνα και έγκλημα και αρρώστιες (σύφιλη και πανούκλα και το άλλο που έφτυνες αίμα αλλά δεν θυμάμαι πως το λένε, φυματίωση νομίζω) και μίζερες ζωές κλεισμένες σε 4 τοίχους. Και ήταν έτσι για πολλά πολλά χρόνια, μέχρι που ήρθαν άλλοι καιροί και καταστάσεις και τα έριξαν όλα κάτω (ο Haussmann στο Παρίσι, οι βομβαρδισμοί Blitz στο Λονδίνο, η ισοπέδωση του Βερολίνου από τις βόμβες και η σταδιακή παρακμή της Βιέννης που είναι η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρώπης που μίκρυνε σε size αν δεν το ήξερες) και τότε σχεδιάστηκαν ωραίοι δρόμοι και πλατείες και ωραία κτήρια και άνοιξε Zara και Benetton και νομίζεις ότι έφτασες στον πολιτισμό.

Είναι εύκολο να συγκρίνεις τη Λευκωσία με την average μικρή provincial πόλη της Ιταλίας ή της Γαλλίας και να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ναι βρε, σε σύγκριση με αυτές τις πόλεις η Λευκωσία είναι ένα έκτρωμα αλλά φίλε Ασιάτη, οι μικρές provincial ιταλικές πόλεις δεν υπήρξαν πρωτεύουσες σε ραγδαία αναπτυσσόμενη οικονομία που όλα τα κατεδαφίζει και όλα τα ισοπεδώνει, ούτε δέχτηκαν κύματα αστυφιλίας και προσφύγων και έκτακτες ανάγκες. Μέχρι well into the nineties αν δεν το ξέρεις φίλε Ασιάτη, οι Λεμεσιανοί που έρχονταν να κάνουν στρατό στα φυλάκια της Λευκωσίας νόμιζαν ότι έρχονταν στο Σαράγεβο, δίπλα από τους Τούρκους, και μας έβλεπαν ως ΟΥΦΟ εμάς που παίζαμε δίπλα από τη νεκρή ζώνη. 

Ο λόγος που δεν ζω στην παλιά Λευκωσία, δεν είναι γιατί με εκτόπισαν οι ξένοι. Είναι διότι ήθελα περισσότερο ιδιωτικό space. Κάτι που καμιά πολιτική, όσο εμπνευσμένη και αν είναι, δεν μπορεί να μου προσφέρει στο κέντρο μιας πόλης. Αλλά οι περισσότεροι υποψήφιοι της Λευκωσίας, θεωρούν καθήκον τους να σε κάνουν να πιστέψεις ότι θα κάνουν κάτι μαγικό και θα μετατρέψουν την παλιά Λευκωσία σε Carolina Park. Και είναι γι’ αυτό τον distorted τρόπο που βλέπεις το θέμα Λευκωσία που δεν μου γεμίζεις ούτε εσύ ούτε πολλοί άλλοι υποψήφιοι το μάτι φίλε υποψήφιε Ασιάτη.

Κρίση και λογοτεχνία

Παρομοιώσεις για την κρίση (όλες από βουλευτές σε ραδιοφωνικές εκπομπές):

Τα… θαλασσινά

Είναι σαν να είμαστε μέσα σε ένα ακυβέρνητο πλοίο μέσα σε θαλασσοταραχή και αγνοούμε όλες τις εκκλήσεις από τον ασύρματο να πάμε στο λιμάνι.

ή

Είναι σαν να είμαστε μέσα σε ένα πλοίο και όλα τα δελτία καιρού αναφέρουν καταιγίδα αλλά εμείς τα αγνοούμε και βγαίνουμε στα ανοικτά.

Το… Schumacher

Είναι σαν να είμαστε μέσα σε ένα όχημα και τρέχουμε με 140 χλμ κατευθείαν πάνω σε ένα τοίχο. Αν πάρουμε μέτρα, θα ελαττώσουμε στα 70χλμ αλλά δεν θα αποφύγουμε τον τοίχο.

Το… πυροσβεστικό

Είναι σαν να έχεις μια τεράστια πυρκαγιά και αντί να διαθέσεις όλα τα πτητικά και επίγεια μέσα που έχεις για να τη σβήσεις, στέλλεις ένα μόνο όχημα και ρίχνει ένα κουβά νερό κάθε φορά.

Το… υπαρξιακό

Είναι μια μαύρη τρύπα που όλο μεγαλώνει και χρειάζεται όλο και περισσότερα λεφτά για να κλείσει και δεν κλείνει με τίποτα.

(τόσες παρομοιώσεις ούτε ο Στρατής Μυριβήλης στην «Παναγιά τη Γοργόνα»).   

Ο τέλειος δήμος

Σύμφωνα με το διαφημιστικό έντυπο που μας έβαλε κάτω από την πόρτα ο νυν δήμαρχος του Δήμου που θέλει να επανεκλεγεί στη θέση αυτή, ζω σε ένα δήμου που:

-          είναι πλήρως ενωμένος με το αποχετευτικό σύστημα

-          έχει τουλάχιστον 240 χιλιόμετρα ασφαλτωστρωμένου δρόμου και πεζοδρομίου και πολλούς ποδηλατόδρομους

-          έχει πάρκα για τα παιδάκια

-          λειτούργησαν 3 καινούργια σχολεία τα τελευταία 10 χρόνια

-          έχει κολυμβητήριο

-          έχει αθλητικό στάδιο

-          έχει αμφιθέατρο όπου οργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις

-          οι ηλικιωμένοι έχουν στέγη που τους ποσκολιά και τους προσέχει

-          τα παιδάκια έχουν εργαστήρια ζωγραφικής, μουσικής, χειροτεχνιών κτλ

-          η πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων είναι στην ηλικία του παπά μου (αυτό είναι δικό μου συμπέρασμα).

Αλόπως ζω στο Malibu και δεν το ξέρω...