ESOBGA

Χωρκατιλλίκια στο English School.

Είναι πανεύκολο να θεωρείς του εαυτό σου liberal και πολιτισμικό όταν η συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών σου είναι σαν εσένα, με ελάχιστες διαφορές (άτε κανένας ξέμπαρκος Εγγλέζος, άτε τζιαι κανένας ξέμπαρκος Αράπης που δουλέφκει ο παπάς του στην Κύπρο, you know).

Στη θεωρία είμαστε όλοι τέλειοι και ανεκτικοί. Όταν υπάρχει challenge θέλω να σε δω Ρούλλα μου. Όταν είναι τζιαμέ μπροστά σου ο άλλος τζιαι λαλεί σου "δεν συμμερίζομαι τις απόψεις σου" τι κάμνεις?

Η ουδετερότητα και η ανεκτικότητα είναι πολύ δύσκολο πράγμα και αν δεν το τραβά ο οργανισμός σου, δεν πρέπει να διαλαλείς ότι το πρεσβεύεις. Ουδετερότητα δεν σημαίνει να κάνεις ότι θέλει η πλειοψηφία.

Και κάτι τελευταίο: Όταν φοιτούσα εγώ στο English School, δεν υπήρχε επαναπροσέγγιση, δεν είχαν ανοίξει τα οδοφράγματα και τους Τ/Κ τους είχαμε μόνο ακουστά. Παρ 'όλα αυτά, δεν είχαμε εικόνες στις τάξεις, δεν λέγαμε προσευχή, ούτε εθνικό ύμνο, ούτε διοργανώναμε "γιορτούλα" για κάθε εθνική επέτειο. Οι σημαίες που κυμάτιζαν στην είσοδο του σχολείου ήταν η σημαία της Κύπρου και η σημαία του σχολείου. Όταν γίνονταν διαδηλώσεις οι καθηγητές μας προέτρεπαν να μείνουμε στις τάξεις για να μην κόψουμε πίσω που την ύλη (αχ, μακαρίτισσα Φωφώ, αθθυμήθηκα σε). Όλα αυτά σε καθαρά homogenous περίοδο, έτσι?

Από πότε λοιπόν στο English School διαδηλώνονται για τα σταυρουδάκια και το Μιχαλάκη Καραολή?

Μα σοβαρομιλούν?

H θεά σε νέες περιπέτειες

Τα κακά νέα:
Η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει περίπου 1 χρόνο που διαγνώστηκε με Αλσχάιμερ. Ήταν που ήταν μια θεά. Τώρα είναι μια θεά στην κοσμάρα της.

Τα καλά νέα:
Μην φανταστείτε ότι δεν μας αναγνωρίζει και χάνεται στους δρόμους. Όχι. Καμία σχέση. Απλώς άρχισε να ξεχνά πράγματα πέραν του φυσιολογικού ορίου.

Παράδειγμα 1:

Εσύ: Θέλεις να περάσεις από το καθαριστήριο να πάρεις το φόρεμα που άφησες και ξεχνάς, με αποτέλεσμα να έρθει η ώρα και η στιγμή που θέλεις να βάλεις το φόρεμα και δεν το έχεις στο ερμάρι σου (και είναι Σάββατο βράδυ και το καθαριστήριο κλειστό).
Γιαγιά Μαγκάιβερ: Αρχικά ξεχνά να πάει να πιάσει το φόρεμα από το καθαριστήριο. Ακολούθως ξεχνά ότι πήρε φόρεμα στο καθαριστήριο. Όταν χρειαστεί το φόρεμα, ξεχνά ότι έχει τέτοιο φόρεμα altogether. Τηλεφωνεί της Δρακούνας να την πάρει shopping να αγοράσει καινούργιο φόρεμα. Η Δρακούνα φρικάρει και πάει στο καθαριστήριο. Η γιαγιά Μαγκάιβερ το αναγνωρίζει και λέει «ουπς, ξέχασα».

Παράδειγμα 2:

Τηλεφωνεί της μαμάς Δρακούνας να βρεθούν γιατί είναι μόνη στο σπίτι και βαρέθηκε. Η μαμά Δρακούνα της λέει να βάλει πάνω τον καφέ να ψήνεται και έρχεται. Μέχρι να πάει, η γιαγιά Μαγκάιβερ έχει ξεχάσει ότι μίλησε με τη μαμά Δρακούνα, έχει ξεχάσει ότι θα έψηνε καφέ και ντύνεται για να πάει περίπατο. Η μαμά Δρακούνα φρικάρει και ψήνει μόνη της τον καφέ. Η γιαγιά Μαγκάιβερ λέει «ευχαριστώ δεν θέλω καφέ, μόλις ήπια».

Όλα τα πιο πάνω είναι άκακα παραδείγματα. Ζούμε σε μια συνεχή κατάσταση συνεννόησης μπουζούκι. Επομένως δεν παίρνουμε ποτέ τις συζητήσεις με τη γιαγιά Μαγκάιβερ τοις μετρητοίς.

Σε αντίθεση όμως με τις πρόσφατες πληροφορίες που ξεχνά, τις παλιές τις θυμάται τέλεια. Ας πούμε, θυμάται να μου πει τι φορούσε στο γάμο μιας φιλενάδας της το Μάιο του 1954, και από πού αγόρασε ύφασμα για να το ράψει. Θυμάται το σκύλο της τον Κανέλο (τα ονόματα των pets στο παρελθόν, δεν ξέρω γιατί, θύμιζαν μυθιστόρημα του Ξενόπουλου) που στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε εκπαιδευτεί και με το που άκουε το συναγερμό για air raid έτρεχε πρώτος στο καταφύγιο.

Η συνεννόηση μπουζούκι όμως σταθερή:

«Θυμάσαι πως έλεγαν τη φίλη σου που παντρεύτηκε το 1954?»
«Λούλλα»
«Αααα, Θυμούμαι την κυρία Λούλλα. Είχε περίεργο όνομα… πως ήταν κανονικά το όνομα της?»
«…. Λούλλα, δεν ξέρω να είχε άλλο όνομα»
«Λούλλα δεν μπορεί να είναι βαφτιστικό. Εν το ξέρεις ή εν θυμάσαι?»
«Εν το ξέρω. Ούλλοι τη φωνάζαμε Λούλλα.»
«Άτε ρε γιαγιά, προσπάθησε να θυμηθείς.»
«Εν το ξέρω λαλώ σου!»

Όταν έγινε αυτή η συζήτηση εγώ ανησύχησα ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ άρχισε να ξεχνά και τα παλιά. Την κυρία Λούλλα την ήξερε 50 χρόνια. Πως γίνεται να μην ξέρει το όνομα της? Θα το ξέχασε και δεν θέλει να το παραδεχτεί. Ανέφερα το γεγονός στη μαμά Δρακούνα, προσθέτοντας την ανησυχία μου για την επιδείνωση της κατάστασης. Η μαμά Δρακούνα με αποστόμωσε:

«Όι, πραγματικά εν ξέρει το όνομα της. Κανένας μας εν το ήξερε. Ήταν πάντα Λούλλα. Αφού να φανταστείς στην κηδεία της πριν μερικά χρόνια ρωτούσε ο παπάς ποιο είναι το βαφτιστικό της για να τη μνημονεύσει τζιαι τα παιθκιά της έπρεπε να εντοπίσουν την πολιτική της ταυτότητα για να ανακαλύψουν ότι η κυρία Λούλλα ήταν… κυρία Λουδοβίκη.»

Η γιαγιά Μαγκάιβερ λοιπόν ξεχνά, αλλά δεν ξεχνά τόσο πολύ. Προς το παρόν πίνει τα φάρμακα της και αστειεύεται ότι αυτή είναι η καλύτερη αρρώστια που θα μπορούσε να πάθει, διότι ξεχνά ότι είναι άρρωστη.

Νο σεξ, κατ γιουλ ριτέρν

Αυτός ο μήνας δεν άρχισε καθόλου καλά. Πάνω που πήγαμε να ξεπεράσουμε τις γιορτές και να αναρρώσουμε, χάθηκε η γάτα. Εξαφανίστηκε, gone, μας τέλειωσε, πως το λένε.

Ο Έτερος ήταν απαρηγόρητος. Ήταν το δικό του pet, την τάιζε, την πρόσεχε, την πήγαινε στο γιατρό, μόνο αυτόν εμπιστευόταν. Καθόταν ο Έτερος και μαράζωνε. Δεν πίστευε ότι δεν θα τη δει ποτέ ξανά. Ορκίστηκε να μην αποκτήσει ξανά pet για να μην συνδεθεί και να μην πληγωθεί (είπε). Θα αγοράσει ένα ενυδρείο με ψάρια που είναι κρυόκωλα και δεν σου προκαλούν αισθήματα (είπε). Εγώ υποτίθεται είμαι η αναίσθητη της υπόθεσης διότι έκανα 3 μέρες να πάρω είδηση ότι έλειπε η γάτα. Πράγμα απαράδεκτο (κατά τον Έτερο). Φάνηκαν τα πραγματικά μου αισθήματα (είπε). Η αλήθεια είναι ότι μαραζώνω και εγώ, αλλά κάτσε να πείσεις τον άλλον ότι δεν είσαι ελέφαντας.

Ευτυχώς η κουκλάρα δεν πήρε χαμπάρι ότι η γάτα έχει μέρες να φανεί. Ένα δράμα λιγότερο.

«Που να πήγε άραγε?» ρωτώ την Κινέζα καθαρίστρια μου, ενώ πίνουμε καφέ.
«Μέιπι Madam γουέν το φάιντ γκέλφρεντ?»
«She was a girl ρε, and she was sterilized» της απαντώ αφηρημένα.
«Aaaa,» κάνει η Κινέζα. «Στέριλάιζ?»
«No sex»
«Aaaa» κάνει πάλι. «Τον γουόρι. Κάτ γουιλ ριτέρν. Νο σεξ, σο σι γουιλ καμ του φούτ».

8000 χρόνια ιστορίας και το legacy του Κομφούκιου…κάτι θα ξέρει και αυτή….

Εν τω μεταξύ ζω το δράμα του Έτερου που κάθεται στο παράθυρο όπως τη σύζυγο του ναυτικού και βλέπει έξω μπας και δει το πλοίο του άντρα της (τη γάτα) να επιστρέφει. Τηράει δεξιά, τηράει αριστερά, η γάτα άφαντη. Ο άνεμος λυσσομανά στο Κάστρο (Σίφνου), μια μοναχική φιγούρα με τσεμπέρι πάει να ανάψει με τρεμάμενα χέρια το καντήλι στο εκκλησάκι των Εφταμαρτύρων... (μπαρδόν, παρασύρθηκα)

Η γυναίκα του ναυτικού θα αυτομολήσει και θα πιάσει γκόμενο. Ο Έτερος τι θα κάνει? Σκέφτομαι να πάω να χτυπήσω πόρτες αλλά τι θα λέω?

«Χάθηκε γάτα τετράπαχη, 6 χρονών, ράτσας Bastarticus Cyprioticus, με ιδιοτροπίες, ασυνήθιστα ψιλή φωνή, δεν ακούει σε κανένα όνομα διότι ζει στην κοσμάρα της και σας παρακαλούμε αν την είδατε, ειδοποιήστε τα θύματα που την προσέχουν γιατί έχουν ανησυχήσει.»

«Δεν θέλω να σε ξαναδώ
Μανάρι μου τα κάναμε σαλά-τα
Θέλω μονάχα να σου πω
Ότι απόψε χάσαμε τη γάτα…»

(ξέρω και το άλλο με τον Τούρκο στο Παρίσι του Μαχαιρίτσα αλλά τη γάτα τη χάσαμε, δεν τη ζηλεύουμε)

Anyway.

Μετά από 6 μέρες, και αφότου καθάρισα όλο το σπίτι από τα μπωλ, παιγνίδια, κουβερτούλες και τρίχες της γάτας (και έκανα και ένα mental πανηγυρισμό ότι δεν θα ξαναμπουκάρει η hoover από τις τρίχες της γάτας που μαζεύει), η γάτα επέστρεψε δυναμικά στο σπίτι.

Έτσι απλά.
Επέστρεψε ο Έτερος ένα απόγευμα από τη δουλειά και την βρήκε να τον περιμένει στην εξώπορτα. Αρνήθηκε πεισματικά να μας πει που ήταν και τι έκανε αν και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν τη γάτα να πετάχτηκε στην Αθήνα για να δει το show του Ρουβά με τις αδερφές Μαγγίρα.

Το σκατό.
Μας κοψοχώλιασε…

Η Hoover δεν χάρηκε καθόλου...

Έντυπο Γεν. 6

Η θεωρία της παρεξήγησης

Αν δεχτούμε τη θέση των Αχαιών της Κύπρου, ότι τις δεκαετίες του 60 και 70 δεν υπήρχαν παράνομες εξτρεμιστικές οργανώσεις με συγκεκριμένη agenda και δράση, τότε θα πρέπει να δεχτούμε και τη θέση ότι στην Κύπρο δεν συνέβηκε εισβολή και κατοχή αλλά «μια παρεξήγηση».

Εξωφρενικό δεν είναι?

Για τους Αχαιούς δεν είναι, διότι για 35 χρόνια προσπαθούν περίπου να πείσουν ότι οι Τούρκοι ξύπνησαν μια μέρα, ποκνιάστηκαν, έφαγαν τα corn flakes τους και αποφάσισαν να εισβάλουν στην Κύπρο.

Που μας φέρνει στο…




Ανέκδοτο της Δευτέρας
Ποια είναι η διαφορά του Άγιου Βασίλη και των παράνομων εξτρεμιστικών οργανώσεων της Κύπρου της δεκαετίας του 60 και 70?

- Ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει.

Πρωινό ξύπνημα

Την Τρίτη,13 του μηνός η μέρα άρχισε ευχάριστα με πρωινό ξύπνημα από τις πέντε πατά τέταρτο το πρωί παρακαλώ, διότι η κουκλάρα ήθελε να δει την ανατολή να ξεπροβάλλει πίσω από το μπετόν και το τσίγκινο γκαράζ του πισινού γείτονα. Το πρόγραμμα είχε ως ακολούθως:

- 15 λεπτά συζήτηση με τη κουκλάρα να πεισθεί να ξανακοιμηθεί για 1-2 ώρες.
- δεν πείσθηκε
- μεταφορά στο κρεβάτι μου
- συνέχεια συζήτησης για άλλα 10 λεπτά με αποτέλεσμα να ξυπνήσει και ο Έτερος
- τελική απόφαση να σηκωθούμε οικογενειακώς από το κρεβάτι.
- Ντύσιμο με παντόφλες ρόμπες κτλ (διαμαρτυρίες από κουκλάρα που έβλεπε όνειρο ότι ήταν στο Ακαπούλκο και είχε ζέστη)
- ετοιμασία γάλα (κουκλάρα) / καφέ (εγώ) / καφέ και τσιγάρα (Έτερος)
- ντύσιμο κουκλάρας (με διαμαρτυρίες, εννοείται)
- προβολή Χιονάτης στο DVD (2 φορές)
- κόλλημα με το τραγούδι της Χιονάτης το οποίο να δούμε πότε θα μου ξεκολλήσει
- ντύθηκα για τη δουλειά με το πάσο μου (άλλαξα 3 outfits πριν αποφασίσω)
- χτενίστηκα λεπτομερειακά
- βάφτηκα λεπτομερειακά
- έκανα σάντουιτς για μένα και τον Έτερο
- ο Έτερος επεσήμανε ότι δεν τρώει σάντουιτς στη δουλειά
- δεν με ενδιαφέρει, να το πάρει μαζί του
- ετοίμασα φαγητό για την κουκλάρα
- τέλειωσα 4-5 κομμάτια που είχα για σιδέρωμα


Και η ώρα ήταν ακόμα 7.15 το πρωί….

Τώρα είναι 2 το μεσημέρι και νομίζω ότι είναι 5 το απόγευμα. Μα γιατί δεν έχει νυχτώσει ακόμα?

Batman & Robin

Σε κάποια φάση στην επαγγελματική σου καριέρα (άλλως ημερήσιο ποσκόλιο) θα έρθει εκείνη η στιγμή που δεν θα είσαι πλέον το πιο junior μέλος του προσωπικού. Είναι η φυσική εξέλιξη του εργαζόμενου, there is no turning back. Μέχρι να γίνει αυτό εσύ hopefully θα έχεις μεγαλώσει, ωριμάσει, θα έχεις γίνει evolved, θα έχεις μάθει επιτέλους το σύστημα filing του γραφείου και δεν θα χάνεις κόλλες στο άσχετο και ψυχολογικά θα είσαι πλέον έτοιμη να δεχτείς μια νεαρότερη συνάδελφο στο γραφείο. Βασικά, κάποιον που είναι πιο junior από σένα, έχει λιγότερη πείρα και μόλις βγήκε φρέσκη και ζεστή από το πανεπιστήμιο. Και πιθανόν να έχει γεννηθεί στα late eighties και δεν θυμάται τη Madonna στα πρώτα της βήματα.

Αν είναι ποτέ δυνατόν.

Ψάρι.

Χε χε χε…. (σατανικό γέλιο)

Πλεονεκτήματα
- Σε θεωρεί τρομερά έξυπνο άτομο, κορυφή στον τομέα σου και σοφό παντογνώστη. Είσαι ο Παπαστρούμφ και θα συνεχίσεις να είσαι για τους πρώτους 4-5 μήνες (ώσπου να ξυπνήσει).
- Ότι δουλειά την βάλεις να κάνει, την κάνει με ευχαρίστηση. Και χαρά. Και προθυμία. Ακόμα και το filing. Θεωρεί ότι το overtime είναι μέρος της δουλειάς και όχι ταλαιπωρία.
- Boosts your ego (είμαι μια ώριμη γυναίκα που τα ξέρει όλα)
- Μπορείς να ξαναπείς όλα τα αστεία και όλες τις βλακώδεις ιστορίες σου και αυτή θα γελάσει διότι δεν τα ξανάκουσε.
- Μπορεί και να εντυπωσιαστεί.
- Εκτός αν χρησιμοποιήσεις τη φράση «τον τζιαιρό μου…» που είναι no no, θα νομίσει ότι είσαι απολίθωμα.
- Δεν έχει δει βασικά έργα της εποχής σου όπως το «Back to the Future», τα άπαντα του Στάθη Ψάλτη (δεν ξέρει ποιος είναι ο μαλάκας ο Κυριάκος), «Sweet Sixteen», «The Breakfast Club», και «Top Gun», επομένως μπορείς να χρησιμοποιείς αβέρτα διάσημες ατάκες και θα νομίζει ότι είναι όλες δικές σου. Δεν καταλαβαίνει γιατί όταν νευριάσεις λες «Nobody puts Baby in a corner!».
- Όταν μιλά, είναι σαν να βλέπεις επανάληψη στην τηλεόραση. Been there, done that, ξέρεις και το τέλος. Μερικές επαναλήψεις είναι ευχάριστες. Προσέχεις πράγματα που δεν είδες στην πρώτη προβολή.

Μειονεκτήματα
- Μόλις επέστρεψε από τις σπουδές, άρα ξέρει να κάνει τα πάντα θεωρητικά. Η θεωρία από την πράξη έχουν μεγάλη διαφορά που εσύ πρέπει να εξηγήσεις. Και βαριέσαι.
- Την ρωτάς τι θα κάνει το σαββατοκύριακο και σου απαριθμεί μια λίστα από clubs, pubs και parties που έχει να πάει. Εσύ θα δεις τηλεόραση, θα κάνεις sex και θα κοιμηθείς (αν είσαι τυχερή και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).
- Μένει ακόμα με τους γονείς της και αγνοεί τι σημαίνει η φράση «έχω βάλει 2 πλυντήρια και έχω μια τεράστια στοίβα ρούχα για σιδέρωμα».
- Μπορεί να μην έχει δει ποτέ της το «Sound of Music». Αν είναι ποτέ δυνατόν (δις).
- You don’t get any sympathy άμα πάς δουλειά ξενυχτισμένη. Το πιο πιθανό είναι να είναι και η junior ξενυχτισμένη (για άλλο λόγο).
- Είσαι 10 χρόνια μεγαλύτερη της… Μια δεκαετία... θέλεις να την σκοτώσεις.
- Μπορεί να ξαναζήσεις συζητήσεις του στυλ «γνώρισα ένα τύπο και μου άρεσε/ κάναμε φάση/ άραγε θα μου τηλεφωνήσει?/ άραγε να εξαφανιστώ?» κτλ.
- Το καλοκαίρι θα θέλει να πάει διακοπές στη Μύκονο. Αν σπούδασε στην Αγγλία, θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι δεν έχει ξαναπάει στη Μύκονο (πότε να προλάβει?). Θα επιστρέψει με ύφος «ανακάλυψα την τασιηνόπιττα» και θα σε εκνευρίσει.

Μέχρι το καλοκαίρι έχουμε πολύ filing να κάνουμε…

Παραισθήσεις

Οι μέρες που ήμουν άρρωστη πέρασαν σαν όνειρο. Ήμουν χαπακωμένη και αντιβιοτικομένη συνέχεια. Ξάπλωνα στον καναπέ με το βλέμμα της αγελάδας που βόσκει και έβλεπα το ταβάνι. Για κάποιο περίεργο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ, πέρασα τέλεια. Σαν clips από ταινία, έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει εντυπωσιακά πράγματα:

Ήμουν η Jennifer Grey (Babe) στο Dirty Dancing (talk to me loverboy)
Ήμουν η Jennifer Garner (Elektra) στο Daredevil (τελικά το κόκκινο μου πάει)
Ήμουν η Lara Croft (ως Angelina Jolie και ως video game)
Ήμουν η γκόμενα στο Twilight (είδα μόνο το trailer και δεν συγκράτησα το όνομα της)
Ήμουν ο Harry Potter.

Όσο περνούσαν οι μέρες, οι ρόλοι άρχισαν να γίνονται λίγο περίεργοι:

Ήμουν η Βουγιουκλάκη στο «η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια»
Ήμουν η Έλενα Ναθαναήλ στο «Εκείνο το Καλοκαίρι»
Ήμουν η Καίτη Φίνου στο «Καμικάζι Αγάπη μου»

Και τέλος, ήμουν ξανά φοιτήτρια, στο δωμάτιο του hall of residence που έμενα, και έκανα μαλακίες για πλάκα:



Μετά από αυτό, είπα να κόψω αμέσως τα αντιβιοτικά διότι οι παραισθήσεις προφανώς με βλάπτουν…

Νέος Χρόνος

Το 2008 τέλειωσε κάπως επεισοδιακά για μένα.

Είχα τη φαεινή ιδέα να πάω για δεύτερη φορά στη ζωή μου σε όπερα. Η πρώτη ήταν πριν 15 χρόνια στη Βιέννη. Λόγω του ότι δεν ήμουν ιδιαίτερη fan της κλασσικής μουσικής, και λόγω του ότι πέρασα τις προηγούμενες μέρες ξεσαλώνοντας στην αυστριακή εξοχή, πήγα στην όπερα… (να το πω απλά)… «σκοτωμένη» από την κούραση. Ως αποτέλεσμα της κούρασης, κοιμήθηκα half way through και δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι σε κάποια φάση ξύπνησα και νομιζόμενη ότι τέλειωσε το κομμάτι άρχισα να χειροκροτώ με ενθουσιασμό.

Το κομμάτι δεν είχε τελειώσει.

Βασικά χειροκροτούσα μόνη μου.

Ρεζίλι.

Anyway, έκανα 15 χρόνια να ξαναπάω σε όπερα. Ήθελα η εμπειρία να είναι κάτι ξεχωριστό, γι’ αυτό αγόρασα ειδικά για το occasion μια μπλούζα (με βαθύ ντεκολτέ, sequins και ΤΕΛΕΙΑ εφαρμογή να νομίζεις ότι φαίνεται το βυζί σου ενώ στην πραγματικότητα είναι σταθερά συγκρατημένο). Ήταν ridiculously ακριβή και ακόμα διερωτώμαι πως στο καλό θα την αποσβέσω αλλά την αγόρασα και there’s no turning back.

Στολίστηκα λοιπόν, έγινα μια κούκλα και πήγα στην όπερα.

Η οποία όπερα ήταν και πάλι στη Βιέννη.

Η οποία Βιέννη ήταν χιονισμένη και ΠΑΓΩΜΕΝΗ. Ειδικά η ώρα 8 το βράδυ που βγήκα έξω πρέπει να ήταν χαλαρά -10 βαθμοί (Κελσίου). Το παλτό που φορούσα δεν έκανε μεγάλη διαφορά, το δε βαθύ ντεκολτέ δεν βοήθησε.

Και αρρώστησα.

Και έμεινα άρρωστη για πολλές, μα πάρα πολλές μέρες.




ΥΓ: Από την πιο πάνω ιστορία, το μόνο αληθινό είναι ότι αρρώστησα, πήγα 1 φορά σε όπερα και ότι αγόρασα μια μπλούζα (όχι με αυτή τη σειρά). Αντί να πω ότι ήμουν άρρωστη και νοκ ουτ για όλες τις γιορτές, είπα να πω κάτι πιο glamorous. Anyway, happy New Year σε όλους και όλες και είθε ο νέος χρόνος να φέρει στο πολύπαθο νησάκι μας…. αίσθηση του χιούμορ.