"Στην υπηρεσία του κατακτητή"

Αγαπητή Μικαέλλα Falacci της Κύπρου,

Είμαι ο Φανούριος, ο κύριος για τον οποίο έγραψες με τόση αγάπη και με απεριόριστη αμεροληψία.

Θέλω να σε ευχαριστήσω, διότι χάρης στο δικό σου δαιμόνιο άρθρο, εκεί που όλοι έκαναν delete το μήνυμα μου για δωρεάν φαί ως spam, τώρα όλοι μου γράφουν και με ρωτούν τι έχει το μενού και πότε να έρθουν διότι η πίττα σουβλάκι στις ελεύθερες περιοχές έγινε 3 λίρες και η mix άστα να πάνε. Έχουμε δαμέ τη φουκού στο καζίνο συνέχεια αναμμένη και δεν προλαβαίνουμε να ταΐζουμε Κύπριους φοιτητές του Λονδίνου σις κεμπάπ. Τόσο χάλια πια το φαί της καντίνας του πανεπιστημίου?? Όξα τα καζίνα της Αγγλίας δεν διούν πλέον δωρεάν φαί??

Πάντως μπράβο σου που ασχολήθηκες με ένα spam. Αν έπαιρνα στα σοβαρά κάθε φορά μου με ρωτούν σε spam email αν θέλω να κάνω penis enlargement, θα ήμουν ο Ρασπούτιν. Δηλαδή αν λάμβανες email από εκείνο το Νιγηριανό που θέλει να μεταφέρει λεφτά και ζητά πολύ αθώα τον αριθμό του λογαριασμού σου, θα του τον έδινες? Και μετά θα έγραφες ανταπόκριση ότι οι Νιγηριανοί προσπαθούν να εισβάλουν στην Κύπρο? Να το ξέρω για το επόμενο spam που ετοιμάζω.

Επείσης θέλω να σε ευχαριστήσω που διαφήμισες ότι ψάχνω γυναίκες και φίλους στο internet. Εμάχουμουν τόσο καιρό να βρω γνωστούς με το Facebook αλλά μαλακία, καλύτερα η Σημερινή. Διαβάζεται και στις τουαλέτες. Πάντως for the record προτιμώ τις Ρουμάνες από τις Ρωσίδες καθότι η Ρουμανία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ η Ρωσία ακόμα.

Άρεσεν μου το όνομα που διάλεξες «ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου». Ήθελα και εγώ ένα όνομα να φωνάζω τις φίλες μου και τους παρέες μου που πάμε μάππα αλλά δεν έχω τόση φαντασία όπως εσένα. Εμείς απλώς ονομαστήκαμε «Αθκιασεροί». Όταν έβρουμεν ώρα, θα έρθουμε να μας κάμετε ιδιαίτερα για το πώς συμπεριφέρονται σωστά οι Ελληνοκύπριοι διότι μας αρέσουν οι ξένοι λαοί και θέλουμε να μαθαίνουμε κάθε μέρα και κάτι νέο. Μετά να παίξουμε Trivial Pursuit.

Μάνα μου Μικαέλλα μου, θέλω να νιώθεις υπερήφανη που όρθωσες το ανάστημα σου στο σατανικό μου email. Που αντιστάθηκες στα ύποπτα κελεύσματα μου. Μπράβο. Είσαι άξια Ελληνοκύπρια. Που θα έρτεις στο καζίνο, θα σου ετοιμάσω three course meal, ειδικά για σένα τζιαι τους άλλους Μετοπιτζίες του Ηνωμένου Βασιλείου.

Φιλάκια,

Ο Φάνος σου

Drakouna is recovering from a visit to Facebook

Μου έχουν στείλει πρόσκληση για το Facebook.

Μετά από 3 μέρες εξοντωτικού ξεκατινιάσματος μέσα στις σελίδες του, έχω καταλήξει στα ακόλουθα συμπεράσματα (σε μη αλφαβητική σειρά):

- Όλοι θέλουν να φαίνονται πιο όμορφοι από ότι στην πραγματικότητα είναι.
- Όλοι θέλουν να φαίνονται πιο πετυχημένοι από ότι στην πραγματικότητα είναι.
- Όλοι θέλουν να φαίνονται πιο τσαχπίνιδες από ότι στην πραγματικότητα είναι.
- Αν δεν είναι ούτε όμορφοι ούτε τσαχπίνιδες, βάζουν φωτογραφία με το μωρό τους (μπορεί να μην βλέπομαι αλλά έχω κάνει sex και ΟΡΙΣΤΕ η απόδειξη), ή
- Αν δεν έχουν μωρό, βάζουν φωτογραφίες από το γάμο τους (μπορεί να μην βλέπομαι αλλά έχω παντρευτεί άρα ΚΑΤΙ έκανα στη ζωή μου)

Το παζλ του τύπου που θέλει να διαφημιστεί μέσω του Facebook συμπληρώνει το βιογραφικό του σημείωμα που περιλαμβάνει όνομα και χρονολογία φοίτησης σε όσο το δυνατόν πιο γνωστά πανεπιστήμια σε ουάου τοποθεσίες. Σε περίπτωση φοίτησης σε άγνωστα πανεπιστήμια στο ανάθεμα (κάτι χωριά της Αμερικής, κάτι βοσκοτόπια της Αγγλίας), φυσικά και δεν αναφέρονται (τρελοί είμαστε?).

Τρόμαξε το μάτι μου.

Είδα φωτογραφίες συμμαθητών που είχα σχεδόν ξεχάσει, ημίγυμνους και γυμνασμένους, να ποζάρουν με ύφος Δον Ζουάν (σε παρακαλώ βάλε ένα πουκάμισο, βλέπουν και παιδιά), είδα profiles ατόμων που δηλώνουν ότι τα ενδιαφέροντα τους περιλαμβάνουν «girls & sex» (ενώ στο σχολείο τα ενδιαφέροντα τους ήταν «videogames & private masturbation» - πάλι καλά, εξελίχθηκαν-). Ακολουθούν χιλιάδες φωτογραφίες από διακοπές σε μακρινά μέρη. Όσο πιο μακρινό το μέρος τόσο πιο καλό: εγώ στο Πουκέτ, εγώ στην Αυστραλία, εγώ στις Μαλβίδες, στο Λος Άντζελες, στο Las Vegas. Διαγωνισμός ποιος θα κάνει τα πιο πολλά ταξίδια.

Δείτε πόσο όμορφος και πετυχημένος έχω γίνει! Δείτε τι καλή δουλειά έχω! Δείτε πως έχω γίνει χαζομπαμπάς/μαμά και μου πάει! Δείτε τι γκόμενα σύζυγο απέκτησα (κάνω sex 4 φορές την εβδομάδα)!

Η τέλεια εικόνα συμπληρώνεται με τα τελευταία νέα σου που συνοψίζονται σε μια πρόταση:

«Koulla is recovering from a trip to Jamaica.» (όπου γνώρισε δίμετρο Τζαμαικανό που την έμπασε στα μυστικά μονοπάτια της reggae και τώρα προσπαθεί να το ξεπεράσει με Αντώνη Ρέμο και ένα κουτί Panadol.)
«Skevi is planning a trip to Antarctica. Anybody wants to join?» (Ξεκίνα εσύ και ερχόμαστε)
«Pampos has just returned from his honeymoon» (όπου έκανε όλη μέρα sex και στην 5η μέρα βαρέθηκε και πήγε να αγοράσει εφημερίδα, όταν έντρομος ανακάλυψε ότι στα Mauritius islands δεν έχει Φιλελεύθερο.)

Το Facebook δεν είναι τρόπος να κρατάς επαφή με γνωστούς και φίλους. Είναι τρόπος αυτοπροβολής και διαφήμισης. Μπορείς να δείχνεις ομορφότερος και πιο πετυχημένος από ότι στην πραγματικότητα είσαι.

Πράγμα που μπορείς να κάνεις άνετα και με ένα blog βέβαια…

15 πράγματα που αλλάζουν όταν κάνεις ένα μωρό

Στον παιδίατρο υπάρχουν περιοδικά για τέλειες μαμμάδες (υποτίθεται.) Διαβάζω ένα που ονομάζεται Mother & Child. Είναι αρκούντως εμετικό και γλυκανάλατο για να βαρεθώ. Διαβάζω από μέσα ένα άρθρο που λέει για "15 things that change when you have a baby". Νιώθω υποχρέωση μου να μορφώσω όλο τον κόσμο.

1. You finally stop to smell the roses, because your baby is in your arms. (πολύ χρήσιμο. Αν είσαι ανθοπώλης)

2. Where you once believed you were fearless, you now find yourself afraid. (Αυτό είναι αλήθεια. Φοβάσαι ότι στην επόμενη κρίση κλάματος θα κάνεις φονικό. Η Μήδεια θα μπορούσε να ήταν φιλενάδα σου.)

3. The sacrifices you thought you made to have a child no longer seem like sacrifices. (διότι απλούστατα τώρα κάνεις ΑΚΟΜΑ μεγαλύτερες θυσίες)

4. You respect your body ... finally. (έχεις δει το σώμα σου να ξεχειλώνει σε απίστευτο βαθμό και να επανέρχεται πίσω στα φυσιολογικά του. Τελικά είσαι πολύ ελαστικός τύπος.)

5. You respect your parents and love them in a new way. (διότι τους ξαπολάς το μωρό με την πρώτη ευκαιρία και εξαφανίζεσαι.)

6. You believe once again in the things you believed in as a child. (κάτω από το νεροχύτη έχουμε ένα δράκο, το τέρας του Λοχ Νες κατοικεί στην μπανιέρα μας, και το απόγευμα περιμένω τον Peter Pan για καφέ.)

7. You lose touch with the people in your life whom you should have banished years ago. (χάνεις όμως επαφή και με άτομα που δεν ήθελες να χάσεις. Γενικά αντιλαμβάνεσαι ότι οι περισσότεροι φίλοι σου τώρα σε αποφεύγουν.)

8. Bodily functions are no longer repulsive. In fact, they please you. (αυτό το έγραψε κάποιος που το μωρό του ακόμα να αρχίσει να τρώει στερεά τροφή. Υπάρχει διαφορά.)

9. You look at your baby in the mirror instead of yourself. (διότι το μωρό είναι χαριτωμένο. Εσύ ακόμα δεν βλέπεσαι.)

10. You become a morning person. (και απογευματινό person, και βραδινό person, και after hours person και όποτε θυμηθεί να ξυπνήσει το μωρό person.)

11. Your love becomes limitless, a superhuman power. (εκτός από γυναίκα-λάστιχο όπως περιγράφεται στο 4 πιο πάνω, είσαι και η μάνα Τερέζα. Ο άντρας σου όμως μπορεί ακόμα να πιστεύει ότι είσαι η Monica Belucci. Να το ξεκαθαρίσετε το συντομότερο.)

12. "You finally realize that true joy doesn't come from material wealth." — Anonymous (μαλακίες. Ακόμα θέλεις να αγοράσεις παπούτσια, ρούχα, παλτά και ότι άλλο δεις σε καταστήματα. Άσε που με το αμαξάκι μπορείς να στοιβάζεις ακόμα περισσότερες τσάντες καταστημάτων για να μην τα κρατάς το χέρι και κουραστείς.)

13. "You'd rather buy a plastic tricycle than those shoes that you've been dying to have." — Sophie's mom (όχι, ακόμα θέλεις να αγοράσεις τα παπούτσια, ως αναλύεται πιο πάνω. Απλώς αγοράζεις τα παπούτσια ΚΑΙ το τρίκυκλο και η Visa σου γονατίζει.)

14. "You don't mind going to bed at 9 p.m. on Friday night." — Kelly (διότι ενδεχομένως να σηκωθείς στις 3.00 π.μ. και να περπατάς μέσα στο σπίτι άσκοπα κρατώντας ένα μωρό για γυμναστική.)

15. "Your dog — who used to be your 'baby' — becomes just a dog." — Kara (Μας συνέβηκε με τη γάτα. Και τώρα αυτή χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Είπαμε να της βρούμε ένα γκόμενο γάτο να απασχολείται αλλά είναι στειρωμένη. Καταλαβαίνουν οι γάτοι από πλατωνική φιλία?)

Alter Ego

Νανά: Είπα σου που είδα το Alter Ego του Σάκη?
Πίτσα: ω ντήαρ. Και τι έκανε το Σάκη?
Νανά: Τραγουδούσε, λικνιζόταν, έπαιζε τον εαυτό του (τον γκόμενο) και ερωτεύεται μια νταλικιέρισα.
Πίτσα: Μάνα μου το φτωχό.
Νανά: …Που από σύμπτωση είναι και κουκλάρα
Πίτσα: Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματοι
Νανά: …. και πανέξυπνη, και δεν εντυπωσιάζεται από τη δόξα του Σάκη
Πίτσα: και το Σάκη είναι άπορο... ούτε τα συσσίτια δεν τον σώζουν.
Νανά: Όχι ρε, αφού παίζει τον ροκ σταρ…
Πίτσα: Αλλά από επιλογή της έγινε νταλικιέρισα? Επειδή γουστάρει το δρόμο????
αχ!
λέω
Νανά: Και αυτός που έπαιζε στο «10 λεπτά κήρυγμα»….
Πίτσα: Ο Σάκης είναι άπορος σε σχέση με το μακάριοι οι πτωχοί το πνέυματι
Νανά: Είναι βαμμένος ξανθός (bleach από τα χειρότερα) και κάνει το άγριο νιάτο-drummer.
Πίτσα: ….ο Λεωνίδας?
Νανά: ….που περπατάει και γαμάει…. ναι αυτός, ο Λεωνίδας.
Πίτσα: Kαι? Εντυπωσιάστηκες?
Νανά: OYOYOYOY……
Πίτσα: Ανατρίχιασε η δεξιά σου ρόγα?
Νανά: Και η αριστερή… και τα είκοσι μου νύχια… τηλεφώνησα του Έτερου να έρθει που τη δουλειά να με πάρει ΤΩΡΑ!!!
Πίτσα: Οκ….
Νανά: Συνεχίζω με το Σάκη. Η νταλικιέρισα βασικά οδηγεί το λεωφορείο που παίρνει το συγκρότημα του Σάκη από πόλη σε πόλη για να κάνουν συναυλίες.
Πίτσα: Α!
έτσι πε μου
Νανά: Και το συγκρότημα έχει και μια γκόμενα τραγουδίστρια.
Πίτσα: Ακατάχνωτα.
Νανά: Που θέλει το Σάκη.
Αλλά το Σάκη δεν τη θέλει
Πίτσα: Άτε!
Νανά: Αυτή το θέλει (το Σάκη)
Πίτσα: Μα πως το σκέφτηκαν?
Νανά: Αυτός δεν τη θέλει
μετά δεν τον θέλει ούτε εκείνη
και το Σάκη το κάνει με τη νταλικιέρισσα (νομίζω)
και πεθαίνει και ένα μέλος του συγκροτήματος από ναρκωτικά
όχι ο Λεωνίδας
άλλος
Πίτσα: Ωωωωωωωωωω
Νανά: Ένας που έπαιζε στο "Της Ελλάδος τα Παιδιά" (νομίζω)
αυτός με το μουστακούδι…
αυτός…
ναι, πεθαίνει
και το Σάκη απαρηγόρητο
κλαίει….
Πίτσα: Εμαράζωσα
Νανά: Βλέπει με βλέμμα σκεπτικό τον ορίζοντα
δεν τρώει
δεν καπνίζει
δεν γαμάει
(εδώ ανησυχούμε)
Πίτσα: Μάνα μου το Σάκη
Νανά: Τον παρατάει και η νταλικιέρισσα γιατί νόμισε ότι το Σάκη το έκανε με την γκόμενα του γκρουπ.
Αλλά ήταν λάθος
Σάκη αθώος
Πίτσα: ΩΩΩωωωω... Εύγε
Νανά: Και το Σάκη κάθεται και κλαίει… και μετά αρχίζει να γράφει μουσική.
Πίτσα: Ω Σάκη πλιζ ντοντ κράι
Νανά: Βρίσκει τη χαμένη του έμπνευση (την είχε χάσει by the way) (είχε χάσει το point)
το γκρουπ διαλύεται
Πίτσα: Μάνα μου το γκρουπ
Νανά: Και το Σάκη κάνει σόλο καριέρα σε μπαράκι με τη κιθάρα unplugged
(μα γιατί αυτή η μανία με το έντεχνό?? Όποιος κρατάει μια κιθάρα και τραγουδά λυπημένα είναι πιο σοβαρός?)
Τέλος πάντων. Η νταλικιέρισσα τον συγχωράει και πάει στο μπαράκι.
Και το Σάκη τη βλέπει μέσα στο πλήθος.
Πίτσα: Σάκη ντζείσμου τζι’ αν δεν με φτάνεις φτύσμου
Νανά: Το Σάκη κατεβαίνει από τη σκηνή.
Πίτσα: Ω ναι.
Νανά: Και φιλιούνται.
Πίτσα: ΩΩΩΩωωωωω
Νανά: Με πάθος.
Πίτσα: Και μετά είναι η διαφήμιση της Λάκτα??
Νανά: Όχι. Φιλιούνται μπροστά σε όλο τον κόσμο….
Άσε, ρεζιλλίκια
Και εδώ τελειώνει
Αυτά
Πίτσα: Κάνει δηλαδή στροφή στην καριέρα του.
Νανά: Σάκη ζήσει ευτυχισμένο.
Πίτσα: Ελπίζω να την πιάσει ανοικτά την κούρβα της στροφής της καριέρας του μην έχουμε άλλα.

Μπιν Λάντεν, αγάπη μου

«Ο γάμος είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της τρομοκρατίας» Μαλβίνα Κάραλη

Άρα εμείς είμαστε η προσωποποίηση του τρομοκράτη. Είμαστε η Αλ Κάιντα σε διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων, με παρκέ και εντοιχισμένη κουζίνα.
Παίρνω τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου για να διαβάσω. Είναι το «Πιο πολύ, πιο πολλοί» της Μαλβίνας Κάραλη. Το αγόρασα νομίζω το φθινόπωρο του 2000 όταν πήγα ένα ταξίδι στην Αθήνα.

Διαβάζω από μέσα:

«… Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως συγκατοίκηση. Δήθεν πρακτικοί λόγοι. Να μην μας τρώνε οι δρόμοι. Ζούσα καλά, πράγματα των σέβεντις. Φίλοι, συναυλίες, σινεμά. Τα χρήματα μου, όσο έμενα μόνη, πάντα μου περίσσευαν. Ζούμε μαζί, αρχίζουν τα γνωστά: πλυντήριο πιάτων για δώδεκα άτομα εμείς οι δύο. Ψυγείο να θρέψει πέντε οικογένειες. Όταν ήρθε το καινούργιο στέρεο, το νταντέψαμε σαν μωρό. Φιληθήκαμε από πάνω του. Όταν έφτασε το κρεβάτι, στρώμα-υπόστρωμα, νιώσαμε αξιοσημείωτη χαρά. Αργά το βράδυ πήγαμε να ξαπλώσουμε….»

«…Νοσταλγούσα ξανά την ευθραυστότητα της παλιάς ζωής μου. Είχα σκυλιάσει, φίλε. Το καινούργιο μας αυτοκίνητο ήταν γιαπωνέζικο. Ο καπιταλισμός, φίλε. Έχει απόλυτη ανάγκη το ζευγάρι. Πάνω στον μικρό του ζευγαρίσιο συνεταιρισμό πατάει ο καπιταλισμός. Ζευγάρι είναι άνθρωποι που θέλουν να καταναλώσουν όλο και περισσότερο – γούστα τυποποιημένα. Γούστα που μπορούν εύκολα να επηρεαστούν και να προβλεφθούν. Πήραμε το γιαπωνέζικο τετράπορτο. Μας το πλάσαραν ως αμάξι ασφαλές. Με ζώνες πίσω. Για το παιδί που ήδη είχα. Για τα παιδιά που ανυπερθέτως θα κάναμε. Οι πωλητές ξέρουν πριν από σένα. Μπορούν να σου αφηγηθούν τη ζωή σου. Ανάλογα με το τι αυτοκίνητο παίρνεις, ξέρουν να σου πουν με κάθε λεπτομέρεια. Ασφαλές το γιαπωνέζικο μας. Το ζευγάρι αγαπάει την ασφάλεια. Για την ακρίβεια, αυτό που αναζητά δεν είναι η αγάπη, ο έρωτας. Μόνο η ασφάλεια. Η γιαπωνέζικη. Μαζί στα μαρτύρια, αφού μου υποσχέθηκες ότι δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ. Και επειδή μου το υποσχέθηκες, δεν πρόκειται ούτε εγώ να σε εγκαταλείψω, όσο και αν σε βαριέμαι. Μυαλά ζευγαρίσια…»
(όλα αυτά μόνο από το πρώτο κεφάλαιο…)

Πριν πέντε μέρες έγραψα αυτό.
Είμαι η προσωποποίηση του κλισέ, των κλισών, της κλισέ, ώ κλισέ. Είμαι το case study της μακαρίτισσας της Μαλβίνας (χωρίς το γιαπωνέζικο αυτοκίνητο.)

Πιο κάτω περιγράφει ότι τα ζευγάρια κάνουν σεξ με μισοσηκωμένο νυχτικό, και φοράνε σοσόνια στο κρεβάτι.

Εδώ εγώ cool.
Μισώ τα νυχτικά, και λόγω ζέστης ουδέποτε φοράω κάλτσες (κάλτσες δεν είναι τα σοσόνια?) στο κρεβάτι.

Το στέρεο δεν θα συμπλήρωνε τη συζυγική ευτυχία… μια plasma τηλεόραση όμως…

7 λόγοι γιατί να απαγορευτεί το κυνήγι

1. Για να μην βλέπουμε άντρες με παραλλαγή εκτός και αν πρέπει να πάνε στρατό.
Η παραλλαγή στους άντρες δεν είναι macho. Είναι malakia. Εντελώς ξενερουά. Πώς να το πούμε, χωρκάτικη. Η παραλλαγή είναι μια ενδυμασία που εφευρέθηκε ως ρούχο ανάγκης για καμουφλάζ από τον εχθρό. Αυτός είναι και ο λόγος που η παραλλαγή χρησιμοποιείται κυρίως στο στρατό και πουθενά αλλού. Ακόμα και οι R & B ντίβες που προσπάθησαν να το λανσάρουν σαν μόδα πριν μερικές σαιζόν, απέτυχαν παταγωδώς. Διότι όλοι (μα όλοι) φαίνονται σκατά με παραλλαγή. Αν θέλετε οπωσδήποτε να φορέσετε παραλλαγή περιμένετε την επόμενη φορά που θα σας καλέσουν στον στρατό για άσκηση. Αντί να πάτε με τις φόρμες, βάλτε τη στολή σας. Θα σας περάσει η κάψα και δεν θα περιμένετε την εποχή του κυνηγιού για να ντυθείτε σαν καρνάβαλοι για να πάρετε τα βουνά.

2. Επειδή ΔΕΝ είμαστε Κρητικοί. Και ούτε θέλουμε να γίνουμε.
Μπορεί τελικά να αποδείχτηκε ότι το «Της Αγάπης Μαχαιριά» δεν ήταν μια φανταστική σειρά αλλά μια σειρά βγαλμένη από τη σκληρή πραγματικότητα της Κρητικής ζωής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και εμείς να μεταμορφωθούμε σε Σήφιδες και Πανούσους. Άμα θέλεις ντε και καλά να οπλοφορείς, κλέψε ένα G3 από το στρατό. Μπορείς. Η μισή Κύπρος anyway έχει ένα G3 σπίτι της (νόμιμα).

3. Για να καθαρίσει η Κύπρος από τη μάστιγα της «χαρτούτσας».
Δεν υπάρχει μονοπάτι, βουνοπλαγιά, πευκόφυτη περιοχή ή χωράφι στην Κύπρο που να μην είναι τίγκα στα σκάγια ή τις άδειες χαρτούτσες. Περπατάς στη φύση και σκοντάφτεις πάνω σε πράσινες, κίτρινες, θαλασσιές, κόκκινες (συμπλήρωσε χρώματα του ουράνιου τόξου) χαρτούτσες. Μα γιατί τις κάνουν έγχρωμες? Και γιατί οι κυνηγοί τις πετάνε όπου βρουν? Όταν είναι γεμάτες τις ζώνονται όλο περηφάνια (ο Άρης Βελουχιώτης revisited), όταν είναι άδειες πρέπει να τις πετάνε οι μαλάκες?

4. Για να βρουν οι «κυνηγετικοί» σκύλοι την ησυχία τους.
«Κυνηγετικός» είναι ο σκύλος που είναι πολύ μεγάλος σε μέγεθος για να του επιτραπεί να μπει μέσα στο σπίτι και να λερώσει τα έπιπλα, αλλά αρκετά μικρός για να περιοριστεί σε ένα κλουβί 2Χ2 για ολόκληρες εβδομάδες. Ο εν λόγω σκύλος τα χάνει κανονικά μέσα στο κλουβί, σηκώνει με τα γαβγίσματα του κάθε βράδυ τη γειτονιά στο πόδι (98% των «κυνηγών» ζουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, μη χάσουν), μέχρι που μια Κυριακή κάθε full moon (ξέρω γω πότε είναι περίοδος κυνηγιού?) ο «κυνηγός» τον ρίχνει μέσα στην κάσια του διπλοκάμπινου για να πάνε τάχα μου να κυνηγήσουν. Τι κρίμα που δεν έχουμε Animal Police.

5. Επειδή δεν χρειαζόμαστε την περίοδο κυνηγιού για να διασκεδάσουμε στα πεζοδρόμια.
Κάθε παραμονή της περιόδου κυνηγιού βγαίνουν τα κανάλια παγανιά στα καταστήματα που πωλούν είδη κυνηγιού. Και κάθε χρόνο η εικόνα είναι η ίδια. Ο ιδιοκτήτης μαζί με τους φίλους του (να παίζει και στολή παραλλαγής) κάθονται στο πεζοδρόμιο και ψήνουν σούβλα και μεζέδες, πίνουν ζιβανία και δηλώνουν περιχαρείς ότι βασικά είναι ζωόφιλοι και το κυνήγι είναι απλώς μια αθώα αφορμή για να εκδράμουν στη φύση παρέα με τους φίλους τους και να κάνουν barbeque. Δίπλα από το barbeque βλέπουμε full πλάνο δίκανης καραμπίνας. Πολύ ειρηνικό. Να υπενθυμίσω ότι στο πεζοδρόμιο μπορούμε άνετα να διασκεδάσουμε και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Δεν χρειάζεται και η παραμονή κυνηγιού.

6. Επειδή δεν χρειάζονται άλλη αφορμή οι άντρες για να πάνε καμπαρέ.
Υπάρχουν ήδη τα bachelor parties και οι στρατιωτικές ασκήσεις της Εθνικής Φρουράς (η άσκηση Νικηφόρος για παράδειγμα «στέφεται κάθε χρόνο με επιτυχία». Τι θέλει να πει ο ποιητής?). Τι άλλο θέλει τέλος πάντων ο Κύπριος άντρας?

7. Επειδή με το Σχέδιο Ανάν το κυνήγι θα συνέχιζε να επιτρέπεται σε όλη την Κύπρο.
(άσχετο)

Και εδώ θα βρείτε μια πιο σοβαρή προσπάθεια.

Το συμπέρασμα

Ποιο είναι το συμπέρασμα από το "βίντεο σοκ" που δείχνει 2 νεαρές Λεμεσιανές να δέρνουν μια 14χρονη συμμαθήτρια τους?

- Μην τα "πιάνετε" με Λεμεσιανό. Κινδυνεύετε να σας ξυλοκοπήσουν όλες οι Λεμεσιανές πρώην girlfriends τους.

- Και να σας τραβήσουν και βίντεο.

... δύσκολοι καιροί για αντροχωρίστρες...

Σοβαρά τωρά: Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Ούτε περιορίζεται στη Λεμεσό (bless them μάνα μου, εκάμαν με τζιαι εγέλασα). Απλώς παλιά δεν είχαμε κινητά να αποθανατίζουμε τα "κανονίσματα" μας.

Καλό χειμώνα!

Πως ξέρεις ότι μπήκε ο χειμώνας?

Ξεκίνησες να ξυρίζεις τα πόδια σου μέσα στο μπάνιο και τέλειωσε το ζεστό νερό πριν προλάβεις να τελειώσεις.

Σε μια τέτοια περίπτωση έχεις 2 επιλογές:

- Βγαίνεις αμέσως από το μπάνιο, συνεχιζεις άλλη ώρα, και άυριο μέρα του Θεού είναι (αποφεύγεις περαιτέρω "δραστηριοτητες".)

- Ρίχνεις 2-3 Χριστοπαναγίες και συνεχίζεις σφίγγοντας τα δόντια. Βάζεις mental note αύριο να μπεις να κάνεις μπάνιο πρώτη.

Δεν φταίμε εμείς

Είμαστε από τα άτομα που όταν έχουν νεύρα δεν φωνάζουμε, δεν σπάζουμε αντικείμενα και δεν χτυπάμε πόρτες. Κοιτάμε ο ένας τον άλλο με μίσος ζωγραφισμένο στα μάτια (προσπαθώντας –εγώ- να μην κάνω ρυτίδες), κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα ειρωνευτεί τον άλλο καλύτερα και κρατάμε μούτρα. Το μυστικό με τα μούτρα είναι να είσαι συνέχεια απασχολημένος. Να βρεις κάτι να διαβάσεις, να αρχίσεις να τρίβεις μπάνια και πατώματα, οτιδήποτε, για να μην σκέφτεσαι και να δίνεις την εντύπωση δυνατού και αποφασιστικού ατόμου.

Μετά κάνουμε σεξ και μας περνά. Και η ζωή κυλάει με χαρά.

(το άλλο μυστικό είναι να είσαι μεν μουτρωμένη αλλά ανά πάσα στιγμή να έχεις καμωμένα χέρια, πόδια, μουστάκι και μπικίνι στην εντέλεια (και ενυδατωμένα) και αν είναι δυνατόν να φοράς και παρουσιάσιμο βρακί διότι η συμφιλίωση μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή και πρέπει να είσαι έτοιμη για δράση και να κάνεις και καλή εντύπωση. Μιλάω για τις γυναίκες πάντοτε. Αντιλαβού?)

Σε μια τέτοια κρίση ο Έτερος πήγε και αγόρασε από το ΙΚΕΑ ένα έπιπλο. Το κουβάλησε στο σπίτι και θέλοντας να τεστάρουμε τις αντοχές μας και τη σχέση μας, αποφασίσαμε αν και άσχετοι με το θέμα, να το στήσουμε. Είχε προηγηθεί και τρικούβερτος καυγάς για άσχετο θέμα, έτσι για να έχουμε νεύρα και να βιδώνουμε τις βίδες με περισσότερη δύναμη και νεύρο.

Το έπιπλο ήταν ένα πολύ απλό κομμάτι, αποτελούμενο από 561 διαφορετικά κομμάτια ξύλου και 673 βίδες διαφόρων μεγεθών. Απλά πράγματα.

Ξεκινήσαμε να στήνουμε η ώρα 10, πρωί Σαββάτου.

- η ώρα 11.30 έκανα διάλειμμα για να ταίσω το μωρό.
- η ώρα 1.00 πακετάραμε το μωρό και τους εαυτούς μας και πήγαμε να φάμε σουβλάκια. Μαζί με τα σουβλάκια τελικά τσακίσαμε σαλάτες, πατάτες τηγανιτές, ορεκτικά και από 2 μπύρες ο καθένας. Η κουκλάρα ήπιε μόνο γάλα.
- Η ώρα 3.00 επιστρέψαμε στο σπίτι και συνεχίσαμε να στήνουμε.
- Η ώρα 4.00 έκανα διάλειμμα και τάισα (ξανά) το μωρό.
- Η ώρα 4.45 έπιασα τον κώλο του Έτερου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κάνουμε σεξ με κλειστές τις κουρτίνες πάνω στο μισο-στημένο έπιπλο, πράγμα που μας καθυστέρησε αδικαιολόγητα.
- Για τα επόμενα 20 λεπτά ξανα-στήναμε αυτά που διαλύσαμε με το προαναφερόμενο action.
- Η ώρα 6.30 βιδώσαμε και την τελευταία βίδα.

Σε όλη τη διάρκεια του στησίματος ο Έτερος προσπαθούσε να μιμηθεί τη Σμαράγδα Καρύδη στη διαφήμιση του Bo Concept… «αν τα συναρμολογημένα έπιπλα σας είναι ότι και ότι, δεν φταίμε εμείς!»

Guest Star: Μεταξύ 3:00 – 4:00 αποφάσισε η γιαγιά Μαγκάιβερ να επισκεφτεί την κουκλάρα. Για περίπου 1 ώρα στήναμε το έπιπλο υπό τον ήχο της Λιλλήκας στη βεράντα, το μικρό κουνελάκι, τη γιαγιά μας την καλή έχει κότες στην αυλή, καράβι καραβάκι που πάει γιαλό γιαλό και έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε. Μετά βαρέθηκε και έφυγε, ήθελε να δει κάτι επαναλήψεις και έπρεπε να είναι έτοιμη και μπανιαρισμένη όταν θα έδειχνε αργότερα η τηλεόραση τις Γενιές της Σιωπής.

Πως να επιβιώσετε αν χαθείτε στη ζούγκλα

1. Προσπαθήστε να βρείτε ένα ποτάμι. Τις περισσότερες φορές τα ίχνη των ζώων θα σας οδηγήσουν στο νερό. Το νερό διευκολύνει σημαντικά τον προσανατολισμό σας στη ζούγκλα και συνήθως είναι το πιο γρήγορο μέσο για να ταξιδέψετε. (και να πάθετε διάρροια)

2. Φτιάξτε μια πρόχειρη σχεδία με κλαδιά θάμνων ή βλαστούς περικοκλάδων.

3. Αφήστε το ρεύμα να σας οδηγήσει προς τις εκβολές του ποταμού.

4. Ταξιδέψετε στο ποτάμι μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι κροκόδειλοι και οι αλιγάτορες συνήθως κυνηγούν το βράδυ, γι’ αυτό αποφύγετε να ταξιδέψετε στο ποτάμι κατά τις νυχτερινές ώρες. (κάνει και ψύχρα)

5. Παρατηρείτε με προσοχή γύρω σας για να εντοπίσετε χωριά ή οικισμούς. Πολλοί οικισμοί και χωριά της ζούγκλας βρίσκονται κατά μήκος της όχθης των ποταμών.

6. Μπορείτε να τρώτε άφοβα έντομα και ωμά ωάρια (εκτός από εκείνα με τρίχες ή αγκάθια). Αφαιρέστε το κεφάλι και φάτε τα ωμά.

7. Προσευχηθείτε.

8. Αν δεν βρείτε ποταμό, εκάτσατε πάνω.

9. Αλλάξετε κανάλι. Το πολύ Travel channel βλάπτει σοβαρά την υγεία σας.

Κρίση μεσοαστής μάνας (2)

Στο προηγούμενο ποστ μίλησα για την κρίση που έπαθα μέσα στη μέση της νύχτας προσπαθώντας να θυμηθώ τι σκατά έκανα στη δουλειά μου πριν γεννήσω. Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια σκέφτομαι τη δουλειά μου όταν ταΐζω. Αντίθετα, όλες αυτές τις μοναχικές ώρες που κάθομαι και βλέπω τον απέναντι τοίχο (ρωγμή είναι αυτό που βλέπω??), φαντασιώνομαι τη Μεγάλη Φυγή. Η Μεγάλη Φυγή είναι το αγαπημένο μου έργο.

Στη Μεγάλη Φυγή είμαι πρωταγωνίστρια και φεύγω απότομα και ανεξήγητα αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί.

Η φαντασίωση ενώ ξεκίνησε με ένα απλό «θα σηκωθώ και θα φύγω ΤΩΡΑ!», τώρα έχει πάρει διαστάσεις χολιγουντιανής παραγωγής. Η υπόθεση είναι πάντα πολύ απλή:

Τελειώνω το τάϊσμα, αλλάζω την πάνα της κουκλάρας και αμέσως μετά φεύγω προς άγνωστη κατεύθυνση. Τις περισσότερες φορές καταλήγω στο αεροδρόμιο όπου μπαίνω στο πρώτο αεροπλάνο και πάω σε κρύα ευρωπαϊκή χώρα (δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα φαντασιώνομαι κρύα χώρα. Δεν μου έχει τύχει ποτέ να φαντασιωθώ ότι ας πούμε πάω στις Σεϋχέλλες... ή την Πολυνησία). Εκεί πιάνω δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο και βρίσκω την ησυχία μου (μάλλον επειδή δεν έχει βιβλιοπωλεία στην Πολυνησία).

Με τον καιρό έχω προσθέσει λεπτομέρειες.

Για παράδειγμα, πριν φύγω πακετάρω μια βαλίτσα με τα χρειώδη. Φαντάζομαι ένα ένα κομμάτι τι ρούχα θα πάρω μαζί μου (όλα θα έχουν τέλεια εφαρμογή), και ως δια μαγείας, οι πιστωτικές μου κάρτες θα είναι όλες πληρωμένες και θα έχει διπλασιαστεί το όριο τους. Τι διπλασιαστεί, θα πενταπλασιαστεί. Θα πετάξω το κινητό στη θάλασσα και θα επικοινωνήσω ξανά με Κύπρο μετά από 15 χρόνια. Minimum.

Μια φορά φαντάσιώθηκα ότι πήγα στο Άμστερνταμ και μπήκα στο πρώτο coffee shop που βρήκα μπροστά μου. Εκεί κάπνισα μέχρι αναισθησίας και μετά βρήκα δουλειά σε μια φάρμα με τουλίπες.

Και υπάλληλος στο Λούβρο, δεν με χαλάει, το φαντασιώθηκα και αυτό. Έμενα μάλιστα σε γαμάτο διαμέρισμα στο quartier Latin και κάθε μέρα διασταύρωνα το Σηκουάνα για να πάω δουλειά (δική μου η φαντασίωση ότι θέλω κάνω).

Μια άλλη φορά φαντασιώθηκα ότι μπήκα στο αυτοκίνητο (στη φαντασίωση είχα καλό αυτοκίνητο και γαμάτα CD μέσα – τα σκέφτηκα και αυτά- ) και οδήγησα μέχρι που έφτασα στο πιο απομακρυσμένο σημείο που μπορούσα να φτάσω (Πύργο Τυλληρίας). Εκεί αγόρασα ένα αγρόκτημα και αποσύρθηκα από τον κόσμο. Μόνο μια φορά όμως το φαντασιώθηα αυτό.

Φαντασιώνομαι ακόμα και τις πρακτικές δυσκολίες. Ας πούμε, λέω να φύγω αλλά ξέρω που είναι το διαβατήριο μου? Θα βρω άραγε κίνηση βγαίνοντας στο highway? Και αν η πρώτη πτήση για εξωτερικό πάει στη Συρία? Και που θα περιμένω μέχρι να φύγει το αεροπλάνο? Άραγε τα ρούχα που φαντασιώθηκα να πάρω μαζί μου θα ζυγίζουν περισσότερα κιλά απ’ ότι πρέπει και θα πρέπει να πληρώσω πρόστιμο? Και να κανονίσω να φύγω αρχές του μήνα που θα είμαι πληρωμένη αλλιώς θα τραγουδώ κάτω από γέφυρες….

Αν ήταν να τραγουδώ όμως κάτω από γέφυρες, κάτω από ποια γέφυρα θα ήθελα να τραγουδώ?

Μια φορά προσπάθησα να φαντασιωθώ ότι παίρνω και την κουκλάρα μαζί μου αλλά μόνο που σκέφτηκα πόσα πράγματα θα έπρεπε να πακετάρω, αποφάσισα να κάτσω εδώ που κάθομαι.

Το πιο συνηθισμένο μου όμως είναι να αλλάζω τα ρούχα της βαλίτσας (ξεκίνησα με σεξουαλικά μαγιό και φλιπ φλοπ, τώρα φαντασιώνομαι δερμάτινα σακάκια).

Και κάπου εκεί τελειώνω το τάϊσμα και θυμάμαι κάποια άλλη δουλειά που πρέπει να κάνω.

Κρίση μεσοαστής μάνας

Τελευταία έχω τα νεύρα μου.

Το αποκορύφωμα ήρθε πριν μερικά βράδια, όταν κατά τις 3:30 το πρωί τάιζα την κουκλάρα διότι είχε ξυπνήσει. Εκεί που καθόμουν μέσα στην ησυχία της νύχτας κρατώντας στο ένα χέρι το μωρό και στο άλλο το μπιμπερό, μου ήρθε να ξύσω τη μύτη μου. Έκανα μια άτσαλη κίνηση, την έξυσα και άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Σκέφτηκα ότι μετά από τόσο καιρό απουσίας το γραφείο μου στη δουλειά θα μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο. Προσπάθησα να θυμηθώ τι έκανα στη δουλειά πριν φύγω με maternity leave.

Δεν μπορούσα να θυμηθώ…

Αμυδρά κάτι μου ερχόταν στο νου αλλά καθόλου λεπτομέρειες… δεν ξέρω πώς να κάνω τη δουλειά μου, άρχισα να παθαίνω αρτηριοσκλήρωση!!

Δεν μπορούσα να θυμηθώ τι έκανα στη δουλειά μου, αλλά το ένα φέρνει το άλλο και θυμήθηκα τα ακόλουθα:

- Έχει ένα αιώνα να ταξιδέψω στο εξωτερικό.
- Δεν με βλέπω σύντομα να ταξιδεύω.
- Και αν ταξιδέψω, θα είναι με ένα μωρό που θα με περιορίζει αφάνταστα.
- Έχω κάτι φίλες και γνωστές που κάνουν τρελή καριέρα στο εξωτερικό και κάθε 3 μήνες είναι σε διαφορετική χώρα.
- Διότι δεν βιάστηκαν να παντρευτούν και να γκαστρωθούν.
- Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκα σε μπαρ.
- …και να ήταν νύχτα…
- για club δε, δεν το συζητώ.
- ακόμα να μπω μέσα στα παλιά μου ρούχα.
- πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα μια ολόκληρη νύχτα χωρίς διακοπές?
- τι ωραία που ήταν όταν ήμουν φοιτήτρια… (conveniently ξέχασα τις τελικές εξετάσεις και τις εργασίες)
- πότε θα ξαναπάω στο Λονδίνο?
- άραγε πληρώθηκα αυτό το μήνα?
- να θυμηθώ να βάλω αύριο πλυντήριο… τι αύριο… σε λίγες ώρες…
- σκατά! Ξέχασα να ξεπαγώσω κρέας…

Εκείνη τη στιγμή (η ώρα 3:30 το πρωί και ενώ η κουκλάρα έτρωγε ένα «σνακ») ζήλεψα λίγη ανεξαρτησία…

Αυτό θα είναι το μέλλον μου? Να γίνω σιγά σιγά φυτό, να αποχαυνωθώ εντελώς με τα οικογενειακά μου σε σημείο να χάσω κάθε ενδιαφέρον που είχα παλιά? Γι’ αυτό σπούδαζα τόσα χρόνια? Θα γίνω και εγώ υστερική με μαλλί κομμωτηρίου, σπίτι στα προάστια και εξοχικό στη θάλασσα? (καλά, αυτό δεν με χαλάει).

Η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι πλέον ούτε «ατίθασο», ούτε «νιάτο», είναι μια θλιβερή στιγμή…

Welcome to suburbia, have a nice day.

Και στο ράδιο θα παίζει Χατζηγιάννης… (μπλιαχ)

Αν κόψω και το sex θα γίνω χαρακτήρας για κείμενο του Γιάγκου Μικελλίδη (τα κοινωνικά, όχι τα πολιτικά).

Πρέπει να κόψω τα μεταμεσονύχτια ταΐσματα...