Μπιν Λάντεν, αγάπη μου

«Ο γάμος είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της τρομοκρατίας» Μαλβίνα Κάραλη

Άρα εμείς είμαστε η προσωποποίηση του τρομοκράτη. Είμαστε η Αλ Κάιντα σε διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων, με παρκέ και εντοιχισμένη κουζίνα.
Παίρνω τυχαία ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου για να διαβάσω. Είναι το «Πιο πολύ, πιο πολλοί» της Μαλβίνας Κάραλη. Το αγόρασα νομίζω το φθινόπωρο του 2000 όταν πήγα ένα ταξίδι στην Αθήνα.

Διαβάζω από μέσα:

«… Με το που γνωριστήκαμε, αμέσως συγκατοίκηση. Δήθεν πρακτικοί λόγοι. Να μην μας τρώνε οι δρόμοι. Ζούσα καλά, πράγματα των σέβεντις. Φίλοι, συναυλίες, σινεμά. Τα χρήματα μου, όσο έμενα μόνη, πάντα μου περίσσευαν. Ζούμε μαζί, αρχίζουν τα γνωστά: πλυντήριο πιάτων για δώδεκα άτομα εμείς οι δύο. Ψυγείο να θρέψει πέντε οικογένειες. Όταν ήρθε το καινούργιο στέρεο, το νταντέψαμε σαν μωρό. Φιληθήκαμε από πάνω του. Όταν έφτασε το κρεβάτι, στρώμα-υπόστρωμα, νιώσαμε αξιοσημείωτη χαρά. Αργά το βράδυ πήγαμε να ξαπλώσουμε….»

«…Νοσταλγούσα ξανά την ευθραυστότητα της παλιάς ζωής μου. Είχα σκυλιάσει, φίλε. Το καινούργιο μας αυτοκίνητο ήταν γιαπωνέζικο. Ο καπιταλισμός, φίλε. Έχει απόλυτη ανάγκη το ζευγάρι. Πάνω στον μικρό του ζευγαρίσιο συνεταιρισμό πατάει ο καπιταλισμός. Ζευγάρι είναι άνθρωποι που θέλουν να καταναλώσουν όλο και περισσότερο – γούστα τυποποιημένα. Γούστα που μπορούν εύκολα να επηρεαστούν και να προβλεφθούν. Πήραμε το γιαπωνέζικο τετράπορτο. Μας το πλάσαραν ως αμάξι ασφαλές. Με ζώνες πίσω. Για το παιδί που ήδη είχα. Για τα παιδιά που ανυπερθέτως θα κάναμε. Οι πωλητές ξέρουν πριν από σένα. Μπορούν να σου αφηγηθούν τη ζωή σου. Ανάλογα με το τι αυτοκίνητο παίρνεις, ξέρουν να σου πουν με κάθε λεπτομέρεια. Ασφαλές το γιαπωνέζικο μας. Το ζευγάρι αγαπάει την ασφάλεια. Για την ακρίβεια, αυτό που αναζητά δεν είναι η αγάπη, ο έρωτας. Μόνο η ασφάλεια. Η γιαπωνέζικη. Μαζί στα μαρτύρια, αφού μου υποσχέθηκες ότι δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ. Και επειδή μου το υποσχέθηκες, δεν πρόκειται ούτε εγώ να σε εγκαταλείψω, όσο και αν σε βαριέμαι. Μυαλά ζευγαρίσια…»
(όλα αυτά μόνο από το πρώτο κεφάλαιο…)

Πριν πέντε μέρες έγραψα αυτό.
Είμαι η προσωποποίηση του κλισέ, των κλισών, της κλισέ, ώ κλισέ. Είμαι το case study της μακαρίτισσας της Μαλβίνας (χωρίς το γιαπωνέζικο αυτοκίνητο.)

Πιο κάτω περιγράφει ότι τα ζευγάρια κάνουν σεξ με μισοσηκωμένο νυχτικό, και φοράνε σοσόνια στο κρεβάτι.

Εδώ εγώ cool.
Μισώ τα νυχτικά, και λόγω ζέστης ουδέποτε φοράω κάλτσες (κάλτσες δεν είναι τα σοσόνια?) στο κρεβάτι.

Το στέρεο δεν θα συμπλήρωνε τη συζυγική ευτυχία… μια plasma τηλεόραση όμως…