Κρίση μεσοαστής μάνας (2)

Στο προηγούμενο ποστ μίλησα για την κρίση που έπαθα μέσα στη μέση της νύχτας προσπαθώντας να θυμηθώ τι σκατά έκανα στη δουλειά μου πριν γεννήσω. Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια σκέφτομαι τη δουλειά μου όταν ταΐζω. Αντίθετα, όλες αυτές τις μοναχικές ώρες που κάθομαι και βλέπω τον απέναντι τοίχο (ρωγμή είναι αυτό που βλέπω??), φαντασιώνομαι τη Μεγάλη Φυγή. Η Μεγάλη Φυγή είναι το αγαπημένο μου έργο.

Στη Μεγάλη Φυγή είμαι πρωταγωνίστρια και φεύγω απότομα και ανεξήγητα αφήνοντας πίσω σύζυγο και παιδί.

Η φαντασίωση ενώ ξεκίνησε με ένα απλό «θα σηκωθώ και θα φύγω ΤΩΡΑ!», τώρα έχει πάρει διαστάσεις χολιγουντιανής παραγωγής. Η υπόθεση είναι πάντα πολύ απλή:

Τελειώνω το τάϊσμα, αλλάζω την πάνα της κουκλάρας και αμέσως μετά φεύγω προς άγνωστη κατεύθυνση. Τις περισσότερες φορές καταλήγω στο αεροδρόμιο όπου μπαίνω στο πρώτο αεροπλάνο και πάω σε κρύα ευρωπαϊκή χώρα (δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα φαντασιώνομαι κρύα χώρα. Δεν μου έχει τύχει ποτέ να φαντασιωθώ ότι ας πούμε πάω στις Σεϋχέλλες... ή την Πολυνησία). Εκεί πιάνω δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο και βρίσκω την ησυχία μου (μάλλον επειδή δεν έχει βιβλιοπωλεία στην Πολυνησία).

Με τον καιρό έχω προσθέσει λεπτομέρειες.

Για παράδειγμα, πριν φύγω πακετάρω μια βαλίτσα με τα χρειώδη. Φαντάζομαι ένα ένα κομμάτι τι ρούχα θα πάρω μαζί μου (όλα θα έχουν τέλεια εφαρμογή), και ως δια μαγείας, οι πιστωτικές μου κάρτες θα είναι όλες πληρωμένες και θα έχει διπλασιαστεί το όριο τους. Τι διπλασιαστεί, θα πενταπλασιαστεί. Θα πετάξω το κινητό στη θάλασσα και θα επικοινωνήσω ξανά με Κύπρο μετά από 15 χρόνια. Minimum.

Μια φορά φαντάσιώθηκα ότι πήγα στο Άμστερνταμ και μπήκα στο πρώτο coffee shop που βρήκα μπροστά μου. Εκεί κάπνισα μέχρι αναισθησίας και μετά βρήκα δουλειά σε μια φάρμα με τουλίπες.

Και υπάλληλος στο Λούβρο, δεν με χαλάει, το φαντασιώθηκα και αυτό. Έμενα μάλιστα σε γαμάτο διαμέρισμα στο quartier Latin και κάθε μέρα διασταύρωνα το Σηκουάνα για να πάω δουλειά (δική μου η φαντασίωση ότι θέλω κάνω).

Μια άλλη φορά φαντασιώθηκα ότι μπήκα στο αυτοκίνητο (στη φαντασίωση είχα καλό αυτοκίνητο και γαμάτα CD μέσα – τα σκέφτηκα και αυτά- ) και οδήγησα μέχρι που έφτασα στο πιο απομακρυσμένο σημείο που μπορούσα να φτάσω (Πύργο Τυλληρίας). Εκεί αγόρασα ένα αγρόκτημα και αποσύρθηκα από τον κόσμο. Μόνο μια φορά όμως το φαντασιώθηα αυτό.

Φαντασιώνομαι ακόμα και τις πρακτικές δυσκολίες. Ας πούμε, λέω να φύγω αλλά ξέρω που είναι το διαβατήριο μου? Θα βρω άραγε κίνηση βγαίνοντας στο highway? Και αν η πρώτη πτήση για εξωτερικό πάει στη Συρία? Και που θα περιμένω μέχρι να φύγει το αεροπλάνο? Άραγε τα ρούχα που φαντασιώθηκα να πάρω μαζί μου θα ζυγίζουν περισσότερα κιλά απ’ ότι πρέπει και θα πρέπει να πληρώσω πρόστιμο? Και να κανονίσω να φύγω αρχές του μήνα που θα είμαι πληρωμένη αλλιώς θα τραγουδώ κάτω από γέφυρες….

Αν ήταν να τραγουδώ όμως κάτω από γέφυρες, κάτω από ποια γέφυρα θα ήθελα να τραγουδώ?

Μια φορά προσπάθησα να φαντασιωθώ ότι παίρνω και την κουκλάρα μαζί μου αλλά μόνο που σκέφτηκα πόσα πράγματα θα έπρεπε να πακετάρω, αποφάσισα να κάτσω εδώ που κάθομαι.

Το πιο συνηθισμένο μου όμως είναι να αλλάζω τα ρούχα της βαλίτσας (ξεκίνησα με σεξουαλικά μαγιό και φλιπ φλοπ, τώρα φαντασιώνομαι δερμάτινα σακάκια).

Και κάπου εκεί τελειώνω το τάϊσμα και θυμάμαι κάποια άλλη δουλειά που πρέπει να κάνω.