ότι τίτλο και να βάλω μου φαίνεται χαζός

Νιώθω ότι θα έπρεπε να σχολιάσω το πάττισμα του Κωστόπουλου και τη διακοπή του Nitro. Σκεφτόμουν αρκετή ώρα κάτι καθοριστικό ή μια στιγμή epiphany που μου συνέβηκε χάρη στο ΚΛΙΚ ή το Nitro. Σημάδεψε την εφηβεία μου ρε γαμώτο, γιατί όμως?

Για κάποιο περίεργο λόγο, μόνο κώλους, βυζιά και penises μου έρχονται στο μυαλό…. η Madonna σε μαυρόασπρη γυμνή φωτογράφηση μέσα στη μέση του δρόμου (τότε που έβγαλε το βιβλίο Sex)… η Ελένη Πετρουλάκη σε γυμνή φωτογράφιση με body painting…. η Βίκυ Κουλιανού ως θεά Αφροδίτη σε ένα editorial με θεούς του Ολύμπου και τι γαμάτα που είναι να είσαι Έλληνας (τότε που ήταν)… αφιέρωμα στο σόδο-μάζο και άλλες extreme σεξουαλικές συνήθειες…. τα άπαντα γύρω από το πέος –size, χρώμα, άρωμα, αριστερή κατεύθυνση- (νομίζω απαγορεύτηκε αυτό το τεύχος)…. ένα δεύτερο αφιέρωμα στο πέος για να καλύψει όλα τα κενά που άφησε το πρώτο… η Βίκυ Καγιά ως δεκαπεντάχρονο πρωτοεμφανιζόμενο μοντέλο σε ένα editorial με τη νέα γενιά των Ελλήνων (που τώρα είναι άνεργοι). Νομίζω ήταν και ο Παπακαλιάτης σε εκείνο το editorial ως «Πάμε Πλατεία»…. Ο ίδιος ο Κωστόπουλος σε road trip στην Αμερική πάνω σε μοτοσικλέτα (δεν ήταν ακόμα παντρεμένος και ξερόλας)…. Τι είναι το καρεκλάτο, πώς να κάνεις sex σε στάση του λεωφορείου και άλλα 27 μέρη, όσες και οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης….  

Καλά, η εφηβεία μου σημαδεύτηκε από κώλους και βυζιά και πέη?

Μια χαρά με βρίσκω….

Το πιο εντυπωσιακό

Πρόσφατα (αλλά και πιο παλιά) έχω μιλήσει με πολλούς ξένους επισκέπτες που ήρθαν στην Κύπρο είτε για διακοπές, είτε για δουλειά. Εμείς μπορεί να νομίζουμε ότι κάναμε Χ νέους δρόμους, Ψ νέες εγκαταστάσεις και γίναμε Ευρώπη, μπορεί να θέλουμε διακαώς να τους δείξουμε αρχαία και πολιτισμό και που έκανε την ανάγκη της η Αφροδίτη και εισβολή και κατοχή, αλλά στην πραγματικότητα, πόσοι από μας ξέρουν τι κάνει (στα μάτια των ξένων) την Κύπρο να ξεχωρίζει?

Λοιπόν, είναι εντυπωσιακό ότι απ’ όπου και αν προέρχονται οι ξένοι (π.χ. Ευρώπη, Ασία, Αμερική), κάνουν σχεδόν πάντα τα ίδια δύο σχόλια:

1. Το φως. Αυτό το απίστευτο φως που διαπερνά το δέρμα και σχεδόν νιώθεις τη βιταμίνη Δ να παράγεται από τον οργανισμό σου. Ήλιο έχει και αλλού, αυτό το απόλυτο όμως φως μόνο στο Αιγαίο και την Κύπρο το συναντάς τόσο έντονα (και τη Μέση Ανατολή βέβαια αλλά αν τολμάς πήγαινε). Μια ηλιόλουστη μέρα στην Κύπρο είναι πιο ηλιόλουστη από οπουδήποτε αλλού. Και είναι εντυπωσιακό κάθε φορά για τους ξένους. Ακόμα και εγώ εντυπωσιάζομαι και μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι οι ξένοι βρίσκουν την Κύπρο όμορφη όχι τόσο για το landscape της αλλά διότι είναι φωτεινή. Είναι το καλύτερο πράγμα που μας συνέβηκε (να ζούμε κάτω από αυτό το φως) και ευτυχώς είναι κάτι που δεν εξαρτάται από την Πολιτεία μας για να υπάρχει.

2. Συγκοινωνίες: Θέλουν να πάνε παντού να δουν αυτό το θαυμάσιο φωτεινό τοπίο. Και ανακαλύπτουν με έκπληξη ότι.... δεν υπάρχουν τρένα ή άλλες reliable δημόσιες συγκοινωνίες για να κινηθούν. Αυτό που για εκείνους είναι καθημερινό φαινόμενο, εδώ είναι science fiction. Το γεγονός ότι δεν έχουμε δημόσιες συγκοινωνίες είναι μεγάλο puzzle για αυτούς. Μα σίγουρα? Δεν έχει? Και πως θα πάω στο Ayia Napa και Limassol? Αντιλαμβάνονται αμέσως γιατί κυκλοφορούμε όλοι με ιδιόκτητα αυτοκίνητα.

Αυτά τα δύο είναι προφανώς τα δύο πιο εντυπωσιακά features της Κύπρου.

Νομίζω θα έπρεπε να βάλουν μια ταμπέλα στο αεροδρόμιο για να πληροφορεί τους ξένους επισκέπτες ότι «Welcome to the island of sunshine. We hope you remembered to bring along your driver’s license».

Ελάτε και σε μας!

Με αφορμή τη ληστεία στο αρχαιολογικό μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, δεν μπορούσα παρά να θυμηθώ τις κραυγές απόγνωσης των δικών μας αρχαίων εκθεμάτων που … καρτερούνε μέρα νύχτα να φυσήξει ένα αέρας… να σηκώσει λίγη από τη σκόνη που τα καλύπτει τόσα χρόνια.

Free Aphrodite

Free Zeus

(ακόμα περιμένουν οι καημένοι)

Πρόσφατα ο βαφτιστικός μου (ένα παιδάκι 9 χρονών) ενδιαφέρθηκε να πάει στο αρχαιολογικό μουσείο για να δει live το αγαλματάκι που έχουμε πάνω στα Ευρώ μας (το ειδώλιο από τον Πωμό –είδες που ο Πωμός έχει και άλλα πράγματα να επιδείξει πέρα από το Paradise Place Jazz festival?-). Προσπάθησα να τον αποτρέψω, με το σκεπτικό ότι αν το πρώτο μουσείο που θα δει στη ζωή του είναι το δικό μας μουσείο, θα τον αποτρέψει για πάντα από το θέμα, θα νεκατσιάσει γενικά την ιστορία σαν μάθημα και ο κλάδος ίσως χάσει ένα λαμπρό νέο. Μετά που με καθησύχασε η μάνα του ότι ο μικρός έχει ήδη επισκεφτεί το νέο μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα, δέχτηκα να τον πάρω.

……

(είναι από τις φορές που νευριάζεις που έχεις δίκιο).

Το μουσείο είναι ΑΚΟΜΑ στο σημείο του «Ταξίδι ρετρό» (σημείωσε ότι το έγραψα πριν 3 σχεδόν χρόνια).

Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Είναι να θέλεις να κάνεις κάτι άμεσα. Είναι αυτό που λέμε ότι για να γίνει η δουλειά σου πρέπει να την κάνεις εσύ και να μην περιμένεις τους άλλους. Έχω δύο επιλογές. Είτε την επόμενη φορά θα εμφανιστώ στο μουσείο με το ξεσκονόπανο στο χέρι (δεν αναφέρω Famozo διότι μπορεί να είναι βλαβερό για τα εκθέματα), είτε απλώς θα το ληστέψω εγώ η ίδια και ως λύτρα θα ζητήσω μουσείο με υποφερτές συνθήκες διαβίωσης.

Help please

Οκ, ξέρω ότι μπορεί να ακουστεί περίεργο αλλά προχτές που πήγα στο Jumbo έπαιζε ένα τραγούδι από το μεγάφωνο, το οποίο δεν ήταν οι συνηθισμένες σαχλές διαφημίσεις του, ούτε τα Ζουζούνια. Ήταν ένα παιδικό τραγούδι, που τραγουδούν παιδάκια αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη ότι είναι της προ-Ζουζούνο εποχής.

Νομίζω είναι παιδικό τραγούδι «της εποχής μας». Και είχα να το ακούσω χρόνια πολλά.

Βασικά έπαθα αυτό που παθαίνεις που μυρίζεις κάτι και ξαφνικά γίνεται triggered μια ξεχασμένη ανάμνηση? Κάτι παρόμοιο. Το άκουσα και ήμουν ξανά στο σπίτι της γιαγιάς Μαγκάιβερ, ακούγαμε ΡΙΚ1 ραδιόφωνο και περίμενα να γίνει πέντε το απόγευμα για να ξεκινήσει η τηλεόραση.

Δεν θυμάμαι το όνομα του, ούτε όλα τα λόγια του. Αλλά νομίζω ήταν χαρακτηριστικό τραγούδι της εποχής μας. Βασικά όσο και να σπάσω δεν μπορώ να το θυμηθώ. Μόνο μερικές φράσεις.

«Μες το δάσος το ζωάκια…… αρχηγός το αλεπουδάκι που’ναι ζωηρό ζωάκι…. Και... (κάτι κάνει δεν θυμάμαι)… και φωνάζει δυνατά… όλοι μαζί! Εμπρός μαρς….. εν δυο εν δυο εν δυο…..μπράβο παιδιά!»

Τραγούδι ήταν? Διαφήμιση? Θυμίζει κάτι σε κάποιον? Έπαθε κανένας άλλος flashback?