Η μεγαλύτερη απάτη

Η μητρότητα είναι η μεγαλύτερη απάτη όλων των εποχών. Τυλίγεται με ωραίο περιτύλιγμα υποψιάζομαι μόνο και μόνο για να διαιωνιστεί το είδος. Αντί να σου λένε τι ωραίο που είναι το συναίσθημα της μητρότητας θα έπρεπε να σε προετοιμάζουν για τις πρακτικές δυσκολίες:

- Ότι την ευθύνη του μωρού θα έχεις ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ εσύ, μια ευθύνη βαριά και ασήκωτη και μη μεταβιβάσιμη. Μια ευθύνη που ξεκινά από τα χαράματα και τελειώνει αργά το βράδυ και κάποτε και με επεισόδια μέσα στο βράδυ. Θα υπάρχουν βέβαια καλοθελητές για να σε βοηθήσουν, αλλά μόνο έκτακτοι και για μικρά διαστήματα.

- Ο άντρας σου είναι βέβαια στο πλάι σου, αλλά την ευθύνη την έχεις ΕΣΥ. Ακόμα και τον πιο βοηθητικό άντρα του κόσμου να έχεις, θέλει το pampering του και την αναγνώριση του. Οποιαδήποτε δουλειά κάνει μέσα στο σπίτι θα πάρει μυθικές διαστάσεις, θα απαιτεί το μετάλλιο του. Ακόμα και αν κάνει τα ίδια πράγματα που κάνεις εσύ, εκείνος λαμβάνει αναγνώριση και συμπάθεια από όλους, είναι ένας μικρός ήρωας, εσύ είσαι μια μάνα.

- Όσα πτυχία και αν απέκτησες, όση πείρα και αν διαθέτεις, όσο σημαντική δουλειά και αν έκανες πριν γεννήσεις, τώρα είσαι μια μάνα και προφανώς σταματάς να είσαι σοβαρό άτομο. Είσαι το ίδιο με όλες τις άλλες γυναίκες του κόσμου. Είσαι το ίδιο με τις αμόρφωτες, τις κουνέλες, τις γυναίκες που δεν είχαν άλλη φιλοδοξία στη ζωή τους από το να παντρευτούν και να κάνουν μωρά, τις γυναίκες που δεν ταξίδεψαν πουθενά και δεν διάβασαν κανένα βιβλίο. Τις γυναίκες που σε καμία περίπτωση δεν θα γίνονταν φίλες σου αλλά σε βλέπουν στο πάρκο και θεωρούν ότι επειδή έχετε μωρά, είσαστε το ίδιο και έχετε τις ίδιες ανάγκες.

- Δεν σταματάς να έχεις ενδιαφέροντα. Δεν σταματάς να θέλεις να κάνεις πράγματα για σένα. Δεν σταματάς να είσαι το άτομο που ήσουν πριν. Κανένας όμως δεν σε παίρνει στα σοβαρά, διότι τώρα είσαι μια μάνα. Αυτό ισχύει στη δουλειά, στο σπίτι και παντού.

- Κανένας δεν σε προετοιμάζει για αυτό το σοκ. Που για 15 χρόνια εκπαιδευόσουν να είσαι ίση μεταξύ ίσων, να χτίσεις μια υπόληψη, να μάθεις 5 πράγματα, να μορφωθείς, να γνωρίσεις τον εαυτό σου να αποφασίσεις τι θέλεις και τώρα, πάνω που είχες σχεδόν καταφέρει όλα τα πιο πάνω αλλάζεις κατεύθυνση και φτου ξανά από την αρχή.

- Οι μητέρες μας ήταν περίπου η πρώτη γενιά γυναικών που ανακάλυψαν το πρόβλημα. Μια ύπαρξη Μαίρης Παναγιωταρά, εργαζόμενης μητέρας και καλής νοικοκυράς, να ξέρουν ότι μπορούν να είναι έξυπνες και ικανές αλλά από την άλλη να έχουν και την ευθύνη των παιδιών. Οι γιαγιάδες μας δεν μπήκαν σε αυτό το τριπ. Η πλειοψηφία έμενε στο σπίτι και κανόνισε να μην της μπαίνουν ιδέες. Η γνώση φέρνει την κατάθλιψη.

Ίσως η μητρότητα να είναι τελικά η υπέρτατη ειρωνεία. Αν αποφασίσεις ποτέ να κάνεις παιδιά, καλύτερα να είσαι όσο πιο αδαής γίνεται. Κάνει τη ζωή σου ευκολότερη.

Χρειάζομαι διακοπές. Ελπίζω να μην λυθεί το κυπριακό μέχρι να επιστρέψω.

Trash nation 10

Πρώτη φορά ένας γάμος να μου θυμίσει τόσα πολλά πράγματα. Μαζί.


Αυτή η φωτογραφία ας πούμε μου θύμισε:

- Χούντα
- Theme Party
- Beauty and the Beasts

Αυτή η φωτογραφία μου θύμισε

- Star Wars, Τhe Return of the Jedi (τα light sabers είναι αληθινά, να πάρουμε 3-4 για την κουζίνα μας)
- Star Wars, Trash Nation (literally) Strikes Back

Και αυτή μου θύμισε

- Zena the warrior princess (το σπαθί)
- Επανάσταση του 1821 (η αποφασιστικότητα)
- Επανάσταση του 1879 (το στυλ Delacroix)
- Επανάσταση του 1830 (στο Βέλγιο, ούτε η μάνα της δεν την ξέρει)
- Επανάσταση του 1917 (επανάσταση ήταν και αυτή)
- Επανάσταση στη αποτρίχωση με τη νέα μέθοδο φωτόλυσης (οκ, άσχετο)

Η τελευταία φωτογραφία μου θύμισε κάτι τόσο ευχάριστο που έπρεπε να το κάνω video...

Στην αρχή νόμισα ότι παντρεύεται ο καπετάνιος στο Πλοίο της Αγάπης. Μετά είδα τους υπόλοιπους. Ο γάμος μου δίπλα σε αυτό ήταν plain and boring. Ούτε ένας ντυμένος χακί, ούτε ένα φονικό όπλο. Απαράδεκτο.

Στάμπες για T-shirts

"Αγωνιστικά" t-shirts για όλες τις ώρες.

Ποίημα

Το μοναδικό ποίημα για το πραξικόπημα που θα γράψω ποτέ:

"Did you really think it would be that easy?
For a second there –yeah- they kind of did."

Δεν τους άρεσε η Δημοκρατία μας. Ήθελαν Ένωση. Εδώ και τώρα.
Δεν άκουσαν κανένα. Τα έκαναν σαλάτα.
Κκελλέ κουλούμπρα.
Τι κρίμα που δεν ήταν hippies.
Τωρά, απλώς περιμένουμε η γενιά τους να τα κακαρώσει για να ησυχάσουμε που λλόου τους.
Στην περίπτωση της Κύπρου, η προηγούμενη γενιά δεν είναι πηγή γνώσης και σοφίας.
Είναι παράδειγμα προς αποφυγή.

Παίξετε τωρά με τη σειρήνα σας και σκάστε.

Πάμ' Παραλία?

Αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο στον Κόννο (Connos beach). Διότι από τον καιρό που έχουμε να πάμε κοντεύουμε να ξεχάσουμε τη φάτσα της, και διότι βαρεθήκαμε την παραλία που πάμε συνήθως.

(για όσους δεν γνωρίζουν, να εξηγήσω ότι η παραλία Κόννος είναι μια μικρή παραλία με χρυσή άμμο και γαλάζια νερά. Στο peak της μέρας μαζεύει τόσο κόσμο που δεν βλέπεις άμμο να πατήσεις και το γαλάζιο νερό έχει γεύση Bizz Buin – προστασία 15. Από τις πολύ λίγες παραλίες στην Κύπρο που πάνω από την παραλία βλέπεις πεύκα (αληθινά).

Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Κόννου αλλά αποφεύγουμε την εν λόγω παραλία διότι είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις ομπρέλα πρώτο τραπέζι πίστα και όταν έχεις παιδάκια που παίζουν στην άμμο πρέπει να μπορείς να τα βλέπεις. Συνέχεια.

Αψηφούμε όμως τον κίνδυνο και αποφασίζουμε να πάμε.

Για να υπερπηδήσουμε το πρόβλημα της ομπρέλας, στέλλουμε στην παραλία τους άντρες από τις 9.00 το πρωί παρακαλώ (το πλεονέκτημα του να έχεις παιδιά που σε ξυπνούν η ώρα 6.30 έτοιμα για θάλασσα) για να κρατήσουν ομπρέλες. Απαντούμε στις διαμαρτυρίες τους δίνοντας τους ένα τάβλι και μια παγωνιέρα ολυμπιακών διαστάσεων για να έχουν κάτι να κάνουν μέχρι να κατεβούμε με τα τεκνά.

Οι άντρες μας στέλνουν μήνυμα στο κινητό ότι η αποστολή εξετελέσθη, βρέθηκαν και στήθηκαν ομπρέλες σε περίοπτη θέση, ήταν για την ακρίβεια οι πρώτοι πελάτες της ημέρας, στην παραλία βρήκαν να κοιμούνται ακόμα τα τελευταία κομμάτια του beach party της προηγούμενης νύχτας complete με το stereo τους.

Μετά μας ενοχλούν που είναι το ένα και που είναι το άλλο, επομένως κατεβαίνουμε με τα τεκνά.

Σύνολο ενηλίκων: 8 (4 άντρες, 4 γυναίκες, early thirties, όπως το sex and the city –λέμε τώρα-)
Σύνολο τεκνών: 5 (ηλικίες 1-5 ετών, ο ΧΑΜΟΣ)

Είμαστε όμως ευαίσθητοι γονείς. Σε αντίθεση με τη γενιά των γονιών μας που κάθονταν κάτω από την ομπρέλα και κάθε τόσο φώναζαν «Κωστάκηηηη πρόσεχε» και «Μαρίααααα έλα να φας το σάντουιτς σου», εμείς κάνουμε όσο λιγότερο θόρυβο μπορούμε. Διότι σεβόμαστε τα εικοσάχρονα με hangover δίπλα μας. Κάποτε ήμασταν στη θέση τους.

Μετά το άδειασμα της παγωνιέρας και το τουρνουά τάβλι οι άντρες standard άρχισαν να βαριούνται. Αποφασίζουν να μας αποδείξουν πόσο macho είναι (δεν χρειάζεται αγάπη μου, σε παντρεύτηκα… α οκ, προσπαθείς να εντυπωσιάσεις την κουκλάρα, μπαρδόν). Δεν μπορείς να παίξεις τον macho άντρα με το ποδηλατάκι της θάλασσας (ειδικά αυτό με τη τσουλήθρα μπροστά) γι’ αυτό ενοικιάζουν speedboat και για μία ώρα μας αφήνουν ήσυχες με τα τεκνά που είναι πολύ μικρά για να παίξουν το παιγνίδι «φιλμάκι της Eurovision».

Αποφασίζουμε να πάμε να πιούμε κάτι στο μπαράκι πάνω από την παραλία.

4 γυναίκες και 4 τεκνά (το ένα το στείλαμε με τους άντρες), μια και δυο πάμε στο μπαράκι, το οποίο να παρατηρήσω έγινε μια χαρά μπαράκι, με τα παγκάκια του, τη σκιά του, τη μουσικούλα του, ότι θέλεις βρίσκεις. Επειδή είμαστε πλέον σε μια ηλικία που μπορούμε να θυμηθούμε πως ήταν η συγκεκριμένη παραλία πριν 20 χρόνια, εκτιμούμε ιδιαίτερα αυτό το νέο arrangement και ταυτόχρονα κάνουμε scan το χώρο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων ήταν φοιτητές με neon sign ότι ήταν φοιτητές:

Νεαροί άντρες (λεπτοί και σχετικά γυμνασμένοι) με φλιπ φλοπς (alternative φοιτητές), και πολύ τρίχωμα (φοιτητές που μόλις τέλειωσαν τον πρώτο χρόνο σπουδών). Ράστα μαλλιά, μακριά μαλλιά, γένια για μοναστήρι, σκουλαρίκια σε κάθε available τρύπα, τα συνηθισμένα. Κορίτσια με φουστανάκια παραλίας (22 χρονών maximum), περίπλοκα ψάθινα καπέλα σε στυλ «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου» (φαίνεται ότι έχουν ώρα να ασχολούνται με τον εαυτό τους). Άλλα κορίτσια με τατουάζ σε βυζί, πλάτη και χέρια (χώρισα με τον γκόμενο και είπα να το γιορτάσω), πολύ ασορτί να παίζει και βαμμένα νύχια ποδιών.

Και εμείς.

«Θα νομίσουν ότι χαθήκαμε και βρεθήκαμε εδώ κατά λάθος», λέει η Μ. και κρύβεται πίσω από τα γυαλιά της.
«Μα να μην έχουμε ούτε ένα τατουάζ?», λέω εγώ και καθίζω την κουκλάρα στα πόδια μου.
«Εγώ έχω τατουάζ!», λέει περιχαρής η Σ. και μας δείχνει ένα ξεθωριασμένο λουλούδι στο ύψος του αφαλού, που μετά από 2 εγκυμοσύνες έχει ξεχειλώσει ελαφρώς και γέρνει προς τα αριστερά. «Το έκανα στον πρώτο χρόνο των σπουδών, δεν θυμάστε?»
«Ναι, το 1993, όταν όλοι αυτοί ήταν ακόμα δημοτικό. Μπράβο, είσαι μια πρωτοπόρα.»

Τα τεκνά ότι δουν θέλουν να φάνε (chips και πατάτες και παγωτό και αναψυκτικά και σοκολάτες), εμείς παραγγέλλουμε δροσιστικές μπύρες και μάλλον είμαστε περίεργο θέαμα (ή θέαμα να καλέσεις το Γραφείο Ευημερίας, δεν ξέρω), 8 άτομα σπιλακωμένα σε ένα παγκάκι να χασκογελούν. Στη μία ώρα καταφθάνουν και οι 4 μαντράχαλοι άντρες μας με το πέμπτο τεκνό, και αρχίζουν ιδιοτροπίες του στυλ, τι να φάμε, τι να πιούμε, τι να κάνουμε κτλ και τα μαζεύουμε σιγά-σιγά και φεύγουμε.

Λέμε να ξαναπάμε.

Εν ιμπόρω

Μια typical οικογενειακή σκηνή μεταξύ αντρόγυνου. Μια σκηνή που διαδραματίζεται καθημερινά σε όλα τα νοικοκυριά της Κύπρου. Τώρα κοντά σας και με κυπριακούς υποτίτλους.

Η έμπνευση προέρχεται από τον μεγάλο Αιγύπτιο Anubis και τον Yo'reeka που μιλάει άπταιστα τα κινέζικα.

Report από τα καλλιστεία

Λοιπόν, ξεκινούμε με ένα μικρό κλιπ από τα χθεσινά καλλιστεία όπου είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τη νέα γενειά μας σε νέες περιπέτειες με μαγιό και τουαλέτα.

Μπαρδόν για τη χάλια ποιότητα της εικόνας. Κρατούσα την κάμερα μπροστά από την τηλεόραση.

Δρακούνα προς Γάρους

Κυπριανός: the unofficial biography

«Ο Έλληνας αν και σπάνια αποκτά δύναμη όταν την αποκτήσει μεθά απ’ αυτήν και από αξιοκατάκριτος συκοφάντης μεταβάλλεται σε πλεονέκτη τύραννο.. .»
Έτσι έγραψε ο William Turner το 1815 για τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό. (είναι ξένος όμως οπότε η γνώμη του δεν μετρά και τα έγραψε εκ του πονηρού.)

Ο Κυπριανός γεννήθηκε το 1756 στον Στρόβολο (τρανή απόδειξη ότι δεν είναι μόνο οι Παφίτες που γίνονται Αρχιεπίσκοποι σε αυτό το νησί.) Όπως στις μέρες μας στόχος κάθε οικογένειας είναι να έχει ένα παιδί στη δημόσια υπηρεσία ή σε καμιά τράπεζα, το όνειρο κάθε οικογένειας εκείνη την εποχή ήταν να έχει τουλάχιστον ένα παιδί να «σταδιοδρομεί» σε τομείς που σχετίζονταν με την Εκκλησία. Hence το άγχος να γεννήσουν αγόρια. Ο Κυπριανός λοιπόν, στάληκε πακέτο στο θείο του που ήταν μοναχός στη Μονή Μαχαιρά όπου και έλαβε την πρώτη του μόρφωση.

Σε κάποια φάση τον έστειλαν να κάνει έρανο στη Μολδαβία για το μοναστήρι, αλλά αυτός κατάφερε να παρακολουθήσει ανώτερα θεολογικά και φιλολογικά μαθήματα στη Μολδαβία και Ρουμανία, με τη βοήθεια του ηγεμόνα Μιχαήλ Σούτσου. Έμεινε στο εξωτερικό συνολικά 19 χρόνια. Βασικά πήγε για έρανο και απέκτησε PhD. Όπως και με την υποτροφία Fulbright. Την πιάνουν για να σπουδάσουν και χάνονται στα εξωτερικά. Επιδή έζησε στη Ρουμανία την περίοδο που δημιουργήθηκε η Φιλική Εταιρεία, πολλοί του χρεώνουν ότι ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Επιδή σπούδασες στο Λονδίνο στα swinging sixties, δεν σημαίνει ότι ήξερες τους Beatles.

Επιστρέφοντας πίσω στην Κύπρο ήταν over qualified για ένα απλό μοναστήρι και βρέθηκε στην Αρχιεπισκοπή ως βοηθός του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου. Επιδή ο Χρύσανθος ήταν με το ένα πόδι μέσα στον τάφο, ο Κυπριανός ανέλαβε ενεργό δράση σε όλους τους τομείς της εκκλησίας και φρόντισε να βάλει και το άλλο πόδι του Αρχιεπισκόπου μέσα στον τάφο.

Το 1804 χειρίστηκε με επιτυχία μια εξέγερση (Οθωμανών, λόγω φτώχειας) αποτρέποντας τους εξεγερθέντες Οθωμανούς από του να λεηλατήσουν την Αρχιεπισκοπή και να προβούν σε διάφορες άλλες βιαιότητες εναντίον των Χριστιανών κατοίκων της Λευκωσίας, αλλά αναμίχθηκε ενεργά και στα όσα επακολούθησαν, μέχρι την τελική καταστολή της εξέγερσης. Αναμίχθηκε, εκ μέρους του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, στις διαπραγματεύσεις για παράδοση των εξεγερθέντων, αλλά επίσης χειρίστηκε το όλο ζήτημα των δαπανών του τουρκικού στρατεύματος το οποίο είχε σταλεί στην Κύπρο για καταστολή του κινήματος. Τα χρέη της Αρχιεπισκοπής ανήλθαν τότε περίπου σε 2.000.000 γρόσια, το δε όλο πρόβλημα της αποπληρωμής τους, με επιβολή ειδικής (έκτακτης) βαριάς φορολογίας επί των Χριστιανών, ανέλαβε να χειριστεί ο Κυπριανός (να τα μαζέψει αυτός –δώστε για την ανάπαυση της ψυχής σας, δώστε-). Μαζεύτηκαν πολλά χρήματα αλλά τα χρέη δεν εξοφλήθηκαν, αντίθετα αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο, και είναι άγνωστο πώς χρησιμοποιήθηκαν, και πού, από τον Κυπριανό. Πιθανότατα ένα μέρος των χρημάτων αυτών χρησιμοποιήθηκε υπέρ των πολιτικών φίλων του ιδίου του Κυπριανού, προς προώθηση των φιλοδοξιών του (βλέπε στη συνέχεια).

Το δε χρέος 2.000.000 μην το ξεχάσετε, θα το ξαναβρούμε και αυτό στη συνέχεια.

Το 1810 έγινε Αρχιεπίσκοπος the good old church way. Με δολοπλοκίες και ύποπτο τρόπο (τι μου θυμίζει τώρα αυτό?). Οι υποστηρικτές του Κυπριανού διέδιδαν, ασφαλώς όχι εν αγνοία του, ότι ήταν απαράδεκτο να κυβερνάται η Κυπριακή Εκκλησία από μόνη την οικογένεια του αρχιεπισκόπου Χρυσάνθου (τώρα αυτό γιατί μου θυμίζει Aristo Developers?). Πέρα όμως από τις διαδόσεις, η παράταξη του Κυπριανού, προχώρησε και σε ενέργειες καθόλα απαράδεκτες κατά του υπέργηρου και άρρωστου αρχιεπισκόπου που είχε ήδη προσφέρει κατά τη διάρκεια της μακράς αρχιεπισκοπείας του σημαντικές υπηρεσίες: με διάφορες παραστάσεις και με διάφορους τρόπους που πιθανότατα περιελάμβαναν και εξαγορασμούς, οι άνθρωποι του Κυπριανού - πιθανώς και με προσωπική συμμετοχή του ιδίου - κατόρθωσαν να πείσουν τις οθωμανικές αρχές να εκδώσουν αυτοκρατορικό διάταγμα για εξορία του Χρυσάνθου και του ανεψιού του, επισκόπου Κιτίου Χρυσάνθου (everybody was called Χρύσανθος). Πράγματι, ο γέρος και άρρωστος αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε, τον Ιούνιο 1810, στο δρόμο της εξορίας στην Εύβοια. Σχεδόν ταυτόχρονα με το αυτοκρατορικό διάταγμα εξορίας του δευτέρου έφθασαν στην Κύπρο και τα σχετικά σουλτανικά έγγραφα με τα οποία ο Κυπριανός διορίζετο νέος αρχιεπίσκοπος Κύπρου (σύμπτωση! σύμπτωση!).

Η χειροτονία του Κυπριανού αρχικά δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί εφόσον ο προκάτοχος του, αν και στάληκε στην εξορία, ωστόσο βρισκόταν ακόμη στη ζωή και δεν είχε καθαιρεθεί ούτε και υποβάλει παραίτηση και συνεπώς ο θρόνος του δεν ήταν κενός. Επενέβη τότε το Οικουμενικό πατριαρχείο, που με δυο επιστολές του - που κρίνονται ως αντικανονικές - διέτασσε τη χειροτονία του Κυπριανού. Απειλήθηκε τότε σοβαρή εκκλησιαστική κρίση. Ωστόσο την 1η Οκτωβρίου 1810 ο αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος πέθανε στην εξορία του, οπότε το κώλυμα της χειροτονίας του Κυπριανού ξεπεράστηκε. Η χειροτονία του ως νέου αρχιεπισκόπου Κύπρου έγινε στις 30 Οκτωβρίου 1810.

Το 1812 ίδρυσε την Ελληνική Σχολή Λευκωσίας (Παγκύπριο Γυμνάσιο) για να αποφοιτήσουν από εκεί όλα τα λαμπρά μυαλά της Κύπρου. Μετά, το 1900 ίδρυσαν οι Άγγλοι την Αγγλική Σχολή Λευκωσίας για τα υπόλοιπα λαμπρά μυαλά της Κύπρου, και έκτοτε υπάρχει πληθώρα λαμπρών μυαλών σε αυτή τη χώρα.

Όντας chartered accountant, o Κυπριανός βελτίωσε τα οικονομικά της Αρχιεπισκοπής (πληροφοριακά να αναφέρω ότι πριν τα ξενοδοχεία, η εκκλησία μονοπωλούσε την εμπορία σιτηρών. Έπαιρναν όλη την παραγωγή σε τιμές πού καθόριζαν οι ίδιοι και κατόπιν είτε την εξήγαν είτε την πωλούσαν σε ψηλές τιμές (αυτό το trick συνέβηκε περισσότερο από μια φορά). Ο Κυπριανός ζούσε με πολυτέλεια στην Αρχιεπισκοπή όπου φιλοξενήθηκαν και πολλοί ξένοι περιηγητές της εποχής που έζησαν από κοντά την αρχιεπισκοπική χουβαρντοσύνη με τα χρήματα του λαού. Είναι όμως όλοι ξένοι και δεν χρειάζεται να τους πιστέψουμε.

Ενώ υπάρχει record ότι υποσχέθηκε υλική βοήθεια στην Φιλική Εταιρεία και ότι ήρθε Φιλικός να την παραλάβει, δεν υπάρχει πουθενά record τι ύψους ήταν τελικά η βοήθεια και αν τελικά την έδωσε. Λεπτομέρειες. Οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν σε συμπαράσταση της Ελλάδας and that’s all you need to know.

Τώρα για το 1821, όντως εκτελέστηκε από τους Τούρκους, και όντως η κατηγορία ήταν ότι προσπαθούσε να εξεγείρει τους Χριστιανούς εναντίον των Οθωμανικών Αρχών. Θυμάστε όμως το χρέος των 2.000.000 γροσίων? Rumor has it, ότι ο Τούρκος διοικητής (ο γνωστός Κουτσιούκ Μεχμέτ) ήθελε να το πληρωθεί εδώ και τώρα, και λιμπίστηκε την περιουσία της Εκκλησίας. Τους πρόσαψε την κατηγορία της επανάστασης (εύκολο και γρήγορο) και καθάρισε. Οι Τούρκοι έβαλαν χέρι στην περιουσία της Εκκλησίας και ο Κυπριανός έγινε local hero και εθνομάρτυρας. Everybody happy.

Από όλο το πιο πάνω, το εκπαιδευτικό μας σύστημα συγκράτησε τα ακόλουθα:

Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός – ίδρυση Παγκυπρίου Γυμνασίου – μέλος Φιλικής Εταιρείας – δολοφονήθηκε άγρια το 1821 – εθνομάρτυρας – Βασίλης Μιχαηλίδης- η ρωμιοσύνη εννα χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.



Κύρια πηγή για τις ημερομηνίες (πόσα να θυμάμαι) και το φρεσκάρισμα γεγονότων η ιστοσελίδα του κλιμάκιου πληροφορικής της δημοτικής εκπαίδευσης του υπουργείου παιδείας (surprisingly) και μια διάλεξη του Μιχάλη Μιχαήλ που παρακολούθησα για την Οθωμανοκρατία και την Κύπρο στο ΕΛΕΥΣΙΣ.

Σάκης

Εδώ με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Και εδώ τραγουδά τον εθνικό ύμνο ως Καζαντζίδης.