Πάμ' Παραλία?

Αποφασίζουμε να πάμε για μπάνιο στον Κόννο (Connos beach). Διότι από τον καιρό που έχουμε να πάμε κοντεύουμε να ξεχάσουμε τη φάτσα της, και διότι βαρεθήκαμε την παραλία που πάμε συνήθως.

(για όσους δεν γνωρίζουν, να εξηγήσω ότι η παραλία Κόννος είναι μια μικρή παραλία με χρυσή άμμο και γαλάζια νερά. Στο peak της μέρας μαζεύει τόσο κόσμο που δεν βλέπεις άμμο να πατήσεις και το γαλάζιο νερό έχει γεύση Bizz Buin – προστασία 15. Από τις πολύ λίγες παραλίες στην Κύπρο που πάνω από την παραλία βλέπεις πεύκα (αληθινά).

Δεν έχουμε τίποτα εναντίον του Κόννου αλλά αποφεύγουμε την εν λόγω παραλία διότι είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις ομπρέλα πρώτο τραπέζι πίστα και όταν έχεις παιδάκια που παίζουν στην άμμο πρέπει να μπορείς να τα βλέπεις. Συνέχεια.

Αψηφούμε όμως τον κίνδυνο και αποφασίζουμε να πάμε.

Για να υπερπηδήσουμε το πρόβλημα της ομπρέλας, στέλλουμε στην παραλία τους άντρες από τις 9.00 το πρωί παρακαλώ (το πλεονέκτημα του να έχεις παιδιά που σε ξυπνούν η ώρα 6.30 έτοιμα για θάλασσα) για να κρατήσουν ομπρέλες. Απαντούμε στις διαμαρτυρίες τους δίνοντας τους ένα τάβλι και μια παγωνιέρα ολυμπιακών διαστάσεων για να έχουν κάτι να κάνουν μέχρι να κατεβούμε με τα τεκνά.

Οι άντρες μας στέλνουν μήνυμα στο κινητό ότι η αποστολή εξετελέσθη, βρέθηκαν και στήθηκαν ομπρέλες σε περίοπτη θέση, ήταν για την ακρίβεια οι πρώτοι πελάτες της ημέρας, στην παραλία βρήκαν να κοιμούνται ακόμα τα τελευταία κομμάτια του beach party της προηγούμενης νύχτας complete με το stereo τους.

Μετά μας ενοχλούν που είναι το ένα και που είναι το άλλο, επομένως κατεβαίνουμε με τα τεκνά.

Σύνολο ενηλίκων: 8 (4 άντρες, 4 γυναίκες, early thirties, όπως το sex and the city –λέμε τώρα-)
Σύνολο τεκνών: 5 (ηλικίες 1-5 ετών, ο ΧΑΜΟΣ)

Είμαστε όμως ευαίσθητοι γονείς. Σε αντίθεση με τη γενιά των γονιών μας που κάθονταν κάτω από την ομπρέλα και κάθε τόσο φώναζαν «Κωστάκηηηη πρόσεχε» και «Μαρίααααα έλα να φας το σάντουιτς σου», εμείς κάνουμε όσο λιγότερο θόρυβο μπορούμε. Διότι σεβόμαστε τα εικοσάχρονα με hangover δίπλα μας. Κάποτε ήμασταν στη θέση τους.

Μετά το άδειασμα της παγωνιέρας και το τουρνουά τάβλι οι άντρες standard άρχισαν να βαριούνται. Αποφασίζουν να μας αποδείξουν πόσο macho είναι (δεν χρειάζεται αγάπη μου, σε παντρεύτηκα… α οκ, προσπαθείς να εντυπωσιάσεις την κουκλάρα, μπαρδόν). Δεν μπορείς να παίξεις τον macho άντρα με το ποδηλατάκι της θάλασσας (ειδικά αυτό με τη τσουλήθρα μπροστά) γι’ αυτό ενοικιάζουν speedboat και για μία ώρα μας αφήνουν ήσυχες με τα τεκνά που είναι πολύ μικρά για να παίξουν το παιγνίδι «φιλμάκι της Eurovision».

Αποφασίζουμε να πάμε να πιούμε κάτι στο μπαράκι πάνω από την παραλία.

4 γυναίκες και 4 τεκνά (το ένα το στείλαμε με τους άντρες), μια και δυο πάμε στο μπαράκι, το οποίο να παρατηρήσω έγινε μια χαρά μπαράκι, με τα παγκάκια του, τη σκιά του, τη μουσικούλα του, ότι θέλεις βρίσκεις. Επειδή είμαστε πλέον σε μια ηλικία που μπορούμε να θυμηθούμε πως ήταν η συγκεκριμένη παραλία πριν 20 χρόνια, εκτιμούμε ιδιαίτερα αυτό το νέο arrangement και ταυτόχρονα κάνουμε scan το χώρο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων ήταν φοιτητές με neon sign ότι ήταν φοιτητές:

Νεαροί άντρες (λεπτοί και σχετικά γυμνασμένοι) με φλιπ φλοπς (alternative φοιτητές), και πολύ τρίχωμα (φοιτητές που μόλις τέλειωσαν τον πρώτο χρόνο σπουδών). Ράστα μαλλιά, μακριά μαλλιά, γένια για μοναστήρι, σκουλαρίκια σε κάθε available τρύπα, τα συνηθισμένα. Κορίτσια με φουστανάκια παραλίας (22 χρονών maximum), περίπλοκα ψάθινα καπέλα σε στυλ «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου» (φαίνεται ότι έχουν ώρα να ασχολούνται με τον εαυτό τους). Άλλα κορίτσια με τατουάζ σε βυζί, πλάτη και χέρια (χώρισα με τον γκόμενο και είπα να το γιορτάσω), πολύ ασορτί να παίζει και βαμμένα νύχια ποδιών.

Και εμείς.

«Θα νομίσουν ότι χαθήκαμε και βρεθήκαμε εδώ κατά λάθος», λέει η Μ. και κρύβεται πίσω από τα γυαλιά της.
«Μα να μην έχουμε ούτε ένα τατουάζ?», λέω εγώ και καθίζω την κουκλάρα στα πόδια μου.
«Εγώ έχω τατουάζ!», λέει περιχαρής η Σ. και μας δείχνει ένα ξεθωριασμένο λουλούδι στο ύψος του αφαλού, που μετά από 2 εγκυμοσύνες έχει ξεχειλώσει ελαφρώς και γέρνει προς τα αριστερά. «Το έκανα στον πρώτο χρόνο των σπουδών, δεν θυμάστε?»
«Ναι, το 1993, όταν όλοι αυτοί ήταν ακόμα δημοτικό. Μπράβο, είσαι μια πρωτοπόρα.»

Τα τεκνά ότι δουν θέλουν να φάνε (chips και πατάτες και παγωτό και αναψυκτικά και σοκολάτες), εμείς παραγγέλλουμε δροσιστικές μπύρες και μάλλον είμαστε περίεργο θέαμα (ή θέαμα να καλέσεις το Γραφείο Ευημερίας, δεν ξέρω), 8 άτομα σπιλακωμένα σε ένα παγκάκι να χασκογελούν. Στη μία ώρα καταφθάνουν και οι 4 μαντράχαλοι άντρες μας με το πέμπτο τεκνό, και αρχίζουν ιδιοτροπίες του στυλ, τι να φάμε, τι να πιούμε, τι να κάνουμε κτλ και τα μαζεύουμε σιγά-σιγά και φεύγουμε.

Λέμε να ξαναπάμε.