Παρθενογένεση

To blog συμφωνεί απόλυτα με τη θέση της Commission ότι η «παρθενογένεση είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα.»

Οι παρθένες είναι πολύ επικίνδυνες και πρέπει να αποφεύγονται

Δεν μιλώ για τις actual παρθένες. Αυτές είναι είδος προς εξαφάνιση. Honk if you know one.

Υπάρχουν οι παρθένες στο νου.

Οι οποίες είναι οι πλέον επικίνδυνες.

Η παρθένα στο νου ευδοκιμεί κυρίως στα αστικά κέντρα. Είναι συνήθως μορφωμένη, διότι μόνο οι μορφωμένοι μπορούν με επιτυχία να καταπιέζουν τις ορμές τους. Έχει μια κανονική δουλειά την οποία διαχωρίζει από την πνευματική της ανάπτυξη. Δεν μαλώνει, δεν υψώνει τον τόνο της φωνής της. Αν έρθεις σε αντιπαράθεση με την παρθένα στο νου θα σε συγχωρέσει και θα εκνευριστείς ακόμα παραπάνω. Στο ράδιο του αυτοκινήτου της ακούει ομιλίες του Αθανάσιου για διάφορα κοινωνικά θέματα (για να ενημερώνεται). Τον βρίσκει εναλλακτικό ιερωμένο με άποψη και βρίσκει τις ομιλίες του ευχάριστες και μοντέρνες. Κρίμα που δεν τον πρόλαβε όταν έκανε brainwa… σόρυ, διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Η παρθένα στο νου δυστυχώς παρ’ όλη τη μόρφωση της, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη διαφορά της διάλεξης από την πλύση εγκεφάλου.

Η έφηβη παρθένα στο νου είναι το καμάρι των γονιών της. Είναι υπόδειγμα και έχει καλούς βαθμούς. Σπανίως βγαίνει έξω και δεν ξενυχτά.
Η παρθένα στο νου ως φοιτήτρια είναι και πάλι υπόδειγμα συμπεριφοράς. Περνά τις εξετάσεις της με άριστα, δεν καταξοδεύεται και οι γονείς της καμαρώνουν που η κόρη τους είναι μια λαμπρή επιστήμονας.
Η παρθένα στο νου που έχει πια τριανταρήσει και μένει με τους γονείς της είναι ένα πρόβλημα και οι γονείς της τραβούν τα μαλλιά τους που η κόρη-υπόδειγμα δεν ξεσάλωνε τόσα χρόνια. Προσπαθούν να την παντρέψουν άρον-άρον με όποιον νάνε.

Η παρθένα στο νου, την κρίση που έπρεπε κανονικά να περάσει στα 17 της («δεν με καταλαβαίνουν οι γονείς μου, δεν με αφήνουν να κάνω αυτό που θέλω, υπάρχει χάσμα γενεών» κτλ) την περνά στα 33 της.

Και της κακοφαίνεται.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, πρέπει ο κυπριακός λαός να αγωνιστεί με σθένος για λιγότερες παρθένες.

Εξάλλου, μόνο μια γυναίκα παρθενο-γέννησε και όλοι ξέρουμε ποια ήταν αυτή.

Για όλα τα άλλα υπάρχει και η Madonna.

Λήδρας - κηπουρική

Την Κυριακή μας ήρθε ακατανίκητη επιθυμία για παγωτό τριαντάφυλλο με τον Έτερο και κατεβήκαμε μέχρι τον Ηράκλη στη Λήδρας. Η μέρα ήταν ωραία, η Λήδρας ήταν φίσκα στον κόσμο, πήραμε το παγωτό μας και περπατήσαμε προς το πρώην οδόφραγμα. Ήμασταν εντελώς πρόχειρα ντυμένοι, δεν είχαμε μαζί μας πορτοφόλι ή κινητά επομένως δεν μπορούσαμε να πάμε στην άλλη πλευρά. Αρκεστήκαμε σε περίπατο εντός της νεκρής ζώνης μέχρι το φυλάκιο των τουρκοκυπρίων.

Ο Έτερος δεν ξαναπέρασε από το συγκεκριμένο σημείο (μόνο ότι είδε και άκουσε στις ειδήσεις) και ήταν ιδιαίτερα περίεργος. Πέρασε ήδη ένας μήνας από το άνοιγμα της, και δεν υπάρχει πανικός. Ιδιαίτερη δε εντύπωση του έκαναν οι γλαστρούλες κατά μήκος της νεκρής ζώνης. Οι λεγόμενοι ανθώνες αν θυμάστε, που έγιναν αιτία για σχεδόν θερμό επεισόδιο όταν πρωτο άνοιξε η οδός.

Άμα βλέπεις τις γλαστρούλες από κοντά (in real perspective) σε πιάνει νευρικό γέλιο.

Αυτό έπαθε ο Έτερος.

Του βγήκε το παγωτό από τη μύτη.

Ακολούθως μπήκε στον πειρασμό να «δανειστεί» μια από αυτές για το σπίτι.

Σκεφτήκαμε πώς να μεταδιδόταν η είδηση ότι yet again κάποιος μετακίνησε τις γλαστρούλες.

«…Σε νέες προκλήσεις προέβη ο κατοχικός στρατός εντός της νεκρής ζώνης στο πρώην οδόφραγμα της οδού Λήδρας με την ανοχή των Ηνωμένων Εθνών, μετακινώντας τους ανθώνες προσπαθώντας να δημιουργήσουν τετελεσμένα, και δυναμιτίζοντας έτσι το ούτω καλούμενο θετικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες….»

Θα ακολουθούσαν δηλώσεις από (με σειρά εμφανίσεως):

- κάποιον του ΔΗΚΟ…. Κάρογιαν ίσως και Παπαδόπουλο himself
- Γιαννάκη Ομήρου
- Συλλούρη

(these guys are so predictable)

Σε αυτό το σημείο με έπιασε και μένα νευρικό γέλιο.

Απλήρωτη Διαφήμιση

Έχεις λεφτά για να αγοράσεις ένα «καλό» αυτοκίνητο αλλά δεν έχεις γούστο. Θέλεις να διαφημιστείς αλλά ακόμα και εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι η Κύπρος γέμισε με Saab, Audi, BMW και Mercedes και πλέον κανένας δεν θα σε προσέξει αν κυκλοφορείς μέσα σε αυτά. Ούτε καν στην convertible μορφή τους.

Τα μικρά, γρήγορα, σπορτέξ αυτοκίνητα δεν βοηθούν διότι είναι ως επί το πλείστον σπιριθκιές, και εκτός από έλλειψη γούστου έχεις και ένα τεράστιο κόμπλεξ κατωτερότητας που πρέπει να καλύψεις.

Το παίζεις ευαισθητοποιημένος με το περιβάλλον αλλά μόλις δεις τα αυτοκίνητα με «περιβαλλοντική συνείδηση» αλλάζεις γνώμη. Fuck it. Πως θα κάνεις εντύπωση με το saloon?

Επιπλέον, είσαι και περιπετειώδης (νομίζεις) τύπος, και θέλεις κάτι που να ανεβαίνει βουνά και λαγκάδια. Κάτι που να χωράει τους 6 φίλους που θέλεις να εντυπωσιάσεις. Κάτι που να χωράει τους σκύλους του κυνηγιού και τις τσάντες του supermarket. Κάτι «σκληροτράχηλο» για το δρόμο μέχρι το luxury hotel με spa.

Βασικά θέλεις να αγοράσεις διπλοκάμπινο αλλά ντρέπεσαι, άσε που διαθέτεις μια φάουσα Ευρώ για πέταμα.

Μουμπλε μούμπλε…..

Τι όχημα να αγοράσεις άραγε?




Αυτό.

Τώρα και σε όλα τα καλά πεζοδρόμια της Κύπρου.

Μπαμ και κάτω!

Γιατί δεν προκρίθηκε η συμμετοχή μας στον τελικό της Eurovision:

(η έμπνευση ήρθε από την έκθεση του ΔΗΚΟ γιατί έχασαν τις εκλογές).

- Φταίει η Ευδοκία Καδή.
- Φταίνε οι άντρες-φωνητικά-χορευτές
- Φταίει το ΡΙΚ
- Φταίει το τραπέζι

- Φταίνε τα κουνούπια που ταλαιπώρησαν την Ευδοκία
- Φταίει ο ανάδρομος Ερμής
- Μας μισούν και η Κύπρος είναι καταδικασμένη να μείνει για πάντα μοιρασμένη και να στενάζει κάτω από την μπότα του κατακτητή.
- Φταίει το ανατολικό μπλοκ που ψηφίζεται μεταξύ του
- Φταίει το Σκανδιναβικό μπλοκ που ψηφίζεται μεταξύ του
- Φταίει το κεντροευρωπαικό μπλοκ που ψηφίζεται μεταξύ του
- Φταίει το μπλοκ της τουαλέτας που δεν δημιουργεί μια αίσθηση φρεσκάδας στο μπάνιο.
- Ο αγγλικός στίχος δεν μας βγήκε
- Ο γαλλικός στίχος δεν μας βγήκε
- Ο mixed στίχος δεν μας βγήκε
- Τι να στείλουμε άραγε του χρόνου?
- Θα στείλουμε άραγε του χρόνου?
- Καλή ερώτηση.
- Φυσικά και θα στείλουμε.
- Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη.
- Ευτυχώς που τη δεκαετία του 80 δεν υπήρχαν ημιτελικοί. Ούτε τότε θα περνούσαμε.
- Και τότε δεν είχαμε τόσο χιούμορ.
- Που μας αποδεικνύει…
- Όλα τα πράγματα με τον καιρό τους.
- Η λύση είναι μια.
- Μονόδρομος.
- Σοβαρά.
- Σοβαρά λέω.

Μόνο μια συγκεκριμένη τραγουδίστρια ήταν επιτυχία στην Eurovision.

Όσες φορές την στείλαμε ήμασταν μέσα στους 10 πρώτους.

…..

(εννοείται δεν είναι η Ευρυδίκη)


Ούτε η Βίσση.


- Να ξαναστείλουμε την Αλέξια πέρκει δούμε χαΐρι.

Αλέξια: Ο Johnnie Logan της Κύπρου.

Αλληλεγγύη

Η διάσημη Μεξικάνα ηθοποιός Σάλμα Χάγεκ δηλώνει: «Έχω να κοιμηθώ έξι μήνες».

Η διάσημη Κύπρια blogger Δρακούνα απαντά: «Και εσύ Σάλμα μου?»

Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες?

Το σύνδρομο χτυπάει το σπίτι μας: Στα καρναβάλια έντυσα την κουκλάρα γατάκι. Ο Έτερος εισηγήθηκε ότι έπρεπε να την ντύσω κάτι πολύ πιο μεγαλόπρεπο, ας πούμε, πριγκίπισσα. Στην παρατήρηση μου ότι 9 μηνών μωρό ντυμένο πριγκίπισσα θα ήταν μάλλον ανέκδοτο, ο Έτερος παρατήρησε ότι πρέπει να της ανεβάσουμε το ηθικό. Σε ερώτηση μου πως ακριβώς θα ανεβεί το ηθικό με 5 μέτρα παραπάνω ύφασμα σατέν, ο Έτερος με αποκάλεσε κυνική και ηττοπαθή.

Η κουκλάρα ήταν ένα αξιαγάπητο γατάκι.

Και ο Έτερος όμως, είχε ένα point.

Πας να αγοράσεις βρεφικά ρούχα (για αγόρι ή κορίτσι δεν έχει διαφορά, στη βρεφική ηλικία τα φύλα δεν πολύ-ξεχωρίζουν, τα παιδάκια είναι unisex) και οι επιλογές σου είναι οι ακόλουθες:

- ρούχα με στρασάκια για μικρές πριγκίπισσες
- ρούχα με κορώνες για μικρούς πρίγκιπες

(σε περίπτωση που έχεις αμφιβολία, το γράφει και πάνω η μπλούζα. «Little Princess» ή «Little Prince»).

Βρεφικά ρούχα και αξεσουάρ προσπαθούν να σου αποδείξουν με κάθε τρόπο ότι εσύ δεν μεγαλώνεις ένα παιδάκι αλλά ένα διάδοχο θρόνου. Στη χώρα που είσαι ότι δηλώσεις, τα ρούχα των μωρών δηλώνουν ότι όλα είναι μωρά-VIPs.

Κάποτε ήταν της μόδας να είσαι ορφανό. Η Πολυάννα ήταν ορφανή, η Χάιντι ήταν ορφανή, η Κάντυ ήταν ορφανή. Σταθερές αξίες. Τώρα όλοι ζουν σε κάστρο.

Ύστερα διερωτάσαι πως δημιουργούνται τα σύνδρομα.

Και καλά, εγώ η μουλάρα αγοράζω τα ρούχα αλλά δεν δίνω και πολλή σημασία τι φοράει το μωρό. Υπάρχει κόσμος που όταν φοράει το μπλουζάκι little prince, πραγματικά πιστεύει ότι το μωρό του είναι ένα και μοναδικό. Και τι απαντάς εσύ ο προλετάριος?

Συμπέρασμα: Μόνο στην Κύπρο μπορείς να γεννηθείς πριγκίπισσα ενώ οι γονείς σου είναι 2 κανονικοί άνθρωποι.

(εσείς μπορεί να γελάτε αλλά εγώ σοβαρολογώ. Δεν έχετε ιδέα πόσοι πρίγκιπες κυκλοφορούν εκεί έξω).

Το theme δεν τελειώνει στα ρούχα και τα αξεσουάρ. Επεκτείνεται και «ανθίζει» στις βαφτίσεις και τα γενέθλια. Εκεί όπου το κάθε απωθημένο του γονιού μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Προσωπικά, μέχρι τώρα πήγα στη βάφτιση 2 πριγκίπων (complete με κορώνες), μιας πριγκιποπούλας Ραπουνζέλ, στα γενέθλια της Barbie (μια Barbie με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια αλλά λεπτομέρειες, τα λέω από την κακία μου) και προσεχώς είμαι καλεσμένη και στη βάφτιση ενός… δούκα.

Τόση αριστοκρατία, δεν ξέρω και τι να βάλω πλέον.

Και καλά γελάσαμε την πρώτη φορά. Γελάσαμε τη δεύτερη. Ανησυχήσαμε την τρίτη και τέταρτη φορά που το φαινόμενο άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Τώρα είμαι desperate για ένα κανονικό μωρό. Όλοι αυτοί οι «ευγενείς» μου προκαλούν άγχος.

Και οι γονείς τους επίσης.

Dustin the Turkey

Η απόδειξη ότι η Ιρλανδία σταμάτησε να ασχολείται με το θέμα Eurovision.



Το ανησυχητικό είναι ότι ακόμα και με αυτό μπορεί να κερδίσει.

Αν όντως κερδίσει, του χρόνου να στείλουμε τον Καραγκιόζη και τον Χατζηαβάτη. Ενδεχομένως να συναγωνιστούν τον Κέρμιτ και την Miss Piggy του Muppet Show αλλά παραμενουν ένα δυνατό χαρτί που πρέπει, πιστεύω, να παίξουμε.

Trash Nation alert!

Θέλω να καθησυχάσω τους trash nation fans....

Αγροτουρισμός και απομόνωση

Για τον αγροτουρισμό έχω να πω μόνο ένα πράγμα:

Είναι μια πολύ καλή ιδέα για διακοπές ή mini break αρκεί να ξέρεις που πας να μπλέξεις. Καλό είναι όταν κάνεις την κράτηση σου να ρωτήσεις ορισμένα πράγματα:

1. Που ακριβώς θα είναι ο ιδιοκτήτης?
Στο ίδιο χωριό με σένα?
Στο ίδιο σπίτι με σένα?
Στην ίδια κουζίνα με σένα?
Μπορεί εσύ με αγροτουρισμό να εννοείς και την άμεση επαφή με τους κατοίκους του χωριού. Τους αυθεντικούς αυτούς ανθρώπους (νομίζεις) που βλέπουν ξένο κόσμο 3 φορές το χρόνο και νιώθουν ότι πρέπει να κάνουν παρέα μαζί του. Ασφυκτικά. Δεν ξέρω. Άλλοι πάλι με αγροτουρισμό θέλουν να βρουν την ησυχία τους σε ένα ωραίο περιβάλλον. Να αναφέρω ότι γενικά στα κυπριακά χωριά δεν βρίσκεις την ησυχία σου αλλά διάφορους περίεργους που σε χαζεύουν σαν αξιοθέατο.

2. Όταν λέει ότι το κατάλυμα περιλαμβάνει «τζάκι» (ή άλλα ξεχωριστά features), που ακριβώς είναι και πόσοι έχουν πρόσβαση?
Μου έχει τύχει να πάω σε αγροτουριστικό κατάλυμα που διαφήμιζε ότι διέθετε τζάκι, για να ανακαλύψω ότι το τζάκι ήταν μέσα στην κουζίνα που χρησιμοποιούσε όλη η οικογένεια του ιδιοκτήτη. Το βράδυ που θέλαμε να κάτσουμε να πιούμε ένα κρασί και να παίξουμε Trivial Pursuit, ο ιδιοκτήτης και η οικογένεια του έκατσαν μαζί μας, άναψαν την τηλεόραση και «προθυμοποιήθηκαν» (σχήμα λόγου, ήταν literally πουπάνω μας) να παίξουν μαζί μας. Including τα τρία τους παιδιά. Όχι, δεν περάσαμε υπέροχα. Και μια άλλη φορά, διαφημιζόμενη εσωτερική αυλή με ανθισμένες βουκεμβίλιες ερχόταν ασορτί με γριά (ούτε καν χαριτωμένη) που καθόταν συνέχεια κάτω από τη βουκεμβίλια και μας παρατηρούσε. Stare είναι η σωστή λέξη. Και δεν το κούνησε λεπτό. Πώς να χαρώ την εσωτερική αυλή?

3. Γενικά, πόσο μόνος θα είσαι στο εν λόγω κατάλυμα?
Η κυπριακή ύπαιθρος δεν είναι Τοσκάνη. Δεν έχει πολλά απομονωμένα αγροκτήματα στο πουθενά. Γενικά στην Κύπρο άμα δηλώσεις ότι θέλεις να μείνεις μόνος και να μην σε ενοχλούν θεωρείται ύποπτο. Γιατί θέλεις να μείνεις μόνος? Τι έχουμε και δεν μας κάνεις παρέα? Κάτι έχεις. Τι έχεις? Να λύσουμε το πρόβλημα σου. Όλοι μαζί. Ειδικά άμα δουν μια πολύ μικρή παρέα (2 ή 3 άτομα) θεωρούν αυτόματα ότι θέλεις παρέα και αμέσως αυτοί θα αναλάβουν δράση. Για να μην σε ενοχλήσουν πρέπει να κατεβείς με παρέα τουλάχιστον 15 ατόμων και να κάνεις περισσότερο θόρυβο από αυτούς. Αυτό θα τους καθησυχάσει. Μυστήριο, but it works.

Τελικά για να απομονωθείς πραγματικά (αν δεν έχεις δικό σου κατάλυμα), πρέπει να πας στο μεγαλύτερο και κεντρικότερο ξενοδοχείο. Εκεί δεν θα ασχολείται κανένας μαζί σου και θα βρεις την ησυχία σου.

It's that time of the year (2)

Πολύ θα ήθελα να γράψω ότι η απουσία μου οφείλεται στο ότι είμαι στο Βελιγράδι και παρακολουθώ από κοντά το ρεζιλλ… (sorry, προετοιμασία) της ομάδας που στείλαμε φέτος στη Eurovision.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι έπεσε δουλειά. Πολλή δουλειά. Σπάνιο φαινόμενο, αλλά συμβαίνει. Μην το δοκιμάσετε.

No really, don’t.

Συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας από το προηγούμενο post, αποφάσισα ότι τα φιλμάκια των συμμετοχών μας μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε roughly 3 κατηγορίες:

Κατηγορία «Διαφήμιση του ΚΟΤ»: Σε αυτή την κατηγορία μπαίνουν αναγκαστικά όλες οι συμμετοχές μας της δεκαετίας του 80, σε μια προσπάθεια να προωθήσουμε τον τουρισμό και τις τουριστικές υποδομές μας. Έτσι η θλίψη και η φύση συνυπάρχει με τις αδερφές Άννα και Λία Βίσσυ, μαζί με φόντα από ξενοδοχεία, αρχαία, θάλασσα, το κάστρο της Πάφου, η Αλέξια πάνω σε βράχους και χιονισμένες πλαγιές, speed boats και παραλίες, ανθισμένες αμυγδαλιές και πράσινοι αγροί. Μέχρι και καρναβάλι της Λεμεσού. Βασικά ότι προλάβεις σε 3 λεπτά φιλμάκι. Το «Μόνικα» παραμένει κορυφαίο.

Aντιλαμβάνεστε ότι χάριν στη συγκεκριμένη κατηγορία, ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών έχουν μάθει την Κύπρο «παθκιάν παθκιάν»? Δεν έμεινε βράχος που να μην σκαρφαλώσουν πάνω. Δεν έμεινε παραλία που να μην περπατήσουν. Δεν έμεινε βουνοκορφή που να μην βγουν. Κάμπος με παπαρούνες. Αμυγδαλιές να μυρίσουν.

Κατηγορία «Κάτι διαφορετικό»: Το straight forward τουριστικό πλέον δεν περνά και είναι sooo eighties. Τι να κάνουμε όμως που πρέπει να προωθηθούν οι φυσικές ομορφιές της Κύπρου? Η δεκαετία του 90, ήταν μια προσπάθεια τα φιλμάκια να αποκτήσουν ένα κάποιο ενδιαφέρον, μια υπόθεση, μια πλοκή. Πήγαμε ας πούμε στο Κούρειο με τον Άλεξ Παναγή, αλλά φορώντας στολές αρχαίου ελληνικού δράματος (το theme), πήγαμε στο φαράγγι του Άβακα με την Έλενα Πατρόκλου, αλλά το τραγούδι ήταν οικολογικού περιεχομένου (S.O.S), στα slow κομμάτια (Κωνσταντίνος, Χατζηγιάννης) βάζαμε πάντα θλιμμένο τραγουδιστή με φόντο βράχους και θάλασσα. Και γλάρους. Και φυσικά το κορυφαίο παράδειγμα της δεκαετίας είναι:

Τhe σκλουβέρι tour of 1992 (άλλως, «Που να πάρετε ένα κρεβάτι στην Κύπρο»).
Παίρνουμε ένα κρεβάτι…
Και μια Ευριδίκη…

Και πάμε…

Στην παραλία
Στην Πέτρα του Ρωμιού
Σε ένα ανθισμένο κάμπο
Στα χιόνια
Με φόντο ένα υδατοφράκτη

ΧΑ-ΧΑ- ΧΑ-Α (δις)

Κατηγορία «Σε κλειστό χώρο»: Τα eighties και nineties έχουν πια περάσει ανεπίστρεπτη. Ο τουρισμός ανθεί, δεν έχουμε ανάγκη να διαφημίσουμε. Τα φιλμάκια γίνονται κυρίως σε studio, με υπερβολικό make up και syling αντιγράφοντας MAD TV. Είναι πολύ πιο απλό να βάλεις τον τραγουδιστή να κυλιέται στο πάτωμα και να παίρνει πόζες, παρά να τρέχεις στα βουνά και τα λαγκάδια. Νομίζω κανένα φιλμάκι μεταξύ 2000-2008 δεν γυρίστηκε σε εξωτερικό χώρο. Ούτε καν για αστείο. Boring.

Το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό…

It's that time of the year!

Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο να παίζει Johnnie Logan “Hold me now”.

Αυτό σημαίνει ένα μόνο πράγμα.

Πλησιάζει….

Ω ναι…. πλησιάζει….

It’s Eurovision season people!!! Get your glitter together!

Αχ, please βάλτε μας αμέτρητα αφιερώματα από ράδια και τηλεοράσεις. Please δείξετε μας εκείνα τα αλησμόνητα φιλμάκια που ετοίμαζε το ΡΙΚ για τη συμμετοχή μας στη Eurovision τη δεκαετία του 80 (άτε και μέχρι early 90s). Σας παρακαλώ. Να δω ξανά τον Andy Paul μέσα στο speed boat στη θάλασσα της Λεμεσού, να δω ξανά την Αλέξια με στολή μαθήτριας (και άσπρες κλάτσες μέχρι το γόνατο να βοηθά το βρακά να κατεβεί που τα σκαλιά), μόνο αυτό ζητώ!

Συγκινήθηκα.

Ντάξει, φέτος πάμε με το «Femme Fatale» αλλά πως θα μπει η femme fatale μέσα στο speed boat? Δεν ταιριάζει. Και πώς να τραγουδήσει μέσα στα στενά δρομάκια των Λευκάρων ενώ παράλληλα τραγουδά και σκύβει να χαιρετήσει τις γριές που ράβουν Λευκαρίτικα? Eurovision φιλμάκια are so boring nowadays….

Ας πάρουμε για παράδειγμα το φιλμάκι του «Μόνικα». Μέσα σε τρία απολαυστικά λεπτά βλέπεις συμπυκνωμένα:

Την Αλέξια με σχολική ποδιά και άσπρες κλάτσες μέχρι το γόνατο (το είπαμε, το εμπεδώσαμε).
Τρεις τουλάχιστον βρακάδες (ο ένας άνω των 80 χρονών)
Τρία διαφορετικά είδη παραδοσιακών κεντημάτων και αντίστοιχη κοτζιάκαρη να τα κεντά.
Τουλάχιστον ένα γάιδαρο (το γνωστό τετράποδο)
Μια αγέλη αγρινών (το ένα γκρο πλαν)
Διάφορα πήλινα ποτσούθκια (pottery)
Μια βούφα
Αρχαία (Κούρειο και ψηφιδωτά)
Το κάστρο της Πάφου
Την Πέτρα του Ρωμιού
Παράσταση Καραγκιόζη
Ανθισμένες αμυγδαλιές, πορτοκαλιές, λεμονιές και παπαρούνες
Τζει που το πράσινο παντού. Μες το καταπράσινο λιβάδι (το 1981 δεν είχαμε πρόβλημα νερού? Apparently not)

Αν ποτέ σταματήσουμε να υπάρχουμε ως νησί και Cypriot people, μόνο αυτό το φιλμάκι είναι αρκετό για να μείνουμε στην ιστορία. Τα δείχνει όλα.

Αν κάποιος έχει το «Μόνικα» των Island σε mp3 by the way, γυρεύκω το.

Η Χιονάτη και οι 7 συνταξιούχοι

Με το ταξίδι στη Γερμανία, θυμήθηκα τα παραμύθια των αδερφών Grimm (Ραπουνζέλ, Χάνσελ και Γκρέτελ, Κοκκινοσκουφίτσα, you know, the classics). Αποφάσισα να κάνω ένα άλφα background reading να θυμηθώ τι παίζει στα εν λόγω παραμύθια. Καλός και ο Ευγένιος Τριβιζάς αλλά αίμα δάκρυα και ιδρώτα μόνο το γερμανικό φολκλόρ διαθέτει σε ποσότητες.

Μετά από μια preliminary ανάγνωση, μπορώ να πω ότι όλα είναι όπως τα θυμάμαι. Οι κακές μητριές παρούσες και δυνατές, αγκάθια που τρυπάνε χαζοβιόλες βασιλοπούλες που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν, μάγισσες με διατροφικές διαταραχές και γονείς που πρέπει να τους μαζέψει επειγόντως το Γραφείο Ευημερίας.

Και βεβαίως δίνεται μια αληθοφανής εξήγηση γιατί το black forest της Γερμανίας ονομάζεται black. Διότι είναι forest και είναι τόσο πυκνό που μέσα σε αυτό χάνεσαι. Η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ και η Χιονάτη μπορούν να σου το επιβεβαιώσουν.

Που μας φέρνει στο καυτό ερώτημα:

Πως εξηγείς σε μωρό που μεγαλώνει στην Κύπρο, ότι τα παιδάκια μπορούν να χαθούν μέσα σε ένα δάσος?

Με δεδομένο ότι το μωρό έχει υπόψη του το Τρόοδος (που έχει μεν δέντρα αλλά μην τρελαθούμε κιόλας) που τα δέντρα απέχουν τουλάχιστον 5 μέτρα το ένα από το άλλο, η ορατότητα σου είναι τελικά καλύτερη και από πόλη, άρα για να χαθείς, actually να χαθείς, πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια. Ή να έχεις τον προσανατολισμό της κουμέρας μου που όταν σπουδάζαμε, από το Tottenham Court Road ως την Oxford street έπαιρνε ταξί διότι «δεν τα έβρισκε». Και μια άλλη φορά ξεκίνησε να πάει στο Brighton και κατέληξε στο Lake District. Και μια άλλη φορά ήθελε να πάει στο Bath και κατέληξε στο Birmingham.

Και μετά δεν την αφήσαμε να ξαναπάει πουθενά μόνη της.

Η κουμέρα μου, τώρα που το σκέφτομαι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να «ζήσει» τα παραμύθια των αδερφών Grimm στην Κύπρο.

Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Βλέπω μόνο μια πιθανή λύση:

Κυπριακό adaptation Χιονάτης: Πείθεις το παιδάκι ότι μια βασίλισσα εκεί που καθόταν και αγνάντευε τρύπησε το δακτύλι της με ένα αγκάθι και πέφτοντας το αίμα στο χιόνι αναφώνησε «Ω! Μακάρι να κάνω μια κόρη με άσπρο δέρμα σαν χιόνι, με κόκκινα χείλη σαν το αίμα και μαύρα μαλλιά σαν τον έβενο!» (στο «χιόνι», βάλτε άσπρη πέτρα Λυμπιών. Κάνει το ίδιο εφέ). Ειδικά τα μαύρα μαλλιά είναι σίγουρο σημάδι ότι το παραμύθι διαδραματίζεται στην Κύπρο. Η βασίλισσα κάνει όντως ένα παιδί που μοιάζει με την Frida των Abba και conveniently πεθαίνει. Ο βασιλιάς παντρεύεται ξανά κακιά μητριά με οξυζενέ μαλλί, 3 πλαστικές επεμβάσεις (η πρώτη στο στήθος, η δεύτερη στη μύτη, η τρίτη η καλύτερη δεν μας αποκαλύπτει που), και ένα ερμάρι γεμάτο ρούχα Donatella Versace. Οδηγεί SAAB convertible. Και δεν ξέρει να το παρκάρει. Είναι τραγικό.

Η κακιά μητριά έχει ένα μαγικό καθρέφτη που καθαρίζει η Σρι Λανκέζα της με Famozo κτλ κτλ, ο καθρέφτης κάνει τη μαλακία να πει ότι η Χιονάτη είναι πιο όμορφη κτλ κτλ και η κακιά μητριά αντί να σπάσει τον καθρέφτη και να πάει για καφέ με τις μέγαιρες φίλες της, πακετάρει τη Χιονάτη μέσα στο SAAB και την εγκαταλείπει….. (έλα μου τώρα. Που να την εγκαταλείψει για να μην βρεθεί?)

Πρόβλημα αληθοφάνειας.

Και άμα το παραμύθι δεν είναι αληθοφανές πως θα ταυτιστεί το παιδάκι για να θέλει να ντυθεί Χιονάτη στα Καρναβάλια? Πως?

Αποφασίζεις ότι το τοπικό σχέδιο για τον Ακάμα έχει γίνει αποδεκτό και εφαρμόζεται. Η Χιονάτη εγκαταλείπεται στα όρια του δάσους της Πάφου με τον Ακάμα (ας πούμε στην κοιλάδα των Κέδρων), όπου την ανακαλύπτουν 7 Βρετανοί συνταξιούχοι που έχουν αγοράσει επαύλεις στην περιοχή, από Παφίτες developers και την φιλοξενούν.

Η κακιά μητριά ανακαλύπτει ότι η Χιονάτη δεν πέθανε κτλ κτλ, προσπαθεί τρεις φορές να την σκοτώσει κτλ κτλ, την τρίτη φορά η Χιονάτη πέφτει σε χειμερία νάρκη και οι 7 Βρετανοί συνταξιούχοι την βάζουν σε βάρκα με glass bottom και οργανώνουν μονοήμερα ταξιδάκια στον Ακάμα και την Fontana Amoroza (η βάρκα στη θάλασσα είναι το κυπριακό twist του παραμυθιού).

Περνά καιρός και στο γειτονικό ξενοδοχείο Anassa φιλοξενείται διάσημος μοντέλος-ηθοποιός-γαλαζοαίματος-εκατομμυριούχος. Πάει εκδρομή με το glass bottom boat, βλέπει τη Χιονάτη, σκέφτεται ότι έτσι που είναι σε χειμερία νάρκη είναι η τέλεια γυναίκα που δεν θα μουρμουρά ποτέ, τη θέλει, την παίρνει και φεύγει.

Στην επιστροφή, και λόγω του ότι ο αυτοκινητόδρομος Πάφου-Πόλης Χρυσοχούς δεν έχει ακόμα κατασκευαστεί, ο σοφέρ του διάσημου μοντέλου-ηθοποιού-γαλαζοαίματου-εκατομμυριούχου πέφτει σε ένα παγκέττο και η Χιονάτη ξυπνά από τη χειμερία νάρκη (παράλληλο ηθικό δίδαγμα: οι λακκούφες και τα παγκέττα στους δρόμους της Κύπρου ανασταίνουν και νεκρούς) και οι δύο νέοι αποφασίζουν να παντρευτούν.

Η κακιά μητριά μαθαίνει ότι ο διάσημος μοντέλος-ηθοποιός-γαλαζοαίματος-εκατομμυριούχος παντρεύεται, πάει στο γάμο ως κοσμική, έντρομη ανακαλύπτει ότι η Χιονάτη ζει ζει και μας καθοδηγεί, και σκάει από το κακό της (και ίσως και από το πολύ φαί, ή της στέκεται το λουκούμι, συμπληρώνετε αναλόγως διάθεσης).

Auf Wiedersehen!

Η φράου Δρακούνα πάει Γερμανία!!!

(χώστε τις μπύρες)





Το φρόιλαιν κουκλάρα δεν έχει διαβατήριο και ακόμα δεν είμαστε στο Σέγκεν γι'αυτό θα μείνει με γιαγιά του. Όβερ.