Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες?

Το σύνδρομο χτυπάει το σπίτι μας: Στα καρναβάλια έντυσα την κουκλάρα γατάκι. Ο Έτερος εισηγήθηκε ότι έπρεπε να την ντύσω κάτι πολύ πιο μεγαλόπρεπο, ας πούμε, πριγκίπισσα. Στην παρατήρηση μου ότι 9 μηνών μωρό ντυμένο πριγκίπισσα θα ήταν μάλλον ανέκδοτο, ο Έτερος παρατήρησε ότι πρέπει να της ανεβάσουμε το ηθικό. Σε ερώτηση μου πως ακριβώς θα ανεβεί το ηθικό με 5 μέτρα παραπάνω ύφασμα σατέν, ο Έτερος με αποκάλεσε κυνική και ηττοπαθή.

Η κουκλάρα ήταν ένα αξιαγάπητο γατάκι.

Και ο Έτερος όμως, είχε ένα point.

Πας να αγοράσεις βρεφικά ρούχα (για αγόρι ή κορίτσι δεν έχει διαφορά, στη βρεφική ηλικία τα φύλα δεν πολύ-ξεχωρίζουν, τα παιδάκια είναι unisex) και οι επιλογές σου είναι οι ακόλουθες:

- ρούχα με στρασάκια για μικρές πριγκίπισσες
- ρούχα με κορώνες για μικρούς πρίγκιπες

(σε περίπτωση που έχεις αμφιβολία, το γράφει και πάνω η μπλούζα. «Little Princess» ή «Little Prince»).

Βρεφικά ρούχα και αξεσουάρ προσπαθούν να σου αποδείξουν με κάθε τρόπο ότι εσύ δεν μεγαλώνεις ένα παιδάκι αλλά ένα διάδοχο θρόνου. Στη χώρα που είσαι ότι δηλώσεις, τα ρούχα των μωρών δηλώνουν ότι όλα είναι μωρά-VIPs.

Κάποτε ήταν της μόδας να είσαι ορφανό. Η Πολυάννα ήταν ορφανή, η Χάιντι ήταν ορφανή, η Κάντυ ήταν ορφανή. Σταθερές αξίες. Τώρα όλοι ζουν σε κάστρο.

Ύστερα διερωτάσαι πως δημιουργούνται τα σύνδρομα.

Και καλά, εγώ η μουλάρα αγοράζω τα ρούχα αλλά δεν δίνω και πολλή σημασία τι φοράει το μωρό. Υπάρχει κόσμος που όταν φοράει το μπλουζάκι little prince, πραγματικά πιστεύει ότι το μωρό του είναι ένα και μοναδικό. Και τι απαντάς εσύ ο προλετάριος?

Συμπέρασμα: Μόνο στην Κύπρο μπορείς να γεννηθείς πριγκίπισσα ενώ οι γονείς σου είναι 2 κανονικοί άνθρωποι.

(εσείς μπορεί να γελάτε αλλά εγώ σοβαρολογώ. Δεν έχετε ιδέα πόσοι πρίγκιπες κυκλοφορούν εκεί έξω).

Το theme δεν τελειώνει στα ρούχα και τα αξεσουάρ. Επεκτείνεται και «ανθίζει» στις βαφτίσεις και τα γενέθλια. Εκεί όπου το κάθε απωθημένο του γονιού μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Προσωπικά, μέχρι τώρα πήγα στη βάφτιση 2 πριγκίπων (complete με κορώνες), μιας πριγκιποπούλας Ραπουνζέλ, στα γενέθλια της Barbie (μια Barbie με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια αλλά λεπτομέρειες, τα λέω από την κακία μου) και προσεχώς είμαι καλεσμένη και στη βάφτιση ενός… δούκα.

Τόση αριστοκρατία, δεν ξέρω και τι να βάλω πλέον.

Και καλά γελάσαμε την πρώτη φορά. Γελάσαμε τη δεύτερη. Ανησυχήσαμε την τρίτη και τέταρτη φορά που το φαινόμενο άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Τώρα είμαι desperate για ένα κανονικό μωρό. Όλοι αυτοί οι «ευγενείς» μου προκαλούν άγχος.

Και οι γονείς τους επίσης.