εκσυγχρονισμός (imish)

Σήμερα η Βουλή θα ψηφίσει για το Μνημόνιο. Μας έχουν πρήξει οι μεν ότι αν δεν ψηφιστεί θα καταστραφούμε, και οι δε ότι αν ψηφιστεί πάλι θα καταστραφούμε. Ακούσαμε και κάτι φωνούλες που δεν μπορούν να διανοηθούν την ύπαρξη τους χωρίς να πολεμούν (λεκτικά πάντοτε που είναι ανέξοδο) φανταστικούς ξένους εχθρούς και απώλεια κυριαρχίας του κράτους μας. Με «φανταστικός» δεν εννοώ fantastic αλλά imaginary.

Όταν σταματήσουν να συμπεριφέρονται στο κράτος λες και είναι οικόπεδο και θα χάσουμε λίγο από τον συντελεστή δόμησης, ίσως πάμε πιο μπροστά.

Προσωπικά δεν με ανησυχούν οι «ξένοι κατακτητές» – η καταστροφή της οικονομίας (και παλαιότερα της χώρας) έχει γίνει κυρίως από τους Κύπριους «κατακτητές» που διέλυσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας (όπως τη μαθαίνει κάποιος διαβάζοντας, διότι πρακτικά στη χώρα μας δεν την έχουμε ζήσει ακόμα ποτέ), δημοκρατίας και δικαιοσύνης, και παραμένουν όλοι ατιμώρητοι και στις θέσεις τους, ως επιφανείς πολίτες. Φυσικά, με την ανοχή μας.

Ο Πρόεδρος εξήγγειλε μέτρα για εκσυγχρονισμό του κράτους. Κάτι έπρεπε να κάνει και αυτός για να περάσει η ώρα.

Είναι πολύ θετικό να καθοριστεί η διαδικασία με την οποία πότε και πως δεν θα καλύπτει η ασυλία τον Πρόεδρο και τους βουλευτές. Φτάνει όταν χρειαστεί, να τηρηθεί, διότι από νόμους έχουμε χορτάσει.

Είναι επίσης θετικό να επιβληθεί maximum αριθμός θητειών στο Προεδρικό και βουλευτικό αξίωμα. Για να ήταν όμως πραγματικά εκσυγχρονιστικό το μέτρο θα έπρεπε να επεκταθεί και στους μαϊντανούς της πολιτικής ζωής που πηδάνε από το ένα διοικητικό συμβούλιο στο άλλο, από την ανάγκη τους πάντοτε «να προσφέρουν». Από το διοικητικό συμβούλιο της CYTA διορίζεται στο Συμβούλιο του ΧΑΚ, από το ΧΑΚ διορίζεται στις Κυπριακές Αερογραμμές, από εκεί πάλι τον διορίζουν στην Κυπριακή Ολυμπιακή Επιτροπή, μετά Πρόεδρος στο Σύνδεσμο Καρκινοπαθών Κύπρου, πίσω στον ΚΟΑ, ένα πέρασμα από την ΑΗΚ και (αν ζει ακόμα και είναι καλά) γιατί όχι και υποψήφιος για δήμαρχος σε μεγάλη πόλη.

Ούτε o Τσόρτσιλ δεν πέρασε από τόσα αξιώματα.

Άλλη μια σκέψη είναι η δημιουργία ανεξάρτητης επιτροπής προσλήψεων και προαγωγών για το σύνολο των ημικρατικών οργανισμών, από άτομα εγνωσμένου κύρους (βλέπε πουπάνω τους μαϊντανούς), κατ’ αναλογία των όσων ισχύουν γα την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας και την Εκπαιδευτική Υπηρεσία. Διότι η ΕΔΥ και ΕΥ έχουν αποδείξει διαχρονικά πόσο αμερόληπτοι και σωστοί είναι στις προσλήψεις και προαγωγές που κάνουν (πάντοτε ΧΩΡΙΣ κομματικά κριτήρια), άρα να το εφαρμόσουμε και αλλού. Δεν θα βάλλεις μέσο με το Χ Συμβούλιο ημικρατικού οργανισμού. Θα βάλλεις μέσο με την ανεξάρτητη επιτροπή. Μεγάλη αλλαγή. Χειροκροτούμε.

Αν θέλεις να κάνεις πραγματικό εκσυγχρονισμό στην δημόσια υπηρεσία πρέπει να καταρρίψεις τα ακόλουθα 2 ταμπού:

-          Να καταργήσεις τη μονιμότητα (άρα αυτόματα η αξιολόγηση αποκτά κάποιο νόημα διότι θέλεις να σου ανανεώσουν το π.χ. 5 year contract σου).

-          Να καταργήσεις το γελοίο κανόνα που λέει ότι η αρχαιότητα προηγείται των ικανοτήτων και προσόντων που λαμβάνεις υπόψη στις προαγωγές.

Μα είσαι με τα καλά σου? Να κάνουμε πραγματική επανάσταση?

Ένα τελευταίο που ξεχώρισα (και φκάλλει μάτι) είναι «την υποχρέωση του κράτους να συμμορφώνεται πλήρως με τις ακυρωτικές αποφάσεις των διοικητικών δικαστηρίων εφόσον αυτές αφορούν την ουσία της προσφυγής». Οκ, προφανώς το πλάσμα που σκέφτηκε αυτή τη φοβερή και τρομερή εκσυγχρονιστική ιδέα δεν έχει ακουστά το Σύνταγμα-τιραμόλα μας.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 146(5) του Συντάγματος λαλεί (μπαρδόν για την καθαρεύουσα αλλά δεν είναι τωρασινό το Σύνταγμα):

«Η κατά την τετάρτην παράγραφον του παρόντος άρθρου απόφασις δεσμεύει παν δικαστήριον, όργανον ή αρχήν εν τη Δημοκρατία, και τα περί ών πρόκειται όργανα, αρχαί ή πρόσωπα υποχρεούνται εις ενεργόν συμμόρφωσιν προς ταύτην.»

Έννεν λίγο hilarious, 60 χρόνια μετά που το λαλεί το Σύνταγμα, να σου πλασάρεται ως εκσυγχρονιστική ιδέα κάτι που ANYWAY έπρεπε να τηρείται από όλους (και όχι μόνο για την ουσία τη προσφυγής, imish).

Άμα έχεις διαλύσει κάθε έννοια δικαιοσύνης, έχεις ξεχάσει πιλέ πως θα έπρεπε να απονέμεται η δικαιοσύνη.

Αυτά προς το παρόν. Πάω για παγωτό.

 

Το νέο επιχειρηματικό μοντέλο της Κύπρου

Η ιδέα:

Θα δοθεί, λέει, κρατική γη σε άνεργους και θα τους εκπαιδεύσει το Υπουργείο Γεωργίας από π.χ. λογιστές και δικηγόροι να μετατραπούν σε Charles Ingles στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι για να αρχίσουν να την καλλιεργούν για να παράξουμε επιτέλους κάτι σε αυτό το νησί-παράδεισο τον εισαγωγών.

Η σατανική ιδέα:

Με μαρούλια και αγγουράκια δεν θα πάμε ποτέ μπροστά (δηλαδή, δεν θα βγάλουμε ποτέ λεφτά). Ποια είναι η καλλιέργεια του μέλλοντος? Μαριχουάνα για ιατρική χρήση! Εφόσον το trend σε διάφορες χώρες είναι η αποποινικοποίηση της χρήσης του συγκεκριμένου φυτού, και εφόσον το συγκεκριμένο φυτό θέλει ζεστό και ξηρό κλίμα για να αναπτυχθεί, άρα η Κύπρος αποτελεί ένα πολύ καλό μέρος παραγωγής του, να αποποινικοποιηθεί επιτέλους αυτό το φυτό του Θεού και να αρχίσουμε μαζικά την παραγωγή του με σκοπό την εξαγωγή και πώληση του σε εταιρείες που παρασκευάζουν μαριχουάνα για ιατρική χρήση. Το market είναι έτοιμο, υπάρχουν εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο που χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο φυτό για διάφορες παθήσεις, με συνταγή του γιατρού.

Το κάνουμε και γινόμαστε εξαγωγική χώρα, εκτός από φυσικό αέριο έχουμε και φυσικό χόρτο. Γινόμαστε πάμπλουτοι.

Back to the future:

Μετά από 20 χρόνια, ένας Γερμανός βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος σε ομιλία του κατηγορεί τις χώρες του νότου ότι έχουν μετατραπεί σε ντουμάνι και ότι δεν κάνουν τίποτα όλη μέρα, μόνο ποτίζουν φυτείες και εξάγουν ναρκωτικά στην Ευρώπη. Αμέσως ξεσπά σάλος στη Γερμανία, Φινλανδία, Ολλανδία και άλλες χώρες που μόνο σε θερμοκήπιο μπορούν να παράξουν τα συγκεκριμένα φυτά, οι εφημερίδες γράφουν όλες για τα όργια ναρκωτικών που λαμβάνουν χώρα στην Κύπρο, undercover δημοσιογράφοι έρχονται για να ερευνήσουν και να επιβεβαιώσουν ότι όντως έτσι γίνεται, είδαν τρεις μαστουρωμένους τουρίστες στην Αγία Νάπα, it must be true, το Συμβούλιο της Ευρώπης στέλλει στην Κύπρο κλιμάκιο του Drugval για να ερευνήσει αν όντως έχουμε φυτείες οπίου στην Κύπρο, μάταια η κυπριακή Βουλή κάνει εκστρατεία σε όλη την Ευρώπη να πείσει ότι όχι, δεν παράγουμε όπιο στην Κύπρο, πρόκειται περί σκευωρίας, παράγουμε μαριχουάνα για ιατρική χρήση και έχουμε περάσει όλα τα σχετικά τεστ και ελέγχους από τα όργανα της ΕΕ. Ο Υπουργός Γεωργίας της Γερμανίας δηλώνει δεξιά και αριστερά ότι το «γεωργικό μοντέλο της Κύπρου έχει πεθάνει» και είναι απαράδεκτο διάφορες χώρες να λειτουργούν στις παρυφές του νόμου και να το εκμεταλλεύονται. Οι εξαγωγείς της μαριχουάνας στην Κύπρο καταγγέλλουν ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία κρύβεται η Bedrocan, η ολλανδική εταιρεία παραγωγής μαριχουάνας για ιατρικούς σκοπούς (η οποία μεγαλώνει τα φυτά σε κλειστούς, ελεγχόμενους χώρους και της έχει φάει όλη τη δουλειά η Κύπρος).

Η ΕΕ απειλεί την Κυπριακή Δημοκρατία ότι αν δεν καταστραφούν άμεσα όλες οι φυτείες και να μετατραπούν σε αγγουράκια και μαρούλια θα κόψει την παροχή νερού (!!) για τις φυτείες.  

CY bye bye (not yet)

Ναι, όπως είπα, κάττος εφτάψυχος....

CY Bye Bye?

Εγώ θα το πω και δεν με ενδιαφέρει.

 Οι Κυπριακές Αερογραμμές είναι κάττος εφτάψυχος και ότι θα κλείσει το ακούω από τα early nineties. Έπαθε αυτό που έπαθε η Λαική, τι περιμένεις άλλωστε με management ξεζουμίσματος για δεκαετίες? Ποιος διόριζε το management? Έχετε 3 επιλογές:

-          Η εκάστοτε κυβέρνηση

-          Οι Φινέας και Φερμπ

-          O Chuck Norris

Πάντως αν κλείσει εγώ θα λυπηθώ.

Πέρα από τη μουσική επένδυση Μάριος Τόκας, το συνεχές ambiance διαφήμισης του ΚΟΤ, τις καθυστερήσεις, τις απεργίες (τότε που τους έπαιρνε να απεργήσουν) και άλλα πολλά, εγώ έβρισκα το όλο περιβάλλον φιλικό και οικογενειακό. Οι αεροσυνοδοί σε έπιαναν κουβέντα, έβρισκες κοινούς γνωστούς, έκαναν χιούμορ, σου έβρισκαν εφημερίδες και αν δεν σου άρεσε το φαγητό έψαχναν να δουν αν έμεινε τίποτε άλλο να σε σερβίρουν. Μου έτυχε σε νυκτερινή πτήση να γυρίσει ο αεροσυνοδός και να κεράσει όλο το αεροπλάνο σφηνάκια ζιβανίας, ή σε άλλη περίπτωση να μας δώσουν φλαούνες ή μελομακάρονα.

Οι αεροσυνοδοί χώριζαν τις διάφορες περιόδους του χρόνου σε «πάμε να φέρουμε/πάρουμε τους φοιτητές, πάμε να πάρουμε τον κόσμο στις διακοπές του» κτλ. Λες και ήταν προσωπική τους υπόθεση. Μου έχει τύχει ως παιδάκι να ταξιδεύω ασυνόδευτη και οι αεροσυνοδοί δεν με άφησαν λεπτό μόνη μου. Μου έφερναν συνέχεια γλυκά και χυμούς και ότι άλλο είχαν τα ερμαράκια τους μέχρι που φτάσαμε.

Ακόμα και τον πιλότο που ανακοίνωνε ότι «Καλωσορίσατε στην τελευταία μοιρασμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης» όταν έφτανε στην Κύπρο θα τον πεθυμήσω. Είχε ένα στυλ, δεν μπορείς να πεις.

Ειδικά σήμερα με έχει πιάσει μια νοσταλγία. Δεν θέλω να κλείσουν οι Κυπριακές Αερογραμμές. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι πλήρως πόση ζημιά έκαναν οι αποτυχημένες διοικήσεις που είχαν. Όπως τόση άλλη ζημιά που βλέπουμε γύρω μας...

Ο Νόμος του Μέρφυ για το ατιμέλητο look

Τη μέρα που έκανες όλο το πρωί κήπο και δουλειές, πριν προλάβεις να πλυθείς, να λουστείς και να εξωραϊστείς από τα χώματα και τις βρωμερές μασχάλες και το μαλλί ετεροχρονισμένο ράστα φοιτητικής ζωής που δεν έζησες διότι ήσουν the proud owner πιστολακίου μαλλιών,  πριν λοιπόν προλάβεις να μεταμορφωθείς πάλι σε άνθρωπο, χρειάστηκε να τρέξεις στο supermarket 5 λεπτά πριν κλείσει για να πάρεις παιδικές πάνες που σου τέλειωσαν και θα ξυπνούσες Κυριακή πρωί και θα έπρεπε να φορέσεις της μικρής πετσέτα του μπάνιου, τη μέρα εκείνη επαναλαμβάνω που συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω βρωμερά, είναι η μέρα που στο supermarket (που πετάχτηκες για 2 λεπτά) πέφτεις πάνω σε γνωστή που έχεις να δεις χρόνια και ζαμάνια (από αυτές που αραιά και που διερωτάσαι «τι να γίνεται άραγε η Τάδε και που να εξαφανίστηκε?»)

Ανακαλύπτεις λοιπόν, κάπου ανάμεσα στα Persil Automatic και το Famozo για όλες τις επιφάνειες ότι η Τάδε είναι μια χαρά, στις ομορφιές της, με coordinated ρούχα και βρέφος σε ανατομικό κάθισμα, η οποία σε βλέπει βέβαια, τρομάζει να σε γνωρίζει, τρομάζει ακόμα περισσότερο όταν σε μυρίζει (το βλέπεις άλλωστε στα μάτια της) και θέλει να σε πιάσει basic κουβέντα, ενώ εσύ θέλεις να σε καταπιεί η Γη ή τουλάχιστον να σε καταπιεί το πρόγραμμα του πλυντηρίου για τους δύσκολους λεκέδες και την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια.

Στο αυτοκίνητο έχεις ήδη πάθει αρτηριοσκλήρωση και θυμάσαι που ξεφάντωσες στο γάμο της και αυτή στο δικό σου, ντάξει βρε δεν ήταν τόσο τραγικά, το ατημέλητο look μπορεί και να σημαίνει άγριο και αχαλίνωτο sex, που ξέρεις, την ξεγέλασες.

Όταν παθαίνεις κάτι ανάλογο 2 μέρες αργότερα στο φούρνο, και 3 μέρες αργότερα στο βενζινάδικο, είσαι πλέον πεπεισμένη ότι ο Νόμος του Μέρφυ κανονίζει ότι κάθε φορά που «πετάγεσαι» από το σπίτι για 2 λεπτά με ότι φορούσες, είναι η κατάλληλη στιγμή για PR.

Ο νόμος του Μέρφυ alternatively, μπορεί και να θέλει να σου πει να κάνεις επιτέλους και εσύ μια προσπάθεια!

 

Η αλληλεγγύη συμφέρει

Ήταν θέμα χρόνου να κατακλειστεί το Inbox με μηνύματα «αλληλεγγύης»:

-          Αγοράζετε κυπριακά προϊόντα!

-          Κλείστε το Lidl!

-          Ούτε ένα σεντ στο εξωτερικό! Διακοπές στην Κύπρο!       

Τούτο με την αλληλεγγύη, θυμίζει μου λλίο το Ραδιομαραθώνιο (τον οποίο οργάνωνε κάθε χρόνο η Λαική τζιαι εκόρτωννε για την κοινωνική προσφορά της). Κράτησα μια διαφήμιση της για ενθύμιο (Laiki, always here, always by your side –μουαχαχαχα).

Τι εννοείς  με αλληλεγγύη?

Να αγοράζω κυπριακά προϊόντα? Οκ, δεν έχω κανένα πρόβλημα να το κάνω, αλλά επειδή προέκυψε τώρα έκτακτη ανάγκη, δεν ξιχάννω (παράλληλα) γιατί πολλοί Κυπραίοι σταμάτησαν να αγοράζουν ορισμένα κυπριακά προϊόντα. Δεν ξιχάννω τόσο εύκολα την κακή ποιότητα, τις ακριβές τιμές χωρίς να δικαιολογείται, το χάλια service, την εκμετάλλευση και το απέραντο γυφτιό που ζούσαμε για πολλά χρόνια, μέχρι να έρθουν στην Κύπρο πολλά και πιο φθηνά ξένα προϊόντα και να νιώσει η κύπρια μικρομεσαία επιχείρηση τι σημαίνει ανταγωνισμός.

Στη θεωρία είναι σωστή η σκέψη να βελτιώσουμε το balance εισαγωγών – εξαγωγών της χώρας μας. Αλλά αρνούμαι να γίνω πάλι το κορόιδο της κάθε κυπριακής βιοτεχνίας ή βιομηχανίας που μου πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και τα πίτουρα για χαβιάρι.

Sorry, αλλά σε κανένα παράλληλο σύμπαν δεν μπορείς να με πείσεις ότι το Hang Ten και η Τρικόζα (θυμάστε τες?) θα μπορούσαν ποτέ να συναγωνιστούν τα απείρως φθηνότερα ρούχα που φοράμε σήμερα. Αν θα επιστρέψουμε σε αυτά, προτιμώ να μάθω μπλέξιμο και να αρχίσω να ράβω ρούχα μόνη μου.

Επίσης, ας μην ξεχνάμε σε πόσα καλοκαιρινά posts έχουμε αναλύσει την απέραντη γυφτιά της τουριστική βιομηχανίας μας, την απουσία φρέσκου ψαριού στο Λατσί και αλλού (εκτός αν ξέρεις να μιτσοκαμμίσεις του ιδιοκτήτη σωστά), το χωρκατιλλίκκι της Αγίας Νάπας και το γεγονός ότι 7μερες οικογενειακές διακοπές σε ελληνικό ή ισπανικό νησί (με το αεροπορικό εισιτήριο Included) στοιχίζουν λιγότερο από αντίστοιχες διακοπές στην Κύπρο.

Καλή η αλληλεγγύη αλλά να μην νιώθεις κορόιδο. Να αναμένουμε ίσως θεαματική βελτίωση στα πιο πάνω?   

(Μέσα στα πολλά, κάποιος μου έκανε forward και το κείμενο του Αλκίνοου. Που τράβηξε τη μάσκα και είδε τον καθρέφτη και τώρα θα κλάψουμε για την έπαυλη μας και την ψεύτικη ζωή μας. Sorry dude, αλλά κανένα complex δεν έχω για αυτά που απέκτησα με τη δουλειά μου. Οι «σοφοί» παππούδες μου με έστειλαν να σπουδάσω, προφανώς διότι μετά το 74 αντιλήφθηκαν ότι τα χωράφια και τα πλίθινα σπιτάκια και τα χωριουδάκια χάνονται, αλλά η μόρφωση μένει. Και για όλα τα υπόλοιπα που αναφέρει (μάνταμ και Φιλιππινέζες, και γάμοι σε γρασίδι και σπουδές σε χρηματοοικονομικά και λέφτά πολλά λεφτά, και καπαρέ και ξέρω γω τι) υπάρχουν πάντα οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τις οποίες θα γνώριζε αν δεν ζούσε στο εξωτερικό και ερχόταν guest star επίσκεψη κάθε τόσο.  

Συμβουλές από κάποιον που ζει όλη την ενήλικη ζωή του conveniently στο εξωτερικό δεν δέχομαι. Συμβουλές από κάποιον που κάνει καριέρα στο εξωτερικό από τους Κυπραίους που έρχονταν στην πίστ… sorry, μουσική σκηνή (αν είναι πίστα είναι κακό, αν είναι μουσική σκηνή επιτελείς πολιτιστικό έργο?) δεν δέχομαι. Καριέρα με CD αγορασμένα από τα αππωμένα κυπριόπουλα?)

 

Αν είναι να επιστρέψουμε πίσω στη μιζέρια της δεκαετίας του 80, ας στείλουμε τουλάχιστον την Αλέξια στην Eurovision.