Δεύτερος γύρος... με απ' όλα

Μα τι ιστορικές στιγμές ζήσαμε πάλι χθες (καλά, κάθε πέντε χρόνια ζούμε "ιστορικές στιγμές", χθες τις βάφτισαν "ώρες ευθύνης", όπως θέλει ο καθένας).

Ο νέος Πρόεδρος (ολόγελος και περιχαρής, όπως όλοι οι νέοι Προέδροι - μέχρι και ο σοβαρός Τάσσος γελούσε το 2003 αν θυμάμαι καλά-) έκανε πρώτα ένα tour της Λευκωσίας για να ευχαριστήσει διάφορα κόμματα που τον υποστοίριξαν. Είπε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Συλλούρη και το ΕΥΡΩΚΟ (δεν πειράζει βρε παιδιά που τα τελευταία 10 χρόνια έχουν σφαχτεί για όλων των ειδών τις πολιτικές, ποιος τα βλέπει αυτά), μετά πέρασε από το ΔΗΚΟ και είπε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον περήφανο δηκοικό κόσμο (τούτο το "περήφανο" ειδικά εν πολλά... πετυχημένο), μετά πηγε στο Hilton Park για να χεραιτήσει σε ένα γάμ.... sorry λάθος, ήθελα να πω πήγε να μιλήσει στα ΜΜΕ ότι αρχίζει δράση και θα κάνει απίστευτα και θαυμαστά πράγματα.Ακολούθως έκανε μίνι επίδειξη αγγλικών για να καθυσηχάσει τα πλήθη ότι κατέχει το αγγλικό (κάνει και καλή προφορά άμα θέλει) και ότι άμα του γράψουν μια ομιλία τη διαβάζει και δεν κάνει improvisation σε ακατάλληλες στιγμές.

 

Μετά πήγε στο στάδιο "Ελευθερία στον Τάσσο Παπαδόπουλο" για να ανακυρηχθεί επίσημα Πρόεδρος και να απευθύνει τα πλήθη διότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ανακυρήσσεσαι Πρόεδρος σε ένα γήπεδο του μπάσκετ. Ο νέος Πρόεδρος ευχαρίστησε ονομαστικά τους συνεργάτες του και αφιέρωσε το πρώτο τραγούδι της Προεδρίας (από τα χείλη του Χατζηγιάννη) στη γυναίκα του. Ευχαρίστησε το Κάρογιαν (και φάνηκε ότι ήταν έτοιμος να κλάψει από συγκίνηση. Ο Κάρογιαν, όχι ο Πρόεδρος). Ευχαρίστησε το Ρίκκο Ερωτοκρίτου (???), την εκκλησία της Κύπρου (??!!), τον απόστολο Ανδρέα, το 'Αγιο Πνεύμα και τον μαρμαρωμένο βασιλιά που περιμένει καρτερικά στην Πόλη και μετά ανακοίνωσε στα πλήθη ότι τώρα θα γίνουμε μια πραγματική Ευρωπαική χώρα, κοσμική και αξιόπιστη χωρίς προσκολλήματα και εμμονές. Με τη βοήθεια του Θεού πάντοτε.

 

Λοιπόν, τώρα που άλλαξε η κυβέρνηση, γυρίσαμε σελίδα, θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα και λίαν συντόμως θα έχουμε 10% ρυθμό ανάπτυξης και λύση του Κυπριακού (αν δεν προλάβουν πάλι να σφαχτούν οι ενωμένες δυνάμεις που υποστήριξαν το νέο Πρόεδρο), νιώθω και εγώ πιο ήσυχη και χαλαρωμένη. Δεν χρειάζεται εγώ ο απλός πολίτης να αγχώνομαι για αυτά τα θέματα, θα με καταπλήξει το νέο ευρωπαικό κυπριακό μας κράτος.

 

Είναι ώρα να ασχοληθώ με κάτι άλλο που με απασχολεί: Μήπως ξέρει κανείς πως καθαρίζουν τα άλατα από το τζάμι του μπάνιου? Εννοώ εκείνες τις άσπρες κυλίδες που δημιουργεί το νερό και δεν καθαρίζουν με τίποτα. Τρίβω τρίβω και δεν βλέπω αποτέλεσμα. Help! 

 

(ελπίζω σε κανένα γιατροσόφι του στυλ "βάλε σε ένα ποτήρι ξύδι λίγο γάλα και λεμόνι, ανακάτεψε τα και με υγρό πανάκι τρίψε καλά).

 

Περιμένω με αγωνία...

 

   

Πρώτος γύρος - douze points

Μόνο στην Κύπρο γίνονται εκλογές και όλοι βγαίνουν… νικητές. Είναι απίστευτο και όμως αληθινό.

Ο πρώτος πανηγυρίζει  γιατί  ήρθε πρώτος.

Ο δεύτερος πανηγυρίζει που πέρασε στο δεύτερο γύρο (άρα έχει ακόμα μια ευκαιρία να αυξήσει τα ποσοστά του και να κάνει την έκπληξη).

Ο τρίτος πανηγυρίζει διότι με τη ψήφο του, ουσιαστικά ελέγχει το τελικό αποτέλεσμα (άρα έχει να φάει γλείψιμο άνευ προηγουμένου. Έχει ήδη ετοιμάσει τη λίστα του και περιμένει να παραλάβει τους πρώτους δύο.)

Τον πιο πάνω… καρνάβαλλο, ευνοεί το προεδρικό μας σύστημα. Είναι αυτό το σύστημα όπου το 20% του πληθυσμού (ο ενδιάμεσος τραβεστί χώρος) ουσιαστικά ελέγχει το υπόλοιπο 80%. Φανταστικό σύστημα. Να το κρατήσουμε για πάντα.

Άρα, σε περίπτωση που οι πρώτοι δύο έχουν κρατήσει κάποιο επίπεδο μέχρι τώρα στην προεκλογική εκστρατεία (λέω κάτι μαλακίες ώρες ώρες), ετοιμαστείτε να δείτε θεαματικές αλλαγές this week, σε μια προσπάθεια να πάρουν τις ψήφους του τρίτου. Μέχρι την επόμενη Κυριακή, αυτός που τελικά θα εκλεγεί, θα έχει κάνει το πρόγραμμα του υποχρεωτικά αγνώριστο μετά τις υποσχέσεις και παραχωρήσεις που θα έχει κάνει για να πάρει και άλλες ψήφους, με αποτέλεσμα να έχουμε άλλη μια ερμαφρόδιτη κυβέρνηση που άλλα λέει, άλλα κάνει και άλλα εννοεί (και ακούει Χατζηγιάννη) διότι έχει να ικανοποιήσει του κόσμου τις προεκλογικές υποσχέσεις/συμφωνίες.

Το μόνο hilarious που παρατηρώ, είναι ότι οι τελικοί δύο υποψήφιοι, είναι και οι δύο… ναινέκοι. Μουαχαχαχαχα….

 

Η μέρα εκείνη δεν θ' αργήσει (πάλε)

Με αυτά και με άλλα, έχουν πάλι περάσει 5 χρόνια και πρέπει να ψηφίσουμε Πρόεδρο. Είναι εντυπωσιακό, αλλά στις τελευταίες 3 τουλάχιστον Προεδρικές εκλογές που θυμάμαι έντονα, είχα το ίδιο αίσθημα «άτε να τελειώνουμε να αλλάξει ο Πρόεδρος διότι ο current μας έσπασε». Αυτό το αίσθημα είχα το 2003, το 2008 και πάλι τώρα.

Ίσως διότι αποδείχτηκαν και οι τρεις previous Πρόεδροι μεγάλη απογοήτευση για μένα.

Anyway.

Έχοντας δοκιμάσει Πρόεδρο παπά, Πρόεδρο σχιζοφρενή, Πρόεδρο εκατομμυριούχο, Πρόεδρο παλιό πολιτικό τζάκι, Πρόεδρο βαθύ κράτος και Πρόεδρο μουχτάρη, δεν ξέρω τι έμεινε άλλο να δοκιμάσουμε ως εκλογικό σώμα, μέχρι να πειστούμε εντελώς για την απέραντη μετριότητα των πολιτικών μας.

Προσωπικά είμαι offended που τους τρεις κύριους υποψήφιους, διότι είμαι μέσα σε τζείνο το 24% του πληθυσμού που ο ένας υποψήφιος θέλει το να απολογηθεί ιμιsh, ο άλλος υποψήφιος λαλεί ότι είμαστε «απλοί πολίτες» και δεν καταλαβαίνουμε, ο δε τρίτος υποψήφιος προσπαθεί να αποφύγει την ερώτηση και να εξαφανίσει το γεγονός as if να μην υπήρξε ποτέ.  

(είναι σαν να προσπαθούν να σε πείσουν ότι είσαι λλίο μαννός, όι όμως πολλά διότι εξακολουθείς να έχεις δικαίωμα ψήφου –μα ίνταλως τους εγέλασες?- και θέλουν τη ψήφο σου.) Καλά, τζείνος που θέλει να απολογηθούμε μάλλον εν τη θέλει. Έχει πολλές.

Που τον Αναστασιάδη επερίμενα παραπάνω. Ξέρω ότι οι πιο παλιοί τον έχουν σεσημασμένο τραμπούκκο Εοκαβητατζή whatever, εγώ τον παρακολουθώ τα τελευταία 10 χρόνια της ενήλικης ζωής μου και δεν μπορώ να συμμεριστώ αυτή την άποψη (όπως δεν συμμερίστηκα την άποψη του βαθύ κράτος για τον Παπαδόπουλο, ώσπου τζιαι είδα τον να το κάμνει με τις διχαστικές αναφορές του). Αν δεν έχεις το θάρρος να φκεις να πεις ότι το 2004 δεν έκαμες λάθος, έτσι ήθελες να ψηφίσεις και έτσι έκαμες, πώς να σε πιστέψω ότι άμα φκεις Πρόεδρος θα αντισταθείς στους διάφορους που θα αρχίσουν να τραβούν τα βυζιά τους μόλις πεις ότι θα προωθήσεις λύση ομοσπονδίας (διότι τούτο εννα κάμεις έννεν?) Πως θα αντέξεις την πίεση του κατεστημένου «μη-λύση =καλή-λύση»?   

Θα μου πεις, έχει και Πραξούλα. Όντως έχει.

Αλλά τούτη η τάση της να περιαυτολογεί τζιαι να τονίζει ότι διορίστηκε υπουργός των διακοπών ρεύματος και κατάφερε να τις σταματήσει κτλ, ξενίζει με. Θέλω Πρόεδρο, όι κάποιον να μου λαλεί συνέχεια «I told you so». Επίσης, οκ ένα αστείο στις Πατάτες. Οκ, ένα τραγούδι για την πλάκα. Όποτε βάλω κυπριακή τηλεόραση, βρίσκω την να τραγουδά, να χορεύει, να κάνει ντουέτο με το Δάκη. Άντεξε λλίο να τελειώσει η κρίση τζιαι πάεις υποψήφια στο επόμενο You’ve got talent. Α sorry, έκαμες το ήδη.

Γενικά, είμαι τόσο καχύποπτη πλέον, που νιώθω σάννα τζιαι είμαι Εβραίος τζιαι κάτι SSέδες λαλούν μου «έλα στο concentration camp ρε, εν τέλεια. Σου υποσχόμαστε ότι δεν θα είναι όπως την άλλη φορά που σε κάναμε σαπούνι. Έλα, θα περάσουμε τέλεια!!»

Πάεις? Εμπιστεύεσαι κανένα από αυτούς με τη ζωή σου? Την ευημερία σου?

(πάω να πακετάρω)