Pick up mums

Κάθε μέρα μόλις σχολάσω περνώ από το νηπιαγωγείο για να παραλάβω την κουκλάρα. Επειδή πάω κάθε μέρα πάνω κάτω την ίδια ώρα, συναντιέμαι κάθε μέρα σχεδόν με τις ίδιες 3-4 μαμάδες που πάνε να πάρουν τα δικά τους παιδάκια την ίδια ώρα (οι pick up μαμάδες). Επειδή γενικά δεν είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο του κόσμου, πρέπει να έκανα 2-3 μήνες να τους μιλήσω και να πιάσω κουβέντα μαζί τους. Ακολούθησε ένα χείμαρρος από ερωτήσεις για το τι κάνει, τι τρώει, πως τρώει, πως παίζει, πως κοιμάται η κουκλάρα (θέματα τα οποία βαριέμαι αφόρητα να συζητώ με οποιονδήποτε, πόσο μάλλον με αγνώστους), έτσι έκανα άλλους 3 μήνες να τους ξαναμιλήσω. Χαιρετιόμαστε κάθε μέρα φυσικά, αλλά δεν συνάπτουμε σχέσεις.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα με την κουκλάρα σε ένα παιδικό party. Αναγνώρισα τις pick-up μαμάδες και πήγα να κάτσω μαζί τους (δεν ήξερα κανένα άλλο). Ήταν πολύ ευγενικές και ρώτησαν ξανά τι κάνει, τι τρώει, πως τρώει, πως παίζει, πως κοιμάται η κουκλάρα (for the love of God, δεν υπάρχουν άλλα boring θέματα προς συζήτηση? Πότε θα βάλει εκπτώσεις το Beauty line ας πούμε?) Αφού καλύψαμε τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας, από τις κουβέντες τους έμαθα ότι οι pick up μαμάδες κανονίζουν και συναντιούνται τα απογεύματα για να παίζουν τα παιδάκια τους, οι σύζυγοι τους έχουν γνωριστεί μεταξύ τους και γενικά, έχουν γίνει φιλενάδες.

Και παθαίνω υπαρξιακό.

Γίνομαι και πάλι δέκα χρονών στο σχολείο και παρακαλώ από μέσα μου να με διαλέξουν στην καλή ομάδα για να παίξουμε γερμανικό. Θέλω να είμαι μέρος της σωστής κλίκας και να με κάνουν όλοι παρέα. Γιατί οι pick up μαμάδες δεν μου είπαν και μένα να πάω στο playgroup τους? Μια χαρά παιδάκι δεν είναι η κουκλάρα? Δεν είμαι και γαμώ τα άτομα?

«Εσύ η ίδια είπες ότι βαριέσαι τις κουβέντες τους. Φαντάσου να έκανες και παρέα μαζί τους. Γιατί παραπονιέσαι?» μου είπε αργότερα το βράδυ ο Έτερος, όταν του εκμυστηρεύτηκα το υπαρξιακό μου.
«Ναι αλλά δεν με ρώτησαν καν για να έχω την ευκαιρία να αρνηθώ ευγενικά. Είμαι excluded από την κλίκα των μαμάδων…»
«Προφανώς σε κατάλαβαν και δεν μπήκαν στον κόπο να σε ρωτήσουν.»

Φυσικά έχει δίκιο. Το δεκάχρονο μέσα μου θέλει να το κάνουν όλοι παρέα και να είναι popular αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ούτε μισή ώρα δεν αντέχω με τις pick up μαμάδες. Currently βρίσκονται σε αναβρασμό για το που θα εγγράψουν τα παιδάκια τους του χρόνου: κολύμπι, χορό, μπαλέτο, playgroups, kids yoga, η λίστα με επιλογές είναι ατέλειωτη.

«Καλά» είπα να ρωτήσω, «τριών χρονών τους μαθαίνουν κολύμπι?»
«Όχι ακριβώς αλλά εξοικειώνονται με το νερό και είναι πολύ βασικό» μου απαντά μια.
«Μα εξοικείωση με το νερό δεν κάνουν anyway όλο το καλοκαίρι μαζί μας στη θάλασσα?» (τι σκατά φορτώνομαι όλα τα υπάρχοντα μου και πάω Πρωταρά κάθε σαββατοκύριακο?)
«Ναι, αλλά με δάσκαλο θα μάθουν καλύτερα. Είναι ειδικός.»

Έμαθα κολύμπι γύρω στα πέντε μου, με έμαθε η μαμά Δρακούνα και ο Μπαρμπαπάπα στο Nissi Beach και το Fig Tree Bay. Τον καιρό που μπορούσες να αναπνεύσεις σε αυτές τις παραλίες. Βουτιές έμαθα στην πισίνα των hotel apartments που μέναμε. Νομίζω τα έλεγαν Adams Apartments και ήταν μέσα στο κέντρο της Αγίας Νάπας. Δεν με εξοικείωσε με το νερό κάποιος ειδικός αλλά η περιέργεια μου. Όπως ισχύει, πιστεύω, για όλα τα παιδάκια.

Προσωπικά είπα να περιμένω κάνα χρόνο ακόμα (μιλάμε για τρίχρονα έτσι?) και αν και εφόσον η κουκλάρα εκφραστεί και πει ότι θέλει να δοκιμάσει κάτι βλέπουμε. Εξάλλου οτιδήποτε και να δοκιμάσει τώρα, προϋποθέτει να είμαι και εγώ μαζί της (διότι είναι πολύ μικρή) και ειλικρινά, βαριέμαι. Ξέρω ότι σε περίπου 10 χρόνια θα έχω part time δουλειά ταξιτζή, άρα γιατί να βιαστώ?

Διαμαρτύρομαι!

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέλος Ιουνίου, να κάθομαι στην παραλία και αντί να απολαμβάνω τη θάλασσα, να προσπαθώ να υπολογίσω πότε θα φύγει το γαμημένο το σύννεφο από το spot που κάθομαι για να λάμψει ο ήλιος. Δεν είναι δυνατόν να είναι τέλος Ιουνίου και να νιώθω στην παραλία μια ψύχρα, σε σημείο να αποφεύγω την ομπρέλα για να «βράσω». Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τέλος Ιουνίου και να τουρτουρώ κάθε φορά που πάω να μπω μέσα στη θάλασσα.

Μα τι σκατά κάνει ο καιρός φέτος?

Προχτές έβρεχε, είχε συννεφιά, φυσούσε και το απόγευμα έπιασε ψυχρούλα. Άμα ήθελα άστατο καιρό και showers έμενα στην Αγγλία. Ήρθα να ζήσω πίσω στον τόπο μου διότι I embrace μια ζωή με τελαντωτή φανέλα και φλιπ φλοπ παντόφλα. Οτιδήποτε κάτω από 35 βαθμούς σε καλοκαιρινό μήνα θεωρείται αποτυχία.

Ελπίζω να σάσει ο καιρός διότι έχουμε και ένα άλφα καλοκαιρινό πρόγραμμα να ακολουθήσουμε και δεν μπορεί ο καιρός να μας κάνει χαλάστρα. Μα που νομίζει ότι βρίσκεται? Στην κεντρική Ευρώπη?

Εδώ είναι Κύπρος και απαιτώ καύσωνα, ιδρώτα και μαγιό!

Δημοσκοπήσεις

Όποτε μου τηλεφωνούν για δημοσκόπηση, τους το κλείνω. No offence to the noble science of market research αλλά έχω βαρεθεί να λέω τη γνώμη μου για πάνες, supermarket, αρτοποιεία, ηλεκτρικά είδη και απορρυπαντικά. Προχτές το θέμα ήταν «η πολιτική κατάσταση στην Κύπρο». Α χα….

Επειδή ο τίτλος μου θύμισε εκπομπή του «Το Συζητάμε», και επειδή σε έτσι δημοσκοπήσεις οι ερωτήσεις είναι hilarious, άδραξα την ευκαιρία να απαντήσω στα καυτά ερωτήματα τους. Και ότι κάτσει.

Προφανώς ο ΔΗΣΥ προσπαθεί να σφυγμομετρήσει τον κόσμο για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές και τους νέους υποψηφίους που θα παρουσιάσει στο ψηφοδέλτιο. Λέω ο ΔΗΣΥ, διότι όλες οι ερωτήσεις αφορούσαν το ΔΗΣΥ. Άρα ήταν ολίγον παραπλανητικός ο τίτλος που μου είπαν στην αρχή.

Με αυτά και με άλλα, μου ζητήθηκε να περιγράψω με μια λέξη τα ακόλουθα πρόσωπα:
Χρίστος Κληρίδης
Μάριος Μαυρίδης
Ανδρέας Πιτσιλλίδης
Πρόδρομος Προδρόμου
Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης

(έννεν ο ένας καλύτερος που τον άλλον?)

Νομίζω η πιο πάνω πεντάδα είναι καταπληκτική. Πιάσε τον ένα τζιαι φάκκα τον άλλον. Ο ΔΗΣΥ θέλει να προσελκύσει απορριπτικούς οπαδούς του νομικισμού, τις γιαγιάδες του κατηχητικού με ελεύθερες εγγονές, τυχόν ζωντανούς αγωνιστές πρώην μέλη της κλίκας Γιωρκάτζη, αυτούς που δεν θυμούνται το σκάνδαλο του ΧΑΚ (κυρίως οι κάτω των 30 χρονών), και για το Μάριο Μαυρίδη δεν έχω ιδέα…. ποιος να θέλει άραγε να τον ψηφίσει?

Μου ζητήθηκε να πω αν τα θεωρώ ικανά και δυναμικά άτομα (on a scale of 1 to 10), αν τα θεωρώ τίμια, αν νομίζω ότι αγαπούν την Κύπρο (αυτή ήταν η πιο hilarious ερώτηση ever) και αν με εκφράζουν οι πολιτικές θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουν. Μετά μου ζητήθηκε να αναφέρω αν η οικογένεια μου σχετίζεται με τον αγώνα (ένας είναι ο αγώνας) και on a scale of 1 to 10 (1 για αριστερός, 10 για patriot) να αναφέρω που τοποθετούμαι ιδεολογικά.

Η δημοσκόπηση περιλάμβανε και άλλες ερωτήσεις για υφιστάμενους βουλευτές του ΔΗΣΥ αλλά σε γενικές γραμμές φώναζε από μακριά ότι πρόκειται για δημοσκόπηση που σκοπό έχει να δουν τι πιστεύει ο κόσμος για να καταρτίσουν αναλόγως το ψηφοδέλτιο τους. Δυστυχώς ψηφίζω στην επαρχία Λευκωσίας και δεν μου ζητήθηκε να πω τη γνώμη μου για τα άλλα αστέρια του πενταγράμμου που ευδοκιμούν σε άλλες επαρχίες (ένας που θέλει να τρώει αμπελοπούλια comes to mind, και ένας άλλος homophobic).

Άκουσα ότι και το ΔΗΚΟ διεξάγει παρόμοια δημοσκόπηση για να δουν τι παίζει με τις προτιμήσεις του κοινού πριν πάνε στο Super Idol. Can’t wait να πω on a scale of 1 το 10 τι νομίζω.

Διακοπές με θέα

Το προηγούμενο Σάββατο, πήρα τη γιαγιά Μαγκάιβερ τον καθιερωμένο περίπατο της στην παλιά Λευκωσία. Φάγαμε παγωτό από τα παγωτά Ηράκλης, χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε, ακολούθως περπατήσαμε όλη τη Λήδρας και την Ονασαγόρου. Η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν σε καλή διάθεση, μας απαρίθμησε όλα τα παλιά καταστήματα που υπήρχαν κατά μήκος των δύο αυτών οδών, μας έδειξε το σημείο όπου υπήρχε ένα κατάστημα που αγόρασε το πρώτο prêt a porter φόρεμα στη μαμά Δρακούνα (το 1958), και παρακολουθήσαμε το τέλος του εσπερινού στη Φανερωμένη.

Έκτοτε έγιναν διάφορα.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ αυτές τις μέρες παραθερίζει στο νοσοκομείο. Κάτι έπαθε το συκώτι της. Αρχικά απέκτησε ένα απαλό κίτρινο χρωματάκι, το οποίο εξελίχτηκε σε έντονο καναρινί χρωματάκι (σαν ίκτερος) στο οποίο η μαμά Δρακούνα πανικοβλήθηκε και την πακέταρε αμέσως για τις Πρώτες Βοήθειες.

Στο νοσοκομείο αποφάσισαν ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι τέτοιο κελεπούρι που έπρεπε οπωσδήποτε να την να την κρατήσουν να τους κάνει παρέα. Της έδωσαν ένα ωραιότατο δωμάτιο με θέα τα γρασίδια και το καταπράσινο πάρκο της Αθαλάσσας και της ανακοίνωσαν ότι θα υποβληθεί σε μια σειρά από εξετάσεις για να δουν τι έχει.

Άρπα την γιαγιά Μαγκάιβερ, τι νόμισες? Μόνο εμείς να φάμε τα νιάτα μας σε τελικές εξετάσεις σχολίων και πανεπιστημίων? Ώρα να εξεταστείς και εσύ.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ μοιράζεται το δωμάτιο της με μια κυρία-απολίθωμα, η οποία σε αντίθεση με τη γιαγιά Μαγκάιβερ-απολίθωμα που δεν κάθεται λεπτό, είναι ακίνητη και αμίλητη όλη την ώρα. Και οι δύο πάσχουν από Αλσχάιμερ. Και στις δύο έχουν κόψει την φαρμακευτική αγωγή για να «καθαρίσει» ο οργανισμός τους. Αντιλαμβάνεστε τι συνεννόηση μπουζούκι επικρατεί.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ νομίζει ότι μένει στο σπίτι της, είναι ανά πάσα στιγμή ντυμένη και έτοιμη να φύγει (έχουμε και το άγχος μήπως και τους ξεφύγει και τη βρούμε απέναντι στο Mall –στην καλύτερη των περιπτώσεων-) και εννοείται ότι έχει χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Ισχυρίζεται ότι την επισκέπτονται καθημερινά διάφοροι (ζωντανοί και μη), πράγμα που μας συμφέρει αφάνταστα, διότι με τόσους «επισκέπτες» δεν βαριέται ποτέ.

Τα καλά νέα είναι ότι άρχισε να βρίσκει σιγά σιγά το χρώμα της. Προφανώς κάποιο από τα φάρμακα που έπινε την πείραξε.

Έχουμε και τη Βιετναμέζα που τη προσέχει να κάθεται στο σπίτι και να μην ξέρει τι να κάνει για να περάσει η ώρα. Καθάρισε (όλων μας) τα σπίτια, έπλυνε παράθυρα, σιδέρωσε, γυάλισε ασημικά, ασχολήθηκε με τον κήπο. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να της αναθέσουμε να κάνει. Σε λίγο θα αρχίσει κέντημα για να εμπλουτίσει την προίκα των γιων της πίσω στο Βιετνάμ. Αν έβλεπε ίσως κανένα πρωινάδικο στην τηλεόραση να καλυτερεύσει τα ελληνικά της?

Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιέται ο κόσμος για το νέο νοσοκομείο. Μια χαρά κτήριο είναι, ευρύχωρο, με μεγάλα ασανσέρ, τα δωμάτια νοσηλείας θυμίζουν κλινική (μόνο η τηλεόραση τους λείπει), κάθε όροφος έχει ψυγεία όπου μπορείς να αγοράσεις καφέ, νερό, αναψυκτικά και σοκολάτες, Υπάρχει και μια πολύ respectable καφετέρια στην κύρια είσοδο, άνετο parking για όλους, κλιματισμός σε όλους τους χώρους. Ντάξει, το προσωπικό είναι στο ίδιο στυλ με παλιά αλλά η νοοτροπία θέλει πολύ δουλειά για να αλλάξει. Αυτοί που μουρμουρούν για το νέο νοσοκομείο, ίσως δεν τους έτυχε να νοσηλευτούν στο παλιό νοσοκομείο, ίσως δεν τους έτυχε να ψάχνουν parking μέσα στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε παλιά, δεν τους έτυχε να κυκλοφορούν μέσα στους παμπάλαιους διαδρόμους με σωλήνες να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια τους, (θυμάστε την κεντρική σκάλα που οδηγούσε στους ορόφους με τη φωτογραφία της νοσοκόμας με το δάκτυλο στο στόμα που διέτασσε «Ησυχία!»), δεν τους έτυχε ο δικός τους άνθρωπος να νοσηλευτεί σε θάλαμο με άλλα 6 απολιθώματα που ξεψυχούσαν, δεν τους έτυχε να ψάχνουν να βρουν μια καρέκλα να κάτσουν και ολόκληρο νοσοκομείο να μην έχει μια διαθέσιμη.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ προς το παρόν αγναντεύει το πάρκο της Αθαλάσσας και μου δείχνει τη συγκάτοικο της που κοιμάται: «Ξεκουράζεται, διότι το βράδυ θα έχουμε έξοδο», μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

Χίλια και ένα ματς

Εμένα το πρόβλημα μου τώρα είναι το εξής:

Κάθε βράδυ αυτές τις μέρες δείχνει ποδόσφαιρο. Όχι, δεν είμαι υστερικιά που νευριάζει όποτε κάτσει ο Έτερος να δει μπάλα. Το αντίθετο. Αντιλαμβάνομαι πλήρως τα πλεονεκτήματα του να βλέπεις 22 γυμνασμένους και most of the times ευπαρουσίαστους άντρες να τρέχουν πάνω κάτω και να κάνουν ακροβατικά. By all means guys, συνεχίστε το τρέξιμο.

Το πρόβλημα είναι που θέλω να δω και το τέλος της «Αίγιας Φούξιας», και έχω κολλήσει (ελαφρώς) και με το Χίλιες και Μια νύχτες από τον Αντέννα Ελλάδος. Για όσους δεν το έχουν υπόψη τους να παραθέσω mini περίληψη:

Κάπου στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθούμε τα βήματα δύο πάμπλουτων αδερφών-διαδόχων μιας μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας. Η εταιρεία χτίζει παντού στον αραβικό κόσμο και ιδιαίτερα το Ντουπάι. Σαν να λέμε, οι Παρασκευαίδηες στο τουρκικό τους. Τα δύο αδέρφια ζουν μέσα στα πλούτη και τη χλιδή (έχεις να δεις περσικά χαλιά και χρυσά έπιπλα να γυαλίσει το μάτι σου αγαπητέ τηλεθεατή). Ο ένας από αυτούς, ο Ονούρ, που προφανώς πρέπει να είναι ο γκόμενος της σειράς, είναι ιδιαίτερα αγενής και σεξιστής με το γυναικείο φύλο. Δεν το συζητώ, ο τύπος είναι Τούρκος. Ο οποίος on second thought μου θυμίζει ιδιοκτήτη πρακτορείου στοιχημάτων ο οποίος είναι θύμα βομβιστικής ενέργειας.

Στην εταιρεία των Τούρκων Παρασκευαίδηων δουλεύει μια όμορφη και τίμια κοπέλα, που ονομάζεται Σεχραζάντ, που ντύνεται σαν θεούσα ασκούμενη δικηγόρος και είναι ταλαντούχα αρχιτέκτονας, διότι οι γυναίκες στην Τουρκία είναι τίμιες και μετρημένες αλλά ταυτόχρονα μορφωμένες και καλλιεργημένες. Η Σεχραζάντ έχει οικονομικά προβλήματα και ένα μικρό γιο που πάσχει από ανίατη ασθένεια (λευχαιμία νομίζω) και (φυσικά) χρειάζεται επειγόντως μια εγχείρηση που στοιχίζει 200,000 δολάρια, τα οποία η Σεχραζάντ δεν έχει και δεν μπορεί να δανειστεί διότι μια γυναίκα μόνη στην Τουρκία (είναι και χήρα) πώς να το κάνουμε, δεν είναι η χαρά του καταναλωτικού δανείου.

Η Σεχραζάντ έχει τον χειρότερο πεθερό ever, που για ένα περίεργο λόγο, όλο τρώει. Λουκουμάδες, γιαουρτόσουπα με μέντα, εκμέκ, φρέσκιες λεμονάδες, όλη η τουρκική κουζίνα παρελαύνει από το dining table του. Αυτός ο πεθερός είναι πάμπλουτος αλλά δεν πληρώνει για να εγχειριστεί ο εγγονός του διότι δεν ήθελε το γάμο της Σεχραζάντ με το γιο του. Άλλος ένας κλασσικός… Τούρκος.

Η Σεχραζάντ αφού χτυπά διάφορες πόρτες και δεν βρίσκει τα λεφτά, καταφεύγει τέλος στον Ονούρ (τον σεξιστή Παρασκευαίδη). Αυτός, αφού κάνει επίδειξη δύναμης, της προτείνει να της δώσει το ποσό, με αντάλλαγμα αυτή να κοιμηθεί μαζί του.

Παρένθεση: Ναι, σας θυμίζει λίγο το Indecent Proposal αλλά παρακαλώ να σημειώσετε ότι η Demi Moore πήγε με τον Robert Redford για 1 εκατομμύριο δολάρια το 1993, ενώ η φτωχή η Σεχραζάντ θα πρέπει να πάει με τον Ονούρ για 200,000 δολάρια, πράγμα που μας δείχνει ότι το βιοτικό επίπεδο (και οι ταρίφα) στην Τουρκία είναι ακόμα πολύ χαμηλό.

Η πράξη γίνεται (ντάξει, τουρκική σειρά είναι, δεν μας το δείχνουν, το φανταζόμαστε), η Σεχραζάντ μισεί τον εαυτό της, έχει τύψεις κτλ, κάνει ένα tour της Κωνσταντινούπολης για να βγάλει τη βρώμα από πάνω της και άλλα τραγικά, οκ, μας έπεισε, το κορίτσι δεν τον θέλει, το έκανε από ανάγκη (ω ναι, και οι Τουρκάλες γίνονται θυσία για το παιδί τους, όχι μόνο η Μάρθα Βούρτση). Ο πεθερός εμφανίζεται διατεθειμένος να πληρώσει (τον έπεισε η γυναίκα του με τη γιαουρτόσουπα που είπα πριν) αλλά too late old man, η πράξη έγινε και η Σεχραζάντ τον κλάνει (ε μα και εσύ, μέχρι να χωνέψεις όλη την πολίτικη κουζίνα το πουλί πέτασε).

Και εδώ είναι το πρόβλημα μου. Δεν μπόρεσα να δω άλλα επεισόδια διότι η ώρα 9.00 κάθε βράδυ πρέπει να βλέπουμε ποδόσφαιρο…..

Πήγε η αποστολή στο Ντουπάι? Ξεκίνησε το κατασκευαστικό έργο? Έπιασαν οι αϋπνίες και οι καούρες τον Ονούρ? (διότι standard μια νύχτα με τη Σεχραζάντ του έμεινε αξέχαστη, αλλιώς δεν έχουμε υπόθεση) Στάθηκε επιτέλους στο εκμέκ στον πεθερό να ησυχάσουμε?

Άτιμο Μουντιάλ!

Emails

Είχα λάβει και εγώ το περιβόητο email με την απόδειξη των υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας για καταβολή 7.208 Ευρώ σε οικογένεια αλλοδαπών. Εμένα το email συνοδευόταν και από το σχόλιο «ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΨΙΝ ΣΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΥΠΡΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΒΟΗΘΗΜΑ ΓΙΑ ΚΑΛΥΨΗ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ!!! ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΥΤΟ, ΠΟΣΟ. ΜΑΛΑΚΑΣ ΝΟΙΩΘΕΙΣ;!! Ε;!!!” και πιο κάτω συνέχιζε το παραλήρημα με το ακόλουθο: «Πλήρωνε μαλάκα κύπριε φορολογούμενε για να απολαμβάνει τους κόπους σου ο πάσα ένας, που επικαλείται δήθεν λόγους ασφάλειας (ή αφαϊας και κουνοσιηλιού) και δεν μπορεί να ζει στην χώρα του!!!»

Τελικά το επίδομα αποδείχτηκε ότι αφορά επίδομα 5 μηνών (οι 4 αναδρομικά) για ένα αιτητή με 4 εξαρτώμενα, η αίτηση του οποίου τακτοποιήθηκε. Τότε και μόνο λαμβάνουν βοήθημα οι αιτητές ασύλου, εφόσον τακτοποιηθεί η αίτηση τους. Οι λαθρομετανάστες απελαύνονται, ΔΕΝ λαμβάνουν επίδομα. Και ο λόγος που οι αιτητές ασύλου λαμβάνουν επίδομα (για 6 μήνες, όχι για πάντα) είναι διότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει χτίσει ειδικές εγκαταστάσεις για τη στέγαση τους μέχρι να εξεταστεί η αίτηση τους, άρα οφείλει να τους καλύψει κάποια έξοδα διαμονής (και αυτά, όταν και εφόσον τακτοποιηθεί η αίτηση τους).

Έλαβα επίσης και το άλλο email, για τον πατέρα που ξέχασε το παιδί του μέσα στο αυτοκίνητο και απαιτούσε (το email) «Δικαιοσύνη στη μνήμη ενός ανυπεράσπιστου πεντάχρονου αγοριού!! Την μέγιστη των τιμωριών στον πατέρα δολοφόνο και έρευνα για τους διεφθαρμένους ιατροδικαστές!» Το email αυτό έλεγε ότι το παιδάκι δεν πέθανε από καρδία, όχι, ήταν προσπάθεια να συγκαλυφθεί το έγκλημα και οι ιατροδικαστές κάλυψαν τον αμελή πατέρα. Το email ήταν σε έξαλλη κατάσταση (bold και υπογραμμισμένο all the way), διψούσε για το αίμα του πατέρα.

Και εγώ σοκαρίστηκα από το περιστατικό. Και εγώ διερωτήθηκα πως είναι δυνατόν να ξεχάσεις κάπου το παιδί σου για 9 ώρες. Δεν έγινα όμως conspiracy theorist. Και όποιες σκέψεις είχα, τις κράτησα για τον εαυτό μου, δεν τις περιέφερα στα inbox όλου του κόσμου.

Πριν λίγους μήνες, είχα λάβει φυσικά και το άλλο email με τις «παροχές» της Δημοκρατίας προς τους Τουρκοκυπρίους (το οποίο σχολιάστηκε αναλυτικά και από τον Joshoua στο blog της Επανένωσης).

Γενικά, κάθε λίγες εβδομάδες, τσουπ! πετάγεται νέο email με ανακρίβειες και βλακείες που βρωμάει ρατσισμό και ξενοφοβία. Όποιος έχει ένα keyboard και ένα address list γίνεται conspiracy theorist και δώστου να «ενημερώσουμε» τους πολίτες να ξέρουν τι γίνεται. Δεν είναι καν έκφραση άποψης. Τα περισσότερα από αυτά τα emails έχουν κατηγορηματικό και απόλυτο ύφος, σε στυλ «εμείς τα ξέρουμε όλα και αυτή είναι η πραγματικότητα». Ουδέποτε είδα σε αυτά τα emails οποιαδήποτε αποδεικτικά στοιχεία για αυτά που ευαγγελίζονται. Παναγιά βοήθα μας από τους αυτοδιορισμένους σταυροφόρους.

Είναι η ίδια ιστορία και με τον ασβέστη στον τάφο του Τάσσου και θα το ξαναπώ. Είναι κουραστικό να κάνεις όλη μέρα filter αυτά που θα πιστέψεις και αυτά που θα απορρίψεις.

Χαθήκαμε! (Lost)

Το Lost ήταν μια σειρά που ομολογουμένως δεν με τράβηξε ιδιαίτερα όταν είδα τα πρώτα επεισόδια αλλά συνέχισα να βλέπω διότι ήθελα να δω πως θα εξηγούσαν οι σεναριογράφοι όλα αυτά τα φαινόμενα που έκαναν την εμφάνιση τους και ήθελαν μια κάποια εξήγηση. Η ιδέα του αεροπλάνου που πέφτει σε ένα ερημικό νησί με ναυαγούς ήταν αρκετά έξυπνη για να σε τραβήξει στην αρχή, αλλά η συνέχεια με το μυστικό του νησιού ήταν απείρως πιο ενδιαφέρουσα. Έχω επιτέλους δει το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Lost και είμαι επιτέλους σε σωστή ψυχολογική κατάσταση to talk about it:

1. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο τίτλος της σειράς, περιέγραφε in fact τη ψυχολογική κατάσταση των σεναριογράφων, όταν εισήγαγαν του κόσμου τις θεωρίες / σπόντες/ μυστήρια που στο τέλος δεν μπήκαν καν στον κόπο να εξηγήσουν. Lost indeed.

2. Η σειρά γενικά ήταν ένα βασανιστήριο για άτομα που λατρεύουν την καθαριότητα και τη φρεσκάδα. Κάθε φορά που έβλεπα στενό μπλουζάκι με σημάδια ιδρώτα στις μασχάλες και το στέρνο, ήθελα να βάλω πάραυτα πλυντήριο ρούχων και να εξαφανίσω όλους τους δύσκολους λεκέδες.

3. Έξι seasons, άπειρα μυστήρια και επιστημονικά πειράματα και δεν βρέθηκε ένα πλάσμα να δώσει ένα λαστιχάκι μαλλιών στην Kate. Ακόμα και στο flash sideways πάλι με ανακατωμένο μαλλί ήταν η Kate. Πέρασε στην αιωνιότητα αχτένιστη.

4. Στις αμερικάνικες σειρές μπορείς να ξεκινήσεις και ακολούθως να απογειώσεις ένα ολόκληρο επιβατηγό αεροπλάνο, χρησιμοποιώντας για runway μια παραλία, ενώ αυτό είναι μπλεγμένο στη ζούγκλα και τα υδραυλικά του συστήματα δεν λειτουργούν. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι κολλητική ταινία (τέλλα). Παραδέξου το. Αυτό, δεν θα το δεις στην Αίγια Φούξια.

5. Ο Hurley είναι ο μοναδικός υπέρβαρος άνθρωπος που μετά από 6 seasons ναυαγός σε ένα ερημικό νησί (οκ, το ένα season είχε επιστρέψει στον πολιτισμό και το junk food) κατάφερε αντί να χάσει κιλά, να βάλει και άλλα.

6. Κάθαρση σημαίνει απαλλαγή από κάτι ξένο ή βλαβερό. Συνώνυμες έννοιες είναι ο καθαρμός και ο εξαγνισμός. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο αλλά και σε διάφορες θρησκείες, η κάθαρση αποτελεί μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Το σκηνικό στην εκκλησία με τους νεκρούς που δεν είναι νεκροί αλλά reunited νεκροί με την πόρτα που ανοίγει και μπαίνει ένα φως και όλα είναι ωραία και αγγελικά είναι η κάθαρση όπως την αντιλαμβάνονται στο Hollywood. Σκατά κάθαρση δηλαδή.

7. Προς στιγμή φοβήθηκα ότι θα μας παρουσιάσουν μια εικόνα του στυλ «ξύπνησα από λήθαργο και ήταν όλα ένας εφιάλτης» όπως μας έκανε τότε ο Παπακαλιάτης με το «Κλείσε τα Μάτια» και το τηλεκοντρόλ πέταξε έξω από το παράθυρο από τα νεύρα μου, αλλά ευτυχώς όχι. Όλοι είναι νεκροί αλλά reunited στον Παράδεισο. Τέλεια.