Διακοπές με θέα

Το προηγούμενο Σάββατο, πήρα τη γιαγιά Μαγκάιβερ τον καθιερωμένο περίπατο της στην παλιά Λευκωσία. Φάγαμε παγωτό από τα παγωτά Ηράκλης, χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε, ακολούθως περπατήσαμε όλη τη Λήδρας και την Ονασαγόρου. Η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν σε καλή διάθεση, μας απαρίθμησε όλα τα παλιά καταστήματα που υπήρχαν κατά μήκος των δύο αυτών οδών, μας έδειξε το σημείο όπου υπήρχε ένα κατάστημα που αγόρασε το πρώτο prêt a porter φόρεμα στη μαμά Δρακούνα (το 1958), και παρακολουθήσαμε το τέλος του εσπερινού στη Φανερωμένη.

Έκτοτε έγιναν διάφορα.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ αυτές τις μέρες παραθερίζει στο νοσοκομείο. Κάτι έπαθε το συκώτι της. Αρχικά απέκτησε ένα απαλό κίτρινο χρωματάκι, το οποίο εξελίχτηκε σε έντονο καναρινί χρωματάκι (σαν ίκτερος) στο οποίο η μαμά Δρακούνα πανικοβλήθηκε και την πακέταρε αμέσως για τις Πρώτες Βοήθειες.

Στο νοσοκομείο αποφάσισαν ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι τέτοιο κελεπούρι που έπρεπε οπωσδήποτε να την να την κρατήσουν να τους κάνει παρέα. Της έδωσαν ένα ωραιότατο δωμάτιο με θέα τα γρασίδια και το καταπράσινο πάρκο της Αθαλάσσας και της ανακοίνωσαν ότι θα υποβληθεί σε μια σειρά από εξετάσεις για να δουν τι έχει.

Άρπα την γιαγιά Μαγκάιβερ, τι νόμισες? Μόνο εμείς να φάμε τα νιάτα μας σε τελικές εξετάσεις σχολίων και πανεπιστημίων? Ώρα να εξεταστείς και εσύ.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ μοιράζεται το δωμάτιο της με μια κυρία-απολίθωμα, η οποία σε αντίθεση με τη γιαγιά Μαγκάιβερ-απολίθωμα που δεν κάθεται λεπτό, είναι ακίνητη και αμίλητη όλη την ώρα. Και οι δύο πάσχουν από Αλσχάιμερ. Και στις δύο έχουν κόψει την φαρμακευτική αγωγή για να «καθαρίσει» ο οργανισμός τους. Αντιλαμβάνεστε τι συνεννόηση μπουζούκι επικρατεί.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ νομίζει ότι μένει στο σπίτι της, είναι ανά πάσα στιγμή ντυμένη και έτοιμη να φύγει (έχουμε και το άγχος μήπως και τους ξεφύγει και τη βρούμε απέναντι στο Mall –στην καλύτερη των περιπτώσεων-) και εννοείται ότι έχει χάσει εντελώς την αίσθηση του χρόνου. Ισχυρίζεται ότι την επισκέπτονται καθημερινά διάφοροι (ζωντανοί και μη), πράγμα που μας συμφέρει αφάνταστα, διότι με τόσους «επισκέπτες» δεν βαριέται ποτέ.

Τα καλά νέα είναι ότι άρχισε να βρίσκει σιγά σιγά το χρώμα της. Προφανώς κάποιο από τα φάρμακα που έπινε την πείραξε.

Έχουμε και τη Βιετναμέζα που τη προσέχει να κάθεται στο σπίτι και να μην ξέρει τι να κάνει για να περάσει η ώρα. Καθάρισε (όλων μας) τα σπίτια, έπλυνε παράθυρα, σιδέρωσε, γυάλισε ασημικά, ασχολήθηκε με τον κήπο. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να της αναθέσουμε να κάνει. Σε λίγο θα αρχίσει κέντημα για να εμπλουτίσει την προίκα των γιων της πίσω στο Βιετνάμ. Αν έβλεπε ίσως κανένα πρωινάδικο στην τηλεόραση να καλυτερεύσει τα ελληνικά της?

Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιέται ο κόσμος για το νέο νοσοκομείο. Μια χαρά κτήριο είναι, ευρύχωρο, με μεγάλα ασανσέρ, τα δωμάτια νοσηλείας θυμίζουν κλινική (μόνο η τηλεόραση τους λείπει), κάθε όροφος έχει ψυγεία όπου μπορείς να αγοράσεις καφέ, νερό, αναψυκτικά και σοκολάτες, Υπάρχει και μια πολύ respectable καφετέρια στην κύρια είσοδο, άνετο parking για όλους, κλιματισμός σε όλους τους χώρους. Ντάξει, το προσωπικό είναι στο ίδιο στυλ με παλιά αλλά η νοοτροπία θέλει πολύ δουλειά για να αλλάξει. Αυτοί που μουρμουρούν για το νέο νοσοκομείο, ίσως δεν τους έτυχε να νοσηλευτούν στο παλιό νοσοκομείο, ίσως δεν τους έτυχε να ψάχνουν parking μέσα στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε παλιά, δεν τους έτυχε να κυκλοφορούν μέσα στους παμπάλαιους διαδρόμους με σωλήνες να κρέμονται πάνω από τα κεφάλια τους, (θυμάστε την κεντρική σκάλα που οδηγούσε στους ορόφους με τη φωτογραφία της νοσοκόμας με το δάκτυλο στο στόμα που διέτασσε «Ησυχία!»), δεν τους έτυχε ο δικός τους άνθρωπος να νοσηλευτεί σε θάλαμο με άλλα 6 απολιθώματα που ξεψυχούσαν, δεν τους έτυχε να ψάχνουν να βρουν μια καρέκλα να κάτσουν και ολόκληρο νοσοκομείο να μην έχει μια διαθέσιμη.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ προς το παρόν αγναντεύει το πάρκο της Αθαλάσσας και μου δείχνει τη συγκάτοικο της που κοιμάται: «Ξεκουράζεται, διότι το βράδυ θα έχουμε έξοδο», μου λέει και μου κλείνει το μάτι.