Trash Nation: the videos

Ήμασταν που λες με τον Έτερο σε ένα γάμο. Τρεις ώρες μέσα στο γλέντι, στο τσακίρ κέφι δηλαδή, γυρίζει ο Έτερος όλο απορία και μου λέει:

«Μα δεν έχει φωτογράφο να τραβάει video?»

Τηράω δεξιά, τηράω αριστερά, εντοπίζω τον φωτογράφο αλλά κάμερα πουθενά. Περίεργο. Ξανατηράω δεξιά και ακολούθως αριστερά, και πάλι δεν βλέπω κάμερα.

«Ε, δεν θα ήθελαν φαίνεται video», απαντώ.
«Γιατί, να μην θέλουν?»
«Ξέρω? Εμείς που έχουμε τι καταλάβαμε?»
«Ε πως, δεν θέλεις να μπορείς να δεις το εαυτό σου πως ήταν τη μέρα του γάμου σου?»

Όταν ήμουν περίπου 10 χρονών, σε ένα από τα δυναμικά spring cleaning της μάνας μου, εντόπισε μια ταινία (σε ρολό εννοείται, ούτε καν κασέτα) που περιείχε το γάμο της. Επειδή δεν είχαμε το κατάλληλο μηχάνημα προβολής, επιστρατεύσαμε ένα γνωστό γνωστού για να μας δανείσει μηχάνημα προβολής. Κάτσαμε όλοι μέσα στο σπίτι, κλείσαμε φώτα, πατζούρια και πόρτες (για να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες dark room) και προβάλαμε το film στον άσπρο τοίχο του σαλονιού.

Δεν θυμάμαι αν είχε ήχο, νομίζω είχε. Αυτό που θυμάμαι όμως (πέρα από τις σοβαρές σκηνές) είναι σε κάποια φάση τη μαμά Δρακούνα να χορεύει έξαλλα πηδώντας πάνω κάτω (στο party) κρατώντας ένα κουτάλι για μικρόφωνο. Η τουλάχιστον, αυτό φαινόταν να κρατά. Την ταινία αυτή, είδα άλλες 2-3 φορές και μετά ο γνωστός γνωστού δεν ξαναεπιστρατεύτηκε και δεν προβάλαμε ξανά την ταινία. Εμένα πάντως, μου είχε μείνει η φάση με το κουτάλι και κάθε φορά που ήθελα να πειράξω τη μαμά Δρακούνα (συχνά) της το θύμιζα. Και κάθε φορά αυτή έκανε τη δήθεν σοκαρισμένη και αρνιόταν τα πάντα.

Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας το 90 ας πούμε, θυμάμαι έγινε της μόδας να τραβάνε video το γαμπρό και τη νύφη, μόνους τους, συνήθως με background μουσική Υianni (πόσες φορές μπορείς να ακούσεις το Keys to the Imagination χωρίς να αυτοκτονήσεις?), να περιφέρονται μέσα σε ένα πάρκο, πάνω στο γρασίδι, δίπλα από βουκεμβίλιες, πλάι στα τσαρτελλούδια. Με δεδομένο ότι ο γαμπρός και η νύφη δεν μιλούσαν, παρά μόνο έπαιρναν πόζες, αυτά ήταν ανούσια videos που μόνο για εκδικητικούς σκοπούς μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν (και χρησιμοποιήθηκαν, believe me, από χαιρέκακους συγγενείς όταν τους τα παρουσίασαν ως τη μετεξέλιξη του βωβού κινηματογράφου).

Anyway, αυτά με τα videos.

Την επόμενη μέρα στο σπίτι, ο Έτερος αποφάσισε να δει με την κουκλάρα το video του δικού μας γάμου. Έψαχναν, έψαχναν, το video ήταν χασημιό. Ανακάτωσαν όλη τη βιβλιοθήκη, το δωμάτιο γραφείο-αποθήκη-ότι-δεν-ξέρω-που-να-φυλάξω-το-πετάω-εκεί αλλά το video άφαντο. Μέχρι και μένα κατηγόρησαν ότι το εξαφάνισα ξεπίτηδες. Με ανάγκασαν να σηκωθώ από τον καναπέ και να εντοπίσω το video, που φυσικά ήταν στη θέση του.

Από εκείνη τη μέρα, η κουκλάρα έπαθε κόλλημα και θέλει να βλέπει το video τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα. Η κατάσταση έχει καταντήσει αηδία. Πόσες φορές να δω τον εαυτό μου ντυμένο νύφη? Πόσες φορές να μου επισημάνει θριαμβευτικά ο Έτερος ότι δεν έχει αλλάξει size από τον καιρό του γάμου μας? Πόσες φορές να με ρωτήσει η κουκλάρα γιατί δεν είναι στο πλάνο και εγώ να της εξηγώ?

Σοφή, τελικά, η απόφαση των φίλων μας…