Pick up mums

Κάθε μέρα μόλις σχολάσω περνώ από το νηπιαγωγείο για να παραλάβω την κουκλάρα. Επειδή πάω κάθε μέρα πάνω κάτω την ίδια ώρα, συναντιέμαι κάθε μέρα σχεδόν με τις ίδιες 3-4 μαμάδες που πάνε να πάρουν τα δικά τους παιδάκια την ίδια ώρα (οι pick up μαμάδες). Επειδή γενικά δεν είμαι και το πιο κοινωνικό άτομο του κόσμου, πρέπει να έκανα 2-3 μήνες να τους μιλήσω και να πιάσω κουβέντα μαζί τους. Ακολούθησε ένα χείμαρρος από ερωτήσεις για το τι κάνει, τι τρώει, πως τρώει, πως παίζει, πως κοιμάται η κουκλάρα (θέματα τα οποία βαριέμαι αφόρητα να συζητώ με οποιονδήποτε, πόσο μάλλον με αγνώστους), έτσι έκανα άλλους 3 μήνες να τους ξαναμιλήσω. Χαιρετιόμαστε κάθε μέρα φυσικά, αλλά δεν συνάπτουμε σχέσεις.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα με την κουκλάρα σε ένα παιδικό party. Αναγνώρισα τις pick-up μαμάδες και πήγα να κάτσω μαζί τους (δεν ήξερα κανένα άλλο). Ήταν πολύ ευγενικές και ρώτησαν ξανά τι κάνει, τι τρώει, πως τρώει, πως παίζει, πως κοιμάται η κουκλάρα (for the love of God, δεν υπάρχουν άλλα boring θέματα προς συζήτηση? Πότε θα βάλει εκπτώσεις το Beauty line ας πούμε?) Αφού καλύψαμε τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας, από τις κουβέντες τους έμαθα ότι οι pick up μαμάδες κανονίζουν και συναντιούνται τα απογεύματα για να παίζουν τα παιδάκια τους, οι σύζυγοι τους έχουν γνωριστεί μεταξύ τους και γενικά, έχουν γίνει φιλενάδες.

Και παθαίνω υπαρξιακό.

Γίνομαι και πάλι δέκα χρονών στο σχολείο και παρακαλώ από μέσα μου να με διαλέξουν στην καλή ομάδα για να παίξουμε γερμανικό. Θέλω να είμαι μέρος της σωστής κλίκας και να με κάνουν όλοι παρέα. Γιατί οι pick up μαμάδες δεν μου είπαν και μένα να πάω στο playgroup τους? Μια χαρά παιδάκι δεν είναι η κουκλάρα? Δεν είμαι και γαμώ τα άτομα?

«Εσύ η ίδια είπες ότι βαριέσαι τις κουβέντες τους. Φαντάσου να έκανες και παρέα μαζί τους. Γιατί παραπονιέσαι?» μου είπε αργότερα το βράδυ ο Έτερος, όταν του εκμυστηρεύτηκα το υπαρξιακό μου.
«Ναι αλλά δεν με ρώτησαν καν για να έχω την ευκαιρία να αρνηθώ ευγενικά. Είμαι excluded από την κλίκα των μαμάδων…»
«Προφανώς σε κατάλαβαν και δεν μπήκαν στον κόπο να σε ρωτήσουν.»

Φυσικά έχει δίκιο. Το δεκάχρονο μέσα μου θέλει να το κάνουν όλοι παρέα και να είναι popular αλλά αντιλαμβάνομαι ότι ούτε μισή ώρα δεν αντέχω με τις pick up μαμάδες. Currently βρίσκονται σε αναβρασμό για το που θα εγγράψουν τα παιδάκια τους του χρόνου: κολύμπι, χορό, μπαλέτο, playgroups, kids yoga, η λίστα με επιλογές είναι ατέλειωτη.

«Καλά» είπα να ρωτήσω, «τριών χρονών τους μαθαίνουν κολύμπι?»
«Όχι ακριβώς αλλά εξοικειώνονται με το νερό και είναι πολύ βασικό» μου απαντά μια.
«Μα εξοικείωση με το νερό δεν κάνουν anyway όλο το καλοκαίρι μαζί μας στη θάλασσα?» (τι σκατά φορτώνομαι όλα τα υπάρχοντα μου και πάω Πρωταρά κάθε σαββατοκύριακο?)
«Ναι, αλλά με δάσκαλο θα μάθουν καλύτερα. Είναι ειδικός.»

Έμαθα κολύμπι γύρω στα πέντε μου, με έμαθε η μαμά Δρακούνα και ο Μπαρμπαπάπα στο Nissi Beach και το Fig Tree Bay. Τον καιρό που μπορούσες να αναπνεύσεις σε αυτές τις παραλίες. Βουτιές έμαθα στην πισίνα των hotel apartments που μέναμε. Νομίζω τα έλεγαν Adams Apartments και ήταν μέσα στο κέντρο της Αγίας Νάπας. Δεν με εξοικείωσε με το νερό κάποιος ειδικός αλλά η περιέργεια μου. Όπως ισχύει, πιστεύω, για όλα τα παιδάκια.

Προσωπικά είπα να περιμένω κάνα χρόνο ακόμα (μιλάμε για τρίχρονα έτσι?) και αν και εφόσον η κουκλάρα εκφραστεί και πει ότι θέλει να δοκιμάσει κάτι βλέπουμε. Εξάλλου οτιδήποτε και να δοκιμάσει τώρα, προϋποθέτει να είμαι και εγώ μαζί της (διότι είναι πολύ μικρή) και ειλικρινά, βαριέμαι. Ξέρω ότι σε περίπου 10 χρόνια θα έχω part time δουλειά ταξιτζή, άρα γιατί να βιαστώ?