Χαιρετισμός για την 28η Οκτωβρίου 2014

Είναι να απορείς για τη συχνότητα με την οποία πρώην ένδοξοι αρματολοί και αγωνιστές της πατρίδας μας νιώθουν ένα πόνο να τον πω, σφίξιμο να το πω, ταχυπαλμία να την πω, ένα κατιτίς να το πώ, μόλις ακούσουν την ποινή του Δικαστηρίου στα οικονομικά τους εγκλήματα.  

Τι είναι μια ποινή Δικαστηρίου μπροστά στους γενναίους αυτούς άνδρες? Τι είναι μια τόση δα ποινή μπροστά στην τεράστια αυταπάρνηση και αυτοθυσία που έχουν δείξει? Θυμίζω ότι αυτοί οι άνδρες κοίταξαν άφοβα τον Άγγλο κατακτητή στα μάτια και με κίνδυνο της ζωής τους έδωσαν και έδωσαν και έδωσαν και έδωσαν… Τι είναι μια ποινή μπροστά στο θάρρος και την αγωνιστικότητα τους? Πασατέμπο είναι. Μια υποσημείωση. Ένα κόμμα.

Οι αγωνιστές δεν δειλιάζουν εύκολα, non?

Προφανώς κάτι άλλο σκοτεινό συμβαίνει στις κεντρικές φυλακές που προκαλεί τους γενναίους αυτούς υπερασπιστές της ελευθερίας μας να μπαίνουν από την μια πόρτα και να βγαίνουν αμέσως από την άλλη για το γενικό νοσοκομείο.   

 

Christodoulos, κράτα γερά! Αναμένουμε με αγωνία την απόδραση σου, όπως παλιά ήθελες να κάνεις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Τώρα ο Αρχηγός σου δίνει την άδεια του, προχώρα!

Good bye Goddess, we loved you

Η γιαγιά Μαγκάιβερ (άλλως θεά) μας άφησε χρόνους.

Η γιαγιά Μαγκάιβερ βασικά έχει περίπου 3 χρόνια που μας άφησε νοητικά αλλά προχθές αποφάσισε να φύγει και σωματικά. Τα καλά νέα είναι ότι μέχρι το τέλος περπατούσε και δεν έμεινε ακινητοποιημένη στο κρεβάτι, όπως συμβαίνει με άτομα της ηλικίας της. Τα κακά νέα είναι ότι δεν μπόρεσα να επιστρέψω έγκαιρα για την κηδεία.

Εγώ πάντα νόμιζα ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ ήθελε να μορφωθεί και να βρει μια δουλειά αντί να είναι οικοκυρά. Πρέπει να ήταν καλή μαθήτρια στο σχολείο διότι τα γράμματα της ήταν πανέμορφα, διάβαζε συνέχεια (και το Άρλεκιν θεωρείται reading material ντάξει?) και ήξερε πολύ καλά αγγλικά. Δυστυχώς όμως για την ίδια, έχασε τη μάνα της στα 17 της και την έβγαλαν από το σχολείο για να φροντίζει στην αρχή τον μπαμπά και αδερφό της, στη συνέχεια τον μπαμπά, τον αδερφό της και τον άντρα της, στη συνέχεια τον μπαμπά και την οικογένεια της, λίγο πιο μετά κάτι ηλικιωμένες θείες της που δεν είχαν παιδιά, μετά τα εγγόνια της (υποφαινόμενη included) και όποιον άλλον ήθελε φροντίδα. Δεν είπε ποτέ ότι δεν της άρεσε. Μπορεί πάλι να νόμιζα λάθος. Η γιαγιά Μαγκάιβερ ήταν βασίλισσα και αρχηγός στο σπίτι της και έκανε ότι της κατέβαινε. Θεά.

Όταν τελικά τέλειωσε με τις υποχρεώσεις φροντίδας που ανάλαβε, αποφάσισε να ταξιδέψει. Μπορεί να ήθελε να το κάνει από πριν αλλά δεν είχε χρόνο, δεν ξέρω. Πάντως με το που χήρεψε άρχισε να ταξιδεύει non stop. Όποιος έφευγε για διακοπές πήγαινε μαζί του και γενικά ήταν με το ένα πόδι έξω από την πόρτα. Μαζί ένα καλοκαίρι, πήγαμε back packing (ναι, καλά διάβασες) στο Πήλιο και τις Κυκλάδες. Νομίζω ήμουν 12 χρονών. Περάσαμε καταπληκτικά.

Είχε μια και μοναδική ιστορία να διηγηθεί από την περίοδο 1955-59 και μου την είπε μια φορά:

Η γιαγιά Μαγκάιβερ τότε ήταν γύρω στα 25-27 χρονών και newly wedded με μωρό. Οι Εγγλέζοι έκαναν τακτικούς ελέγχους στα σπίτια για να βρουν οπλισμό/φυλλάδια/ αγωνιστές και ξέρω γω τι άλλο έψαχναν. Έβρισκαν κυρίως γλυκά του κουταλιού και λευκαρίτικα κεντήματα μέσα στα ερμάρια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πάντα είχαν μαζί τους και γυναίκα αστυνομικό (Αγγλίδα) για να μην νιώθουν οι Κύπριες οικοκυρές intimidated από την παρουσία στρατιωτών (ας πούμε). Σε ένα τέτοιο έλεγχο στο σπίτι μιας φίλης της γιαγιάς Μαγκάιβερ (οι Άγγλοι ήταν ιδιαίτερα suspicious όταν έβλεπαν βαζάκια με καρυδάκι διότι είναι μαύρα και μπορούσαν να κρύβουν –κατά την άποψη τους- σφαίρες, χειροβομβίδες, ένα τζίνι που εκπληρώνει ευχές και άλλα χρήσιμα πράγματα) η Αγγλίδα κατουρήθηκε και έψαχνε τουαλέτα. Ρώτησε την οικοδέσποινα που είναι το «toilet??» αλλά η φίλη της γιαγιάς Μαγκάιβερ δεν ήξερε αγγλικά και δεν κατάλαβε. Η Αγγλίδα συνέχισε να ρωτά για toilet, toilet, να δείχνει τον εαυτό της κτλ (να φανταστούμε επιτόπια πηδηματάκια ίσως), η φίλη της γιαγιάς Μαγκάιβερ κατάλαβε «τουαλέτα» και πήγε την Αγγλίδα στο υπνοδωμάτιο, στην τουαλέτα που… καλλωπίζεσαι. Η Αγγλίδα πλέον έτοιμη να εκραγεί άρχισε να φωνάζει, βγήκαν οι γείτονες, μπήκαν οι στρατιώτες νομιζόμενοι ότι βρέθηκε παράνομος οπλισμός, βρέθηκε η γιαγιά Μαγκάιβερ στη μέση να κάνει το δραγομάνο και η Αγγλίδα τελικά οδηγήθηκε στο… toilet έξω στην αυλή. Ακολούθησε το γέλιο της αρκούδας.

Μου λείπει τα τελευταία χρόνια που δεν είναι ο εαυτός της. Θα μου λείψει ακόμα παραπάνω τώρα. Απ’ ότι μου είπε ο Έτερος ήταν πολύ ωραία η κηδεία. Σαν reunion. Όπως θα το ήθελε. Είχε πει παλιά, ότι τα μνημόσυνα είναι όπως τα πάρτυ.

Σήμερα το πρωί νόμισα ότι μου χαμογέλασε στον καθρέφτη. Μετά αντιλήφθηκα ότι έβλεπα τη φάτσα μου.

the battle of the babysitters

Ο Έτερος λείπει στο εξωτερικό για λίγες μέρες και παίζω τη single mother. Εν τη απουσία γιαγιάδων και λοιπών συγγενών (είμαι literally ΜΟΝΗ ΜΟΥ) προσέλαβα part time μια φοιτήτρια να με βοηθήσει λίγο με το babysitting διότι δεν ανακαλύφθηκε ακόμα το application που σου επιτρέπει να είσαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα.

Η φοιτήτρια έχει παραπάνω πτυχία από μένα και είναι γενικά overqualified για αυτή τη δουλειά αλλά τη βολεύει το babysitting διότι έχει χρόνο να γράψει τη διπλωματική της. Plus ξέρει πιάνο και μαθαίνει την κουκλάρα (value for money babysitter). Το μόνο κακό είναι ότι κοστίζει πολύ αυτή η πτυχιούχα και πολυτάλαντη babysitter. Από την άλλη, είμαι τώρα στην 6^η μέρα χωρίς τον Έτερο χωρίς major προβλήματα.

Σκέφτομαι ότι τα λεφτά μπορούν να σου αγοράσουν πολλές ανέσεις στη ζωή. Μπορούν να σε οργανώσουν, να αναλάβουν διάφορα άγχη σου και το κυριότερο, δεν χρειάζεται να δώσεις λογαριασμό σε κανένα. Όταν βασίζεσαι στο ευρύτερο network γιαγιάδων και συγγενών για τα διάφορα babysitting σου, inevitably πρέπει να ανεχτείς τις ιδιοτροπίες και την άποψη τους για διάφορα θέματα. Πρέπει να ανεχτείς ότι δεν λένε ποτέ όχι, ότι κακομαθαίνουν τα παιδιά σου που με τόσο κόπο προσπαθείς να εκπαιδεύσεις. Πρέπει να ανεχτείς τον έλεγχο και την καθημερινή μουρμούρα (δεν έκαστες αρκετά, δεν έφαγες αρκετά, εγώ θυσία για σένα και τα παιδιά σου αλλά εσύ τι κάνεις κτλ κτλ).

Η babysitter δεν ρωτά και δεν θέλει να ξέρει. Η ώρα τάδε θα τα πιάσεις από το σχολείο, η ώρα τάδε θα φάνε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ και όχι ότι θέλουν, η ώρα τάδε να φάνε φρούτο αν θέλουν και παίξε και κάνα επιτραπέζιο αν σου κάνει κέφι. Πως? Σου αρέσει? Μπράβο κοπέλα μου.

Η ρήση «ότι πληρώνεις παίρνεις» ισχύει.

Ξαφνικά μου φαίνεται πολύ λογικό ότι στο εξωτερικό υπάρχει service που σου επιτρέπει να φέρεις au pair μόλις γεννήσεις και που αναλαμβάνει να αλλάζει και ταΐζει το  μωρό και γενικά να αγχώνεται αυτή για όλα τα πράγματα που αγχώνουν μια νέα μητέρα. Που υπάρχει το concept του night nurse που ξενυχτά (αντί για σένα) και εκπαιδεύει το  μωρό σου να μην ξυπνά τη νύχτα για άσχετο λόγο. Ήξερα ότι υπάρχουν οι au pairs που ζουν με οικογένειες και δουλειά τους είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά (αναλαμβάνουν να τα πάνε/φέρουν από σχολείο, ιδιαίτερα, φτιάχνουν τις βαλίτσες τους, μαγειρεύουν, ενίοτε κάνουν και σίδερο). Δεν είχα πραγματικά σκεφτεί μέχρι τώρα τη χρησιμότητα τους. Τώρα καταλαβαίνω. Απόλυτα.

(και όχι. Δεν αναφέρομαι στα φτηνά εργατικά χέρια που φέραμε στην Κύπρο και τα ανακηρύξαμε καθαρίστρια/babysitter/ξεσκατήστρια γέρων/ότι να’ ναι δεν μας ενδιαφέρει καν αν μιλάς κάποια γλώσσα που γνωρίζουμε. Μιλώ για άτομα who really know their shit and the babysitter business).

Θα μου πεις, «οκ, τι τα έκανες τότε τα παιδιά? Για να τα πασάρεις στην babysitter?» Όχι βέβαια (the precious ones are mine, ALL MINE –είπε ο Gollum-) αλλά ρε παιδί μου, δεν βλάφτει να έχεις και εσύ λίγο το space σου, να μπορείς να κάνεις τις 2-3 δουλειές σου ανεμπόδιστα, ενώ τα παιδιά σου διασκεδάζουν με κάποιον άλλον (που by the way συμπαθούν). ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΚΑ ΣΧΕΔΙΑ.

Η μαμά Δρακούνα ήδη αντιπαθεί την babysitter και σχεδιάζει να έρθει να την εκτοπίσει. Ευτυχώς επιστρέφει σύντομα ο Έτερος που έχει εξελιχθεί στην ultimate babysitter. Και είναι  δωρεάν.