Γυμναστική

Νομίζω κάπου ανέφερα ότι ξεκίνησα να γυμνάζομαι σε γυμναστήριο. Ο λόγος που αποφάσισα να ξεκινήσω  αυτή τη δραστηριότητα (αντί να περιμένω με αγωνία το κοινό ανακοινωθέν – ας γελάσω) ήταν ότι σε κάποια φάση το καλοκαίρι, αραχτή στην παραλία, αντιλήφθηκα έντρομη ότι είχα κάτι χρόνια να δω κοιλιακούς πάνω μου (που χάθηκαν οι κορούδες οεο?) Πεθύμησα τους κοιλιακούς μου. Βασικά πεθύμησα το σώμα που είχα κάποτε.

Συζητώντας το θέμα με τον Έτερο αποκαλύφθηκαν τα ακόλουθα:

1.      Ναι όντως, πάχυνες λίγο. Αλόπως εν της ηλικίας (Η ΦΡΙΚΗ! Σε χωρίζω, σε χωρίζω, σε χωρίζω. Κρίμα που δεν είμαστε Μουσουλμάνοι)

2.      Ποτέ δεν είχα γραφτεί ξανά σε γυμναστήριο. Ούτε ο Έτερος.

3.      Τελούσαμε και οι δύο κάτω από την εσφαλμένη αντίληψη ότι το sex είναι η μόνη γυμναστική που χρειάζεται το σώμα. Ever.

4.      Τα σπορ που βλέπουμε στην τηλεόραση κατά καιρούς αφορούν άλλα μακρινά και εξωτικά άτομα με τα οποία δεν έχουμε καμία σχέση.

5.      Να φανταστείς, δεν έχουμε ούτε proper αθλητικά ρούχα ή παπούτσια. Δεν μας χρειάζονταν.

6.      Κυρίως για το λόγο νούμερο 3 πιο πάνω.

7.      Μέχρι σήμερα.

Αποφάσισα ότι το οικογενειακό theme της χρονιάς θα ήταν αθλητισμός. Εγώ γράφτηκα σε γυμναστήριο, ο Έτερος ανακοίνωσε ότι θα κάνει κολύμπι και η κουκλάρα αποφάσισε να κάνει ποδηλασία. H Mini Me κρατάει τα στοιχήματα αναφορικά με το ποιος θα λυγίσει πρώτος.

Γράφτηκα στο γυμναστήριο δίπλα από το σπίτι μας, με το σκεπτικό ότι θα πηγαίνω με τα πόδια. Επιπλέον με βολεύουν οι ώρες λειτουργίες του (είναι ανοικτό συνέχεια, μα συνέχεια και έχει τάξεις για όλων των ειδών τα exercises). Αργότερα ανακάλυψα ότι όλα τα γυμναστήρια είναι ανοικτά συνέχεια και κάνουν τα πάντα αλλά anyway.

Πήγα στο πρώτο meeting με το γυμναστήριο με τα μόνα αθλητικά ρούχα που διέθετα (μια παμπάλαια σχισμένη φόρμα, ένα διαφημιστικό t-shirt του Ραδιομαραθώνιος 2009 –Μόνο η αγάπη μπορεί- και πάνινα αθλητικά All Star). Οι γυμνάστριες βρήκαν hilarious το γεγονός ότι δεν είχα ξαναπατήσει σε γυμναστήριο (μα που ζω?) και μου συνέστησαν τις πρώτες 2 εβδομάδες να κάνω ελαφρό πρόγραμμα μήπως και πάθω κάτι εγώ η αγύμναστη. Επίσης πάθαιναν υστερικά γέλια κάθε φορά που μου έλεγαν να κάνω π.χ. 10 λεπτά πάνω σε ένα όργανο και δεν είχα ιδέα πώς να το χρησιμοποιήσω (το μηχάνημα δρόμου κάτω από την τηλεόραση με συγχύζει αφάνταστα διότι συγκεντρώνομαι στην τηλεόραση και

(α) φεύγω πίσω σαν σφαίρα

(β) σταματώ να τρέχω/περπατώ και προσπαθώ να δυναμώσω την ένταση για να ακούσω ειδήσεις.

Προφανώς δεν μπορώ να περπατώ και να παρακολουθώ ταυτόχρονα τηλεόραση. Προφανώς είμαι μοντέλο.

Τέλος πάντων. Περίμενα ότι θα περνούσα μια λογική περίοδο προσαρμογής.

Μετά ξεκίνησα τις τάξεις. Και άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου.

Οι μισοί γυμναζόμενοι είναι δασκάλες/νηπιαγωγοί και οι άλλοι μισοί αισθητικοί. Οκ, βρίσκεις και την odd υπάλληλο της CYTA που και που αλλά μιλούμε η συντριπτική πλειοψηφία είναι ή στην εκπαίδευση ή στο νύχι (ο άπλετος ελεύθερος χρόνος ίσως?).

Οι αισθητικοί είναι όλες απίστευτα γυμνασμένες τύπισσες με κοιλιακούς, πόδια καλλίγραμμα, ασορτί ρούχα γυμναστικής (κολλητά lycra μπουστάκια σε έντονα χρώματα, Nike Air MAX ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, warm legs και τελαντωτές μπλουζίτσες να φαίνονται οι μυς και να τονίζεται ο κώλος). Πέθανα και μεταφέρθηκα στα 80s και έχω την Jane Fonda ως aerobics instructor. Τις αναγνωρίζεις διότι έχουν όλες τέλειο βαμμένο νύχι, μικρά τατουάζ  σε σημεία κλειδιά (λαιμός, αστράγαλος, λίγο πιο πάνω από τον κώλο) και έξαλλους χρωματισμούς μαλλιών (είναι ahead of their time). Θέλω τους κοιλιακούς τους. Θέλω το συνδυασμό κώλος πέτρα-μπουστάκι-κοιλιακός με γραμμές. Αληθινές γραμμές, όχι ρούφηγμα της κοιλιάς.

Βασικά είναι τα νέα μου πρότυπα.

Οι δασκάλες/νηπιαγωγοί είναι εξίσου γυμνασμένες, αν και με λιγότερο flashy outfits. Είναι συνήθως μικροκαμωμένες και απίστευτα μουρμούρες για τα πάντα. Πόσο κουρασμένες είναι, πόσο χάλια ήταν η μέρα τους, πόσο χάλια είναι τα παιδάκια στο σχολείο, αχ και βαχ, με πόσους μάλωσαν, πόσο μετάνιωσαν που έγιναν δασκάλες, τι ήθελαν πραγματικά να γίνουν (μπαλαρίνες), μιλάμε απίστευτη μουρμούρα. Τα πιο μετανιωμένα πλάσματα ever. Άρχισα να ανησυχώ τι ακριβώς κάνει στο σχολείο η κουκλάρα. Η δασκάλα της είναι νεαρή, μικροκαμωμένη και (φαίνεται) γυμνασμένη. Κάπου, σε κάποιο γυμναστήριο θα μουρμουρά και αυτή…

Όσο για μένα, έχω αναβαθμίσει ελαφρώς το outfit μου. Πέταξα το t-shirt του Ραδιομαραθώνιου και έβαλα κάτι πιο στενό (αλλά όχι κολλητό, ακόμα δεν έχω φτάσει σε αυτά τα επίπεδα), αγόρασα κανονικά αθλητικά παπούτσια και προβληματίζομαι κατά πόσο να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη κάτι σε lycra.

Οι κοιλιακοί μου δεν έχουν ακόμα φανεί (μα που είναι οι κορούδες?) αν και πάω γυμναστήριο 3-4 φορές την εβδομάδα για τρίτο μήνα τώρα, χωρίς να έχω βαρεθεί. Ενδεχομένως να έχει σφίξει κάτι πάνω μου αλλά να μην το έχω αντιληφθεί ακόμη. Α, και μπορώ να σηκώνω τη Mini Μe με το ένα χέρι.

ACCEPT-ΤΟΚΑΡΗΣ: 1- 0

Έχει περιέλθει στην αντίληψη μου μια… «διαφωνία» να την πω, «κόντρα» να την πω, δεν ξέρω πώς να την πω μεταξύ του prime σεναριογράφου του Sigma και του ACCEPT. Προσωπικά δεν ξέρω καν πως ονομάζεται η σειρά του Sigma στην οποία έγιναν τα διάφορα κατινίστικα (ίσως επειδή δεν είμαι σιτεμένη γριά ή νοικοκυρά σε απόγνωση) αλλά έχω εδώ αυτούσια την επιστολή- χέσιμο που του έστειλε ο ACCEPT.

Διάβασα την επιστολή και έχω να πω τα εξής:

1.      Μακάρι να έγραφα εγώ αυτή την επιστολή. Είναι to the point, αρκούντως καυστική, καθόλου ευγενική (όπως πρέπει με άτομα που σε προσβάλλουν) και διαθέτει refreshing χιούμορ. Yeah baby! Οι αλλαξοκωλιές της παπαδίας είναι οκ αλλά στην gay σχέση δύο αντρών σηκώνεται η τρίχα του σεναριογράφου.

2.      Ο ACCEPT τελεί κάτω από την εσφαλμένη εντύπωση ότι ο σεναριογράφος του Sigma είναι καλλιτέχνης και οι σειρές του είναι δείγμα συγγραφικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

(μόνο που το διαβάζω στην ίδια πρόταση φύρνουμαι που τα γέλια).

3.      Η δε αναφορά στον Καζαντζάκη και στο «ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», σοβαρά, δεν αξίζει του Τόκαρη. Είναι σαν να λες του Άρλεκιν ότι πρέπει να βάλει υπαρξιακές αναζητήσεις στην πλοκή (η Μπάρμπαρα σκέφτηκε, «να κάτσω ΤΩΡΑ στον Πάτρικ, ή ο ανδρισμός του θα μου δημιουργήσει εντερικές αναταραχές? Άσε καλύτερα, θα φάω ένα γιαούρτι»).

Ακολουθεί η επιστολή:

«Αγαπητέ κ. Τοκαρή,

Η κοινότητα των Λεσβιών, Ομοφυλόφιλων, Αμφισεξουαλικών, Τρανς (ΛΟΑΤ) προσώπων παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον το επεισόδιο της σειράς δικού σας σεναρίου, όπου παρουσιάζεται ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Και δεν σας κρύβω ότι χαρήκαμε που επιτέλους η τηλεόραση αποφάσισε να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά της και μια ομάδα ατόμων που, με βάση τις διεθνείς στατιστικές, αποτελεί το 10% του συνόλου του πληθυσμού, αλλά για διάφορους λόγους και προκαταλήψεις η Κυπριακή κοινωνία επιλέγει να την αγνοεί και να προσποιείται ότι δεν υπάρχει.

Με έκπληξη, όμως, έχουμε αντιληφθεί ότι μόνο λίγες μέρες αργότερα, οι σεμνότυφες αντιδράσεις μερίδας του κοινού προκάλεσαν την δημόσια απολογία σας από την προσωπική σας σελίδα στο Facebook, μαζί με την διαβεβαίωση ότι η ενόχληση που εκφράστηκε θα έχει ως αποτέλεσμα την αφαίρεση του θέματος από το σενάριο.

Κατά την άποψή μας, κύριε Τοκαρή - και είμαι σίγουρος ότι εκφράζουμε και την δική σας άποψη με αυτό - οι τέχνες (στην οποία συγκαταλέγεται και η συγγραφή) έχουν ως κύριο μέλημά τους να ανοίγουν δρόμους και μυαλά και όχι να τα κρατάνε εγκλωβισμένα σε σεμνοτυφίες και προκαταλήψεις που δεν αρμόζουν σε καμία σύγχρονη κοινωνία.

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι οι αντιδράσεις, τόσο των παραπονούμενων όσο και η δική σας, θυμίζουν σε μικρογραφία τις σκηνές υστερίας που διαδραματίζονται κατά καιρούς με πρωτοβουλία – συνήθως αλλά όχι πάντα – της εκκλησίας και αντι-δημοκρατικών Οργανώσεων όπως είναι η Χρυσή Αυγή και το ΕΛΑΜ. Σας θυμίζω τι έγινε όταν προβλήθηκε η ταινία Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Νοείται πως δεν έχω καμία πρόθεση να σας εξισώσω με τον Νίκο Καζαντζάκη, αλλά φαντάζεστε οι συγγραφείς να άλλαζαν το έργο τους γιατί προκαλεί «αντιδράσεις»; Που θα βρίσκονταν σήμερα οι τέχνες, ο πολιτισμός και η κοινωνία μας;

Τα ΛΟΑΤ άτομα αποτελούν σημαντικό μέρος της κοινωνίας, και εάν η πρόθεσή σας είναι ο αντικατοπτρισμός της μέσω της σειράς σας, τότε, το να τα αγνοείτε ή να αλλάζετε το σενάριό σας με βάση τις οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες, δεν τιμά ούτε εσάς αλλά ούτε και το ίδιο το έργο σας, το οποίο αφήνεται έρμαιο στα σχόλια και τις προκαταλήψεις του οποιουδήποτε. Εάν οι αντιδράσεις αφορούσαν την εμπλοκή στο σενάριο ενός ξένου / μετανάστη, αναρωτιέμαι, με το ίδιο τρόπο θα αντιδρούσατε; Ή μήπως θεωρείτε ότι η εναντίωση στους ομοφυλόφιλους δεν αποτελεί ρατσισμό?

Επιτρέψτε μου, με λύπη μου, να επισημάνω ότι η απόφασή σας αυτή διακατέχεται από υποκρισία η οποία χαρακτηρίζει και μεγάλο μέρος των τηλεθεατών σας: ενοχλεί η σχέση δύο γκέι ανδρών αλλά όχι οι ατελείωτες απιστίες του ιερέα με το ποίμνιο του και της παπαδιάς με τον φίλο του γιου της. Αν δεν ενοχλεί αυτό τα ήθη της κοινωνίας μας και αν οι γονείς δεν έχουν πρόβλημα να αφήνουν τα παιδιά τους εκτεθειμένα στον «κίνδυνο» της επιρροής των όσων βλέπουν, τότε θα ήθελα να μας εξηγήσετε πώς αποδέχεστε ότι τα παιδιά θα επηρεαστούν και θα εκτεθούν στον κίνδυνο της ομοφυλοφιλίας μέσω της σειράς σας. Θεωρείτε ότι ο ομοφυλοφιλία είναι επιρροή και θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο μίμησης;

Εδώ θα ήθελα να σημειώσω και την εντυπωσιακή οικειότητα που έχουν αποκτήσει οι Κύπριοι τηλεθεατές με τα ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα κτλ σε σημείο που, όχι μόνο δεν ενοχλούν τα ήθη και την ηθική τους, αλλά ούτε καν αντιδρούν σε αυτά. Και δεν μπορώ να μην προσθέσω σε αυτό και το ερώτημα, αφού είμαστε – και καλά κάνουμε – τόσο ανοιχτόμυαλη ως κοινωνία και δεν μας νοιάζει τι κάνει ο κάθε ένας στο κρεβάτι του και με ποιον το κάνει, αλλά το παρακολουθούμε ανελλιπώς σε σειρές που διαρκούν για χρόνια, γιατί κοπτόμαστε τόσο πολύ για τις επιλογές συγκεκριμένων και μόνο ατόμων (και αναφέρομαι στους ΛΟΑΤ), τη στιγμή μάλιστα που τα εν λόγω άτομα δεν «στρώνουν» το κρεβάτι τους με βάση «αμαρτωλά» σενάρια, αλλά με βάση τη φύση τους;

Θεωρούσα πως ζω, εργάζομαι και πληρώνω φόρους σε ένα πολιτισμένο κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που σέβεται τα δικαιώματα και τη φύση όλων των μελών της κοινωνίας του, χωρίς διακρίσεις. Δυστυχώς με τη στάση σας, τρέφετε τη νοοτροπία που θέλει τα ΛΟΑΤ άτομα περιθωριοποιημένα, καθώς και την ημιμάθεια, τον συντηρητισμό, τη σεμνοτυφία και τον ρατσισμό της κοινωνίας μας, παρόλο που, είμαι σίγουρος, πως όταν γράφατε τη σειρά δεν είχατε κάτι τέτοιο υπόψη σας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως τα πράγματα στην Κύπρο – ευτυχώς - αλλάζουν προς το καλύτερο, μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία μορφώνεται, εξελίσσεται και προοδεύει, παρόλο που έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να μάθει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα και να σέβεται τα δικαιώματα όλων των μελών της. Μέχρι τότε όμως, η Accept ΛΟΑΤ Κύπρου θα εργαζόμαστε αδιάκοπα για να το πετύχουμε και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια ζωή με αξιοπρέπεια για όλους μας, όπου οι προσωπικές προτιμήσεις του οποιουδήποτε δεν θα έχουν σημασία, όπως δεν πρέπει να έχει σημασία το χρώμα του δέρματός του, η καταγωγή του ή το φύλο του.

Όπως είπε και δημοσιογράφος ελληνικού καναλιού σε πρόσφατη ανοικτή επιστολή του σχετικά με το θέμα, «Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας.»

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Με εκτίμηση,

Κώστας Γαβριηλίδης

Πρόεδρος, Accept – ΛΟΑΤ Κύπρου»

Πάμε Πακέτο (με τον καναπέ)

Ώρες ώρες νευριάζω που τα ξέρω όλα, τα προβλέπω όλα και έχω δει και τα DVD extras.

Δεν είπα ότι στις τρεις μέρες sick leave ο Έτερος θα αυτομολήσει?

Αυτό έγινε. Ατελείωτες ώρες μουρμούρας ακολούθησαν, όπου ο Έτερος ήθελε live entertainment και babysitting μαζί, να μην μπορούμε να ταράξουμε από το πλευρό του διότι πέθαινε από πλήξη, μας έκανε μούτρα όταν αποφασίζαμε να κάνουμε κάτι εκτός σπιτιού (όπως π.χ. να πάμε δουλειά, σχολείο, δραστηριότητες, κανα γενέθλιο, you know, normal stuff που κάμνουν οι κατάπτυστοι bourgeois στις ελεύθερες τους ώρες).

Μετά του πέρασε και μπήκε σε μια άλλη, πιο twilight zone φάση.

Άρχισε να βλέπει τηλεόραση. Πολλή τηλεόραση. «Έχεις Μέσο» και «Από Μέρα σε Μέρα» και ένα άλλο κουτσομπολίστικο του MEGA με μια ξανθιά και «Πάμε Πακέτο». Επέστρεφα σπίτι και τον έβρισκα κλαμένο στον καναπέ διότι είδε Πάμε Πακέτο και το 50χρονο εξώγαμο από τη Ρουμανία βρήκε το χαμένο πατέρα του που ήταν Έλληνας αριστερός που γκάστρωσε κάποτε μια γκόμενα στη Ρουμανία όταν ήταν εκεί εξορία ή κατασκήνωση ή σπούδαζε με εντολές του κόμματος και έκτοτε εξαφανίστηκε.

Με τις κυπριακές παραγωγές έπαθε σοκ από το (ανύπαρκτο) επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στην Κύπρο. Ο Διαμαντής κάποτε ζωγράφισε τον κόσμο της Κύπρου για να διατηρήσει αιώνια τους χαρακτήρες που γνώρισε στα διάφορα χωρία που πήγαινε και του έκαναν (καλή υποθέτω) εντύπωση. Ο κόσμος της Κύπρου σήμερα (αν πάρεις ως βάση το Έχεις Μέσο) είναι επιεικώς για τα μπάζα. Ούτε ξέρει από πού ήρθε, που πάει, τι του γίνεται, γιατί του γίνονται διάφορα και τι πρέπει να κάνει. Τα αρνιά έχουν και έλεος. Το θέμα της συζήτησης να είναι π.χ. για την υγεία και τα νοσοκομεία, και να τηλεφωνούν διάφοροι για να παραπονεθούν ότι η σύνταξη τους δεν φτάνει διότι κόπηκε το δώρο του Πάσχα και φταίνε οι ξένοι γι’ αυτό.

Άδικα του είπα να κόψει την πολλή κυπριακή τηλεόραση διότι κινδύνευε να μαννέψει.

Συνέχισα να επιστρέφω σπίτι και να τον βλέπω προσηλωμένο σε εκπομπές που στο παρελθόν δεν θα γύριζε να κοιτάξει, πόσο μάλλον να περιμένει να ακούσει συμβουλές από τον Γιάγκο Μικελλίδη στην εκπομπή της ξανθιάς στο MEGA. «Οι Κυπραίοι είναι ούλλοι ευνουχισμένοι που την κατάσταση», να λαλεί ο Μικελλίδης (μετά τους 2 γάμους, τα ποτά και τα ξενύχτια και το εγκεφαλικό), και η ξανθιά να σούζει τη κκελέ της «Ναι κύριε Γιάγκο μου». Jesus!

Μόνο όποτε εμφανιζόταν στην τηλεόραση ο Γιαννάκης Ομήρου με δηλώσεις για την επικείμενη έναρξη των διαπραγματεύσεων (μα είδες που τον έφαγε το άγχος μήπως και συμφωνηθεί κάτι?) ο Έτερος μούγκριζε και άλλαζε κανάλι. Είναι ένα είδος εγκεφαλικής δραστηριότητας αυτό, δεν μπορείς να πεις. Μια αχτίδα ελπίδας.

Μετά άρχισαν οι φιλοσοφικές αναζητήσεις.

«Νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι» (όχι, δεν το νομίζουμε), «αλλά παθαίνεις μια αρρώστια και ξαφνικά αναθεωρείς τα πάντα» (σοβαρά ρε φίλε?) «Γιατί να σκοτωνόμαστε στη δουλειά και να θυσιάζουμε το quality of life μας?» (δεν σκοτωνόμαστε. Δουλεύουμε γιατί μας αρέσει η δουλειά μας και παράλληλα επιχορηγεί το quality of life μας).

Μαλθάκωσε εντελώς. Μπήκε στο χειρουργείο ως Έτερος και βγήκε ως Πάολος Κουέλλος.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ εγώ παίζω το ρόλο του single parent (τα κάνω όλα και συμφέρω): Ντύνω, ταίζω, παίρνω φέρνω από τα σχολεία, supermarket, βγάζω σκουπίδια, καθαρίζω, μαγειρεύω, γάτα, πότισμα, νανούρισμα, νυχτερινές βάρδιες, ότι άλλη δουλειά σκεφτείς. Μόνη όαση στο χάος μου είναι που ο Έτερος μου έδωσε την πιστωτική του κάρτα και I am having a party with it. Περιέγραψα το δράμα μου σε μια συνάδερφο στη δουλειά. Παρατήρησε ότι «μα και εγώ κάνω όλα αυτά που λες αλλά ο άντρας μου δεν είναι άρρωστος…»

….. (προφανώς κάτι άλλο kinky παίζει εδώ, δεν εξηγείται διαφορετικά)….

Το sick leave του Έτερου αισίως τελειώνει σε 1 εβδομάδα. Αναμένω εξελίξεις.