in transit

sms από εμένα προς Έτερο: «eimai Athina. Den exei ptisi i Aegean prin tis 20.25. Prepei na katso dame allo 3 ores.»
Απάντηση Έτερου: «En Athina pou eisai, oi sto anathema. Pie kafe, diabase efimerida, thimithou na mou fereis tsigara».

 Κυπραίοι που επιστρέφουν από τις διακοπές τους ήταν παντού. Στις σκάλες, στα καταστήματα, στο καφέ, πάνω στα τζάμια να παρακολουθούν την κίνηση των αεροπλάνων… πολλοί, μαυρισμένοι, θορυβώδεις… από τα μεγάφωνα έψαχναν απεγνωσμένα κάποιον κ. Κωνσταντίνου, τελευταίο επιβάτη της πτήσης για Λάρνακα (που κόφκω την εγύριζεν ακόμα μέσα στο duty free)… μα πως μας υποφέρουν οι καλαμαράδες? Ώρες ώρες διερωτώμαι… άραγε μας βλέπουν όπως βλέπουμε εμείς τους Ρώσους –αντιαισθητικά cash machines-? Στο προσεχές μέλλον μάλλον σβήσε το «cash machines», σκέφτηκα. Άραγε στα καταστήματα του αεροδρομίου τους έχουν εμπορεύματα που ξέρουν ότι ζητούν οι Κυπραίες, όπως κάμνουν εμάς με τους Ρώσους που θέλουν το στρασάκι τους?

Και επιτέλους, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί όλοι, μα όλοι, ταξιδεύουν με φαγωμένες παντόφλες/φλιπ-φλοπ/σάνδαλα Jesus Christ ή σχεδόν ξυπόλητοι? Υπάρχει κάποιος κανόνας που λαλεί ότι μεταξύ Μαΐου μέχρι και τον Οκτώβρη απαγορεύονται τα κλειστά παπούτσια στην καμπίνα των επιβατών?  

(ήταν ρητορική η ερώτηση)

 Όπως παθαίνω συνήθως όταν βρίσκομαι σε ελληνικό έδαφος, κατάπια τη γλώσσα μου και ακολούθως:

-          Έφαγα σάντουιτς στον πάνω όροφο με θέα τον αεροδιάδρομο

-          Μετά έφαγα παγωτό

-          Μετά ήπια καφέ

-          Πέρασα 20 λεπτά στις τουαλέτες να συγυρίζομαι/χτενίζομαι/πλένομαι/ ποσκολιούμαι με το hand dryer.

-          Ανακάλυψα ότι το αεροδρόμιο έχει παιδότοπο (the power of habit

-          Είδα τη μόνιμη έκθεση αρχαιολογικών ευρημάτων της περιοχής του αεροδρομίου (ποτσούθκια και κουζούδες)

-          Δίπλα είχε άλλη μια έκθεση για το κριθάρι/άχυρο/ψωμί (??) αλλά αντιστάθηκα.

-          Μπήκα σε όλα τα καταστήματα του αεροδρομίου και μελέτησα λεπτομερειακά τα εμπορεύματα.

-          Ειδικά στο βιβλιοπωλείο, βρήκα και κάπου να κάτσω να μην κουράζομαι.

-          Αγόρασα το τελευταίο βιβλίο του Χωμενίδη «ο Κόσμος στα μέτρα του». (η κουλτούρα)

-          Δοκίμασα όλα τα αρώματα στο Victoria’s Secret (ως αντιστάθμισμα στην κουλτούρα. Μα γιατί είναι γεμάτο κρέμες και αρώματα και σχεδόν καθόλου εσώρουχα?)

-          Προβληματίστηκα κάμποση ώρα στο cartoon store αν πρέπει να αγοράσω το kit κατασκευής ρομπότ με ττενεκούθκια.

-          Ξαναπήγα τουαλέτα.

-          Είδα ένα πορτοφόλι που μου άρεσε αλλά μόλις μπήκα στο κατάστημα μου έκανε επίθεση αγάπης η πωλήτρια και εξαφανίστηκα.

-          Αποφάσισα να κάτσω στις καρέκλες που με 2 Ευρώ σου κάνουν χαλαρωτικό μασάζ. Μόλις έκατσα ήρθαν δίπλα μου 3 Κυπραίες με 135 κομμάτια hand luggage. Επειδή δεν ήθελα να μάθω τι έγινε στο camping στην Πάρο πήγα να αγοράσω τσιγάρα για το Έτερο.

Μπορώ να πω ότι οι τρεις ώρες πέρασαν τελικά ευχάριστα.

Χρόνια Πολλά

Η γιαγιά Μαγκάιβερ σήμερα έχει τα γενέθλια της.

Τι να αγοράσεις ως δώρο σε κάποιαν που κλείνει τα 85 της χρόνια και πάσχει από Αλσχάιμερ?

Βασικά δεν θυμάται ότι σήμερα είναι τα γενέθλια της.

Τον τελευταίο καιρό μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι στα τελευταία της, ότι κόντεψε η ώρα και η στιγμή που θα φύγει από κοντά μας και θα πάει να βρει τον παππού Μαγκάιβερ, τους γονείς της και άλλους πεθαμένους συγγενείς που δεν γνώρισα παρά μόνο μέσα από παμπάλαιες φωτογραφίες και κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.

Δεν είπα σε κανένα τίποτε, αλλά είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά, κάθε φορά που την έβλεπα την αποχαιρετούσα με αγκαλιές και φιλιά, της είπα ότι την αγαπώ και την ευγνωμονώ για την αγάπη που μου έδειξε, ότι θα μου μείνει αξέχαστη και by far η καλύτερη γιαγιά που είχα ever (δεν ανησύχησε διότι ένα από τα προτερήματα του Αλσχάιμερ είναι ότι συγχωρείς –και ξεχνάς- τα πάντα).  

Πριν 1-2 μήνες που αρρώστησε και εισήχθηκε στο νοσοκομείο (πρέπει να είναι η τρίτη φορά το τελευταίο εξάμηνο) νόμισα ότι αυτό ήταν, ήμουν έτοιμη να μιλήσω σχετικά στην κουκλάρα και προβληματιζόμουν πώς να της εξηγήσω το θάνατο, με αγγέλους και φτερά και marshmallows ή με κάτι πιο ρεαλιστικό? Κάθε φορά ευτυχώς η γιαγιά Μαγκάιβερ έπαιρνε εξιτήριο επομένως ανέβαλλα τη συζήτηση.

Μετά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να της γράψω ένα περιποιημένο obituary, πως το λένε,  ένα επικήδειο. Δεν θα ήθελα να μιλήσω στην κηδεία της (είμαστε είρωνες και σαρκαστικοί ως σόι, θα με γιουχάιζαν οι συγγενείς στην εκκλησία και μετά θα πήγαιναν όλοι για καφέ), η ίδια γιαγιά Μαγκάιβερ δεν εξομολογήθηκε ποτέ σε παπά της εκκλησίας και άμα τη ρωτούσες (πριν αρρωστήσει και θυμόταν) θα σου έλεγε ότι δεν υπάρχει μετά-θάνατον ζωή, άμα πεθάνεις τελειώνεις. Προσπερνούμε το γεγονός ότι αυτό είναι κάτι εντελώς αντίθετο με τις διδασκαλίες του Χριστιανισμού που σου τάζει Παράδεισο και πράσινα άλογα. Η γιαγιά Μαγκάιβερ να φανταστείς είναι το mainstream branch of the family άρα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είμαστε τρομεροί fan του μελοδράματος και του επικήδειου.

Κανένα από τα πιο πάνω όμως δεν έγινε. Η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι ακόμα εδώ. Θα μαζευτούμε όλοι στο σπίτι της το απόγευμα με γλυκά και κεράκια, θα βγάλει η Βιετναμέζα από τη βιτρίνα τα καλά πιατάκια και κουταλάκια και θα κεραστούμε όλοι. Θα την πληροφορήσουμε καμιά δεκαριά φορές ότι είναι τα γενέθλια της και να ζήσει, θα μας βλέπει όλους με αυτό το μόνιμα απορημένο χαμόγελο που έχουν όλοι αυτοί που πάσχουν από ασθένειες εκφυλισμού του εγκεφάλου (αιώνια νιρβάνα) και θα πούμε ότι περάσαμε ωραία.

 

Η γιαγιά μου όμως δεν είναι αυτή με το απορημένο χαμόγελο. Η γιαγιά μου είναι σπίρτο, ετοιμόλογη, συνέχεια on fire και in control.

Πεθύμησα τη γιαγιά μου.

Ουφ.