Χρόνια Πολλά
Τι να
αγοράσεις ως δώρο σε κάποιαν που κλείνει τα 85 της χρόνια και πάσχει από
Αλσχάιμερ?
Βασικά δεν θυμάται ότι σήμερα είναι τα γενέθλια της.
Τον
τελευταίο καιρό μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι στα
τελευταία της, ότι κόντεψε η ώρα και η στιγμή που θα φύγει από κοντά μας και θα
πάει να βρει τον παππού Μαγκάιβερ, τους γονείς της και άλλους πεθαμένους συγγενείς
που δεν γνώρισα παρά μόνο μέσα από παμπάλαιες φωτογραφίες και κίτρινο γράμμα
στο συρτάρι.
Δεν
είπα σε κανένα τίποτε, αλλά είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά, κάθε φορά που την
έβλεπα την αποχαιρετούσα με αγκαλιές και φιλιά, της είπα ότι την αγαπώ και την
ευγνωμονώ για την αγάπη που μου έδειξε, ότι θα μου μείνει αξέχαστη και by
far η καλύτερη γιαγιά που είχα ever
(δεν ανησύχησε διότι ένα από τα προτερήματα του Αλσχάιμερ είναι ότι συγχωρείς
–και ξεχνάς- τα πάντα).
Πριν
1-2 μήνες που αρρώστησε και εισήχθηκε στο νοσοκομείο (πρέπει να είναι η τρίτη
φορά το τελευταίο εξάμηνο) νόμισα ότι αυτό ήταν, ήμουν έτοιμη να μιλήσω σχετικά
στην κουκλάρα και προβληματιζόμουν πώς να της εξηγήσω το θάνατο, με αγγέλους
και φτερά και marshmallows ή με κάτι πιο ρεαλιστικό? Κάθε
φορά ευτυχώς η γιαγιά Μαγκάιβερ έπαιρνε εξιτήριο επομένως ανέβαλλα τη συζήτηση.
Μετά
σκέφτηκα ότι θα ήθελα να της γράψω ένα περιποιημένο obituary,
πως το λένε, ένα επικήδειο. Δεν θα ήθελα
να μιλήσω στην κηδεία της (είμαστε είρωνες και σαρκαστικοί ως σόι, θα με
γιουχάιζαν οι συγγενείς στην εκκλησία και μετά θα πήγαιναν όλοι για καφέ), η
ίδια γιαγιά Μαγκάιβερ δεν εξομολογήθηκε ποτέ σε παπά της εκκλησίας και άμα τη
ρωτούσες (πριν αρρωστήσει και θυμόταν) θα σου έλεγε ότι δεν υπάρχει
μετά-θάνατον ζωή, άμα πεθάνεις τελειώνεις. Προσπερνούμε το γεγονός ότι αυτό
είναι κάτι εντελώς αντίθετο με τις διδασκαλίες του Χριστιανισμού που σου τάζει
Παράδεισο και πράσινα άλογα. Η γιαγιά Μαγκάιβερ να φανταστείς είναι το mainstream
branch of the
family άρα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είμαστε
τρομεροί fan του μελοδράματος και του επικήδειου.
Κανένα
από τα πιο πάνω όμως δεν έγινε. Η γιαγιά Μαγκάιβερ είναι ακόμα εδώ. Θα
μαζευτούμε όλοι στο σπίτι της το απόγευμα με γλυκά και κεράκια, θα βγάλει η
Βιετναμέζα από τη βιτρίνα τα καλά πιατάκια και κουταλάκια και θα κεραστούμε
όλοι. Θα την πληροφορήσουμε καμιά δεκαριά φορές ότι είναι τα γενέθλια της και
να ζήσει, θα μας βλέπει όλους με αυτό το μόνιμα απορημένο χαμόγελο που έχουν
όλοι αυτοί που πάσχουν από ασθένειες εκφυλισμού του εγκεφάλου (αιώνια νιρβάνα)
και θα πούμε ότι περάσαμε ωραία.
Η
γιαγιά μου όμως δεν είναι αυτή με το απορημένο χαμόγελο. Η γιαγιά μου είναι
σπίρτο, ετοιμόλογη, συνέχεια on fire
και in control.
Πεθύμησα
τη γιαγιά μου.
Ουφ.
posted by drakouna @ 12:55 pm
5 comments
5 Comments:
I would like to ask something, but as it is rather personal, feel free to not reply. Did you christen your kids? I mean, it’s all good to not believe in God, religion, life after death and so on, anyway, it is a very personal and private matter. So we can leave our lives relatively well without society poking its nose into what we worship. One can even escape the wedding – even Cypriot parents accept civil marriages- but when it comes to the kids the whole issues becomes huge and it seems like it is no longer a private matter of the family. How do you send them to school if they are not christened, will they be mocked, can you take the risk of denying your kids access to eternity (some permanently damaged part of my brain still highlights this possibility every time I think about the topic, before more healthy cells respond), what do they do during the class of Religious Studies?
πολύ γλυκό ποστ :) να την χαίρεστε!
"είναι σπίρτο, ετοιμόλογη, συνέχεια on fire και in control."
Εμείς σιερούμαστε τούτα τα χαρακτηριστικά της γιαγιάς σου. γιατί έδωκεν σου τα.....
"αυτόν το κόσμο τον καλό,
άλλοι τον είχαν πρώτα...
γέλα φίλη μου γέλα φίλη μου,
δεν είναι και για λύπη...."
'Εννεν η πιό σωστή επιλογή να δεχούμαστε την ροή της ζωής τζαι να μεν κολλούμε στες απώλειες?
Δε τζαι τούτο:
The village where people have dementia – and fun
http://www.guardian.co.uk/society/2012/aug/27/dementia-village-residents-have-fun
Eixa poly stenh sxesh me thn giagia mou. Thn latreua me ola ths tha la8h kai ta pa8h (mainly food). Thn exasa prin ena xrono sxedon...ekana epikhdeio...kai am bloody glad i did it. It was her leaving party (as i told everybody at church) kai h8ela na kanw mia anakefalaivwsh me eilhkrineia gia to poia htan...oute "loving wife and mother" oute "prosfere polla sthn koinwnia mas"....she loved playing cards (ta opoia thn krathsan spirto mexri ta teleutaia ths), na blepei mpalleto rwssiko kai na kalambouriazei...auta eipa...kai eniwsa poly omorfa....k twra parolo pou den einai edw, einai mesa mou. thn niw8w polles fores...ths milw...ths lew oti thn agapw... thn rwtw ti tha ekane sth thesh mou (k polles fores thn apanthsh mou thn pernw!) and funnily enough...den thn pe8ymw...thn niw8w dipla mou...Ektos apo ekeina ta deuterolepta otan pernw exw apo to spiti ths kai lew..."as petaxtw na ths pw ena geia, na ths dwsw ena fili kai mia agkalia".....
Na ths dineis filia kai agkalies. Kathe fora. Its enough to last you a life time.
Xristina
Ρε, αμπα τζ εισαι καμια αρφοτεχνουα μου?
Η κορη μου σιουρα εν εισαι, θα το ηξερα το μπλογκ της, αλλα ρε παιδι μου, τοση ομοιοτης με τη δικη μας περιπτωση? κι η μαμα μου μολις εγινε 85 κι ειναι ομοιοπαθης της γιαγιας σου. Καθε φορα που παω να την δω πονω πραγματικα, διοτι βλεπω μονο ενα σωμα, χωρις το πνευμα της το ολο σπιρταδα. Οποτε ειχα ξενους , (επαγγελματικα) μη κυπριους, τους οποιους ξεναγουσα να δουν την πραγματικη Κυπρο, που κατα τη γνωμη μου ειναι απο τα 600 μετρα υψομετρο και πανω, παντα κανονιζα να περναγαμε ταχα απ το χωριο της μανας μου κατα το μεσημερακι, κι η κυρια Δεσποινα εφτιαχνε σε χρονο ρεκορ το πιο απιθανο τραπεζι, με οτιδηποτε ειχε σπιτι, συνηθως ζαρζαβατικα απ το περβολακι της. Και φυσικα ολοι οι ξενοι μου ξετρελλενοντουσαν με την φιλοξενια της και με την ιδια, που ξεροντας 15 λεξεις στα αγγλικα, μπορουσε να μιλα με εγγλεζους, ρωσσους, γερμανους κλπ. Ο παπας μου ηταν να σκασει που το κακο του, πως τα καταφερνε! Αυτος ηταν πιο λογιος, ηξερε 115 λεξεις, αλλα δεν μπορεσε ποτε να επικοινωνησει με κανενα ξενο, τωρα που το σκεφτομαι, σχεδον ουτε με κυπραιο!
Anyways, Δρακουνα, καλωσορισες! Συνεχισε να γραφεις κορη μου, τα ποστ σου ειναι τοσο κοντα σε πολλους απο μας, που δεν πηραμε απο την κυρια Δεσποινα, αρα δεν μπορουμε να εκφραζομαστε τοσο καλα, αρα παιδι μου, (υποψιαζομαι) εκφραζεις πολλους απο μας out there!
Post a Comment
<< Home