The making of a ttopouzogonios

Παλιά, πριν να κάνεις παιδιά, δεν σου έτυχε ποτέ να είσαι κάπου και να περιμένεις σε ουρά και κάποιος άλλος στην ίδια ουρά (που είχε μαζί του παιδάκια) να ζει ένα δράμα διότι τα παιδάκια του  βαρέθηκαν και άρχισαν να χαλάνε τον κόσμο, με αποτέλεσμα αυτός ο κάποιος να προσπαθεί να τα συμμαζέψει, αυτά να μην υπακούουν, να πέφτουν κάτω, να κυλιούνται στα πατώματα, να τσιρίζουν, να ρωτούν χαζές ερωτήσεις, να μετακινούν έπιπλα, να κάνουν όλα όσα ΔΕΝ θα έπρεπε να κάνουν μπροστά σε κόσμο και γενικά να προκαλούν οχληρία και αισθήματα απόγνωσης σε αυτούς που είναι μαζί τους.

Σου έτυχε. Και είμαι σίγουρη ότι σκέφτηκες ένα από τα πιο κάτω:

«Μα δε τους ττοπουζοκυπραίους, όπου πάν με τα κοπελλούθκια τους χαλούν τον κόσμο. Μα εν ιξέρουν ίνταλως να τα κουμαντάρουν?»

ή

«Κάτσε τους θκιο πάτσους ολάν να φέρουν τα μίλια τους» (before political correctness ruled)

ή

«Όπου πάεις στην Κύπρο πρέπει να διάς πάνω σε γονείς με 300 κοπελλούθκια. Ούφφου!»

ή

«έννεν χαριτωμένα τα κοπελλούθκια σου. Πιάστα τζιαι φύε»

Μετά αναπόφευκτα, σε κάποια φάση της ζωής σου γίνεσαι εσύ γονιός. Χώννεις όσο μπορείς παραπάνω τα κοπελλούθκια σου για να μην ενοχλούν το σύμπαν, αλλά κάποιες στιγμές πρέπει αναγκαστικά να τα βάλεις μέσα σε κόσμο για να διεκπεραιώσεις μια δουλειά που δεν γίνεται διαφορετικά.

‘Όπως π.χ. να τους εκδώσεις διαβατήριο.

Μπορεί η όλη διαδικασία να σου πάρει μόνο ένα δεκάλεπτο, χωρίς πανικούς και τσιριλιές. Να μπεις και να βγεις κυρία. (μα είδες Ππινού μου που ζούμε στην Ευρώπη?)

Μπορεί όμως να σου πάρει μιάμιση ώρα διότι τη μέρα που αποφάσισες να πάς εσύ, αποφάσισαν το ίδιο άλλοι 492 γονείς με 6 παιδάκια ο καθένας διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε οδηγία που λέει ότι όλα τα παιδάκια πλέον πρέπει να έχουν το δικό τους διαβατήριο άρα όσοι τα είχαν πάνω στα διαβατήρια τους πρέπει να τα αλλάξουν, πράγμα το οποίο δεν ήξερες και ανακάλυψες όταν έφτασες εκεί και διάβασες την Α4 κόλλα κολλημένη με speed fix στον τοίχο. Και by the way, τώρα τα διαβατήρια εκδίδονται με βιομετρικά στοιχεία, που σημαίνει να σε βγάλουν ειδική φωτογραφία σε συγκεκριμένη πόζα και φωτισμό και background την οποία μετά πρέπει μετά να εγκρίνει το computer και άμα δεν σε εγκρίνει φωτογραφίζεσαι μέχρι να σε εγκρίνει, και ανακαλύπτεις έντρομος ότι οι 492 γονείς με τα 6 παιδάκια each (plus 2 δικά σου) περιμένουν στην ουρά για αυτή την motherfucking βιομετρική φωτογράφιση και δεν μπορείς πλέον να κάνεις πίσω διότι παρέδωσες την αίτηση και πλήρωσες άρα θα κάτσεις να βγάλεις τη φωτογραφία και να σκάσεις.

Και είναι κάπου εδώ που αντιλαμβάνεσαι ότι στο Κέντρο Εξυπηρέτησης του Πολίτη συνωστίζονται μεν 2952 άτομα (492 γονείς Χ 6 παιδάκια), υπάρχει όμως τάξη και σειρά και όλοι είναι ήρεμοι και περιμένουν τη σειρά τους. Χωρίς φωνές. Χωρίς πανικό.

Εκτός από τα δικά σου παιδάκια.

Που αποφασίζουν αιφνίδια και χωρίς προειδοποίηση να χαλάσουν τον κόσμο, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να τα συμμαζέψεις, αυτά να μην υπακούουν, να πέφτουν κάτω, να κυλιούνται στα πατώματα, να τσιρίζουν, να ρωτούν χαζές ερωτήσεις, να μετακινούν έπιπλα, να κάνουν όλα όσα ΔΕΝ θα έπρεπε να κάνουν μπροστά σε κόσμο και γενικά να προκαλούν οχληρία και αισθήματα απόγνωσης σε σένα και τους υπόλοιπους που περιμένουν.

Προσπαθείς να μην κάνεις eye contact διότι θα δεις το ύφος «δεν ξέρεις πώς να κουμαντάρεις τα κοπελλούθκια σου, το διαβατήριο σε μάρανε». Επίσης είσαι απασχολημένη να ζεις στο full τη στιγμή που έγινες ένας από τους χειρότερους σου φόβους (ττοπουζογονιός).

Ο επόμενος μου στόχος είναι να γίνω θέαμα στην παραλία φωνάζοντας κάτι του στυλ «Κωστάκηηηηηη, έλα να φας το σάντουιτς σουουουου!!!».

Το μόνο πρόβλημα είναι που δεν έχω Κωστάκη αλλά κάτι θα κανονίσω.