Η απουσία ΜΜΜ οφείλεται στην έλλειψη μίζας (the Wednesday epiphany)

Κάτι που δεν περίμενα να συμβεί όταν μετακομίσαμε εδώ στα εξωτερικά, ήταν η κουκλάρα και η Mini me να αναπτύξουν μια ιδιαίτερη λατρεία για τα μέσα  μαζικής μεταφοράς. Δώσε τους ΜΜΜ και πάρε τους την ψυχή. Τρένα, λεωφορεία, τραμ, οτιδήποτε κινείται και μπαίνεις με εισιτήριο το λατρεύουν. Σε σημείο να αρνούνται να μπουν στο αυτοκίνητο και να επιμένουν να πηγαίνουμε παντού με τις δημόσιες μεταφορές. Σε σημείο να βγάζουν ονόματα στα βαγόνια. Μέχρι και στο μουσείο του τραμ πήγαμε (έχουν).

Δεν λέω, καλό το σύστημα που έχουν εδώ και φτηνό και reliable (και  ελπίζω να μην το έχω μόλις ματιάσει). Και εγώ πλέον στη δουλειά κάθε μέρα έχω εγκαταλείψει το αυτοκίνητο και πάω με τις δημόσιες μεταφορές. Κάθομαι όπως την κοτούλα μέσα στο θερμαινόμενο βαγόνι και διαβάζω περιοδικό/βιβλίο/εφημερίδα, παίζω στο Internet (διότι η σύνδεση εδώ είναι για όλα α πακέτα 3G -ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ?-) και φτάνω στη δουλειά χαρωπή και ανάλαφρη. Ούτε κίνηση στα φώτα του Καλησπέρα, ούτε πήξιμο στην Κυριάκου Μάτση, ούτε Τρίτο πρόγραμμα του ΡΙΚ με την κακομοίρα Βρετού να ανακυκλώνει ανακατσιασμένους πολιτικούς από το χάραμα, ούτε Love radio και αππωμάρες δεκαετίας του 80.

Είμαι  τόσο ήρεμη που δεν έχω τίποτα να σχολιάσω πια.

…..

(αν είναι δυνατόν)

Οι γκόμενες λοιπόν λατρεύουν να πηγαίνουμε εκδρομές με το τρένο και το τραμ. Η όλη διαδικασία είναι για αυτές κάτι καινούργιο και φανταστικό. Με ρωτούν γιατί δεν είχαμε τέτοια στην Κύπρο.

Έλα ντε.

Ένα πρωί που κάθομαι χαλαρή μέσα στο βαγόνι σκέφτομαι ξανά την ερώτηση. Γιατί δεν έχουμε στην Κύπρο? Η αλήθεια είναι ότι συγκοινωνίες με λεωφορεία υποτίθεται ότι έχουμε (τα έχω δει, είναι κάτι τεράστια πράγματα που άμα κόψεις πίσω τους θέλεις να αυτοκτονήσεις με χάπια, ή να αυτοκτονήσεις προσπαθώντας να τα προσπεράσεις με επικίνδυνο τρόπο). Νομίζω τα χρησιμοποιούν μόνο οι αλλοδαποί/ες. Παλιά τα χρησιμοποιούσαν και οι συνταξιούχοι αλλά πλέον είναι πιο efficient να τους αγοράσεις ένα μεταχειρισμένο Micra και να εργοδοτήσεις ένα Πακιστανό να κάνει τον οδηγό τους (μη γελάς, ξέρω κόσμο στην Κύπρο που το έχει κάνει. Με μεγάλη επιτυχία μάλιστα). Δεν ξέρω κανένα άτομο της ηλικίας μου, in full employment που να χρησιμοποιεί το λεωφορείο για να κυκλοφορήσει. Πως θα μπορούσε άλλωστε? Το typical πρόγραμμα της average Κυπραίας μεταξύ 30-45 χρονών είναι ως ακολούθως:

-          Αναχώρηση από το σπίτι το πρωί με 1,2,3 παιδιά plus αντίστοιχος αριθμός από σχολικές τσάντες, τσάντες για εξωσχολικές δραστηριότητες, αγγλικά, γαλλικά, μαθηματικά, ρακέτα του τένις, μπουρνούζι πισίνας, 5 τάπερ πλυμένα που πρέπει να επιστρέψεις στο σπίτι της μάνας σου, plus τη δική σου τσάντα, και αν είναι χειμώνας παλτά, κασκόλ, σκουφιά για όλους τους προαναφερόμενους.

-          Διαδρομή μέχρι το σχολείο για να αφήσεις 1,2,3 παιδιά.

-          Διαδρομή μέχρι δεύτερο σχολείο για να αφήσεις υπόλοιπα παιδιά.

-          Διαδρομή μέχρι τη δουλειά.

-          Αναχώρηση από δουλειά και «πέταγμα» μέχρι τη μαμά σου για να της αφήσεις τα τάπερ/πάρεις 1,2,3 παιδιά/ φάεις.

-          Παίρνεις παιδί 1 στα ιδιαίτερα αγγλικά.

-          Παίρνεις παιδί 2 στο κολυμβητήριο για το μάθημα κολύμβησης.

-          Παίρνεις παιδί 1 από τα αγγλικά και το πας μπαλέτο.

-          Παίρνεις παιδί 2 από κολυμβητήριο και το πας γενέθλια.

-          Μόλις θυμάσαι ότι ξέχασες το παιδί 3 τη μάνα σου και τρέχεις να το πάρεις.

-          10λεπτη μουρμούρα από μάνα σου στην πόρτα με τη μηχανή αναμμένη.

-          Κούρσα για να πάρεις παιδί 1 από μπαλέτο.

-          Κούρσα να πάρεις παιδί 2 από γενέθλια. Παιδί 2 δεν θέλει να φύγει από γενέθλια. Παιδί 3 κατουριέται μέσα στο αυτοκίνητο.

-          Καταφέρνεις να έχεις ξανά τα 1,2,3 παιδιά σου όλα μαζί στο αυτοκίνητο με όλα τα υπάρχοντα σας όπως ξεκινήσατε το πρωί.

-          Stop-over στο supermarket/φούρνο για να αγοράσεις γάλα και ψωμί που μόλις θυμήθηκες ότι δεν έχεις στο σπίτι. Παιδί 2 θέλει να του αγοράσεις ….. (fill the gap με οτιδήποτε ανθυγιεινό μπορείς να σκεφτείς). Αρνείσαι. Ακολουθεί 2λεπτη συζήτηση χωρίς νόημα. 

-          Φτάνεις σπίτι. Over.

Πως θα μπορούσες να κάνεις αυτό το πρόγραμμα με τα ΜΜΜ της Κύπρου? Πως θα μπορούσες να κάνεις αυτό το πρόγραμμα με οποιοδήποτε σύστημα ΜΜΜ του κόσμου? Καλά, μπορεί το παράδειγμα της Κύπριας μάνας να μην είναι καλό διότι είμαστε βιονικά over achieving όντα που θέλουμε να κάνουμε 45 πράγματα στο χρονικό περιθώριο που άλλοι κάνουν 10.

Η έλλειψη ΜΜΜ όμως είναι ένα issue…

Όπως πληρώνουμε μίζες για να αγοράζουμε άχρηστα οπλικά συστήματα, δεν μπορούμε να πληρώνουμε μίζες αλλά τουλάχιστον να μας μείνει κάνα τραμ? Εκεί που ένα συγκεκριμένο κόμμα, ας πούμε, εκφράζεται μονίμως για την τουρκική απειλή για να δικαιολογήσει την ανάγκη να αγοράζουμε μαλακίες του στρατού, θα μπορούσε να εκφράζεται σθεναρά για το διοξείδιο του άνθρακα και την ανάγκη μείωσης της χρήσης αυτοκινήτου. Πάλι θα κέρδιζε από τις μίζες (χωρίς καν να χρειάζεται να έχει ποδοσφαιρική ομάδα) αλλά τουλάχιστον θα είχαμε ΜΜΜ. There’s a thought.

(μην ακούσω τη δικαιολογία ότι οικονομικά δεν είναι βιώσιμα, γι’ αυτό δεν υπάρχουν. Ούτε η Cyprus Airways ήταν οικονομικά βιώσιμη αλλά γαλούχησε και προίκισε πολλές γενεές κομματικών wannabes).    

on ways of dying

Δεν ξερουμε για εσας, αλλα εμεις θα πεθανουμε απο πληξη.

%$#%^%^ password!!

Δυστυχώς συνέβηκε ξανά και όσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να το ενοπίσω ή να το θυμηθώ. Πάλε ξέχασα το password για το twitter account μου. In a strange twist of fate, ξέχασα και το password για το email του blog (εμπρός στο δρόμο του Αλσχάιμερ που χάραξε η γιαγιά Μαγκάιβερ!!) άρα δεν μπορώ να ζητήσω νέο password μέσω email.

Υποψιάζομαι, ότι βρίσκονται όλα γραμμένα σε ένα χαρτάκι, που βρίσκεται μέσα σε ένα κουτί, που βρίσκεται μέσα σε ένα κιβώτιο, που βρίσκεται θαμμένο κάτω από άλλα κιβώτια μέσα σε μια αποθήκη στην Κύπρο και θα περιμένει 3000 χρόνια για την επόμενη συναρπαστική ανασκαφή που θα το φέρει στην επιφάνεια, ούτως ώστε η επιστημονική οικογένεια του μέλλοντος να γράφει αμέτρητα papers για την ελληνική καταγωγή μας και τη λαμπρή μας ιστορία, ενώ προσπαθούν ταυτόχρονα να καταλάβουν τι μπορεί να σημαίνει το arxidi123! που βρήκαν γραμμένο σε ένα χαρτάκι.

In any case, έπρεπε να λύσω το πρόβλημα σήμερα.

Έκανα δεύτερο email account – drakouna2@yahoo.com το οποίο άλλαξα ήδη στο blog.

Επίσης έκανα ένα δεύτερο twitter account – @drakouna2

Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω.

Ναι.  

Η απουσία συστήματος - αφιερωμένο στους λειτουργούς Α8

Ο μέσος αναγνώστης των κυπριακών ειδήσεων διαβάζει π.χ. ότι μερικοί κρατικοί αξιωματούχοι έχουν λιμουζίνα, άλλοι όχι, άλλοι έχουν και κινητό (κανένας δεν ξέρει αν θα έπρεπε), δεν έχουν κάνει δήλωση ασυμβίβαστου, άλλοι ταξιδεύουν business class ενώ δεν πρέπει, μερικοί άλλοι έχουν μετατρέψει την υπηρεσία τους σε family business, λίγο πιο κάτω άλλοι δεν έχουν υπογράψει καν συμβόλαιο και αυτοί που έχουν το έχουν γράψει μόνοι τους, δεν υπάρχει εμπιστευτικότητα, τέλος  πάντων μια εικόνα χάος. Και αυτά, όσον αφορά μόνο τα εργασιακά δικαιώματα υπαλλήλων. Να μην μπούμε στο θέμα των χιλιάδων επιστολών που μένουν αναπάντητες, των χαμένων φακέλων σε υπηρεσίες και του γενικού cluelessness που επικρατεί.

Δεν υπάρχει σύστημα.

Δεν υπάρχει σύστημα διότι κανένας δεν σκέφτηκε να δημιουργήσει ένα με αποτέλεσμα η κάθε υπηρεσία να «κάμνει ότι κόψει ο νους της». Αν κόφκει ο νους σου, chances are ότι προσπαθείς να βγεις μέσα από το χάος (μια άνιση μάχη. Eventually θα βαρεθείς και θα αρχίσεις να ασχολείσαι με τα κουπέπια σου και τα παιδιά σου και τον Πρωταρά σου). Αν δεν κόφκει ο νους σου, νομίζεις ότι είσαι ο employee of the month και όλοι σου χρωστούν (keep it up. Είναι ωραία στον παράδεισο). Και φυσικά, όσο willing και energetic και έξυπνος και φιλότιμος να είσαι, δεν θα μπορέσεις ποτέ ΜΑ ΠΟΤΕ να ξεπεράσεις την αβάστακτη ελαφρότητα του διευθυντή σου, που από θέμα skills και νοημοσύνης είναι πολύ κατώτερος σου αλλά επειδή σου ρίχνει 10-15 χρόνια αρχαιότητας, είναι στη θέση που είναι.

Και αυτή είναι η ιστορία της ζωής σου Α8άρη. Ένας αργός και σταθερός πνευματικός θάνατος.

Αν υπήρχε σύστημα, με το που μπαίνεις στην υπηρεσία, θα έπρεπε να ενημερώνεσαι λεπτομερώς για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις σου. Να σου δίνουν π.χ. ένα manual (μεγέθους καταλόγου τηλεφώνων) που να περιέχει τα πάντα. Πως πληρώνεσαι, τι πληρώνεσαι, άδειες, ταξίδια, πότε έρχεσαι, πότε φεύγει, τι κάνεις με τα έγγραφα της δουλειάς, τι clearance έχεις, τι σου δίνει η υπηρεσία, τι επιστρέφεις, ποιου intellectual property είναι η δουλειά που κάνεις, πότε και γιατί μπορείς να προαχθείς, που μπορείς να πεις τον πόνο σου, θέμματα εμπιστευτικότητας, θέματα λαδώματος, ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

O συνεχείς βομβαρδισμός με Εγκυκλίους, είναι η απτή απόδειξη ότι δεν υπάρχει σύστημα και ο κάθε γενικός διευθυντής κλείνει τρύπες όπως ξέρεις καλύτερα.

Αν υπήρχε σύστημα, η Βουλή δεν θα χρειαζόταν να συζητά για λιμουζίνες και επιδόματα και νοοτροπίες και άλλες βλακείες. Θα ήταν όλα κωδικοποιημένα, συγυρισμένα και διαφανή. Βασικά δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξης της Επιτροπής Θεσμών.   

Θα στηθεί ποτέ σύστημα?

Μόνο αν μας το επιβάλει η Τρόικα. Διότι μόνοι μας ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ. Με καμία κυβέρνηση. Τα καλά νέα ότι η μεταρρύθμιση είναι μέσα στο Μνημόνιο. Τα κακά νέα είναι ότι μέχρι σήμερα είμαστε στον τρίτο Επίτροπο Μεταρρύθμισης and we are still counting.

 Όπως τους απεσταλμένους του ΓΓ του ΟΗΕ ένα πράμα.