Κατανομή δουλειών

Συνέβηκε κάτι πολύ παράξενο χθες.

Επέστρεψα σπίτι από τη δουλειά τόσο αργά, που δεν πρόλαβα να δω τις γκόμενες. Είχαν ήδη κοιμηθεί.

Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει στα 7 χρόνια που σχετίζομαι με δικά μου παιδιά.

Όταν ζούσαμε στην Κύπρο, έκανα αυτό που κάνουν όλες σχεδόν οι γυναίκες στην ηλικία μου. Έτρεχα κάθε μέρα όπως την υστερική να προλάβω τα πάντα, έχοντας την εσφαλμένη εντύπωση ότι το να εμφανίζεσαι στο γραφείο για 8 ώρες την ημέρα, ενώ ταυτόχρονα διευθετείς (και αγχώνεσαι) για όλες τις υπόλοιπες δουλειές που αφορούν το σπίτι και την οικογένεια  σου ονομάζεται καριέρα.

(το μέγεθος του μισθού μου κανονικά θα έπρεπε να μου είχε δώσει ένα hint αλλά το αγνόησα).

Στην Κύπρο ήμουν υπεύθυνη για τις ακόλουθες δουλειές:

-          Να ξυπνήσω, ντύσω, ετοιμάσω και πάρω τα τις γκόμενες στο σχολείο το πρωί (πήγαιναν σε διαφορετικά σχολεία φυσικά).

-          Να σχολάσω στην ώρα μου για να τις πιάσω από το σχολείο (πάντοτε με το άγχος ότι δεν θα πάω έγκαιρα και θα τις βρω μόνες τους σε μια εγκαταλελειμμένη αυλή, σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο να μιλούν σε άγνωστους perverts).

-          Να κάνω όλες τις μεταφορές που είχαν να κάνουν με εξωσχολικές δραστηριότητες και playdates με φίλες τους.

-          Να είμαι κοινωνική με τις μαμμάδες των φίλων τους.

-          Να αγοράζω δώρα / τυλίγω δώρα /απαντώ σε προσκλήσεις για παιδικά πάρτι.

-          Να τις παίρνω στα παιδικά πάρτι και να περιμένω να τελειώσουν.

-          Να τις ποσκολιώ ατέλειωτες ώρες και να διαβάζω καθημερινά τα μαθήματα τους.

-          Να κανονίζω ραντεβού με γιατρούς όταν ήταν άρρωστες.

-      Να κάνω ΟΛΑ τα night shifts (μάμμα, διψώ, μάμμα θέλω τουλέτα, μάμμα έχει φάντασμα στο δωμάτιο μου, μάμμα έχει κροκόδειλο κάτω από το κρεβάτι μου, ξημέρωσε? πότε θα ξημερώσει?)

-          Να είμαι το contact person του σχολείου όταν συνέβαινε κάτι.

Και ο Έτερος βέβαια βοηθούσε στο σπίτι:

-          Έβγαζε έξω τα σκουπίδια / ανακύκλωση στις σωστές μέρες

-          Έβαζε πλυντήριο ρούχων και πιάτων.

-      Άδειαζε το πλυντήριο των πιάτων.

-          Ήξερε σε πιο ερμαράκι της κουζίνας φυλάγουμε τα ποτήρια, mugs, πιάτα κτλ.

-          Κλείδωνε τις πόρτες κάθε βράδυ και περίμενε τη γάτα να πάει toilet.

(για Κυπραίος, θα έλεγα ότι θεωρείται catch)

BTW, το καθάρισμα του σπιτιού, συμφωνήσαμε πριν περίπου 8 χρόνια ότι αρνούμαστε να το κάνουμε, either one of us και φέρναμε καθαρίστρια. Υποθέτω, αν ποτέ έρθει το τέλος του κόσμου όπως το ξέρουμε και εξαφανιστούν οι καθαρίστριες από το πρόσωπο της Γης, θα μπορούσα να καθαρίσω π.χ. το μπάνιο  και τη κουζίνα, είναι όπως το sex, το ποδήλατο και το κολύμπι, ένα skill που δεν  ξεχνάς ποτέ, αλλά μέχρι να έρθει το τέλος του κόσμου όπως το ξέρουμε, θα συνεχίσουμε να συνεισφέρουμε στην οικονομία άλλων φτωχότερων χωρών και θα βοηθούμε το κύμα μετανάστευσης unskilled female cleaners.

Στη νέα χώρα που έχουμε μετακομίσει, εργάζομαι περίπου 30% παραπάνω ώρες από ότι εργαζόμουν στην Κύπρο, πράγμα που σημαίνει ότι και να θέλω, δεν έχω χρόνο να κάνω τη λίστα που παρέθεσα πιο πάνω.

Μπορεί όμως ο Έτερος. Διότι τώρα ο Έτερος εργάζεται από το σπίτι.

Δεν το είχα σκεφτεί προηγουμένως αλλά να έχεις κάποιον μόνιμα στο σπίτι είναι κάτι φανταστικό:

-          Κανονίζεις οποιαδήποτε ώρα και μέρα να έρθουν repairmen, delivery men και άλλοι… men που πρέπει να κάνουν εργασίες στο σπίτι χωρίς να κάνεις περίπλοκα arrangements να είσαι σπίτι και εσύ ή να φύγεις από τη δουλειά, ή πάει κάποιος να ανοίξει. Είναι πάντα available!

-          Αν θυμηθείς κάτι που ξέχασες να κάνεις, τηλεφωνείς και δίνεις οδηγίες. Κυρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι οδηγίες σου θα εκτελεστούν όπως θέλεις (μπορεί να τηλεφώνησες π.χ. και να είπες «κάνε κάτι στα κορίτσια να φάνε» και να ήρθες σπίτι και να τις βρήκες στον καναπέ να τρώνε πατατάκια) αλλά πάλι, είναι ένα novelty.  

-          Οι γκόμενες περνούν πολύ quality time με τον μπαμπά τους (τρώγοντας πατατάκια most of the time).

-          Όλες οι μικρό-επιδιορθώσεις που αναβάλεις να κάνεις για το weekend που θα έχεις ώρα αλλά μέχρι να έρθει το weekend ξεχνάς, τώρα γίνονται σε χρόνο ντε-τε. In addition, γίνονται και DIY που δεν ήθελες να κάνεις αλλά ο άντρας σου αγόρασε τρυπάνι κρούσης (??) και θέλει να παίξει.

-          Δεν θα ξανα-χρειαστεί να ανοίξεις την πόρτα σε Ιεχωβάδες, άτομα που πουλούν πράγματα ή τον ταχυδρόμο.

-          Το αυτοκίνητο είναι πάντα πλυμένο και γεμάτο βενζίνη (σε αντίθεση με τον προηγούμενο βίο σου που το λαμπάκι ήταν αιωνίως αναμμένο και το αυτοκίνητο θύμιζε κινούμενο skip).

 

Υποθέτω αν μου γίνει σύστημα και επιστρέφω κάθε μέρα τόσο αργά θα έρθει μια στιγμή που θα πεθυμίσω τη λίστα πιο πάνω. Έχω παίξει τόσες πολλές φορές  Μονόπολη και έχω καθαρίσει τόσες πολλές ζημιές/εμετούς από έπιπλα/ πατώματα/ μοκέτες, φάτσες κτλ, που αυτή η στιγμή μάλλον θα αργήσει…  

φθινόπωρο zen

Οκ, τελευταία φορά που γράφω post που το τηλέφωνο. Ξαναθκιαβάζω το σήμερα τζιαι σάννα τζιαι έγραψε το psycho.

Κάτι που δεν ισχύει. Φυσικά.

Απλώς είναι αδύνατο να συμπυκνώσεις σε λίγες φράσεις τα γεγονότα ενός εξαμήνου. Πως είναι στα έργα που ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να κάνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του για να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να κερδίσει την αυτογνωσία/να κερδίσει τη γκόμενα που έκλασε πριν μισή ώρα υπόθεσης? Κάτι τέτοιο αλλά όχι με αυτή την υπόθεση.

Στο background να παίζει εμψυχωτική μουσική.

Στην περίπτωση μας είχαμε μια περιπέτεια υγείας. Για κανα μήνα γίναμε τακτικοί στα νοσοκομεία/κλινικές/φαρμακεία και experimented with all kinds of παυσίπονο related drugs. Η περιπέτεια υγείας τελικά είχε αίσιο τέλος (μας πέρασε) αλλά σε όλη αυτή τη διαδικασία αντιληφθήκαμε κάτι:

-έχουμε πήξει στην καθημερινότητα του Cypriot dream life (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, σπίτι, αυτοκίνητο, διακοπές)

- η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκινήσαμε willingly να καταλήξουμε ως average Κυπραίοι. It just grew on us. And grew and grew μέχρι που σιχαθήκαμε την ύπαρξη μας και το τι είχαμε γίνει.

- Βάλε και τη μιζέρια των τελευταίων 2 χρόνων, όσο positive και να είσαι, όσο και αν καταλαβαίνεις από πού ήρθε όλο αυτό και που πηγαίνει, πλάσμα είσαι και εσύ και μιζεριάζεις.

- μια ζωή την έχουμε και όλα τα πράγματα που ονειρευτήκαμε δεν πρόκειται να συμβούν στο προάστιο που ζούμε.

Έτσι πακετάραμε και την κάναμε οικογενειακώς. Αποδράσαμε από όλα όσα συνιστούσαν την καθημερινότητα μας (λογαριασμοί ΑΗΚ, προσφορές Αλφαμέγα, ιδιαίτερα αγγλικά και χορό, συγγενείς, ο πεζηνάρης, η Βιετναμέζα καθαρίστρια, ο σουβλιτζής της γειτονιάς, 28^η Οκτωβρίου και άλλες εθνικές επέτειοι, πρωτοβρόχια το Νοέμβριο).

(καλά, ο Έτερος μπορεί να πεθυμήσει το σουβλιτζή... και εγώ τα ρόδια της αυλής μας που πρέπει λογικά να είναι σχεδόν έτοιμα.)

 

Συνεχίζουμε να είμαστε ολίγον βουτυρομπεμπέδες, διότι ότι όποτε θέλουμε επιστρέφουμε πίσω. Προς το παρόν δεν πάμε πουθενά. Υποθέτω πρέπει να αλλάξω τον  τίτλο του blog...

 

a κομπος εφτασε στο χτενι post

Ειμαι καλα.stop.
Αυτομολησα στην Κυπρο.stop.
Δεν αντεχω αλλο αμπαλατους ανθρωπους στη ζωη μου. Stop.
I could be experiencing a mid life crisis. Stop.
Η πολη εχει γινει ασχημη και θελω να φυγω.stop.
Πακεταρα τα ππουρτου μου και εφυγα.stop.
Σοβαρα. Εφυγα. Stop.
Τωρα ειμαι σε μια κατασταση nirvana.
So long suckers!






(εχουν απεργια οι δασκαλοι την Παρασκευη?? Μουαχαχαχα!!!! Δαμε που ειμαι, ουτε θρησκευτικα δεν καμνουν οι γκομενες) Freedom!!!


δεν βρισκω τους τονους στο smartphone.stop.