φθινόπωρο zen

Οκ, τελευταία φορά που γράφω post που το τηλέφωνο. Ξαναθκιαβάζω το σήμερα τζιαι σάννα τζιαι έγραψε το psycho.

Κάτι που δεν ισχύει. Φυσικά.

Απλώς είναι αδύνατο να συμπυκνώσεις σε λίγες φράσεις τα γεγονότα ενός εξαμήνου. Πως είναι στα έργα που ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να κάνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του για να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να κερδίσει την αυτογνωσία/να κερδίσει τη γκόμενα που έκλασε πριν μισή ώρα υπόθεσης? Κάτι τέτοιο αλλά όχι με αυτή την υπόθεση.

Στο background να παίζει εμψυχωτική μουσική.

Στην περίπτωση μας είχαμε μια περιπέτεια υγείας. Για κανα μήνα γίναμε τακτικοί στα νοσοκομεία/κλινικές/φαρμακεία και experimented with all kinds of παυσίπονο related drugs. Η περιπέτεια υγείας τελικά είχε αίσιο τέλος (μας πέρασε) αλλά σε όλη αυτή τη διαδικασία αντιληφθήκαμε κάτι:

-έχουμε πήξει στην καθημερινότητα του Cypriot dream life (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, σπίτι, αυτοκίνητο, διακοπές)

- η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκινήσαμε willingly να καταλήξουμε ως average Κυπραίοι. It just grew on us. And grew and grew μέχρι που σιχαθήκαμε την ύπαρξη μας και το τι είχαμε γίνει.

- Βάλε και τη μιζέρια των τελευταίων 2 χρόνων, όσο positive και να είσαι, όσο και αν καταλαβαίνεις από πού ήρθε όλο αυτό και που πηγαίνει, πλάσμα είσαι και εσύ και μιζεριάζεις.

- μια ζωή την έχουμε και όλα τα πράγματα που ονειρευτήκαμε δεν πρόκειται να συμβούν στο προάστιο που ζούμε.

Έτσι πακετάραμε και την κάναμε οικογενειακώς. Αποδράσαμε από όλα όσα συνιστούσαν την καθημερινότητα μας (λογαριασμοί ΑΗΚ, προσφορές Αλφαμέγα, ιδιαίτερα αγγλικά και χορό, συγγενείς, ο πεζηνάρης, η Βιετναμέζα καθαρίστρια, ο σουβλιτζής της γειτονιάς, 28^η Οκτωβρίου και άλλες εθνικές επέτειοι, πρωτοβρόχια το Νοέμβριο).

(καλά, ο Έτερος μπορεί να πεθυμήσει το σουβλιτζή... και εγώ τα ρόδια της αυλής μας που πρέπει λογικά να είναι σχεδόν έτοιμα.)

 

Συνεχίζουμε να είμαστε ολίγον βουτυρομπεμπέδες, διότι ότι όποτε θέλουμε επιστρέφουμε πίσω. Προς το παρόν δεν πάμε πουθενά. Υποθέτω πρέπει να αλλάξω τον  τίτλο του blog...