Monday, April 20, 2015

Εμπλουτισμός τουριστικού προϊόντος


Μου το έχουν στείλει από το πρωί και αφού πέρασα μισή ώρα να χαχανίζω μόνη μου στο γραφείο και να σκουπίζω τα μάτια και τις μύξες μου από το πολύ γέλιο, έχω πλέον συνέλθει και  μπορώ να το μοιραστώ με τον υπόλοιπο κόσμο.


Είναι πλέον επιβεβαιωμένο και σίγουρο. Τα μόνα πράγματα που μπορείς να δεις σε διάφορες μορφές στα κυπριακά μουσεία είναι η …. σκόνη και οι hilariously written καρτελίτσες επεξήγησης! 
 
 

Thursday, April 16, 2015

Μερικές Στατιστικές για νέους

Κάνετε ένα μικρό διαφημιστικό διάλειμμα από το απολαυστικό σήριαλ «Μοχθηροί κύκλοι θέλουν να με αφανίσουν», άλλως «τα τζάκια της Λευκωσίας vs τα καπαρέ της Λεμεσού», για να δούμε μερικά στατιστικά στοιχεία:

In 2014, the EU registered 10 million fewer children aged less than 15 than in 1994. The share of children in the total population decreased over the last twenty years in all Member States, except Denmark. The largest reductions in the proportion of children in the population were observed in Cyprus (from 25.2% in 1994 to 16.3% in 2014, or -8.9 percentage points), Poland (-8.7 pp), Slovakia (-8.2 pp) and Malta (-8.0 pp).

Δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να συνέβηκε αυτά τα τελευταία 20 χρόνια και έχουμε ξενερώσει, πέραν του γεγονότος ότι δεν στέλνουμε καλά τραγούδια στην Eurovision άρα η εθνική λίμπιντο μας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.

At EU level, children accounted for 15.6% of the total population in 2014, down from 18.6% in 1994. Ποτέ ξανά το «γαμάτε γιατί χανόμαστε» δεν είχε περισσότερο νόημα από τώρα…

Δηλαδή κάθε 100 Κυπραίους, μόνο οι 16,3 είναι παιδάκια. Σε αυτά τα 16,3 παιδάκια αναλογούν 4 διορισμένοι δάσκαλοι του δημοσίου και άλλοι 3 συμβασιούχοι που αντικαθιστούν τους προαναφερόμενους 4 μόνιμους δασκάλους όταν λείπουν με sick leave ή άδεια μητρότητας ή ραντεβού στο κομμωτήριο ή κάτι άλλο πολύ σημαντικό.

Βέβαια, αυτό το 16,3% είναι  πάνω από το μέσο όρο του EU που είναι 15,6% (παράγουμε 0,7 παιδάκια πάνω από το μέσο όρο) αλλά όχι για πολύ, μέχρι το 2050 σύμφωνα με τις στατιστικές θα έχουμε πέσει στο 14,8% (και εννοείται ότι μέχρι τότε οι υπόλοιποι θα έχουμε γίνει όλοι κωλόγεροι που θα απαιτούν από το 16,8% που είναι τώρα παιδάκια, συντάξεις και φροντίδα).

Ένα άλλο ενδιαφέρον στατιστικό είναι η ηλικία που οι νέοι αποφασίζουν να φύγουν για πάντα από το πατρικό τους. Ενώ σε χώρες όπως τη Σουηδία την κάνουν με μικρά πηδηματάκια στα 19 τους, στη Δανία και Φινλανδία στα 21 τους, στις Μεσογειακές χώρες κατσικώνονται στο πατρικό μέχρι να τους διώξουν. Στην Ιταλία φεύγουν στα 30 τους, στην Ελλάδα στα 29 τους, στη δε Κροατία στα 32 τους, γεγονός που αποδεικνύει ότι το φαί της μαμάς είναι τελικά καλύτερο στην Κροατία (Ι never saw that coming). Η Κύπρος είναι λίγο πιο πάνω από τη μέση, με average ηλικία αποχώρησης τα 27,8 χρόνια, πράγμα πολύ λογικό. Τελειώνεις το σχολείο στα 18 σου, βάλε και 2 χρόνια αν έκανες στρατό, πας για σπουδές αλλά ουσιαστικά μένεις ακόμα στο πατρικό σου, επιστρέφεις από τις σπουδές περίπου στα 23-25 σου. Αν είσαι γυναίκα αρχίζεις τη μουρμούρα στον γκόμενο να σε χαρτωθεί επιτέλους, 2 χρόνια αργότερα η μουρμούρα αποδίδει και μετακομίζετε σε διαμέρισμα. Μια  χαρά.

Ολόκληρη η στατιστική έρευνα εδώ.

Thursday, April 09, 2015

Love Cyprus

Στο αεροπλάνο της επιστροφής, κάθομαι δίπλα από ένα ζευγάρι Αυστριακούς. Φαίνονται πολύ ηλικιωμένοι και χαριτωμένοι, όπως είναι συνήθως τα ζευγάρια των Ευρωπαίων που είναι μαζί περισσότερο από 40 χρόνια. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους Κύπριους. Όσα ζευγάρια ηλικιωμένων ξέρω, στα 40 χρόνια γάμου δεν βρίσκονται καν στο ίδιο σπίτι (ο ένας φροντίζει πάντα να έχει πεθάνει), πόσο μάλλον στο ίδιο αεροπλάνο, σε διπλανές θέσεις. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η παρατήρηση είναι άδικη και ανήκει σε μια παλαιότερη γενιά. Οι παππούδες μας δεν είχαν πολλά πράγματα να πουν μεταξύ τους αλλά οι γονείς μας είναι λιγότερο αποξενωμένοι. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι η ζωή στην Κύπρο έχει γίνει progressively πιο εύκολη.

Οι Αυστριακοί με πιάνουν κουβέντα. Είναι από το Ίνσμπρουκ και επισκέπτονται την Κύπρο τακτικά από το… 1961. Μάλλον δεν άκουσα καλά, σκέφτομαι και τους ξαναρωτώ. Όχι, σωστά άκουσα, έρχονται τακτικά από το 1961. Σχεδόν κάθε χρόνο, μάλιστα από την εποχή που συνταξιοδοτήθηκαν έρχονται και κάθονται 2-3 μήνες. Μήπως έχουν και εξοχικό, ρωτώ, όχι δεν αγόρασαν διότι αν αγόραζαν θα μετακόμιζαν μόνιμα και στο Ίνσμπρουκ έχουν παιδιά και εγγόνια και θέλουν να μένουν κοντά τους. Απλώς, δεν αντέχουν πια τους χιονισμένους χειμώνες των Άλπεων και τους χειμερινούς μήνες έρχονται στην Κύπρο και κάνουν αγροτουρισμό. Έχουν μείνει σε όλη την Κύπρο και ξέρουν όλα τα χωριά της Πάφου (μου αναφέρουν και κάτι ονόματα χωριών που δεν ξέρω). Αν έρχονται στην Κύπρο από το 1961, ξέρουν την Κύπρο καλύτερα από μένα. Respect.

Έχω μείνει άφωνη αλλά δεν θα έπρεπε, διότι σαν τους Αυστριακούς, υπάρχουν πολλές εκατοντάδες ηλικιωμένα ζευγάρια που έρχονται κάθε χρόνο στην Κύπρο. Φέτος μου είπαν, έκανε περισσότερο κρύο και άναψαν τη θέρμανση στο αγροτουριστικό που έμεναν, άλλες χρονιές περπατούν ξυπόλητοι. Ξαφνικά νιώθω πολύ καλύτερα, κάτι πρέπει να γίνεται σωστά αν αυτό το ζευγάρι έρχεται ξανά και ξανά και δεν νιώθει ότι τους κοροϊδεύουν ή ότι η τουριστική βιομηχανία μας θέλει μόνο τα λεφτά τους (πρέπει να τα θέλει, αλλά το trick είναι να κάνεις τον τουρίστα να θέλει να σου τα δώσει με τη θέληση του).

Σκέφτομαι φέτος να κάνω ένα πείραμα και να κάνω διακοπές στην Κύπρο. Old fashioned διακοπές, με θάλασσα, φλιπ φλοπ, καρπούζι και σουβλάκια. Με φραπέ, ατέλειωτα περιοδικά, τρίωρες σιέστες, ρακέτες και ζέστη. Στην Κύπρο. Ίσως καταφέρω να δω αυτό που βλέπουν οι Αυστριακοί και τους κάνει να έρχονται κάθε χρόνο.


ΠΡΟΣΟΧΗ: Το blog βλάπτει σοβαρά την υγεία όλων όσων δεν διαθέτουν χιούμορ.