VII

Πας 2 μέρες στο Παρίσι και μένεις ήσυχη ότι ο πολιτισμός, όπως τον θέλεις να είναι δεν έχει πάθει τίποτε και δεν υπάρχει περίπτωση να πάθει, όσα ISIS και αν δημιουργηθούν.

Περπατώ στο VII arrondissement (που είναι καλή περιοχή) και περνώ έξω από ένα νηπιαγωγείο (maternelle). Κοντεύει η ώρα να σχολάσουν τα παιδάκια και απέξω περιμένουν διάφορες μαμάδες / γιαγιάδες να τα παραλάβουν. Όλες είναι άψογα ντυμένες, με μπεζ ή navy blue καμπαρτίνες, καπιτονέ σακάκια, ασορτί τσάντες, βαμμένες. Δεν υπάρχει ούτε μια να φορεί φόρμες ή παντόφλες ή να είναι ατημέλητη ή να κάθεται μέσα στο αυτοκίνητο και να ξύνεται. Δεν είμαι εναντίον του casual ντύσιμου αλλά το φαινόμενο έξω από τα σχολεία με τις γιαγιάδες και παππούδες που «πετάχτηκαν» να πιάσουν τα εγγόνια, φορώντας ότι νάναι διότι καθάριζαν/μαγείρευαν/whatever δεν μου αρέσει.

Η ταμπέλα του σχολείου (βαμμένη σε μια παλαιότερη εποχή) γράφει απλά Maternelle: VII arrondissement και αποκάτω το εθνικό σύνθημα των Γάλλων: Liberté, égalité, fraternité. Ούτε Δημόσιο Νηπιαγωγείο Αγίου Τάδε, ούτε κάποιο χαζοχαρούμενο όνομα καρτούν. Απλά πράγματα. Αν είναι να μάθεις ένα σύνθημα στη ζωή σου, να είναι αυτό.

Βγαίνουν κάποτε τα παιδάκια και είναι λες και βρίσκομαι σε διαφήμιση του Petit Bateau, ή του Gap. Ασορτί φουστίτσα, καλσόν και σακάκι, παιδάκια με blazers και φουλάρια, αγοράκια με πουκάμισα (κουμπωμένα σωστά), παντελής έλλειψη φερμουάρ και φόρμας και αθλητικών παπουτσιών. Πως είναι δυνατόν όταν επιστρέφουν τα δικά μου παιδιά από το σχολείο να μοιάζουν σαν βομβαρδισμένο τοπίο, αναμαλλιασμένα, λερωμένα, μονίμως να ξεχνούν τα σακάκια ή φούτερ τους και να τα ψάχνουμε, ενώ αυτά τα παιδάκια να είναι τόσο συγυρισμένα λες και θα πάνε σε βάφτιση; Μου θυμίζουν ένα βιβλίο που διάβασα παλιά, το «French children don’t throw food» της Pamela Druckerman, μια Αμερικανίδας που μεγάλωσε 3 παιδιά στο Παρίσι και πρόσεξε ότι οι Γάλλοι έχουν μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ανατροφής παιδιών από τους Αγγλόφωνους γονείς. Είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο λίγο πριν γεννήσω την κουκλάρα, στο peak της παράνοιας με την εγκυμοσύνη και τις ορμόνες και τον τρόπο που πρέπει να γεννήσω και τι να τρώω κτλ. Θυμάμαι όταν το διάβασα αποφάσισα ότι προφανώς ακολουθώ το γαλλικό μοντέλο ανατροφής χωρίς να το ξέρω και επέλεξα να αγνοήσω παράνοιες του στυλ «What to Expect when you are Expecting».

Αργότερα το βράδυ, περνώ πάλι από τον ίδιο δρόμο. Το σχολείο είναι πια κλειστό αλλά απέναντι μια μικρή γκαλερί έχει εγκαίνια και κάνει πάρτι. Οι καλεσμένοι στέκονται μέσα στο δρόμο και συζητούν πίνοντας κρασί και σαμπάνια, χαλαρά, καμία ανησυχία, είναι μια ζεστή βραδιά και παρά το ότι πήγε 10, ακόμα να νυχτώσει. Μερικοί κάθονται στο παγκάκι έξω από το σχολείο. 

Ξέρω ότι δεν είναι όλες οι γειτονιές του Παρισιού τόσο ωραίες και εκλεπτυσμένες. Αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει. Όσο οι Γαλλίδες περιμένουν έξω από τα σχολεία άψογα ντυμένες, και μετά κάνουν πάρτι άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας, δεν ανησυχώ από κανένα ISIS.   

Μια αξιοζήλευτη "καριέρα"

Η Σκεύη είναι μια συνηθισμένη Κυπραία. Μεγάλωσε σε χωριό της επαρχίας Αμμοχώστου, ήταν σχετικά καλή μαθήτρια, nothing special, τέλειωσε το πανεπιστήμιο Κύπρου και έκανε και ένα master να βρέθεται, είναι παντρεμένη, έχει ένα παιδί, δουλεύει και οδηγεί ένα Golf. Ξέρει κάτι λίγα αγγλικά, θυμάται κάτι λίγα γαλλικά από το σχολείο και έχει πάει 2 χρονιές ιταλικά στα επιμορφωτικά. Είναι γραμμένη σε γυμναστήριο και πάει ανελλιπώς 3 φορές την εβδομάδα για να κάνει τάξη Zumba, power pilates και step. Η Σκεύη διαφέρει από τις χιλιάδες άλλες Κυπραίες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας σε ένα μόνο σημείο.

Η Σκεύη είναι μέλος πολιτικού γραφείου κόμματος.

Η Σκεύη ξεκίνησε την καριέρα της ως κομματόσκυλο όταν ήταν ακόμα στο δημοτικό και συμμετείχε στον πολιτιστικό όμιλο του χωριού της όπου ασχολήθηκε με τη εκμάθηση ελληνικών και κυπριακών χορών, συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγής νεολαίας με θέμα τον χορό και την εκπαίδευση (βασικά πήγαν εκδρομή στην Αυστρία σε ένα φεστιβάλ), μέλος της θεατρικής ομάδας του ομίλου (έπαιξε τη φίλη της Αροδαφνούσας όταν ανέβασε το θεατράκι ο όμιλος), διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε εκδηλώσεις μνήμης Αμμοχώστου (πήρε και free tickets για τις παραστάσεις του Εις Γην Εναλίαν Κύπρον).

Με το που μπήκε στο πανεπιστήμιο η Σκεύη, γρήγορα αντιλήφθηκε ότι μόνο τα μέλη των παρατάξεων πάνε μπροστά, με την έννοια ότι πετυχαίνουν περισσότερα, κάνοντας λιγότερα. Αυτό είναι ένα καλό moto για να έχεις στη ζωή. Maximum benefits with minimum effort (η Σκεύη θα το έλεγε στα ελληνικά αλλά δεν πειράζει). Έτσι η Σκεύη κανόνισε να γίνει οργανωτικό μέλος, γραμματέας εκδηλώσεων, αντιπρόεδρος και αναπληρωτής πρόεδρος της φοιτητικής παράταξης της στο πανεπιστήμιο, εκπρόσωπος των φοιτητών στο τμήμα που φοιτούσε, εκπρόσωπος φοιτητών στην επιτροπή οργάνωσης και προγραμματισμού κτιρίων, της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κύπρου (νομίζω εν έτσι που το λαλούν), γραμματέας διεθνών σχέσεων της φοιτητικής ένωσης του πανεπιστημίου και άλλοι διάφοροι τίτλοι που ουσιαστικά σήμαιναν ότι η Σκεύη περνούσε άπειρες ώρες σε καφετέριες και αίθουσες να συζητά για θέματα που δεν απασχολούν κανένα, να κουτσομπολεύει τις άλλες παρατάξεις, να κανονίζει που θα γίνει το φοιτητικό πάρτι, ποιος μαλάκας θα έρθει να μιλήσει για την τάδε επέτειο, και να παραγοντοποιείται σε όλα.

Η Σκεύη όπως καταλαβαίνετε, εκείνη την περίοδο έψαχνε για γκόμενο.  

Μαζί με όλα τα πιο πάνω, έκανε και κάμποσες αγγαρείες της παράταξης, όπως να συμμετέχει σε φιλανθρωπικά και κοινωνικά happenings όπως καθαρισμός του πανεπιστημίου από τα σκουπίδια, συμμετοχή σε αιμοδοσία, συμμετοχή σε σεμινάρια για την πρόληψη λήψης ουσιών (οργανώθηκε από την παράταξη της άρα έπρεπε να το υποστηρίξει). Όπου της έλεγαν, πήγαινε πρόθυμα. Σε διαλέξεις, εκδηλώσεις, συνέδρια, βιωματικά εργαστήρια για τη συναισθηματική νοημοσύνη, τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις μαθησιακές δεξιότητες. Έδειχνε έμπρακτα το ενδιαφέρον της για τα κοινά. Από μέσα της σκεφτόταν ότι χτίζει καλά το προφίλ του ενεργού πολίτη, plus την είχαν μάθει όλοι στην παράταξη.

Μετά το πανεπιστήμιο συνέχισε να είναι ενεργό μέλος του κόμματος, συμμετέχοντας στα συμβούλια οργανώσεων του κλάδου της, στην οργάνωση νέων επιστημόνων και όπου αλλού πίστευε ότι θα την βοηθήσει στην «καριέρα» της.

Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα οι κόποι της ανταμείφθηκαν διότι το κόμμα τη διόρισε ως μέλος Συμβουλίου ημικρατικού οργανισμού. Δεν ήταν κανένας glamorous οργανισμός αλλά ήταν σχετικός υποτίθεται με τα προσόντα της άρα μπορούσε να δικαιολογηθεί στους τρίτους. Η Σκεύη συμμετείχε σε μερικές συναντήσεις όπου άκουσε κουτσομπολιά, ήπιε καφέ, έφαγε τυροπιτάκια αλλά κυρίως μπορούσε να δηλώνει «μέλος συμβουλίου οργανισμού» που είναι ένα πάρα πολύ καλό stepping stone σε καριέρα στο πολιτικό σκηνικό. Θα μπορούσε να αρχίσει να αρθρογραφεί, αλλά η Σκεύη δεν είναι τέτοιου βεληνεκούς.

Κάπου εκεί, σε κάτι εσωκομματικές εκλογές του κόμματος της, έβαλε υποψηφιότητα για μέλος του πολιτικού γραφείου. Την είχαν διαβεβαιώσει ότι ο τίτλος αυτός δεν σημαίνει ότι θα κάνει οποιαδήποτε meaningful δουλειά, απλώς  θα είναι εκεί και θα περιμένει τη σειρά της για μια πιο glamorous θέση. Στις εκλογές δεν εξελέγη, ήρθε κάτι σαν δεύτερη επιλαχούσα αλλά μετά από μερικούς μήνες, όταν ένα actual μέλος του πολιτικού γραφείου διορίστηκε Επίτροπος για Άσχετο Θέμα και αποχώρησε, άδειασε μια θέση, και η επιλαχούσα Σκεύη έγινε μέλος του πολιτικού γραφείου (οι θέσεις είναι όπως τις μουσικές καρέκλες).

Ως μέλος του πολιτικού γραφείου η Σκεύη έχει πρόσβαση σε όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος (τους φωνάζει με το μικρό τους όνομα), έχει στο speed dial τον Αρχηγό και όταν της «γυαλίσει» μια θέση, θα έχει την απαίτηση (και το απαραίτητο τουπέ και θράσος) να κάνουν τη γη πηγή να της την δώσουν. Και δεν θα σταματήσει μέχρι να αποκτήσει αυτό που θέλει.

Η Σκεύη, όπως θα έλεγε και η μακαρίτισσα Μαλβίνα Κάραλη, ήταν και είναι ένας «κώλος που γυρεύει καρέκλα».     

 

ΥΓ: Η Σκεύη είναι υπαρκτό πρόσωπο.