Teleworking

Οκ, μείναμε σπίτι. Οκ, δουλεύουμε όλοι remotely. Και έχουμε laptop, printer, τηλέφωνα, 6 διαφορετικά applications κοινωνικής δικτύωσης και γρήγορο internet και μη χέσω. Καταλήγουμε να δουλεύουμε από τις 7.30 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ διότι είμαστε πάντα 3 μέτρα maximum μακριά από το laptop άρα άνοιξε το μισό λεπτό να δούμε κάτι, άνοιξε το μισό λεπτό να μου διεκρινήσεις κάτι άλλο και δεν σταματά ποτέ. 

Στο viber group της δουλειάς το βράδυ σχολιάζουμε το master chef.

Έχουμε παραγνωριστεί.

Το μόνο καλό είναι που αν αποφασίσεις στη μέση της μέρας να κωλοβαρέσεις για κανένα δίωρο, δεν υπάρχει κανένας να μαρτυρήσει ότι δεν δούλευες. Or so I thought.

Σήμερα μου πέτυχε το γιουβέτσι. Βγήκε όπως έπρεπε να είναι, σπυρωτό, και το κρέας να λιώνει στο στόμα σου, το τριμμένο τυρί να δένει αρμονικά με τα υπόλοιπα υλικά και από τη χαρά μου ήπια 2 ποτήρια κρασί και μετά το φαί ήθελα fork lift να σηκωθώ από το τραπέζι άρα το λογικό ήταν να κάνω μια περιποιημένη δίωρη σιέστα. 

Ελέγχω όλες τις συσκευές, δεν με ψάχνει κανείς, τα διάφορα applications, ούτε εκεί, ησυχία, τα kids απασχολημένα με online μαθήματα αγγλικών, αυτό ήταν, λέω, siesta time!

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, εμφανίζεται ο Έτερος με ορέξεις και ξαφνικά η σιέστα παίρνει νέα τροπή, το μόνο καλύτερο πράγμα από ένα unexpected nap στη μέση της ημέρας, είναι unexpected sex ακολουθούμενο από nap στη μέση της ημέρας! Ο ύπνος μετά το sex είναι ο καλύτερος διότι έχεις χαλαρώσει, έχεις γίνει αλοιφή και κοιμάσαι σε 5 λεπτά. Χωρίς αρνητικές σκέψεις.  

Εκεί που βλέπω σύννεφα και είμαι στο δεύτερο όνειρο, χτυπά το τηλέφωνο και με το ένα μάτι βλέπω ότι είναι ο αριθμός του γραφείου και δεν θα είναι για καλό, στην εποχή του teleworking όλοι συνεννοούνται με applications και μηνύματα, αν σε πάρουν τηλέφωνο σημαίνει ήρθε το τέλος του κόσμου ή έκανες τόσο μεγάλη βλακεία που κανένα μήνυμα δεν τη σώζει. Πρέπει να σε ξεχέσουν personally.

".... Ναι??"

"Έλα που είσαι?"  (σαφώς ρητορική ερώτηση)

"... Μπροστά από το laptop"  (ξεβράκωτη στο κρεβάτι)

"Για την επιστολή που ετοιμάσαμε το πρωί....." (και συνεχίζει λες και δεν συμβαίνει τίποτε να εξηγεί λεπτομέρειες)

"Μισό λεπτό να την ανοίξω"  (πετάγομαι από το κρεβάτι, στη βιασύνη μου βάζω μόνο μια μπλούζα και έτσι όπως είμαι πάω στο άλλο δωμάτιο που είναι μέσα το laptop, το ανοίγω και προσπαθώ να καταλάβω τις οδηγίες)

Εκεί που έχουμε συνεννοηθεί και κουτσά στραβά το έσωσα, κοιτάζω πάνω και από το παράθυρο βλέπω έξω τον κηπουρό που μετά από 2 μήνες καραντίνας αποφάσισε να εμφανιστεί και να κλαδέψει τον κήπο και με χεραιτά από το παράθυρο και εγώ συνεχίζω να κάθομαι χωρίς βρακί με το laptop στο χέρι (και εννοείται χωρίς σουτιέν) και θέλει ο κηπουρός να του πω τι να κλαδέψει και στο τηλέφωνο ακόμα μιλούν από το γραφείο και ο κηπουρός ξεκινά και τη χορτοκοπτική μηχανή που σηκώνει νεκρούς και σκέφτομαι ότι το χειρότερο που θα μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συμβεί είναι να με καλέσουν σε βιντεοκλήση. 

Μια φορά είπα να βγάλω το βρακί μου κατά τη διάρκεια της ημέρας και μαζεύτηκε πλήθος. 

     

Μόνη

Ξαφνικά, μετά από 17 περίπου χρόνια συμβίωσης με τον Έτερο, χρειάζεται να μείνουμε σε διαφορετικά σπίτια για μερικούς μήνες. Δηλαδή, όχι μόνο σε ξεχωριστά σπίτια αλλά και σε διαφορετικές χώρες. Το arrangement είναι προσωρινό μεν, αλλά αρκετά μεγάλο σε διάρκεια για να μπορείς να λες με μυστήριο ύφος "...αυτή την περίοδο ζω μόνη μου". Πριν αρχίσετε να σκέφτεστε εργένικη ζωάρα, έξαλλα πάρτι και τα σχετικά, να αναφέερω ότι έχω μαζί μου τα μεγαλύτερα προφυλακτικά του κόσμου: την κουκλάρα και mini me (άλλως γνωστές και ως "γκόμενες"). Μάλλον ο Έτερος κάνει εργένικη ζωή και εγώ κάνω τη single mother.

Εκεί που η βασική μου έγνοια ήταν να εμφανίζομαι τακτικά στη δουλειά και μετά να χαλαρώνω στο σπίτι, πρέπει τώρα να εμφανίζομαι στη δουλειά, να ετοιμάζω από πριν φαγητό για να βρουν οι γκόμενες, να σιγυρίζω, να καθαρίζω, να σιδερώνω, να τους διαβάζω όταν χρειάζονται βοήθεια, να βγάξω έξω τα σκουπίδια στις σωστές μέρες, να τους κάνω counselling διότι μαλλώνουν με τις φίλες τους τρεις φορές την εβδομάδα, να καλύπτω τις ανάγκες τους για κοινωνικές συναναστροφές (οι οποίες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο), να ταίζω τη γάτα (διότι ΟΥΤΕ αυτό πήρε μαζί του ο Έτερος όταν έφυγε) γενικά να τα κάνω όλα.

Έχω εξαντληθεί. Πέφτω κάθε βράδυ να κοιμηθώ και νιώθω την εξάντληση και απόγνωση που έννιωθα όταν ήταν βρέφη και έπρεπε να τις ταίζω και να τις αλλάζω κάθε τρεις ώρες. Clearly, αυτό το arrangement με τον Έτερο δεν ήταν καλή ιδέα αλλά τώρα δεν μπορούμε να πάμε πίσω. Ο δε Έτερος (που έζησε εργένικη ζωή πριν παντρευτεί και δεν έχει καμία όρεξη να το ξανακάνει) βαριέται αφόρητα μόνος του και ρωτά κάθε 5 λεπτά πότε να κάνουμε reunion (λες και δεν ξέρει ότι είμαστε σε διαφορετικές χώρες και έχουμε κάνει περίπλοκα arrangements). 

Γενικά, τα κάναμε σαλάτα. 

Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω πότε θα ξανακάνω sex, πράγμα απαράδεκτο, γιατί σκατά παντρεύτηκα αν δεν ήταν για το free sex? Νιώθω όπως τη λεχώνα που μόλις γέννησε και για 40 μέρες δεν μπορεί να έχει επαφές κτλ, μόνο που στην περίπτωση μου δεν είναι 40 μέρες αλλά περίπου 4 μήνες. Χειρότερα δηλαδή από λεχώνα! Τραγικά, άσε, έχουν σπάσει τα νεύρα μου. Σε μια στιγμή απελπισίας επένδυσα σε ένα καλό δονητή αλλά σταμάτησα να τον χρησιμοποιώ όταν ένα πρωί η κουκλάρα casually σχολίασε ότι "το καινούργιο πιστολάκι μαλλιών που αγόρασες κάνει λιγότερο θόρυβο από το άλλο που είχες". Clearly, πρέπει να μετακομίσουμε σε μεγαλύτερο σπίτι, ή απλώς να μην χρησιμοποιώ το δονητή.   

Η καλύτερη στιγμή της μέρας είναι αργά το απόγευμα, όταν οι γκόμενες αποσύρονται στα δωμάτια τους για να διχτυωθούν στο internet και εγώ ανοίγω μια μπουκάλα κρασί και χαλαρώνω στον κήπο. Αυτό το σκηνικό το έχω ζήσει ξανά, όταν κάθε φορά που καταφέρναμε να κοιμήσουμε τις γκόμενες (βρεφη τότε), ανοίγαμε με τον Έτερο ένα κρασί για να το γιορτάσουμε (μια συνήθεια που μας έμεινε). Τώρα είμαι μόνη μου και συνεχίζω το έθιμο και όχι, δεν είμαι μια θλιβερή μεσήλικας που μπεκροπίνει μόνη της, αναλογιζόμενη που πήγε λάθος.

Υπάρχουν άλλωστε και μερικά καλά στο arrangement.

Δεν χρειάζεται να ζητώ την άποψη κανενός για οτιδήποτε κάνω. Δεν χρειάζεται να διαπραγματεύομαι για ώρες μέχρι να βρούμε consensus πως θα περάσουμε τη μέρα μας ή τα σαββατοκύριακα μας. Δεν χρειάζεται να μοιράζομαι την τηλεόραση με κανένα και δεν χρειάζεται να ξαναδώ ασυνομική σειρά, ή σειρά μυστηρίου, ή σειρά action που μισώ. Μπορώ να "λύσω" απενεχοποιημένα μπροστά από την τηλεόραση βλέποντας ότι βλακεία μου κατέβει (πχ ξαναείδα μονορούφι και τα 4 seasons του Outlander και τους Durrels of Corfu). Αποφασίζω εγώ τι θα φάμε, πως θα το φάμε, πότε θα το φάμε. Έχω κάνει eliminate τη συζυγική μουρμούρα. Εντελώς. Τίποτε. Μια θαυμάσια ησυχία. 

Not bad. 

Τώρα που η περίοδος αυτή πληρσιάζει προς το τέλος της, άρχισα να αγχώνομαι πως θα είναι ξανά η συμβίωση με τον Έτερο. Ελπίζω να μην σφαχτούμε. Τουλάχιστον όχι πριν κάνουμε sex.        

     

  

Να την πετιέται.

Πρέπει κατά διαστήματα να μπαίνω μέσα στο γέρημο το account, αν όχι για τίποτε άλλο, να μην ξεχνώ το password μου. Οκ, όλα καλά, δεν το ξέχασα (ακόμα).

 

Επίσης, το Κυπριακό ακόμα δεν λύθηκε.

Δεν έχω γίνει δίμετρη ξανθιά.

Δεν έχω κερδίσει το λαχείο (θα βοηθούσε όμως αν αγόραζα).

 

Κάποιος μου είπε ότι το blogging πέθανε και τώρα όλοι που σέβονται τον εαυτό τους είτε έχουν you tube channel, είτε είναι influencers στο instagram. Και είναι όλοι κάτω των 30 χρονών.

 

Clearly είμαι μια αποτυχία.

 

Oh well. Τουλάχιστον μπορώ να βάζω το κεφάλι μου κάτω από το νερό και να πιτσιαλίζω μέσα σε πισίνα χωρίς να παθαίνω panic attacks (σε αντίθεση με τα παραπάνω Greece Next Top Models)…

 

Κάτι είναι και αυτό.