Ξιναρής Khan

Θυμήθηκα μια ιστορία από τα παλιά:

Σε κάποια φάση που ήμουν διακοπές στην Μπαγκλαντές και είχε ρεύμα (δεν έχει συνέχεια), έτυχε να παρακολουθήσω local τηλεόραση. Έβλεπα που λες ένα πρόγραμμα σαν σαπουνόπερα, σαν επεισόδια σειράς, αλλά στην πραγματικότητα ήταν επιμορφωτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα της Κυβέρνησης. Κάτι σαν ενημερωτικό πρόγραμμα για Μπαγκλαντεσιανούς αγρότες. Ας πούμε, ο Ξιναρής Khan.

Επεισόδιο 1
Ήταν ένας αγρότης (δεν καταλάβαινα φυσικά τους διαλόγους) και όπως φαίνεται είχε μια πολύ άσχημη χρονιά. Οι πλημμύρες κατέστρεψαν τη σοδειά του, μια επιδημία σκότωσε τις 2 αγελάδες του, και οι κότες του είχαν πάθει δυσκοιλιότητα και δεν γεννούσαν αυγά. Ο αγρότης ήταν απελπισμένος, τραβούσε τα μαλλιά του, σκούπιζε τα μάτια του με το σαρόνγκ του, το έριχνε στο κάπνισμα (βασικά μαστούρωνε) και μετά έκανε άχρηστη τη γυναίκα του και τα παιδιά του από το ξύλο.

Εδώ έμπαινε στο πλάνο μια τύπισσα σαν δημοσιογράφος (κρατούσε μικρόφωνο εκφωνητή) και κάτι έλεγε, μου το μετέφρασαν περίπου σαν «Φίλε αγρότη. Για τα κακά που έπεσαν πάνω σου, δεν φταίει η γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Μην τα δέρνεις. Μην σπαταλάς το χρόνο σου καπνίζοντας (φούντα). Κάνε σωστό προγραμματισμό και επωφελήσου από τα προγράμματα ανάπτυξης της περιφέρειας σου.»

Εδώ το επεισόδιο έκανε κάτι σαν flash backwards, βλέπαμε και πάλι τον απελπισμένο αγρότη αλλά αυτή τη φορά δεν μαστούρωνε και δεν έδερνε τη γυναίκα του. Έβαζε μπρος μια αντλία νερού για να απομακρύνει τα νερά από τα χωράφια του, έπαιρνε τις αγελάδες του στο τοπικό κτηνιατρικό κέντρο για να εμβολιαστούν, και αγκάλιαζε με λατρεία τη γυναίκα του μόλις επέστρεφε στο σπίτι όπου τον περίμενε ζεστό φαγητό στο τραπέζι.

Ο αγρότης μας στο δεύτερο σενάριο χαμογελούσε διάπλατα και κάτι έλεγε στο φακό, που υποθέτω ήταν κάτι του στυλ «Με τα αναπτυξιακά προγράμματα της Κυβέρνησης, είμαι χαρούμενος χωρίς να χρειάζεται να δείρω τη γυναίκα μου.»

Επεισόδιο 2
Μια αγρότισσα άρμεγε χαρούμενη την αγελάδα της. Έχοντας γεμίσει ένα κουβά με γάλα, πήγαινε στην κουζίνα της (καλά, το σπίτι της, ένα δωμάτιο ήταν όλο και όλο) και ξεκινούσε τις προετοιμασίες για το μεσημεριανό γεύμα. Στην κουζίνα έπαιζαν 3 μικρά παιδάκια (προφανώς τα παιδιά της) τα οποία στη θέα του γάλατος, ζητούσαν επίμονα να πιουν λίγο. Η καλή μαμά-αγρότισσα τους έβαζε να πιουν, κατευθείαν από τον κουβά. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τα παιδάκια έδειχναν εμφανή σημάδια στομαχόπονου, κρατούσαν την κοιλιά τους, έπαιρναν μορφασμούς πόνου και δυσφορίας και το ένα έτρεχε στην τουαλέτα (προφανώς για να κάνει είτε εμετό, είτε διάρροια).

Να σου πάλι η τύπισσα-δημοσιογράφος με το μικρόφωνο στο χέρι, έμπαινε στο πλάνο και έλεγε κάτι σαν «Φίλη αγρότισσα. Μην ποτίζεις τα παιδιά σου γάλα κατευθείαν από την αγελάδα. Είναι γεμάτο μικρόβια και ασθένειες και είναι πολύ ανθυγιεινό. Πρέπει πρώτα να το βράζεις για να παστεριώνεται.»

Sure enough, ξανά flash backwards και η ίδια αγρότισσα, με το που έμπαινε στο σπίτι της μετά το άρμεγμα, έβαζε τον κουβά να βράσει πάνω από τη φωτιά, παρακολουθώντας τον χαμογελαστή μέχρι να δημιουργηθεί η γνωστή «πέτσα» του παστεριώματος. Τα παιδάκια έπιναν μετά το παστεριωμένο γάλα και συνέχιζαν να παίζουν χαρούμενα και ευτυχισμένα.

Η αγρότισσα χαμογελούσε διάπλατα και έλεγε στο φακό κάτι του στυλ «Βράζοντας το γάλα μετά το άρμεγμα, παστεριώνεται και δεν φαρμακώνω τα παιδιά μου με μικρόβια και ασθένειες της αγελάδας».

Οι φίλοι μου με πληροφόρησαν ότι υπήρχαν πολλά τέτοια φιλμάκια και μεταδίδονταν μεταξύ προγραμμάτων, όλες τις ώρες της ημέρας. Είχε άλλα που έλεγαν στους αγρότες να μην πίνουν νερό κατευθείαν από τους ποταμούς αλλά να το βράζουν πρώτα, να μην κάνουν μπάνιο εκεί που πλένουν τα ρούχα τους, να δημιουργήσουν τουαλέτες εκτός του σπιτιού τους και άλλα πολλά. Σκοπό είχαν να επιμορφώσουν τον αγράμματο και hopeless πληθυσμό της υπαίθρου μέσω μικρών, εύκολων δρώμενων, για το πώς θα καλυτέρευαν τη ζωή τους και θα αύξαναν το life expectancy τους.

Στην απορία μου πως οι αγράμματοι και πάμφτωχοι αγρότες της υπαίθρου θα έβλεπαν τα φιλμάκια (είχαν τηλεόραση? Είχαν ρεύμα?) η απάντηση που πήρα ήταν ότι ναι, όλο και κάποια τηλεόραση θα έπαιζε στη γειτονιά ή ολόκληρο το χωριό και σε κάποια φάση, κάποιος, κάπου, θα έβλεπε κάτι. Σχολείο μπορεί να μην πατούσαν, τηλεόραση όμως έβλεπαν.