Ένα psycho ξεσκονόπανο

Μετακόμισαν πρόσφατα δίπλα μας νέοι γείτονες. Οι οποίοι είναι ήσυχοι, ευγενικοί, σχεδόν δεν τους βλέπουμε.

Ο σκύλος τους όμως είναι ένας psycho. Σοβαρά, πρέπει να πάσχει από ψυχολογικά προβλήματα. Δεν ξέρω που έμεναν πριν μετακομίσουν δίπλα μας, πάντως του σκύλου δεν του κάθεται με τίποτα η νέα γειτονιά και ζει ένα δράμα. Καταρχήν μένουν σε διαμέρισμα, άρα αναγκαστικά ο σκύλος (όταν βρίσκονται στο σπίτι, όταν λείπουν ευτυχώς τον παίρνουν μαζί τους) κάθεται στις βεράντες και κόβει κίνηση. Και γαυγίζει. Γαυγίζει πολύ. Ότι περάσει (μπετονιέρα, γάτα, κουνούπι, άνθρωπος) δέχεται την «φραστική επίθεση» του σκύλου. Και είναι και κακάσχημος ο μαλάκας.

Δεν είναι ράτσας (δεν πιστεύω ότι θα έκανε καμιά διαφορά), αλλά εκείνη την μπαστάρδικη σγουρομάλλα κυπριακή ράτσα σκύλων, ύψους 30 εκατοστών με τα τέσσερα πόδια ανάταση και την ουρά συνεχώς σε acid trip. Τώρα που το σκέφτομαι, ολόκληρος ο σκύλος πρέπει να είναι συνεχώς σε acid trip. Άμα τον δεις από ψηλά, μοιάζει με τη σκούπα που γυαλίζει το παρκέ. Άμα τον χαϊδέψεις, υποθέτω θα έχει σίγουρα την αίσθηση βρωμισμένου ξεσκονόπανου που θέλεις να πετάξεις.

Αυτοί οι σκύλοι, λόγω μεγέθους, έχω πάντα την εντύπωση ότι κουβαλούν τεράστια κομπλεξικά προβλήματα. Είναι μικροκαμωμένοι (άρα στην τελική ποιος τους χέζει), δεν είναι χαριτωμένοι, έχουν το χειρότερο γαύγισμα ever (δεν τους προσδίδει κανένα κύρος ή σοβαρότητα. Ούτε τον τρόμο σπέρνουν, ούτε τον πανικό, μόνο τον εκνευρισμό). Γι ‘αυτό γαυγίζουν μετά μανίας σε οτιδήποτε κινείται, με τη ψευδαίσθηση ότι επιβάλλονται και είναι χρήσιμοι. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος να θέλει να έχει ως pet ένα τέτοιο σκύλο. Πάρε ένα ξεσκονόπανο καλύτερα. Πιο χρήσιμο θα είναι.

Με δεδομένη μια άλφα κίνηση που έχει πάντα η γειτονιά (αυτοκίνητα, έφηβοι με μοτιφαρισμένες μοτόρες, παιδάκια, περαστικοί κτλ) ο σκύλος καραδοκεί στις βεράντες και γαυγίζει ασταμάτητα.

Αυτοί οι σκύλοι, το έχω παρατηρημένο, δεν φτάνει πόσο άσχημοι και psychos είναι, έχουν πάντα τα πιο γελοία ονόματα. Γαυγίζει ας πούμε το ξεσκονόπανο στη βεράντα, μιλάμε σκίζεται από την προσπάθεια, βγαίνει έξω ο ιδιοκτήτης και φωνάζει κάτι του στυλ «Σίντη! Σιωπή» (άμα με φώναζες και μένα Σίντη, θα ήμουν στις βεράντες να γαυγίζω). Έτσι αυτοί οι σκύλοι σχεδόν πάντα ονομάζονται Σίντη, Τζούντη, Σκούπι, Τσιούπι, Κάντυ ή κάτι άλλο που παραπέμπει σε γιαπωνέζικο καρτούν της συμφοράς.

Είναι που είναι psycho ο σκύλος σου, βγάλε τον τουλάχιστον «Μαλάκα» να συνεννοούμεθα.

Πάντως οι ιδιοκτήτες του δεν τον κακομεταχειρίζονται. Και περίπατο τον πάνε, και καλοταϊσμένος είναι, φαίνεται να είναι κανονικά μέρος της οικογένειας. Όποτε γαυγίζει, βγαίνει έξω η νέα γειτόνισσα, του κάνει παρατήρηση και τον βάζει μέσα. Προφανώς αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι ότι ο σκύλος τους είναι psycho.

Θα μου πεις, «καλά, δεν βρέθηκε ακόμα κάποιος να τον φαρμακώσει να ησυχάσετε?» Προχτές η άλλη γειτόνισσα από απέναντι βγήκε στη βεράντα να απλώσει και ο σκύλος άρχισε πάλι να γαυγίζει. Προφανώς η γειτόνισσα δεν ήταν σε καθόλου καλό (ή φιλόζωο) mood, διότι άρχισε να του φωνάζει πίσω, να κατεβάζει Χριστοπαναγίες, και όταν βγήκε η ιδιοκτήτρια του για να τον βάλει μέσα και επιτέλους να σκάσει, ακούστηκε και η απειλή «αν δεν τον σκάσεις, θα τον σκάσω εγώ, για πάντα».

Υπέθεσα ότι θα είχαμε φραστικό επεισόδιο αλλά τίποτα δεν έγινε. Η νέα γειτόνισσα απλώς σιώπησε και έβαλε το σκύλο μέσα. Μήπως θέλουν και αυτοί να ξεφορτωθούν το ξεσκονόπανο?

Oh dear, πρέπει να προσέχω τις κινήσεις τις γάτας αυτές τις μέρες. Ενδεχομένως να επίκειται βιολογικός πόλεμος στη γειτονιά.

Update 12.10.2010: Είμαι εντυπωσιασμένη που όλοι έχετε σοκαριστεί και συγχιστεί από την αποτρόπαια τακτική να φαρμακώνεις οτιδήποτε σε ενοχλεί μέσα σε μια γειτονιά (γάτους, σκύλους, κότες κτλ). Προφανώς ζείτε σε πολύ πολιτισμένες γειτονιές που τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν ποτέ και δεν τα έχετε ξανακούσει. Μπράβο σας! Πείτε μου που μένετε να έρθω και εγώ στο πολιτισμένο αυτό κομμάτι της Κύπρου.

Όλοι εσείς που βιαστήκατε να καταλάβετε ότι θέλω να φαρμακώσω εγώ το ξεσκονόπανο (και φυσικά να βρίσετε), παρατηρώ ότι στο reading comprehension απλού κειμένου δεν έχετε υπόθεση και μην προσπαθείτε άλλο, είναι μάταιο. Καλύτερα να διαβάζετε κόμικς που έχουν φωτογραφίες, όχι ΒΑΒΕΛ που μπορεί να έχει και μια δυσκολία στην αντίληψη του κειμένου, αλλά κάτι πιο απλό, ας πούμε, Ντόρα τη Μικρή Εξερευνήτρια. Τέλειο για ηλικίες 2-5 χρονών.

Σαφώς το πρόβλημα του ξεσκονόπανου είναι η έλλειψη εκπαίδευσης και ο ακατάλληλος χώρος που τον έβαλαν να ζει. Τι ωραία που είσαστε όλοι τόσο ευαισθητοποιημένοι και αγαπάτε τα σκυλάκια. Με τόση αγάπη, η Κύπρος θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος του ζωόφιλου. Μπορεί και να είναι.