Charity? Ξάπλωσε και θα σου περάσει

Την επόμενη φορά που θα μου έρθει η αγνή, αλτρουιστική επιθυμία να προσφέρω οποιοδήποτε αντικείμενο για charity, πρέπει να θυμηθώ να ξαπλώσω αναπαυτικά μέχρι να μου περάσει. Όχι, δεν είμαι η άκαρδη bitch from hell (είμαι απλώς bitch, όπως γράφει άλλωστε και στη δεξιά γωνία της σελίδας), αλλά η οργάνωση των charities είναι για τα festivals και αντί να συλλέγουν αντικείμενα κτλ. για άτομα που τα χρειάζονται, ταλαιπωρούν αυτούς που θέλουν να συνεισφέρουν με αποτέλεσμα να ασσιχτηρίζουν την ώρα και τη στιγμή που είπαν να κάνουν μισή καλή πράξη και να βοηθήσουν.

Δεν εννοώ την ανακύκλωση. Εννοώ να δωρίσεις ρούχα, παιγνίδια, αντικείμενα οικιακού εξοπλισμού, έπιπλα κτλ σε οικογένειες που τα χρειάζονται.

Εξηγώ:
Κατά καιρούς λαμβάνω emails του στυλ: «Το χαμόγελο του Ιπποπόταμου Charity μαζεύει παιδικά ρούχα και παιγνίδια για να δώσει στις ΧΨΩ οικογένειες με 12 παιδάκια each που τα έχουν ανάγκη.» Μια φορά στις πέντε, σύμπτωση έχεις να δώσεις ρούχα και παιγνίδια. Έκανες πρόσφατα καθαριότητες και θέλεις να πετάξεις 2-3 σακούλια μαύρα με υλικό.

Νιώθεις μια αγαλλίαση και μια κρυφή χαρά. Λυπόσουν που λυπόσουν να τα πετάξεις, τώρα όμως έχουν αποκτήσει ένα σκοπό. Θα πάνε σε μια οικογένεια που τα χρειάζεται. Ένα παιδάκι θα συνεχίσει να παίζει με τα παιγνίδια. Τέλεια! Τηλεφωνείς αμέσως στο τηλέφωνο που γράφει η ανακοίνωση, για να μάθεις που βρίσκεται αυτό το Χαμόγελο και είναι δυνατόν να περάσεις να αφήσεις το υλικό σου.

Ανακαλύπτεις ότι τα τηλέφωνα των charities είναι όπως εκείνα των κυβερνητικών υπηρεσιών. Σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίνονται, και όταν ανταποκριθούν, στην άλλη άκρη της γραμμής βγαίνει μια κυρία Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα που προφανώς κάνει αυτή τη δουλειά στις ελεύθερες τις ώρες (in between τσάγια και να προσέχει τα εγγόνια της) και δεν είναι και τέρας οργάνωσης. Ανακαλύπτεις ότι το Χαμόγελο έχει ένα οίκημα αλλά είναι ανοικτό για 26 λεπτά, κάθε Τρίτη πρωί (που είσαι δουλειά) και καμιά άλλη ώρα (διότι αυτές είναι η μόνες ώρες που μπορεί να πάει να ανοίξει η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα.) Αλλά «μάνα μου» λέει η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα, «μην φέρεις τίποτε διότι γεμίσαμε και δεν έχουμε άλλο χώρο. Μακάρι να δώσουμε αυτά που συλλέξαμε μέχρι τώρα». Μόλις έφαγες πόρτα από το charity.

Απτόητη εσύ, δοκιμάζεις 2-3 άλλα τηλέφωνα charities που σου έδωσαν οι καλές συνάδελφοι. Αφού είπες να κάνεις την καλή πράξη, θα την κάνεις ρε γαμώτο! Μετά από 10 τηλεφωνήματα και συζητήσεις με μια άλλη κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα συνεννοείσαι που θα πας τα αντικείμενα σου, φορτώνεις το αυτοκίνητο ένα καλό απόγευμα και ξεκινάς.

Φτάνεις στο οίκημα του charity. Είναι κλειστό. Να αφήσεις τα πράγματα έξω και να φύγεις? Να περιμένεις? Ξανατηλεφωνείς στην κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα. Δεν απαντά. Κάποια άλλη γυναίκα φτάνει και ξεκλειδώνει. Οκ, πάλι καλά. Της εξηγείς τι ήρθες να κάνεις. Σου δείχνει μια τεράστια στοίβα με ανακατωμένα αντικείμενα στο βάθος και σε παρακαλεί να αφήσεις τις σακούλες σου εκεί. Παρατηρείς ότι η στοίβα έχει τουλάχιστον ένα φτυάρι σκόνη από πάνω και ούτε στα πιο τρελά όνειρα των charity workers δεν πρόκειται να καταφέρουν ποτέ να χωρίσουν τα αντικείμενα και να συγυρίσουν το χάος που επικρατεί. Πόσο μάλλον να τα παραδώσουν οπουδήποτε. Ακόμα και αν συγυριστούν, τα περισσότερα από αυτά είναι total loss και κανένα παιδάκι, όση ανάγκη και αν έχει δεν θα μπορούσε ποτέ να παίζει με αυτά τα αντικείμενα.

Απογοητεύεσαι. Έχεις την αίσθηση ότι η αλτρουιστική πράξη που ξεκίνησες να κάνεις κατέληξε σε φιάσκο. Αντί να πετάξεις τις μαύρες σακούλες σου στον κάλαθο των αχρήστων, τις πέταξες σε ένα οίκημα ενός charity και έλα Χριστέ πότε θα κάτσουν να χωρίσουν τα αντικείμενα και να παραδοθούν στις οικογένειες που τα χρειάζονται. Η χαρά των παιδιών που έχουν ανάγκη βασίζεται τελικά στην κάθε κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα να βρει χρόνο μεταξύ των δικών της δουλειών?

Θα μου πεις, πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η κα Νίτσα/ Πίτσα/ Ρίτσα/ Λίτσα.

Σε μια άλλη αλτρουιστική στιγμή κοινωνικής δράσης, δοκίμασα και το Γραφείο Ευημερίας (που στελεχώνεται υποτίθεται από επαγγελματίες κυρίες Νίτσες/ Πίτσες/ Ρίτσες/ Λίτσες). Ενδεικτικά να αναφέρω ότι τηλεφώνησα πριν 2 μήνες για κάτι έπιπλα που ήθελα να δώσω. Μου είπαν να ρωτήσουν και να μου απαντήσουν σε 2-3 μέρες. 15 μέρες αργότερα τηλεφώνησα για να θυμίσω ότι δεν επανήλθαν. Μου είπαν sorry, να σου τηλεφωνήσουμε αύριο. Αν σας τηλεφώνησαν εσάς, μου τηλεφώνησαν και μένα. Μάλλον δεν θέλουν extra έπιπλα. Τα δώρισα στην Σρι Λανκέζα καθαρίστρια μας που ενοικιάζει διαμέρισμα με άλλες 4 κοπέλες και χρειάζονται έπιπλα. Τη ρώτησα αν τα θέλει, μου είπε ναι και μέσα σε μισή ώρα, κατέφθασαν στο σπίτι μου 3 χαμογελαστοί Σρι Λανκέζοι φίλοι της, πήραν τα έπιπλα και εξαφανίστηκαν.