Εκπαίδευση σήμερα

Έρχεται γράμμα από το σχολείο ότι «παρακαλούνται οι  γονείς να ελέγχουν τακτικά τα παιδάκια τους για ψείρες και σε περίπτωση που εντοπίζονται μερικές στο κεφάλι τους να λούζονται με τα ειδικά φάρμακα που υπάρχουν στα φαρμακεία».

Ως εδώ καλά. Πολύ considerate η δασκάλα. We hate ψείρες.

Μετά kicks in το new age-do it at home- όλα τα φάρμακα είναι χημικά και σκοτώνουν το όζον, την πανίδα και τη χελώνα καρέτα καρέτα - μόνο η μυστική συνταγή της γιαγιάς μου θα μας σώσει- είμαι young and hip δασκάλα- και συνεχίζει το γράμμα:

«Μια εύκολη και πολύ αποτελεσματική μέθοδος απαλλαγής από τις ψείρες, την οποία μπορείτε όλοι οι γονείς να κάνετε στο σπίτι είναι η κοινή μαγιονέζα που χρησιμοποιούμε στο φαγητό. Πασαλείβετε το κεφάλι του παιδιού με μαγιονέζα, του βάζετε νάιλον σκουφάκι, το αφήνετε όλο το βράδυ και μετά λούζετε το κεφάλι κανονικά. Η μαγιονέζα θα πνίξει τις ψείρες. Εγγυημένη μέθοδος!».

…..

…..

(άμα λαλούμε ότι οι δάσκαλοι δεν ζουν στη δική μας πραγματικότητα αλλά σε κάποιο δικό τους φανταστικό πλανήτη, βγαίνει η ΟΕΛΜΕΚ να κάνει παράπονο. Αλλά για τον average γονιό, ο φάκελος επικοινωνίας που έχουν τα παιδάκια για να «επικοινωνούν» οι δάσκαλοι μαζί τους είναι ένα συνεχές source of wonder and entertainment. Τα βρίσκουν μόνοι τους ή τα κάνουν google?)

Προφανώς η δασκάλα που έγραψε τη συμβουλή τύπου Μικροί Εξερευνητές, δεν έχει δικά της παιδάκια. Αν είχε, ίσως θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι:

(α) ΝΟ WAY να τυλίξεις οτιδήποτε σε ένα παιδάκι για ολόκληρο το βράδυ χωρίς να το βγάλει και να πασαλειφθεί στα επόμενα 5 λεπτά (αν είσαι τυχερός).

(β) η μαγιονέζα δεν θα πνίξει μόνο τις ψείρες αλλά και το ίδιο το παιδάκι που θα κοιμάται με ένα νάιλον στο κεφάλι του.

(γ) για να μην μπω καν στο trip να σκεφτώ πόση βρωμιά και λάδωμα θα προκαλέσει η μαγιονέζα στο κρεβάτι, τα σεντόνια, το στρώμα, το παιδάκι, ενδεχομένως τους τοίχους και όπου αλλού αγγίξει το παιδάκι, εσένα, τα νεύρα σου κτλ.

PLEASE NOTE: Παρόλο το hilariousness του φάκελου επικοινωνίας και τις φαεινές ιδέες των δασκάλων, δεν σημαίνει ότι πεθυμώ την κα Αντρούλλα, μια από τις δασκάλες που είχα στο δημοτικό (χαρακτηριστική δασκάλα των 80s. Complete με σόμπα γυρισμένη με τρόπο να πιάνει μόνο τα πόδια της –the bitch- σε μια εποχή που φορούσαμε λεπτές σχολικές ποδιές, ακόμα και το χειμώνα). Τα 80s εξακολουθούν να είναι μια τρομακτικά οπισθοδρομική περίοδος της εκπαίδευσης, compared με σήμερα. Να φανταστείς δεν ήθελα να πάω στην παρουσίαση της τάξης μήπως και βρεθώ φάτσα κάρτα με σέλοτεξ «Δεν Ξεχνώ». Τελικά πήγα και είχα εκπλαγεί ευχάριστα με την απουσία οποιουδήποτε είδους προπαγάνδας από την τάξη. Ούτε φωτογραφίες πεθαμένων, ούτε φωτογραφίες κατεχομένων, ούτε εικονοστάσι, ούτε τίποτε.

 

Μόνο μαγιονέζα.