Ο πόνος του (ένα mini series)

Είχα πει (πριν 2-3 posts) ότι οι άντρες στην Κύπρο έχουν ημερομηνία λήξης. Συγκεκριμένα, μετά τα 10 χρόνια γάμου αρχίζουν να «χαλάνε», όπως το γάλα.

 

 

Εγώ είχα μπει στο club «ο άντρας μου πονεί το σπόνδυλο του» και ήμουν πολύ ευχαριστημένη διότι είχα επιτέλους ένα κοινό θέμα συζήτησης με το 97% του πληθυσμού. Επιτέλους, δεν ένιωθα ως ΟΥΦΟ. Ήμουν έτοιμη να κάτσω σε οικογενειακό τραπέζι και στο διαγωνισμό «ποιος συγγενής έχει μια ασκήσιμη ασθένεια που θέλει να μοιραστεί μαζί μας» θα μπορούσα άνετα να συμμετέχω (το Αλσχάιμερ της γιαγιάς Μαγκάιβερ δεν πιάνει πια, όλοι το έχουν μάθει).

 

 

Η ευκαιρία ήρθε πριν 2 εβδομάδες, συγγενικό τραπέζι (το σόι μου) που γιόρταζε κάτι πολύ σημαντικό που δεν θυμάμαι τώρα, νομίζω το γεγονός ότι ήταν Κυριακή.

 

 

Πρωί Κυριακής, ο Έτερος δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Οκ, μερικοί κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν συγγενικό τραπέζι αλλά σε αυτή την περίπτωση ο Έτερος πραγματικά δεν μπορούσε να κινηθεί, plus πονούσε πολύ. Πήγα στο φαρμακείο και αγόρασα 5 διαφορετικών ειδών παυσίπονα (όλα νόμιμα) plus μυοχαλαρωτικά και πήγα με τα kids στο τραπέζι μόνη μου, διότι μετά τα παυσίπονα ο Έτερος ένιωθε μεν καλύτερα αλλά δεν ήταν σε θέση να κυκλοφορήσει. Ανακοίνωσα στο συγγενολόι το πρόβλημα μας, με ανάμεικτα αποτελέσματα:

-          Οι μισοί δεν με πίστεψαν (χωρίζει η καημένη και ντρέπεται να μας το πει)

-          Οι άλλοι μισοί με πίστεψαν διότι το έπαθαν οι ίδιοι και μου έδωσαν διάφορες εφικτές συμβουλές (να ξαπλώσει ακίνητος για 6 μήνες και θα του περάσει, να κοιμάται στο πάτωμα για 3 μήνες και θα του περάσει, να ξαπλώσει για 6 μήνες ΚΑΙ να κάνει εγχείρηση και θα του περάσει).

 

 

6 μήνες ξαπλωμένος? Μα είναι σοβαροί? 

 

 

Επέστρεψα το απόγευμα στο σπίτι. Ο Έτερος ήταν στην ίδια ακριβώς στάση που τον άφησα το πρωί (ξαπλωμένο in pain). Apparently τα παυσίπονα δεν έκαναν πολλή διαφορά. Για ένα άτομο όπως εμένα που ούτε panadol δεν πίνει, το γεγονός να παίρνεις τα δυνατότερα παυσίπονα του φαρμακείου και να μην σε πιάνουν ήταν άκρως ανησυχητικό. Σκατά παυσίπονα τελικά πωλούν στα φαρμακεία. Κλείσαμε ραντεβού την επομένη για το γιατρό.

 

 

Ο Έτερος δεν κοιμήθηκε καθόλου από τους πόνους αλλά έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το απόγευμα, στην designated ώρα του ραντεβού μας. Ο Έτερος όμως δεν μπορούσε να ανακουφιστεί με τίποτα (και όχι, δεν έκανε ιδιοτροπίες). Τηλεφώνησα στο ιδιωτικό νοσοκομείο και did a Martha Vourtsi on them «ελάτε τον χάνουμε, please κάνετε κάτι κτλ». Μέσα σε 15 λεπτά ήρθε σπίτι μας νοσοκόμα, complete με βαλιτσάκι και του έβαλε μια ένεση να! (I salute private nursing). Δεν ξέρουμε τι του έβαλε, δεν ρωτήσαμε, μάλλον κάτι που ηρεμεί ακόμα και άλογο, διότι ο Έτερος ηρέμησε, χαλάρωσε (μαστούρωσε more like it) και άρχισε να βλέπει συννεφάκια. Η νοσοκόμα με διαβεβαίωσε ότι η επήρεια θα κρατήσει μέχρι το απόγευμα που είχαμε το ραντεβού με το γιατρό.

 

 

Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, μετά από διάφορα consultations με γιατρούς, εισαγωγή στο ιδιωτικό νοσοκομείο, ενδοφλέβιες ενέσεις, τεστ, αναμονή κτλ, αποφασίστηκε ότι ο Έτερος δεν πρόκειται να γίνει καλά με τη ξεκούραση, χρειάζεται χειρουργείο. Τώρα αμέσως.

 

 

Από σύζυγος «ο άντρας μου πονεί το σπόνδυλο του», μετατράπηκα σε πλησιέστερο συγγενή του ασθενή που έπρεπε να δώσει το consent του για την εγχείρηση, να γεμίσω διάφορες φόρμες (συγκατάθεση για μετάγγιση αίματος? Ναι οκ, δεν είμαστε Ιεχωβάδες, έχει καθόλου αλλεργίες? Ναι, στο σόι μου, και άλλα χρήσιμα).

 

 

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι μέσα στην ατυχία μας έτυχε να έχουμε ιδιωτική ασφάλεια που καλύπτει τα πάντα. Άρα όταν ρώτησα πόσα θα στοιχίσει αυτή η…. εμπειρία και μου είπαν σχεδόν πενταψήφιο ποσό, δεν χρειάστηκα και εγώ νοσηλεία. Έδειξα την κάρτα μου. Άρα το συμπέρασμα είναι ότι η ιδιωτική ιατροφαρμακευτική ασφάλεια ROCKS και αν μπορείς, να την κάνεις, διότι ποιος ξέρει αν πηγαίναμε στο γενικό νοσοκομείο σε ποια λίστα αναμονής θα μας έβαζαν και με ποιον θα έπρεπε να κοιμηθώ για να εξυπηρετηθώ. Αν τα κρατικά νοσοκομεία βελτιώθηκαν και το γενικό νοσοκομείο είναι πλέον κάτι σαν Seattle Grace στο Grey’s Αnatomy, παρακαλώ αγνοείστε το σχόλιο μου. Πάνω στη σύγχυση δεν το έψαξα και δεν έκανα κατάλληλη έρευνα αγοράς.

 

 

Πίσω στο σήριαλ, μέσα σε χρόνο ντε-τε ο Έτερος ντύθηκε με χειρουργική ρόμπα και άλλα αξεσουάρ που μου θύμισαν ένδοξες στιγμές σε γέννες, χωρίς το happy part. Άσχετο, αλλά η φράση «ντε-τε» μου έμεινε από το ναυάγιο «Εξπρές Σάμινα». Το Σεπτέμβριο του 2000 έτυχε να είμαι στην Αθήνα και παρακολούθησα τα περισσότερα ρεπορτάζ που γίνονταν με συνεντεύξεις από τους επιζώντες. Μεταξύ αυτών ήταν μια τύπισσα που περιέγραψε στην κάμερα πως γλίτωσε αυτή και η φίλη της. «Με το που έσβησαν τα φώτα, λέω της Κούλλας, κουνήσου, βυθιζόμαστε! Σε χρόνο ντε-τε βρεθήκαμε στο κατάστρωμα και πηδήξαμε μέσα στη θάλασσα». Περίεργα random πράγματα σκέφτεται ο νους του ανθρώπου…

 

 

Η εγχείρηση, με πληροφόρησαν, ήταν σχετικά συνηθισμένη (αποκατάσταση ταραγμένου δίσκου or something) και γίνεται καθημερινά με μεγάλη επιτυχία. Στην απορία μου, αφού είναι συνηθισμένη και επιτυχημένη, ΓΙΑΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΑΣ ΕΙΧΑΤΕ 1 ΜΗΝΑ ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΑΖΟΧΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΙΜΙSH ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ??? μου απάντησαν ότι πρώτα πρέπει να δοκιμαστεί η ξεκούραση και αν αυτή δεν πετύχει, τότε να προχωρήσουμε σε εγχείρηση. Αυτό υποθέτω είναι μια απάντηση σε αυτούς που λένε ότι στην Κύπρο αψιου να κάνεις βρίσκεις πρόθυμο γιατρό να σε εγχειρίσει.

 

 

Πήγα στο απέναντι café και παράγγειλα κάτι που θέλει 3 γραμμές να σου το περιγράψω αλλά ουσιαστικά ήταν καφές με γάλα και παγάκια αλλά όχι φραπέ. Τις επόμενες 2 ώρες έβλεπα το ταβάνι. Μάλιστα σε κάποια φάση ήρθε ένας γνωστός να μου πει γεια και συνωμοτικά ρώτησε που είναι ο Έτερος και τα kids. «Του τα φόρτωσες ε??? Χαρ χαρ χαρ, καλά να του κάμεις. Να ξεκουραστεις και λίγο εσύ». Ναι, ακριβώς έτσι έγινε…

 

 

Αλήθεια. Που ήταν τα kids?

 

 

Από τη στιγμή των histrionics πόνου, τα kids πακεταρίστηκαν και μετακόμισαν με συνοπτικές διαδικασίες στη μαμά Δρακούνα. Εκεί πέρασαν ένα εορταστικό τετραήμερο όπου όλοι τους έκαναν τα χατίρια, έτρωγαν ότι ήθελαν, έκαναν ότι ήθελαν, τις πήγαν περίπατο, έπαιξαν, χόρεψαν, γενικά ούτε που κατάλαβαν τι έγινε.

 

 

Ο Έτερος επέστρεψε πίσω στο θάλαμο μετά από ένα τρίωρο στο χειρουργείο. Πριν τον εγκαταλείψει εντελώς η επήρεια του αναισθητικού μου απάγγειλε ποίηση, μου έκανε την ομιλία «σαν την υγεία δεν έχει», τον έπιασαν τα υπαρξιακά τύπου δεν θέλω να σπαταλώ της ζωή μου δουλεύοντας, θέλω να ζήσω μια πιο meaningful ζωή, δεν θέλω να δουλεύω άλλο, θα μείνω σπίτι να γίνω stay at home dad και να απολαμβάνω την ανατολή του ήλιου και τις εποχές που αλλάζουν.

 

 

Ρώτησα το γιατρό αν η εγχείρηση σου αφήνει brain damage. Ο γιατρός με καθησύχασε ότι όλοι τις ίδιες μαλακίες λένε πριν τους περάσει το αναισθητικό. Έπρεπε να τον είχα ηχογραφήσει. Τώρα δεν θυμάται τίποτα.

 

 

Τώρα ο Έτερος είναι σπίτι με άδεια ασθενείας. Η εγχείρηση διόρθωσε το πρόβλημα και δεν έχει καθόλου πόνους. Αυτό είναι μια θεαματική αλλαγή προς το καλύτερο. Plus, έχουμε προκαλέσει το ενδιαφέρον του γείτονα μας (συνταξιούχος με πολλαπλά ιατρικά προβλήματα) που ήρθε να μας δείξει την ουλή του από την εγχείρηση αντικατάστασης βαλβίδας (ξεντύθηκε literally μέσα στο καθιστικό μου πριν προλάβω να τον σταματήσω για να μας δείξει μια τεράστια καφέ γραμμή στο στήθος του. Οκ, είσαι άξιος, please μην μας το ξαναδείξεις). Ακολούθως μας περιέγραψε με λεπτομέρεια και ιατρικούς όρους το πρόβλημα καρδίας που έχει, το πρόβλημα σπονδύλου που έχει, το πρόβλημα νεφρών που έχει, complete με comparable σύγκριση γιατρών και νοσοκομείων. Ήταν σαν να έβλεπα live γύρισμα του «Έχεις μέσο» στο σαλόνι μου. Να θέλεις να παιχτείς και να μην έχεις όπλο μέσα στο σπίτι.

 

 

Δίνω 3 μέρες στον Έτερο πριν αυτομολήσει στο σπίτι και αρχίσει τη μουρμούρα ότι πλήττει.